Return to sender

Na Melbourne had ik een rit van bijna 700km naar Adelaide voor de boeg. Ik reed een 500-tal en zocht dan een camping om me op te stellen voor de nacht. Ik vond een kampeerplaats in m'n atlas gelegen in een Nationaal park een 100km van waar ik op dat moment was en ik besloot naar daar te rijden. Ongeveer halfweg viel m'n bereik weg en toegekomen op de camping was dit niet veel meer dan twee bankjes in het midden van een bos... Geen douches, geen wc's... Heel basic. Ik had geen zin nog verder te rijden dus ik installeerde me en sloot me voor zonsondergang in de auto op. Ik heb teveel horrorfilms gezien, denk ik, want ik was toch niet volledig op m'n gemak en sliep met een schaar, een zakmes/hamer (danku Nele) en de boomerang die Tony me had gegeven naast me. Je weet maar nooit. Maar alles ging goed en volledig uitgerust én met een nacht kamperen uitgespaard, ging ik weer onderweg naar de stad. Het eerste doel was nu wel een douche vinden, want dat had ik ondertussen wel nodig!

Aangekomen in Adelaide vond ik een kampingplaats mét mensen, douches en wc's deze keer! Na de nodige onderhoudswerken aan mezelf trok ik naar het nabijgelegen strand en genoot ik van de zon en de zee. Terug wat warmte na het koude, regenachtige Melbourne van de afgelopen dagen! In de namiddag ging ik dan naar Adelaide, de stad zelf.. waar dus niets te doen is. Ik liep wat rond, trok links en rechts wat foto's en wou ergens rustig iets drinken, maar alles was gesloten of ging sluiten. Uiteindelijk vond ik een gezellig plekje aan het water waar twee man en een paardenkop zaten. Na Melbourne lijkt Adelaide wel een uitgestorven stad. Ik bleef maar één nacht en trok de volgende dag door naar Port Lincoln, helemaal in het Zuiden van South Australia, 650km verderop. Ik kwam net te laat toe, want het kantoor van de camping was al gesloten, maar ik belde een nummer op de deur en kon toch een nachtje kamperen vlak aan het water. Er waren zelfs pelikanen vlakbij de kampeerplaats! Ik had er geen idee van hoe groot die beesten eigenlijk zijn, ik was redelijk onder de indruk, maar misschien ben ik dat nogal snel. Zeker als ik door de weilanden en langs de oceaan rij, verbaas ik mezelf erover hoe mooi het hier is. Hoe de zon op het azuurblauwe water danst of door de wolken breekt en het lijkt of deze in brand staan. Hoe je soms alle kleuren van de regenboog in de hemel ziet verschijnen, weerkaatst op de witte nevel die het blauw in de lucht breekt. Asfaltwegen afgewisseld door zandwegen tussen roestbruine struiken die de herfst al voorspellen. En dan plots bevind je je tussen geelgroene weilanden en schimmen van heuvels en bergen in de verte. Je ziet soms kilometerslang hoe de weg door het landschap baant, heuvel op, heuvel af om dan plots te belanden in een uitgestrekte vlakte (dat toepasselijk de naam Treeless plaints kreeg) waar geen enkele boom het landschap onderbreekt en de horizon mijlenver reikt. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Helaas doen mijn foto's de prachtige uitzichten vaak geen eer aan!

Na een nacht in port Lincoln te hebben doorgebracht reed ik terug noordwaarts. De hemel was overtrokken, exact het weer dat ik trachtte te ontwijken door te blijven doorrijden. Maar die dag namen ik en Tuur - Tuur de voituur, het beest moest een naam hebben nu we zoveel tijd samen spenderen - het rustig aan. Ik had geen zin weer kilometers te liggen vreten dus toen ik voor Streamy Bay een bordje zag met 'sealioncolony' moest ik even een kijkje gaan nemen. Ik kwam toe in een pittoresk klein vissersdorpje: Baird Bay. Ze hadden een klein kampeerplekje dat je kon gebruiken als je $10 in de 'honestybox' stak. Ik had helaas niet genoeg geld op zak en de dichtsbijzijnde ATM was 30km rijden. Ik heb al m'n kleingeld dan maar in de collectebus gestoken, wat neerkwam op een kleine $7. Ik ben er toch eerlijk over, 't is iets.

Er waren nog wat andere mensen dus ook geen 'The hills have eyes'-scenario's deze keer. Er waren weer veel pelikanen op het water, maar zeeleeuwen zag ik niet. Daarvoor moet je de toer nemen denk ik, en $135 neertellen vond ik wat veel geld.

'But you can swim with them, and dolphins!' zei een Zuid-Afrikaanse man die ook op de camping verbleef.

Tempting, maar toch.

Natuurlijk kan ik nergens komen zonder Vickystootjes uit te halen en zo kwam het dat ik Tuur bijna in brand had gestoken. Ik had een wasbakje en een gasvuur vanachter in de auto. Je schoof simpelweg het gasvuur uit een bak achterin en zo kon je koken. Ik stond op een helling en had niet door dat m'n pot spaghetti op het vuur half terug was geschoven en de plastic bak in vlam had gezet. Oepsiedaisy. Gelukkig was ik er snel bij en kon ik het uitblazen, maar ik wist niet zeker of ik m'n deposit nog zou terugzien...

Die volgende ochtend vertrok ik - met een licht beschadigde Tuur - richting West Australia, recht door de Nullarbor, waar het langste rechte stuk van Australië zich bevindt - 148km rechtendoor. Ik denk dat ik die dag gemakkelijk 700km reed met enkele stops tussendoor voor gas en olie bij te vullen.

Olie bijvullen...zucht... nog een avontuur. Dat lampje begon te branden en ik stopte aan het eerste tankstation, opende de motorkap en zocht de olietank. Een selfmade woman als mezelf, ik ging dat wel is snel fixen... Of niet...? Die olie was dus nergens te bespeuren. Ik ben nu toch niet zo blind dat ik dat niet zie, ... toch? Ik begon al te twijfelen aan mijn eigen capaciteiten. Uiteindelijk riep ik de hulp in van een toevallige voorbijganger, hoe graag ik ook niet de damsel in distress wou zijn, de olie moest bijgevuld worden volgens het knipperende lampje en ik wou niet ergens langs de weg stranden. Die meneer nam ook een kijkje, maar vond het ook niet. Oef, lag toch al niet aan mijn zicht en onkennis dan. Uiteindelijk vonden we het dan... onder de passagierszetel. Ja hallo zeg, wie verstopt dat daar nu? Backwards Australians! Bon, olie bijgevuld en ik kon weer vertrekken.

Na dit olie-intermezzo, terug naar de Nullarbor: ik zag onderweg een bordje met walvisnursery en stopte in de hoop walvissen te zien,... maar helaas $7 gespendeerd om opgegeten te worden door vliegen, en geen walvis te bespeuren. Het uitzicht was gelukkig m'n geld wel waard, nog wat foto's voor de verzameling erbij! Als extra souvenir hield ik er een verdriedubbeld dik hand aan over waar de Marchfly - weten die dan niet dat het al april is? - mij als toetje had aanzien en serieus had gebeten. Komaan Australië, 't is goed geweest, ik kom aan dit tempo nog als bultenaar terug.

Net over de grens in Eucla stelde ik Tuur op voor de nacht om de volgende dag volledig uitgerust bijna 1000km naar Esperance te rijden. Esperance is een kleine stad met de mooiste, witste stranden die je je kan inbeelden! Ik bleef twee dagen en ging de dag na m'n aankomst naar Lucky Bay waar de kangoeroe's op het strand rondhuppelen en je ze zelfs kan aaien! Australischer krijg je het niet! Ik spendeerde daar een klein uurtje en ging dan naar een ander strand om eens lekker lui niets te doen en daar zag je zelfs dolfijnen rondspringen in de zee!

Na al die kilometers rijden, had ik even een dagje nodig om bij te komen. Maar ik moet zeggen dat het rijden bijna verslavend werkt. Ik krijg niet genoeg van de gladde wegen waar je amper iemand ziet. En als je iemand tegenkomt, waaien ze meestal vrolijk naar je, net omdat je zo weinig mensen tegenkomt, denk ik. Als je even een kleine stop doet langs de weg, stoppen mensen vaak om te vragen of je oké bent en niet in panne staat of zo. Mijn roadrage is hier gezakt naar een dieptepunt, nu merk ik pas echt hoe overbevolkt ons Belgenlandje is. Niets beter dan urenlang cruisen tussen weilanden, langs oceanen, naast bergen vol koeien, schapen en alpaca's zonder dat er honderden toetende auto's in de file staan. Gewoon ik, muziek en de weg, zo rustgevend! Naast m'n geroep op de GPS natuurlijk.

"Go west!"

"We've been over this, I have no clue where west is, just say left or right.."

"Your destination is on the right..."

"There's a cow...there's one cow...this is not where you were supposed to lead me too, you stupid woman!"

"Turn right in 300m"

"What, off the cliff? There is no right to turn for f* sake!"

Enzoverder, enzovoort...

De GPS kan serieus op m'n zenuwen werken, da's al zeker een feit.

Na Esperance reed ik door naar Wave rock, een glooiende rots in midden-West Australië die effectief een grote bocht heeft. Zo geweldig knap! Je kan de rots beklimmen en wordt beloond met een prachtig uitzicht rond de dam, waar de rots voor bedoeld is. Ik kon er wel uren op wandelen, maar ik moest gaan recapituleren over hoe ik naar Perth zou rijden. Ofwel in één ruk ofwel terug naar het zuiden om de kust te volgen. Ik besloot het laatste te doen en reed naar Albany, een klein kuststadje dat ook de moeite is om te bewonderen. Ik vond een camping site met het beste uitzicht vlak naast de oceaan. Ik belde de camping eerst op, ik had al eerder voor een gesloten deur gestaan:

"Hi, do you have an unpowered site?"

"Jup."

"Do you have room for one person with just a campervan?"

"Jup."

"Google maps tells me I should be there in 30 minutes, is that okey?"

"Jup."

"..."

Soms hebben ze hier niet veel woorden nodig.

De campingsite had zeeën van ruimte, wat wel eens leuk is na verscheidene campings waar je praktisch op de schoot van je buur zit. Ik kon m'n auto vlak naast de oceaan parkeren, wat meer kan je wensen? Misschien wat sociaal contact, dat ik de laatste dagen toch wat heb gemist, als je mijn diepe, lange voornamelijk frustrerende gesprekken met de navigatie niet meetelt.

Ik reed naar een tof barretje in het centrum waar live-optredens waren. Had een wijntje, een babbeltje en een superlekkere kippenschnitzel - they love their schnitzels here - en kwam dus nog eens onder de mensen. Ik begon me bijna als een holbewoner te voelen, dus dat was nog eens leuk.

De dagen erna nam ik het rustig aan. Ik was vlakbij Perth en had nog enkele dagen eer de auto terug moest zijn. Ik reed een paar 100km naar Augusta maar onderweg stopte ik links en rechts voor toeristische attracties en oceandrives. Je hebt overal van die bruine borden, zoals bij ons, die toeristische curiositeiten aanduiden zoals lookoutpoints, touristic drives in bossen en langs kliffen, bergwegen die naar hiketrails leiden, ... Je kan ze niet allemaal doen, maar nu had ik tijd om wat omwegen te maken. De uitzichten waren meestal echt de moeite, en zo weinig mensen op de stranden! Onderweg zag ik zo'n bruin bordje: alpacafarm. Waarom niet, ik had alle tijd van de wereld en ik vind alpaca's wel tof. Ik draaide af en reed in de richting die de pijl aangaf. Vijf kilometer verder terug een bordje: alpaca and koalafarm. Ik begon al enthousiast te worden! Ik vind koala's nog toffer! Aangekomen op de bestemming was het wel al duidelijk dat ze geen koala's hadden op dat moment (de hint was een groot bord dat zei: sorry, no koala's at the moment), maar ze hadden wel alpaca's, geiten, papegaaien, ezels, cavia's, konijnen, kangoeroes - waarvan eentje een Joey, een babyroo - een emu, buffels én een dromedaris! Dat zijn pas grote beesten zeg. En bij de meeste dieren mocht je gewoon de omheining inwandelen en ze aaien en voederen! Ik kon wel urenlang de kangoeroe's en alpaca's aaien en eten geven, al was ik bang dat die laatste op me ging spuwen, familie van de lama en zo, je weet maar nooit.

Na al dat schattigs reed ik opgewekt door naar Augusta, na nogmaals de olie te hebben biigevuld, onze Tuur kan het op z'n oude dag allemaal niet meer zo trekken. Augusta was een klein dorpje, niets speciaals dat ik erover kan vermelden, je ziet er tien in een dozijn. Vijf huizen, een winkel en veel strand en zee. De volgende ochtend vertrok ik uiteindelijk dan naar Perth. Ik nam de lange route via de oceaan, maar kwam dan toch op m'n eindbestemming toe. Ik was al zo gewend aan honderden kilometers op een dag te rijden, dat de 300 die me restten een peulenschil leken. Ik vond het oprecht jammer dat ik niet meer kon cruisen tussen velden en langs de zee. Zeker toen ik in Perth aankwam en het verkeer vertiendubbelde. Met moeite en een paar foute afslagen kwam ik toe op de laatste camping in Perth zelf. Laatste keer inchecken, laatste keer bijna alle brochures meegraaien, laatste keer de auto klaarmaken voor de nacht, laatste keer een basic campkitchen gebruiken om te koken, ... The end of an era: Tuur, ik en het avontuur. Het voelde toch wat vreemd aan.

Die ochtend maakte ik alles klaar voor vertrek, ik had de auto tot 4 uur die dag, maar ik zag geen nut die uren te vullen met rond te rijden in de stad, dat bracht toch alleen maar stress met zich mee. Ik reed naar de hostel die ik had geboekt zodat ik m'n backpack en eten al kon afzetten, dan naar de carwash. Nu dat er een brandplek was, vond ik het een goed idee Tuur een goede wasbeurt te geven. Helaas had ik nog nooit zelf een carwash gebruikt. Je weet wel, waar je zelf een kotje hebt en de auto zelf wast met een hogedrukreiniger waar alles uitkomt wat je maar wilt: zeep, wax, water, ... Ik ben een van die luie mensen die zich op een band door de borstels laat voeren. Ik had ook hier weer niet genoeg kleingeld en moest bij het naburige koffiehuis iets aankopen om de zeep er af te kunnen wassen. Maar al bij al viel het mee en was de auto weer wit in plaats van bruin.

Dan was het tijd om de Tuur in te leveren. Ik reed naar het depot en de mechanieker vroeg of alles goed was verlopen.

"Yeah... I just had a little accident with the gasfire... It kinda went in the car instead of staying out and well..." Ik toonde de brandplek.

"Ooh no worries, that happens a lot! Sometimes the whole car goes up in flames!"

Dat luchtte me toch wel wat op, en m'n waarborg kreeg ik gewoon terug! Eind goed al goed. En ik kan m'n lijst weer verder afvinken: drive on the left side of the road without having an accident, check! Ik tel het gasvuurincident bewust niet mee...

Ik ging terug naar de hostel met een van de gratis bussen die je in Perth kan nemen. Ik ontdekte dan dat ik op een kamer sliep met 28 mensen... Achtentwintig zeg. Amai m'n oor, dat vond ik toch al wel te moeite. Ik installeerde me op de kamer en begon m'n verzamelde brochures van Perth door te nemen. Maar toen het koppel naast me een nummertje begon te maken en hun waslijn van T-shirts niet echt de afdekking gaf waar ze voor bedoeld was, ging ik maar terug op pad. Ik was ook wat onrustig na de voorbije weken van de ene plek naar de andere te rijden. Stilzitten was niet aan mij besteed.

Ik liep de waterkant af en deed wat aan sightseeing en eindigde de namiddag in een rooftopbar.

Toen ik terug in de hostel arriveerde, waren wat mensen aan het poolen. De tafel zag er oke uit, zeker in vergelijking met sommige van de anderen die ik al was tegengekomen, en vroeg aan de spelers of ik tegen de winnaar mocht spelen. Kwestie van ook wat uit "mene allene" te komen. Drie weken roadtrippen was geweldig, maar de gps en ik waren ondertussen uitgebabbeld.

Ik raakte aan de praat met mijn tegenspeler en de mensen die langzaam toestroomden en het bleek al snel dat ik in een hostel vol met onze zuiderburen zat. Je kan geen vijf meter lopen of je wordt met Frans rond de oren geslagen. Ik voelde me terug 16 jaar in de Franse les tijdens luisteroefeningen. Veel krekels en hooibalen die passeren, maar het meeste klinkt toch wat als koeterwaals. Na wat mixen en matchen was het Frengels geboren en konden we elkaar min of meer verstaan. Ze vroegen me mee naar - wat ik dacht - een bar.

Bien sûr, aller au café, sacre bleu.

De "bar" bleek dus het dichtsbijzijnde park te zijn waar iedereen met een fles wijn zat. Chardonnay en Sauvignon of wat dacht je nu?

Achja, waarom niet. Als je de niet-in-het-openbaar-drinken-regel van Australië even vergeet. Maar het waren allemaal toffe mensen en zelfs twee Belgen, die je amper ontmoet. Onze nationaliteit is hier, in mijn ervaring, niet echt vertegenwoordigd. Ik ben er hier maar vier in 't wild tegengekomen en dan waren ze nog Waals ook. Vandaar al de files thuis waarschijnlijk..

Ik haalde m'n beste schoolfrans boven want veel Engels werd er niet gesproken. Na een tijdje ging het best oké. De wijn hielp misschien wel een klein beetje...

De dag erna beloofde Google mooi weer dus trok ik een uur verder naar Freemantle, ten zuiden van Perth. Ik legde mezelf op het strand en viel natuurlijk in slaap. Ik heb al meer geslapen in Australië dan in m'n hele leven samen vermoed ik. Ik werd wakker omdat het wat frisjes werd en zag dat de hemel helemaal overtrokken was en het zou beginnen regenen. Lap, vlug al m'n spullen bij elkaar rapen en snel de bus nemen. Danku Google, leugenaar!

Toen ik aan de bushalte stond kwam er een man helemaal in 'r rood geschilderd naast me staan. Ik schrok me een hoedje.

"Don't be afraid child.."

"Well, you are red as the devil.." antwoordde ik, terwijl ik een stapje terug deed.

"I won't touch you, and if anyone does, just call Pepe 888 xxx" en hij rammelde een resem nummers af.

"You're too kind, thanks..."

Hij amuseerde zich erna door achter anderen aan te lopen en mensen foto's van hem te laten trekken. Je komt hier soms wel wat marginalen tegen moet ik zeggen..

Terug toegekomen in de hostel kwam ik een tof Argentijns meisje tegen. We speelden wat kaartspelletjes en de Fransen deden mee. Was ik toch al niet meer de enige die het gesprek vaak niet kon volgen!

Vrijdag besloot ik naar een koalapark te gaan, een uur van Perth verwijderd. Ik wou graag een foto met een en ik had gezien op de site dat zij dit aanboden. Het duurde anderhalf uur om met het openbaar vervoer in het park te geraken, maar toegekomen werd ik niet teleurgesteld. Emoe's liepen vrij rond, ze hadden allerlei soorten vogels, struisvogels, kangoeroe's, herten,... Noem maar op. En wederom zoals in het andere park kon je gewoon de kooien inlopen. Ik betaalde extra voor een koala vast te houden en foto's te hebben. Je wordt eigenlijk in 't zak gezet want je betaalt hen om niets te doen, enkel foto's te nemen met je eigen camera. Maar ik wou het graag en nam de geldklopperij er dus maar bij.

Het was een hele toffe dag, ook al duurde het twee uur en half eer ik terug in de hostel was.. bussen die niet kwamen opdagen en Google maps (wederom) die me de verkeerde kant uitstuurde.

In de hostel waren de Fransen spelletjes aan 't spelen en ik deed graag mee. Al moet ik zeggen dat na een paar dagen het Frans m'n strot uitkomt. Ik ben misschien old-fashioned, maar als er mensen bij zijn die geen of weinig Frans kunnen, spreek je gewoon Engels, dat zou ik toch doen als ik met een bende Vlamingen was en iemand sprak de taal niet.

En dan klagen dat hun Engels niet goed is.

"Yes, but my English no good. I like to better English." (Denk er het Franse accent bij)

Allé da's straf zeg, en ge spreekt het zoveel... Niet dus. En ik probeer dan wat Frenglish ertussen te krijgen, maar het ga soms zo rap als ze babbelen dat ik niet kan volgen.

Bon, frustraties even terzijde. Die avond gingen we uitgaan en dansen. Ik moest zaterdag naar Rottsnest om Quokas te zien (superschattige donzige wezentjes), maar ik was al maanden niet meer gaan dansen, dus ik kon geen nee zeggen.

We vertrokken richting de club en ik heb zelden zo'n frustrerende wandeling gehad. De hele tijd wachten op mensen, merendeel was redelijk dronken en irritant, kwamen we toe in de club, was er helemaal geen muziek om te dansen en gingen we weer naar een andere club. Ik heb serieus wat afgewandeld die avond, maar uiteindelijk heb ik de beentjes ook kunnen strekken zoals bedoeld was, en was het nog een toffe avond. Dat ik om vier uur in m'n bed lag en om zeven uur m'n wekker ging, was wat minder. Maar past Vicky had al besloten voor future Vicky dus present Vicky moest maar door de zure appel bijten en slaapdronken op de ferry naar het eiland. Ik had een fiets en een snorkel gehuurd en tegen dat we in de latere ochtend toekwamen, was ik enthousiast om het eiland te verkennen en was m'n slaperigheid verdwenen.

Heel dat eiland zit dus effectief vol Quokkas, die geen natuurlijke vijanden hebben en dus geen schrik hebben van mensen. Ze komen nieuwsgierig op je afwandelen en kruipen zelfs in je rugzak als je niet oplet. Ik trok lustig foto's en genoot van de fietstocht door het eiland. Al was ik na een paar uur echt pompaf. Slechte conditie en maanden niet gefietst hebben, dat was redelijk snel duidelijk. Maar toch was het heel tof om te doen! Ook het snorkelen was supertof. Het was eigenlijk iets te koud om in het water te gaan, maar verdekke ik had ervoor betaald dus ik ging snorkelen ook! Ik zag niet veel vissen, maar wel veel zeegroen en plantjes in alle kleuren van de regenboog!

Erna ging ik iets drinken en eten in een restaurantje en toen ik buiten kwam, was m'n fiets weg... Typisch zeg. Al die huurfietsen lijken ook op elkaar, dus ik vermoed dat iemand gewoon de verkeerde had genomen, dus ik maakte die "fout" dan ook maar en nam een andere fiets die er krak hetzelfde uitzag. Waarschijnlijk slecht voor m'n karma, maar terugkomen aan de ferry zonder fiets is nog slechter voor m'n bankrekening!

Om 17.00 ging de ferry terug naar Perth en die avond ging ik uit met Anny, het Argentijnse meisje, en een paar Fransen (wederom). Ik was eigenlijk wat te moe, maar het was mijn laatste weekend in Australië dat ik niet in de hostel wou doorbrengen. Het was uiteindelijk ook een hele leuke avond in de stad. Perth is redelijk gek om uit te gaan, dat kan ik wel vertellen.

De rest van de dagen waren regenachtig dus ik deed niet al te veel meer. Dinsdag vertrek ik terug huiswaarts en ik kan zeggen dat ik de tijd van m'n leven gehad heb hier. Ups en downs, bloed, zweet en tranen, maar voornamelijk veel toffe momenten en superleuke mensen ontmoet onderweg. Dank jullie aandachtige lezers voor deze blog te volgen en hopelijk hadden jullie er evenveel plezier aan als ik om deze te schrijven! This Belgian is coming home again x

Having a sick roadtrip

Maandag kwam ik toe in Darwin, eindelijk nog eens in een stad. Dat voelde wel vreemd moet ik zeggen. Ik checkte in in het motel/appartement dat ik op voorhand geboekt had en ging daarna naar Wooly's, de winkel. Ik was even overweldigd door alle producten, wetende dat ik drie maand lang enkel de drystore gewend was met maar één rayon! Kaas, salami, veel fruit, ik kon me nog eens uitleven en kopen wat ik wou! Ja, ik heb mezelf even uitgeleefd!

Later die dag nam ik de bus om de stad te gaan verkennen. Het is hier meer een groot dorp dan een stad, perfect om te acclimatiseren na het cattlestation. Helaas is hier niet al te veel te doen. De krokodillen zijn hier een echte attractie dus ik boekte een VIP-toer in Crocosaurus Cove, het reptielencentrum, voor de volgende dag zodat ik krokodillen kon voederen. Leuk om eens crocs te kunnen zien, in plaats van crocks... De rest van de dag vulde ik met rondstruinen. Ik ging redelijk vroeg naar m'n appartementje om eens gewoon lekker lui in de zetel te hangen en een film te zien!

De volgende dag ging ik dan terug naar de cove om de toer te volgen. Ik was wat vroeg en besloot om te gaan winkelen. Ik had een nieuwe handtas, bikini en flipflops nodig aangezien die van mij nog maar met haken en ogen aan elkaar hingen... En natuurlijk kocht ik alles buiten dat... Ach ik had nog tijd om die items te kopen!

De krokodillen voederen was heel tof, ik kreeg een hele rondleiding, mocht babykrokodillen, salamanders en slangen vasthouden en natuurlijk krokodillen eten geven. Burt, de krokodil die in Crocodile Dundee meespeelde, was zo enthousiast over z'n stukje kip dat ik bijna over de reling werd gesleurd. Serieus wat kracht zit er achter die beesten! 3.5 ton bijtkracht om correct te zijn!

Na de toer ging ik een hapje eten en ze hadden toch wel krokodillenschnitzel op de menu zeker! Dat moest ik eens geprobeerd hebben! Was eigenlijk helemaal niet slecht, smaakte naar iets tussen kip en vis in. Ik babbelde wat met een lokale Australiër met een Stella erbij en dan besloot ik terug naar m'n motel te gaan. Darwin is erg warm, heel humid, ik snakte naar een koude douche. Ik wou die avond een stapje in de wereld zetten, maar volgens de lokale Australiër zou er donderdag, vrijdag en zaterdag meer te doen zijn. Aangezien ik vrijdag zou vertrekken, was donderdagavond dus de enige optie.

Woensdag trok ik naar the Waterfront, een stukje zee dat afgezet is zodat je er kan zwemmen zonder ledematen aan krokodillen en haaien te verliezen. Ik lag lekker lui in de zon en plonsde wat in het water. Eindresultaat is redelijk rood moet ik toegeven, maar niets dat wat Aftersun niet kan redden! Ik deed erna een terrasje met een wijntje en goed gezelschap - Stephen King. Ik informeerde in de bar of ze op donderdag iets speciaals deden en dat was toevallig toch wel zo zeker... Ladiesnight met gratis inkom en champagne voor de dames! Ideaal om dan eens een stapje in de wereld te zetten!

Die donderdag ging ik 's ochtends naar de Botanische tuinen. Ik had me er helaas meer van voorgesteld dan het was, wat bomen, wat planten, maar het was meer een groot park dan een botanisch meesterwerk. Mijn persoonlijke opinie natuurlijk, misschien verwacht ik soms wat te veel..

's Avonds ging ik dan op weg naar de Ladiesnight. Ik ging iets drinken in een barretje vlakbij en ontmoette een toffe Ier die graag meeging naar de Monsoon, the place to be voor mij die avond. We placeerden een dansje en spraken af de volgende dag elkaar terug te ontmoeten zodat hij me wat meer van Darwin kon tonen. Die ochtend regende het helaas pijpenstelen, maar het klaarde snel weer op en zo reden we die namiddag wat rond en bracht hij me naar mooie uitzichtplekken en historisch interessante plaatsen zoals de bunkers die overbleven van WO2. Daarna gingen we samen met zijn huisgenoot een plons doen in de infinitypool van zijn buurman waarvan ze gebruik mochten maken. Met een pintje dabei, heerlijk genieten! Ze nodigden me uit om mee iets te gaan eten met hun vrienden die avond. Ik moest mijn tijd toch opvullen aangezien ik die nacht vertrok naar Melbourne dus ik ging op het voorstel in en zo zat ik die avond dus totaal underdressed in een poepchic restaurant. Achja, zo gaat dat dan. Het waren allemaal supertoffe mensen en dan is het natuurlijk weer jammer dat je afscheid moet nemen. Rond oktober gaan ze in Europa rondtrekken dus als ze België zouden passeren, kan ik hen dan weer rondgidsen.

Na het avondeten zat ik dan op de redeye richting Melbourne waar ik vier uur later arriveerde. De vriendelijkste taxichauffeur zette me af aan mijn hotel na een hele uitleg over Melbourne te hebben gegeven.

"You want coffee on the house? Is a pleasure! Go to South Yarra? Is a pleasure! You go to Claremont hotel? Is a pleasure!"

Ik checkte in en sliep meteen een paar uur bij want ik begon me wat moe en ziek te voelen. Later die dag liep ik doelloos rond in de stad, niet goed wetende wat te doen. Een vriendin stuurde me op facebook en - wat is de kans - zij zat ook in Melbourne. Ik nam meteen een uber naar haar contreien (st. Kilda) en we spendeerden de hele dag samen. Die avond gingen we naar de pinguins zien aan het strand in st. Kilda, die komen tegen zonsondergang tevoorschijn en dan kan je de kleine schattigaards dus bewonderen. En schattig dat ze waren! Het was helaas redelijk koud op de pier dus na een kwartiertje ooh's en aah's uit te roepen en veel foto's te trekken, gingen we elk terug onze eigen weg terug naar onze ho(s)tels. Op de tram terug begon iemand saxofoon te spelen, nog zo'n zalig ding aan deze stad. Muziek overal en iedereen is zo spontaan! Tovert gegarandeerd een glimlach op je gezicht!

De dag erna moest ik m'n campervan oppikken, en ik voelde me nog slechter dan de dag ervoor, m'n keel was rauw en slikken deed pijn. Ik besloot toch samen met Erika naar Tupinwatervallen te rijden, twee uur uit de stad. Het was een supermooi uitzicht, maar ik voelde me zo ziek als een hond. Erika reed terug naar de stad zodat ik een dutje kon doen en na zichzelf te hebben afgezet, reed ik naar mijn campingplek waar ik meteen m'n bed in elkaar zette en ging slapen. De dag erna was het nog erger dus ik vroeg krassend aan de dame achter de receptie waar de dichtsbijzijnste dokter was. De mevrouw zocht alles op en ik vertrok meteen naar daar. Het duurde een uur eer ik vijf minuten consultatie kreeg, maar het verdict was snel duidelijk.. angina. Antibiotica nemen en rusten! Ja zeg, net nu heel de roadtrip gepland was. Diezelfde avond vertrok ik met de ferry naar Tasmanië en ik had maar drie dagen om daar zoveel mogelijk te bezichtigen!

Ik ging terug naar de camping waar ik de hele namiddag sliep en dan vertrok ik naar de ferry. Daar aangekomen en geparkeerd in de boot zocht ik m'n stoel op en ging ik, jawel, meteen weer slapen.

Zo was het al snel ochtend en voor ik het wist waren we gearriveerd in Tasmania. Ik zocht de dichtsbijzijnde camping op, want met me zo miserabel te voelen, had ik niet echt veel op voorhand gepland. Er was er een in een National Park. Ik reed erheen en ik moet zeggen, Tasmanië is prachtig! Groene bergen, zalige wegen om op te cruisen, overal walibi's en Tasmanian devils (alhoewel ik die laatste enkel platgereden op de wegen zag..). Ik boekte mezelf een plekje in het park en wou wel wat hiking trails volgen, maar had er de energie niet voor. Ik reed dan maar naar Lanceston, de stad anderhalf uur van waar ik zat. Ik liep wat door het park en ging erna iets drinken, maar ik begon me al snel terug slechter te voelen dus ging dan maar weer terug naar m'n campingplek. Zo jammer dat net nu ik ziek moest worden. Ik kroop wederom vroeg onder de wol en de dag erna ging het eindelijk een beetje beter. Dat merkte ik doordat ik alweer op m'n GPS begon te roepen en kon meezingen met de radio. Kleine stapjes.

Ik reed die woensdag zes uur naar Port Arthur helemaal in het zuiden, wat wel wat langer duurde dan ik dacht. Tegen dat ik was aangekomen, was het al donker. Ik besloot dan maar in de lokale kroeg een pintje te pakken, ontsmetting voor de keel, en raakte aan de praat met een lokale zeventiger genaamd Ted.

"Would you like a little tour, I've lived here all my life I can show you a thing or two?"

"That depends.. are you gonna kill me in the bushes?"

Hij keek me verbaasd aan.

"No, that's not the plan."

"Then I'd love a tour, yeah!"

We namen een drankje voor onderweg mee en vertrokken we. Hij toonde me al de mooie plekjes. Helaas verstond ik door z'n dialect weinig van wat hij zei, maar ik had in ieder geval mooie foto's van Port Arthur, wat een magnifieke plek is!

Levend en wel kwam ik terug toe in de kroeg en praatten we wat na, dan was het tijd terug te gaan naar m'n camping. Ik bedankte Ted voor de tour en reed terug naar het camperpark, waar er net een schoolexcursie was. Tof zeg, tientallen jengelende kinderen net naast de deur...

Ik sliep toch goed die nacht en werd pas wakker toen een nieuwsgierige kraai op het dak wandelde en door m'n moonroof binnenkeek. Verschieten zeg. Maar ik dek m'n dakraam toch niet af hoor, zalig om 's nachts alle sterren te zien!

Ik vertrok dan maar wederom met m'n campervan terug naar het noorden want die dag moest ik de ferry nemen, terug naar Melbourne. Ik pakte de kustweg, dat gewoon prachtig is, zo mooi kan je het niet bedenken en m'n foto's doen het geen eer aan! De weinige die ik heb aangezien ik niet altijd kan stoppen om het uitzicht te trekken en blind foto's trekken terwijl ik rijd, had niet echt het beoogde effect. Voor ik de kustweg opging, stuurde de GPS me door een bos op een of ander zandweggetje. Wat was dat zeg, al hobbelend en glijdend reed ik door niemandsland, ik was even bang dat Google Maps en een bushkiller een overeenkomst hadden om nietsvermoedende toeristen de bush in te lokken. Maar uiteindelijk na een goed uur hobbelen en bobbelen kwam ik toch weer op asfalt terecht.

De rest van de weg was dus zalig cruisen naast de zee of door de groene bossen en weiden in het hart van Tasmanië. Ook al heb ik niet veel gezien en gedaan, ik haalde al genoeg plezier door over die smooth geplaveide straten en bochten te scheuren en de scenery in me op te nemen.

En voor ik het wist wat ik alweer aan de ferry toegekomen. Nu ik me wat beter voelde kon ik tenminste die grote boot eens checken. Een cinema, een restaurant, een bar, een gamehal, ... Alles hebben ze hier aan boord. Ja ik hield het bij een pintje en een wijntje in de bar, je kent me ondertussen toch al?

Ik leerde een Amerikaans koppel kennen en babbelde wat met hen en kroop redelijk vroeg op m'n ongemakkelijke stoel voor een paar uur slaap die ik niet echt had aangezien er een luide snurker in de rij naast me zat.

Aangekomen in Melbourne reed ik naar dezelfde campingspot en na in te checken en een lekkere warme douche ging ik wederom de stad in om de Victoriamarkets te bezichtigen en misschien wat souvenirs op de kop te tikken. Ik kocht er inderdaad, maar enkel voor mezelf. I'm a sucker for those markets!

In de namiddag sprak ik terug af met Erika en gingen we samen met enkele mensen van haar hostel iets drinken en poolen. Eindelijk nog eens een deftige tafel om me op uit te leven! In de avond werd iedereen wat hangry en na een Domino's pizza gingen we onze eigen weg en reed ik terug naar het trailerpark.

Zaterdag was het helaas zo'n slecht weer dat ik het merendeel van de dag vulde met was doen en een boek lezen. Niet heel comfortabel moet ik toegeven. De campervan is wel oke om in te slapen en rond te rijden, maar om een dag in te spenderen is een beetje teveel van het goede. Ik was blij dat ik 's avonds weer terug naar de stad kon trekken om de zonsondergang op de hoogste toren in Melbourne te bewonderen: de Eurekatower! Het was wat bewolkt om de zonsondergang te zien, maar het uitzicht was adembenemend! Ik ging ook in de attractie 'The Edge' waarbij je in een glazen kubus uit het gebouw wordt geschoven. Dat was leuk om te doen, maar ietwat overrated!

Na een halfuurtje in de toren te hebben gespendeerd ging ik met de lift in 38 seconden alle 88 verdiepingen naar beneden en kwam ik daar toch wel net naast de deur een Belgisch biercafe tegen zeker. Ja dan kan je niet anders dan een pintje gaan pakken he! Erika kwam me gezelschap houden en na een paar Belgische krieken en Stella's was het dan tijd om echt afscheid te nemen, want de dag erna vertrok ik naar Adelaide! Aan het koude, miezerige weer in Melbourne ontsnappen! Maar ik moet zeggen, van alle steden die ik hier al zag, vind ik Melbourne zeker al de tofste! Supermooie stad, leuke mensen, als ik kan kom ik hier zeker nog eens terug! Maar een roadtrip betekent rondtrippen, dus nu is het tijd voor het volgende op de agenda!

The last leads weigh the heaviest

De tijd ging in mijn laatste weken snel en toch ook traag voorbij, het was druk met gasten die kwamen - contractors die hielpen met het hoeden van de koeien - en ik mijn werkweigering in de keuken had opgegeven. De kokkin was vervangen en de nieuwe kok was veel aangenamer om mee te werken. Plus zijn eten was veel beter!

De week voor hij arriveerde moest ik zijn unit kuisen.. Een unit is een klein huisje voor de medewerkers. Dat lag net naast Leila's unit en zij heeft een mongulhond die wat te agressief is, half doof is en scheel kijkt. De meeste honden hier komen vrolijk op je toewandelen: "joepie, ik word geaaid en geknuffeld, toppie!" Deze hond is een ander paar mouwen. Komt op je afgestormd als je te dichtbij bent, wat ik meestal ben met bestellingen rond te brengen, het trailerpark op te rommelen of toen die unit te moeten kuisen. De hond kwam op me aflopen al blaffend en grommend en ik begon erop te roepen. Ik moest altijd gaan lopen, maar ik had het ermee gehad. "Stomme schelen hond, nu is 't gedaan!!"

Dat was blijkbaar de juiste respons want de hond droop af en ik kon rustig de unit binnenwandelen. Ik waande me wel even in Cujo aangezien Missy (de hond dus) voor de deur bleef dralen en rond het huisje bleef rondwandelen, maar uiteindelijk droop ze dan toch af. Oef!

De rest van de week passeerde zonder al te veel gedoe en die vrijdagavond was ik in een goede bui want zaterdag was mijn verjaardag.

Ik dronk wat pintjes en speelde pool. Om middernacht kwam Jordy met een muffin met een sigaret in aanwandelen, de outbackvariant van een verjaardagstaart! Maar erna was het bedtijd, ik wou nog iets aan de dag zelf hebben ook. Ik sliep als een roos tot om vier uur 's ochtends - wederom - het brandalarm afging... zonder reden. Al twee dagen ging het alarm 's nachts af, ik had het dus gehad en stoof m'n kamer uit. Ik pakte een bezem en begon op het krijsgeval te meppen als een pinãta. Dat ding bleef maar kwelen, dus kroop ik op een sofa en trok het alarm maar helemaal uit het plafond. Gedaan ermee. Ik had blijkbaar zelfs Ethan wakker gevloekt die in de kamer naast me slaapt en normaal zelfs door een kernoorlog zou slapen. Oeps!

Diezelfde dag, na nog een paar uur ongestoorde slaap, ging ik samen met Mally, de truckdriver, naar Barkley Homestead. Dat is een soort gasstation inclusief restaurant en bar. Het is een dik uur rijden van Brunette naar Barkley, maar ik was officieel eens van het domein af. Door eens verder te rijden van de property merk je duidelijk de droogte die aan Brunette heerst en dan het groen in de andere gebieden die wel regen hebben gehad. In Queensland hebben ze te kampen met heftige overstromingen en een lingerende cycloon aan de kust terwijl op Brunette en omringende stations het al twee jaar niet geregend heeft. Normaal is december tot maart het natte seizoen waarbij het zogoed als elke dag zou moeten gieten, maar momenteel zijn alle rivieren en meren opgedroogd, het is niet zo droog geweest sinds tientallen jaren! Het vee heeft het het hardst te verduren. In Nothern Territory sterven ze door te weinig water en afkoeling en in Queensland verdrinken ze of komen ze vast te zitten op eilandjes omringd door vloedwater waardoor ze niet aan eten kunnen geraken. Er is aan 8 miljoen dollar aan vee verloren gegaan hierdoor! Ze overdrijven niet over die extreme weersomstandigheden hier.

Toegekomen in Barkley kon ik eindelijk nog eens een goeie, vettige burger eten! Mijn dag was compleet! Wat whisky's en tequila sunrises later trokken we terug naar de Homestead waar Mally zijn gitaar bovenhaalde en country begon te spelen. Meer mensen kwamen erbij staan en al snel ging de gitaar rond, a song for a song. Helaas kan ik niet veel meezingen aangezien ik niet bekend ben met countrymuziek en ik niemand wil wegjagen met mijn gekweel. Ik moet wel zeggen dat ik country meer en meer begin te appreciëren, wat in 't begin helemaal niet zo was.

Zondag was kookdag, ik kroop zaterdag dus vroeg in m'n bed, zeker aangezien ik vorige week in de rum was gevlogen samen met Mally die toen jarig was. De ergste kater in jaren doorstond ik toen, geen twee keer hoor. Ik was dus fris en monter die dag en bakte een hele hoop koekjes en muffins en het avondeten (goulash) werd door iedereen gesmaakt. Nog maar een paar kookdagen te gaan en dan viel die last ook weer van m'n schouders.

De kuisweek die erop volgde was de normale hectische week, zonder Cujomomentjes weliswaar.

Helaas werd ik dat weekend wakker met een stekende pijn in m'n schouder. Ik voelde direct dat dit niet meteen ging weggaan dus ik vroeg de volgende dag een pijnstiller straffer dan Perdolan of Nurofen. Omdat ze het niet vertrouwden werd ik zondag met het vliegtuig naar Mount Isa gevlogen zodat ik langs de spoed kon. Zo had ik niet alleen pijn in m'n rug, maar was ik nog misselijk van het vliegen ook! Ik werd naar het ziekenhuis gereden en bleek dat een spier in m'n nek de boosdoener was. Ze gaven me morfinetabletten en oefeningen en de pijn zou over een paar dagen weg moeten zijn. Al goed! Ik kan toch ook nergens komen zonder de binnenkant van een ziekenhuis te hebben gezien...

Ik zweer dat dit land me langzaam probeert te vermoorden: onstoken muggenbeten, een verrokken arm, tandpijn, bleinen, rugpijn... Het zit me de laatste weken niet mee met alle kwaaltjes!

Het voordeel van even in de stad te zijn, was wel dat ik nog eens langs McDonald's kon voor een hamburger en een redbull kon kopen. It's all about the little things in life!

Omdat ik twee dagen gemist had, werkte ik de laatste 13 dagen aan één stuk door. 400 dollar is een hoop geld dus ik beet door de zure appel en telde elke dag af. Gelukkig was na enkele dagen de pijn inderdaad afgezwakt!

Dus weer terug naar kuisen, kuisen, kuisen. En ik bleef maar klusjes bijkrijgen. Het was namelijk zo dat de bazin en de baas gingen scheiden. De wildste verhalen deden de ronde (het is en blijft een soap hier), maar het komt erop neer dat hij het niet zo nauw nam met de echtelijke trouw. Dit maakte voor mij weinig uit buiten het feit dat ik werd gevraagd te helpen bij het kuisen van hun huis omdat zij vertrok en ik wederom muren zat af te schrobben en kasten uit te kuisen. Weeral.. zucht. Ik dacht dat ik het daarmee wel gehad had, maar niet dus. Wanneer de nieuwe domestics arriveren, mogen zij de nieuwe Wall-E spelen, ik kuis dan toch nog liever wc's!

Ja halleluja, er waren eindelijk nieuwe kuisvrouwen! Ze zochten al maanden een nieuwe domestic die mij wat kon helpen en m'n job erna kon overnemen, en ze hebben uiteindelijk dan toch drie mensen gevonden! Jaja ze hebben drie kuisvrouwen nodig om dit werkpaard te vervangen... :) Nee, twee ervan zijn campcooks en gaan mee op kamp indien de ringers een langere tijd in de paddocks kamperen, maar het merendeel van de tijd zullen er hier twee constant aanwezig zijn.

Ruth (domestic nr 1) hielp dat weekend eerst mee in de keuken terwijl ik wat klusjes deed rond de homestead. Er was een grote barbeque en feest gepland die avond want ze gingen koeien slachten en niemand moest zondag werken na twee weken travakken. Ik vroeg of ze een bushkill gingen doen en dat was zo. Ik mocht mee! Ik reed de kleine truck mee naar de wei en Hayden (de stockmanager) reed de buggy. Dat was toch nog iets anders met zo'n groot geval rondrijden! In de wei verwisselden we de truck voor de buggy waar we mee door de paddock crosste op zoek naar koeien. Dat was harder dan gedacht, zeker met alle takken en droog gras dat ons in het gezicht sloegen. Na een halfuur spotten we eindelijk drie koeien en Hayden schoot de koe recht in het achterhoofd. Clean shot. De nek werd doorgesneden en terwijl de koe leegbloedde ging ik de truck halen om het vlees op te laden, want jawel, het rund werd midden in de bush geslacht, vandaar de term bushkill. We sneden de huid eraf en haalde alle goeie delen van de koe eraf. Zwaar en bloederig werk, maar dit zal ik waarschijnlijk nooit meer meemaken. Dat hield ik me toch voor toen ik elleboogdiep in bloed vlees uit een nog warme koe zat te snijden. Het duurde bijna twee uur eer we volledig klaar waren met de slacht en er amper iets van het beest overbleef dan een hoofd en wat darmen. We lieten het karkas liggen voor de dingo's en andere dieren en reden het goede vlees terug naar de homestead. Daar werd het in stukken gesneden en op de barbie gegooid. Verser dan vers!

Die avond was het dan groot feest, ik heb het hier nog niet zo wild gezien in al die tijd dat ik hier was! De beerbong ging lustig rond, waar ze op d'n duur zelfs alles tegelijk in begonnen te kappen: tabasco, sweet chili, bier en rum. En dat dronken de mensen dan op... Eikebah!

De baas ging door ramen springen en op tafels duiken en alle pinten en blikjes gingen tegen de kust. De kuisvrouw in mij stond met de handen in het haar! Wat een viezigheid! En de baas hield er een bloedneus aan over, de dronken gek. Iedereen danste en zong en was cru gezegd strondladderzat! Rond twee uur ging ik maar naar m'n bed aangezien ik ontbijt moest maken, samen met Ruth, voor al die zotte Australiërs! Ik ging naar Eventide, mijn quarters, en dacht dat ik weer over Ethan's schoenen struikelde, zoals gewoonlijk... Bleek dat dit een of andere random kerel was die in het midden van de gang zijn roes zat uit te slapen... Ja oke dan... Ik kroop m'n bed maar in en vier uur later ging m'n alarm al af. Zucht. Goed dat ik een hulp had want ik had er weinig zin in die dag! Het ontbijt werd toch gesmaakt, met meer volk dan ik had verwacht aangezien het feest blijkbaar tot vijf uur 's ochtends had geduurd!

We bakten die dag heel wat muffins en koekjes en het avondeten was een curry met rijst, die iedereen geweldig vond. Ik begin er echt goed in te worden!

Mijn laatste week was dan eindelijk aangebroken! Laatste keer dat ik mijn routine moest volgen en elke dag eindigde ik wetende dat dat de laatste keer was dat ik die bepaalde kwartieren had gekuist. Geweldig!! Ik moest de twee meisjes ook trainen, de derde arriveerde de maandag nadat mijn werk er al op zat!

Dus delegeren, delegeren, delegeren...! Nee, ik deed nog veel zelf, maar leuk om m'n laatste week wat hulp te hebben! Sofie (domestic nr 2) is een Engels meisje en heel tof, Ruth is Duits en..wel... heel Duits.. ze is nogal bazig wat me vaak tegenstak aangezien ik dit werk al 12 weken deed en ik dus geen zin had orders aan te nemen van een 20-jarige die hier net vijf seconden was. Gelukkig vertrok ze die donderdag op kamp om voor de jongens te koken die daar al waren.

En dan waren eindelijk mijn laatste dagen aangebroken! Laatste keer de keuken kuisen, waar zure melk was omgevallen, leuk om te weten dat mijn kokhalsreflex nog steeds werkt... Laatste keer social club, laatste keer bestellingen rondbrengen,... Zalig! De laatste zaterdag werkte ik een halve dag, ik was al 12 dagen aan een stuk aan het werken en had nood aan een vrije middag! Die bracht ik natuurlijk voor het merendeel weer slapend door. Die avond trakteerde ik een karton bier voor de mensen hier en kreeg ik zelf heel wat drankjes aangeboden. Ik kroop wat te laat in m'n bed en helaas vier uur later ging de wekker weer af en was het tijd voor mijn allerlaatste werkdag! Bakken, koken, braden en Sophie de slagen van de zweep in de keulen aanleren. Ik kreeg die namiddag de kans om met een helikopter mee te vliegen en na die natuurlijk dankbaar aan. Toch iets anders dan het kleine vliegtuigje, heel leuke ervaring!

Normaal zou ik woensdag vertrekken, maar Hugh de piloot moest naar Darwin en mijn busticket was refundable, dus in zeven haasten moest ik mijn gerief inpakken want morgen begint m'n roadtrip al! Ik heb een appartementje geboekt voor vijf dagen en kan nu eindelijk terug genieten van dit land!

Morgenochtend om half6 vertrek ik voorgoed van Brunette! Ik nam afscheid van iedereen tussen het koken door en nam nog een laatste foto met Tony Green die erop stond dat ik deze doorstuurde vanaf dat ik terug in België was. "Cause Vick, you are my best mate!"

Ik ga alle mensen missen, en het was een topervaring, maar ik ben ook wel blij terug naar de bewoonde wereld te kunnen!

Volgende stop is dus Darwin, dan Melbourne, ferry naar Tasmanië en dan terug vanuit Melbourne met m'n campervan naar Perth rijden. Spannend he zeg, ik hou jullie op de hoogte!!!

Shooting for the stars

And the saga continues... Nog maar enkele weken te gaan tot de roadtrip. M'n vlucht heb ik kunnen veranderen naar Perth, er rest me enkel nog een campervan te regelen en de ferry naar Tasmania. Het begint dichtbij te komen!

Het merendeel van de mensen zijn ondertussen terug en het is redelijk druk. Ik volg nu gewoon m'n dagelijkse routine die ik aan de start van m'n "carrière" hier ontving. Die kon ik eerder niet volgen aangezien er te weinig mensen waren om alles vuil te maken, maar dat is veranderd. Ik vind het niet zo'n ramp want daardoor heb ik nog geen tijd gehad om aan die mega drystore te beginnen. Of beter gezegd: ik heb er geen tijd voor gemaakt... Als ik ergens een halfuurtje tijd heb, doe ik gewoon iets anders of stop ik wat vroeger. M'n motivatie is helaas ver te zoeken. Maar ik moet geen muren meer kuisen, da's al een voordeel!

Zaterdag had ik m'n vrije dag, maar Mitch en Butcher vroegen me mee om een truck te gaan slepen. Ze weten dat ik hier graag eens met een geweer wil schieten en ik kon onderweg misschien dingo's of kangoeroe's knallen. Ja dat klinkt heel erg, maar het is hier een plaag en ze schieten die sowieso af. Als ik dan al eens de kans krijg, wil ik het wel proberen.

Dat betekende helaas ook dat ik op m'n vrije dag om zes uur uit m'n bed moest terwijl die vrijdag ervoor het pas twee uur was eer ik erin lag. De pub bleef langer open omdat ze maar bier bleven trakteren. Weer niet kunnen uitslapen, maar oke, so be it. Ik mee in de grote vrachtwagen (de roadtrain). Ik zat achterin op de matras waar de truckers op slapen als ze lange ritten hebben. Door het hobbelige parcours werd ik van links naar rechts geslingerd, maar het was wel leuk om eens mee te rijden in een vrachtwagen.

We reden een klein uurtje toen Mitch bang was dat hij vast zou komen te zitten in de modder. Hij walktietalkiede (is dat een werkwoord?) Brumby en vroeg of hij kon terugkeren.

Yeah nah, nah yeah, yeah nah, ... de beslissing was niet evident, maar na veel vijven en zessen keerden we dan toch terug net op tijd voor smoko. Zonder een truck te slepen en zonder iets te hebben geschoten. Ik lummelde maar wat rond in de homestead, niet zeker wat te doen met de rest van m'n vrije dag, toen Butcher me wederom kwam halen.

"You coming? We are leaving again."

Yeah, waarom niet. Terug mee in de truck, terug hobbelen naar de achtergelaten truck die gesleept moest worden. Maar dan begon de pret. Alles moest opgesteld worden om deze te slepen en ik hielp mee. Wat een werkje. En toen de truck dan eindelijk tot de aanhangwagen gesleept was, moest we die daarop krijgen en alles vastsjorren. Zes uur waren we onderweg om het allemaal in orde te krijgen, en nog had ik niets kunnen schieten.

"I think you guys just asked me along under false pretences." Zei ik tegen hen op de terugweg.

"Nah Vick, we'll take you out another time to shoot something, I promise! And I'll shout you a beer tonight for your help!"

Het was toch al iets. En ik heb een leuke foto van mezelf voor die monstertruck, dus het was niet voor niets.

Later die week nam Tony me ook nog mee in de bush om een pijl te bezichtigen die in the middle of nowhere was gemaakt. Deze bestaat uit stenen die zo gestapeld zijn dat ze dus een pijl vormen. Waarom, door wie en naar wat de pijl wijst, daar hebben ze geen idee van. Het was niet zo speciaal, maar leuk om eens te zien en dan kom ik nog eens ergens anders dan de homestead zelf.

Maandag begon de kuisweek weer. Ik moest de men's quarters kuisen waar er wederom niet was doorgespoeld in de toiletten. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik besloot een briefje te schrijven dat ik in de wc ophing:

'I'll show you a magic trick:

There's a button on top of the toilet, if you push it, the poo just dissapears!

Don't leave all the fun for the cleaner... flush!!!"

Toen ik later aan Butcher vroeg of hij het gezien had - aangezien hij ook in de men's quarters verblijft - was het antwoord helaas nee. Ik had het groter moeten schrijven, denk ik.

Die mannen en jongens, het zijn echt vetzakken soms. Het lijkt of ze in alle richtingen hun gevoeg doen. Cleaner will get it anyway..

De rest van de week kwam ik algoed door zonder al te veel (bruine) uitspattingen..

Op een avond aan mijn quarters liep Mitch met een koffertje buiten, en ik als onschuldig schaap dacht dat het een pokerkoffertje was.

"You guys playing poker?" Ik was al helemaal paraat om mee te spelen.

"No, he's tattooing one of the jacks..."

Oooh... Dat was een tattookoffertje... Da's dus allemaal normaal, de helft van de mensen hebben hier tattoos die zelf gezet zijn door anderen of door zichzelf. Niet het beste werk dat ik al zag, moet ik erbij zeggen. Voornamelijk slechte smileys en slogans en liefst op hun kont. Ja helaas worden er hier wel eens broeken afgetrokken om trots hun butt-tattoo's aan elkaar te laten zien. Hey, a little gay is okey...

"Maybe I should get a homemade Australian tattoo too? That would make an awesome souvenir!"

"No Vick, you really don't want that...you really don't!"

Nee mama, papa geen stress, aan de andere kant van de wereld zitten tussen de hillibillies heeft mijn gezond verstand niet aangetast! Ik ben perfect gelukkig als toeschouwer...zolang het maar niet op de poep is, daar gaan mijn ogen van branden.

Vrijdag was het dan weer feest, de pub was zoals gewoonlijk later open en de drank vloeide rijkelijk. Toen om 11u de pub sloot was voor de meesten het feest nog niet gedaan. Ik ging naar m'n bed maar hoorde ineens een hoop gestommel in de gang. Mitch en Ethanol waren aan het vechten, maar bleek uiteindelijk dat Ethan Mitch probeerde tegen te houden om naar de Jack's Quarters te gaan want blijkbaar was daar wat drama gaande. Ik was nieuwsgierig wat er aan de hand was dus ik volgde hen naar daar. Bleek dat iemand Harley had aangespoord de deur van Jarrod in te beuken die daarna op zijn beurt Harley's deur uit de hengsels had getrokken en die in zijn eigen deurframe had gezet. De Jack's stonden in twee groepen in de gang, probeerden elkaar in de haren te vliegen terwijl sommigen hen dan tegenhielden. In het midden van al dat dronken gewoel stond Sambo met een vijsmachientje in de hand en vijzen in z'n mond als enige klaar om de deuren te herstellen, maar dat lukte hem helaas niet al te goed door al de drama rondom hem. Immature jongetjes dat ze zijn. Alcohol doet daar niet veel goed aan. Een andere keer hadden ze viagra verbrijzeld en dat in iemands drinken gedaan. De jongen liep voor een halve dag rond met een didgeridoo in z'n broek. Nu ja, dat was stiekem wel grappig!

Ik liep die avond ironisch genoeg door al die commotie zelf nog met m'n arm tegen een deur. Ik liep nog zeker een week rond met een dikke elleboog. Ik kroop tijdens al de heisa maar terug in m'n bed, al dat soapgedoe kon me gestolen worden en ik kon de dag erna eindelijk eens uitslapen, wat ik ook deed. Tot een uur of 13 want daarna had George beloofd me mee te nemen om te gaan schieten. We gingen naar een plekje niet te ver van de homestead waar ik op borden en flesjes kon schieten. Dat was leuk om eens te doen! Ik schoot met rifles, een doublebarrel en een shotgun. De weerslag was harder dan verwacht en veel raakte ik helaas niet, maar de ervaring een keer met wapens te schieten was wel super! Ik weet niet of ze me nog op dingo's en kangaroo's laten schieten, maar ik ben al blij dat ik dit heb kunnen doen.

Dan volgde weer een werkweek met veel bezoekers dus veel kamers die ik moest klaarmaken. Na hun verblijf alles opruimen, beddengoed vervangen en dan begint alles weer opnieuw met de volgende gast. Het voelt soms meer alsof ik in een hotel werk dan op een cattlestation. De kokkin is ondertussen ook terug na een korte vakantie en schrijft me weer hele brieven die ik moet afwerken. Koekjes bakken, vlees snijden, groentjes prepareren, dingen uit de drystore nemen,... Aangezien ze de laatste tijd nogal onvriendelijk is en ze meer in haar huis zit dan in de keuken heb ik zoiets van ja ammehoela. Ik doe al die zaken dus niet. Zij vraagt me dingen te doen die ze perfect zelf kan. En als ze vriendelijker was of af en toe zelf eens de niet-leuke klusjes deed, zou ik het nog niet zo erg vinden. Maar dat is dus niet zo dus ik vertik het. Bijvoorbeeld: al negen weken moet ik het vlees snijden met een snijmachine. Ik heb al zo'n gespierde arm aan m'n rechterkant - omdat ik het al zoveel heb moeten doen - dat ik een tweede carrière als armworstelaar kan starten. En dan kan ze 's morgens mijn goeiendag nog niet eens beantwoorden. Ja dan ben ik ook te koppig hoor!

Ik voelde dat mijn stille weigering nog iets kon ontketenen, dus heb ik voor de zekerheid Leila, mijn bazin, maar ingelicht over mijn drukke schema. Ze snapt dat ik het druk heb, maar ik kan voor de goede orde best toch enkele van haar opdrachtjes uitvoeren. Als ik alles niet kan doen, dan is dat maar zo. Ik heb dan ook een goed excuus. Er is zoveel ander werk met al de gasten en vaste verblijvers dat het bewust niet uitvoeren van haar klusjes niet betekent dat ik wat op m'n gat zit. Ik ben dan ook eindelijk aan die megadrystore begonnen. Blijkbaar had ik gewoon de juiste motivatie nodig. Vlees snijden is minder tof dus dat maakt de keuze dan weer gemakkelijk. Niet dat gekko's en spinnen die over m'n hand kruipen zoveel toffer is, het is kiezen uit twee slechten. En helaas toen ik bijna alle schappen had leeggeruimd en afgestoft, lichtte Leila me in dat ik gewoon alles moest herschikken en ordenen, niet alles kuisen. Al dat werk voor niets. Ach, laat ze maar denken dat ik te ijverig ben in plaats van dat het licht in m'n hoofd soms niet aanstaat als ze me iets vragen.

Wat nu wat lastig is, is dat de toffe mensen aan 't vertrekken zijn. Butcher en Mitch zijn vertrokken, een komisch duo dat ik wel ga missen. Cookie is eind deze week vertrokken, hij is een karakter op z'n eigen, maar was altijd te vinden voor een ongeoorloofde pauze - en George zal volgende week weggaan, nog iemand minder om een toffe babbel mee te hebben. Het is soms wel lastig dag te zeggen, ik was gewend ergens een week te zijn en dan weer door te trekken. Je hebt dan wel een band met sommige mensen die je tegenkomt, maar niet zo intens als je die hier opbouwt. Dag in dag uit met dezelfde mensen zitten, al negen weken lang, je leert iedereen wel goed kennen. Pas op, ik ga blij zijn zelf weg te kunnen, 't is wat teveel van 't goeie, maar ik ga het nog wel missen als ik terug op mezelf ben, denk ik. Maar toch, ik zou nooit zo kunnen werken als zij doen, altijd met je collega's zijn: tijdens het werk, de pub, het eten,... No offence collegaatjes van 24+, maar jullie zouden het met mij ook niet 24 op 24, 7 op 7 volhouden!

Aan de andere kant: zoveel mensen als er vertrekken, zoveel komen er ook weer toe. Eindelijk zijn de jillaroo's aangekomen! Jonge meisjes tussen 17 en 20 jaar, maar ik was zo blij dat ik nog eens een vrouwenbabbel kon hebben. Ze zijn ook heel tof en je had de jongens eens moeten zien. Als pronte haantjes liepen ze rond het nieuw toegekomen vlees te draaien, en de meisjes vonden al die aandacht maar al te leuk natuurlijk!

De meisjes vroegen me op zondag lasagna te maken, wat ik dan ook deed (nogmaals, danku Jeroen Meus) en ze waren zo blij! Ik denk dat ze van hun leven nog nooit iets gekookt hadden, want ze dachten dat ik me een hele dag had uitgesloofd voor alles te prepareren, terwijl dat eigenlijk zoveel moeite niet kostte. Maar hun dankbaarheid was wel leuk. Zeker omdat ik vorige week een curry had gemaakt - en daar wel een hele dag aan was bezig geweest - en er maar vier mensen kwamen om te eten. Ik had eindelijk eens een volle zaal, ik denk dat ik de Australiërs hier toch een beetje warm aan 't krijgen ben voor mijn Belgische kookkunsten. Niet dat curry, spaghetti en lasagne zo Belgisch zijn, maar ik kan volgende keer misschien wel eens een stoemp met saucissen maken. Zien hoe dat bevalt!

Nu, ik weet dat ik al wekenlang doorzeur over kuisen en poetsen, dus misschien is het wel interessant om toe te lichten hoe zo'n cattlestation exact werkt - nu ik het zelf wat begin te snappen!

Je hebt de homestead, waar iedereen woont, en daarrond heb je dan alle weiden. Leuk weetje, Brunette is het grootste cattlestation in Northern Territory waarbij de homestead centraal gelegen is en alle weilanden erond zijn gesitueerd!

De weiden zijn nu wel redelijk droog aangezien er maar geen regen valt en het meer is opgedroogd en daarom heb je op elke wei een bore, dat is een poel met grondwater opgepompt door een motor die de borerunners elke dag checken. Vanuit die poel loopt het water naar een trog van waaruit de koeien dan kunnen drinken. Naast borerunners heb je dan nog boremecanics die de bores herstellen als de runners het niet kunnen. Doordat het zo droog is moeten de koeien constant gemusterd worden (verplaatst) zodat ze in de buurt van water zitten. Dit gebeurt per vliegtuig, helikopter, motorbike of paard.

Er zijn ook lickruns waarbij likstenen worden rondgebracht omdat er geen gras is en de koeien dan hun mineralen binnenkrijgen. Dit zijn reusachtige zwarte blokken die bestaan uit mineralen en vitaminen etcetera.

Het land is in twee kanten verdeeld: bullockcamp met alle stieren en commercial kamp met alle koeien en kalven. Elk deel heeft z'n eigen stockmanager die de ringers aanstuurt. De ringers zijn de jackaroo's en de jillaroo's die de koeien bijeendrijven om ze te checken of ze op een roadtrain te laden om verkocht of geslacht te worden. De truckdrivers brengen deze dan weg. Andere taken van de ringers zijn fencing (hekken herstellen), lassen, in de shed klusjes doen, ...

In de homestead zelf heb je dan het kantoor waaruit alle administratieve taken geregeld worden, hier ken ik de taken van elke medewerker niet echt. De een staat in voor verkoop van de koeien, anderen doen HR, ... Typische kantoorwerk maar dan in de koeienbranche. Verder heb je hier nog electriciens die de electronica regelen, een slager die in de homestead voor het vlees zorgt, een lerares voor de dochter van de bazin, een kokkin, een kuisvrouw (yours truly) en een tuinier. Daarbovenop loopt er hier ook een kalf rond, Daisy, die hier is grootgebracht en lustig van het gras hier geniet. Je kan Daisy aaien als ze zin heeft, maar dan lekt ze je benen helemaal af omdat ze de smaak van zweet lekker vindt. De eerste keer dat ze dat deed dacht ik dat ze me wou bijten, ze hebben nogal een ruwe tong, dus ik dacht bijna dat ik m'n been kwijt was!

Met al die mensen (en de koe) samen heb je dus een zelf onderhoudend cattlestation dat zonder hulp van buitenaf (buiten de truck die de levensmiddelen komt brengen) op zichzelf draait.

Dat was het dan weer voor deze keer, ik kan niets beloven, maar ik vermoed dat na de volgende vier weken m'n leven iets spannender zal worden dan het cattlestationlife! Bear with me, er valt nog veel te ontdekken in dit reusachtig land!

Off the wall

Wat nieuws kan ik vertellen...? Ajax is heel goed voor algemene zaken te kuisen, Sugarsoap doet wonders op muren en Handy Andy is een droom voor vloeren...

Je raadt het al zeker, ik heb m'n dagen weer gevuld met kuisen en kuisproducten.

Ik heb de Jack's Quarters volledig afgewerkt - alle muren, kasten, bureaus en vloeren - dus daar moet ik nu enkel nog zijn voor de algemene kuis één keer per week. Buiten alle spinnen die ik tegenkwam viel het goed mee. Ik heb 3 dollar in kleingeld gevonden en 50 dollar in de wasmachine! Deze job betaalt zichzelf! De vier gebruikte condooms achtergelaten onder bedden, op kasten en in sokken neem ik er dan maar bij... ze doen het veilig da's al iets zeker..

De volgende grote kuis op m'n agenda was de Jill's Quarters - het meisjesverblijf. Daar moest ik wederom alle muren, kasten, bureaus, ... doen, maar in plaats van twaalf kamers waren het er maar vijf. Ik kwam gelukkig ook niet al te veel verrassingen tegen. Buiten één grote wesp die ik vijf keer moest doodkloppen met de borstel eer die effectief stopte met bewegen, kwam ik niets tegen.

Ik vertelde vorige keer dat er veel drama's zijn en ik er maar wat tussen dartel, ja dat was dus wat te vroeg gesproken. De kokkin is een erg bazige vrouw die vroeger een kuisbedrijf had en dus niets liever doet dan me rond te bevelen hoe ik moet kuisen. Ik zeg haar vaak genoeg dat ik mijn instructies heb en bijvoorbeeld niet iedereen zijn spullen in de gang moet verzetten, maar errond moet kuisen. Hun gerief moet in hun kamer staan. Zij maakt er dan elke keer een punt van dat ik dat wel moet doen. Ik vroeg Brumby of ik gelijk had en ze zei dat dat inderdaad mijn taak niet was. Als ik haar dat zo meegeef dan wordt ze natuurlijk lastig en praat ze weer drie dagen niet met me. Wat lastig is want ik moet elke dag de keuken kuisen. Meestal is ze vriendelijk, maar die kuren, daar krijg ik het van.

Dan was er weer een andere dude die op drama's leeft en de backpackers eruit pikt om geruchten te verspreiden, wat ertoe leidde dat de kokkin en de tuinier Cookie de dag erna kwaad opdraafden omdat ik zogezegd vanalles had verteld over hen, wat dus niet zo was. Aangezien hij al een heel trackrecord heeft van leugens te verspreiden en ik hier gewoon mijn ding doe zonder mensen lastig te vallen, was het al snel duidelijk wie hier de schuldige was.

Ik begin erover te denken een boek te schrijven: 'Backpackers have feelings too'. Grapje natuurlijk, maar zo voelt het soms wel. Je bent máár een backpacker en dat houden ze wel eens tegen je. Maar dat is bij mij totnutoe bij een uitzondering gebleven. De meesten zijn hier wel heel vriendelijk en behandelen me wel oké.

De dag na al die soapdrama's ging ik normaal met Cookie, BJ en Ethan naar een pub dichtbij (maar een uurtje rijden) en ik was luidop aan 't verkondigen hoe ik ernaar uitkeek nog eens een goede hamburger te kunnen eten en eens weg te zijn van Brunette Downs. Ik had me de dag erna nog eens opgemaakt, mooie kleren aangedaan en was helemaal klaar om weg te gaan. Ik was helaas de enige. De trip ging niet door. Daar zat ik dan met m'n schmink en deftige outfit in onze same old pub. Zucht. De kokkin - die een goede dag dag had - had echter wel hamburgers gemaakt speciaal voor mij, dus dat verlichtte de teleurstelling wel wat.

Cookie stelde voor me de dag erna naar Tennant Creek te brengen, een stadje drie uur rijden, maar ik moest werken op m'n vrije dag, dus dat ging helaas niet. De volgende vrije dag misschien. Ik denk maar aan de centjes, en aan de zeven weken die me nog resten.

Meer en meer mensen komen terug, helaas nog steeds allemaal jongens, wat het testosterongehalte hier alleen maar doet stijgen en het oestrogeengehalte blijft hetzelfde. Zes vrouwen (normaal zeven, maar de bazin is op vakantie) en 20 mannen/jongens. Pas op, ik kom met de meeste mannen goed overeen, maar ik mis soms wel een goeie vrouwenbabbel. En een van de vrouwen - Brumby, die echt heel tof is - vertrekt binnenkort. Net zoals Cookie, George (een boremechanic die hilarisch uit de hoek kan komen en me altijd opgewekt begroet met: 'Haya Belgium!') en Butcher de slager. Jammer want dat zijn nu net de mensen met wie ik graag omga, maar ik vertrek ook binnenkort, dus zo'n ramp is 't nu ook niet. Door al die mensen wordt de wifi wel slechter en slechter. Ik heb amper verbinding. Brunette Downs...wifi down ja.

Maar ik begin me hier wel thuis te voelen, buiten dat drama met die sukkel en de kokkin, maar het werk is nog steeds niet alles.

Zondag moest ik wederom koken en het ontbijt ging goed (eieren, spek en pannenkoeken met rood fruit en zelfgemaakte slagroom), koekjes bakken ook (waren wat klein uitgevallen, maar minikoekjes zijn nog steeds koekjes), maar dan het avondeten. Godogod wat een ramp. En ik voelde me die dag ook wat ziek, had een migraineaanval gehad de nacht ervoor en werd midden in de nacht wakker met barstende koppijn terwijl Ethan - ze noemen hem hier de village-idiot wat wel redelijk accuraat is - maar met deuren sloeg. De ene deur na de andere en ik crepeerde al zo van de hoofdpijn. Bon, de volgende dag ging het dus iets beter, maar ik was niet echt 100%. Ik wou gehaktbrood maken, niet met kriekjes want dat hebben ze hier niet op voorraad, maar met boontjes en puree. Ik werkte een hele dag door, had alles geprepareerd en dacht dat ik het onder controle had. Ja ammehoela. Het moment dat ik alles begon op te zetten kwam Meagan binnen. Waar is de sleutel van de cooler? Euhm... Ja, goeie vraag. Ik dacht dat ik die in het bakje had gelegd waar die moest liggen, maar ik was er die dag niet volledig met m'n gedachten bij en was dus niet zeker. Zoeken, zoeken, zoeken. Overal in de keuken, in Butcher's shop die naast de cooler is, in m'n kamer, op alle plekken waar ik gewandeld had, nergens te bespeuren. Ik kreeg al stress, ik misplaats echt alles! En daardoor kwam ik dus in tijdsnood met m'n groentjes, de puree was aangebrand, het gehaktbrood was niet gaar. Man man man, miserie, miserie, miserie. Ik rekte het tot 10 na 7, terwijl het avondeten normaal rond 7u is, maar dan besloot ik het gehakt maar in de pan te gooien en het zo te bakken, waardoor het helemaal uit elkaar viel. Oh wat een ramp zeg, en dan zat ik nog steeds met die sleutel in m'n hoofd (die de dag erna weer boven kwam want iemand anders had hem dus meegenomen, paniek voor niets).

En door al dat geklungel had ik een serieuze opkuis, overal gehakt en ajuin in die keuken, er was precies een voedselgevecht geweest. Ja uiteindelijk had ik een gevecht geleverd met het eten, en ik had verloren. Maar de magen waren gevuld dus dat was ook al iets. Chefkok zal ik toch nooit worden hoor. Maar dat recept van dat gehaktbrood van Jeroen Meus ga ik thuis toch ook nog eens proberen! Op een goede manier dan.

Ik kan niet wachten om terug m'n eigen eten te maken, en dan enkel en alleen voor mezelf, want koken voor vijftien of meer, ik krijg er teveel stress van. En als ik niet moet koken, eet ik wat de pot schaft en da's helaas vaak met saus. Barbequesaus in de spaghetti bolognaise (bah), ketchup op de pizza's (jak), mayonaise op de salade (sorry, ik lust het gewoon niet!) en dan vegemite op de meatpies (bwerk). Maar ik eet het wel, met lange tanden soms want ik eet niet graag saus, als in nooit! Enkel knoflooksaus en dat hebben ze dan weer net niet. Het valt merendeel wel mee hoor, maar sommige dingen, jakkes. Maar zie mij hier klagen over gratis eten, wederom een bewijs over hoe weinig ik hier meemaak.

Aan de pluszijde, ik heb van Tony een echte boomerang gekregen die hij zelf gemaakt en gebruikt heeft in ceremonies. Supercool! Beste souvenir ooit, beter dan degene in de winkels, made in China. Deze is gemaakt door een echte Aboriginal die ook m'n vriend is, hoe tof is dat? Die hang ik meteen op als ik terug een appartementje heb!

Tony vroeg me later die week ook mee naar zijn community Corella en ik ging maar al te graag mee. Eindelijk eens iets anders dan Brunette. Het was een uurtje rijden en zijn familie was heel vriendelijk. Helaas wel ladderzat.

"Take some bushmedicine Vick!"

Ik nam een slokje van een of ander geel goedje.

"This is no bushmedicin, it's just rum and redbull!"

En zij maar lachen. Ik moet zeggen, het smaakte nog niet zo verkeerd.

Ze wonen in een soort grote shed met verschillende kamers en foto's van hun familie hangt overal op. Het is basic, maar wel hun thuis. Het was donker toen ik in het dorp aankwam, maar de community heeft een school en een kliniek, wat ze niet allemaal ter beschikking hebben.

Uiteindelijk vertrokken we daar rond tien uur, Tony was zo zat als een kanon en smoste de hele weg terug bier over me, brandde me met zijn sigaret, leunde de hele tijd tegen me zodat ik praktisch op de chauffeur zijn schoot zat.

"Move over Tony, you're pushing me."

"Vick mate, you're my best friend!"

"I know Tony, but scoot, you're crushing me!"

"Vick mate, your my best mate!"

"...."

Dat een uur lang, ik had het helemaal gehad toen we terug thuiskwamen. En de volgende dag herinnerde hij zich er natuurlijk niets meer van.

De rest van de week was het rustig, m'n dagelijkse routine volgen en tussendoor moest ik de coldroom en de freezer kuisen (muren, muren, muren..) Bibberen zeg, ik ben die temperaturen onder de 20 niet meer gewend!

Nieuw hoogtepunt van de week? Toen ik in de keuken het frietvet moest veranderen. Dat ging in 't begin allemaal heel goed. Frietvet eruit, uitkuisen met een emmer en goed wat zeep. Maar dan... Ik wou die emmer met frietvetresten uitgooien in de pot met vet - zoals me was gezegd te doen - liet ik die natuurlijk door m'n vingers glippen. Heel de keuken onder 't vet. Ik kon die drie keer dweilen en 't was nog niet volledig weg. En doordat ik wat van m'n melk was, goot ik de verkeerde olie terug in de friteuse. Ik was al klaar om m'n C4 op te stellen. Maar uiteindelijk bleek die andere olie ook voor te frituren te zijn, dus dat was geen al te grote ramp. Ik ben toch echt een klungel soms.

Eindelijk was zaterdag dan aangebroken, mijn vrije dag en ook nog eens Australiaday. Ik stond op rond half 9, goed op tijd voor het ontbijt dat om 9u was in plaats van 6u. Ik wou goed eten en dan nog een paar uur slapen. Na dertien dagen werken had ik dat wel verdiend. Buiten de kokkin gerekend natuurlijk.

Ik was m'n bord aan 't afwassen toen ze me aansprak.

"A lot of people are coming today, you need to clean the tables!"

Wel eerst en vooral, ik had die de dag ervoor gekuist en de vloer gedweild, maar er was een storm geweest waardoor alles weer overhoop lag. Ik kan veel, maar het weer controleren hoort daar niet bij.

"Yeah ..nah, I have my day off, I'm not cleaning today! I did it yesterday, can't help it that it stormed." Was mijn antwoord.

Daar zat ze dan, meteen op haar paard.

"It needs to be clean, it's Australiaday!"

Wel, laatste keer dat ik checkte was ik nog steeds Belg. En zij niet mijn baas.

"I just worked thirteen days in a row, I'm not cleaning today."

Ik vertrok uit de keuken en stuurde meteen een bericht naar Brumby, die voor het weekend in Mount Isa zat. Is dat mijn verantwoordelijkheid?

Nee, tuurlijk niet, ik praat met haar na het weekend, jij bent vrij.

Nu heb ik waarschijnlijk zwaar op haar tenen getrapt, maar zij heeft me niet te bevelen en dat doet ze bij iedereen. Ik ben helaas voor haar geen 20-jarige backpacker die niets terugzegt, maar oud genoeg om een weerwoord te hebben. Ik ben gewoon gaan slapen, de boom in met haar tafels.

Australiaday zelf was nu niet zo speciaal. Barbeque, plaktattoo's van de Australische vlag op mensen hun gezicht, iedereen dronk zich laveloos en ze speelden cricket. Dat kon dus eender welke vrije dag zijn, dat doen ze altijd, buiten die plaktattoo's dan. Ik moest zondag ontbijt maken, dus nadat ik in herhaaldelijke gesprekken maar steeds dezelfde vragen kreeg, ging ik maar slapen. In de steden zal het wel de moeite zijn, maar ik heb ondertussen geleerd dat in de outback ze gewoon veel drinken en niet al te spannende dingen doen.

De volgende dag bleek dat ik net op tijd was gaan slapen aangezien ze elkaar weer in de haren waren gevlogen. Het is hier echt een soap met al die kleine drama's. Thuis of Familie is er niets bij!

Ik denk dat, naast cricket, op elkaar motten een van de nationale sporten is.

Die zondagavond was er een slang in de tuin. Cookie verschoot zich een bult en gooide het eerste dat hij kon, zijn onafscheidelijke blik Cola Zero. Recht op die slang z'n kop. Dag slang. Daar stond hij dan zo fier als een pauw met een borstel in z'n handen voor mocht de slang toch nog in actie willen schieten. Die steel was zo scheef als iets door zijn capriolen, en daar mocht ik dan de volgende dag de wreckclub mee kuisen. Maar het was wel een grappig moment.

Nu de mensen langzaam terug binnen druppelen begint het wel druk te worden voor me. Ik moet de guesthouses vaker kuisen nu we terug bezoek hebben van contractors en dat houdt merendeel in dat ik alle dode insecten moet opruimen. Dode motten, kakkerlakken, wespen, torren, vlinders, gekko's,... Noem het maar op, ik heb het al opgekuist. Volgende grote kuis op m'n agenda is de drystore. Dat is de ruimte waar alle droge voedingsmiddelen worden bewaard. Dat zit natuurlijk vol spinnen en muizen, jakkes, ik kijk er niet naar uit. Nog maar eens op de tanden bijten en het gewoon doen!

Wel, veel meer heb ik helaas niet te melden, dus ik zet dit al online. Nog zes weken te gaan!

Business as usual

Ik probeer jullie op de hoogte te houden met deze blog, maar helaas heb ik niet veel interessant te vertellen. Ik vul mijn dagen met kuisen, kuisen en nog eens kuisen. Na nieuwjaar heb ik tien dagen aan een stuk gewerkt. Ik kreeg een vrije dag het weekend dat erop volgde, maar aangezien dinsdag al niet-betaald was, besloot ik door te werken tot het weekend erop.

Er valt helaas niet veel te zeggen over mijn dagen hier. Ik kuis muren, ramen, vloeren, wasmachines, keukens, bureaus, .... Dit begint meer op een advertentie te lijken dan een blog...

Eat - sleep - clean - repeat - ...

Zondag was een soort rustdag aangezien de kokkin een vrije dag heeft en ik dan moet koken en pas om 8u 's morgens in plaats van 5u het ontbijt moet prepareren (spiegeleitjes met spek en hasbrowns) en om 7u 's avonds het avondeten (mac 'n cheese). Ik dacht de rest van de dag te vullen met een boek te lezen, maar ik kreeg het voorstel mee te gaan op een borerun met het vliegtuig. Dan checken ze of alle waterputten (bores) gevuld zijn en jagen ze soms wat koeien naar de juiste richting. Normaal is dit met een auto, maar de piloten doen dit met een vliegtuig. We vlogen heel laag over de grond toen we startten en ik vroeg de piloot waarom hij zo laag vloog, 't was precies of we reden met een hele snelle auto.

"Cause this is more fun!" Antwoordde hij terwijl hij behendig het vliegtuig over een hek hupte. Ik hield me krampachtig aan m'n stoel vast want ik zag ons zo al tegen het hek crashen. Het was inderdaad leuker zo, maar wel beangstigend soms.

Toen hij de koeien moest wegjagen scheerde hij er heel laag over om ze naar de juiste richting te krijgen, de arme beesten kregen de schrik van hun leven. Maar het moet wel: aangezien er geen regen is gevallen, is het landschap dor en kaal en hebben ze enkel voedsel en water op bepaalde plekken.

Hij speelde zelfs even chicken met de koeien die niet direct uit de weg wilden. Die man had de tijd van z'n leven, ik aan de andere kant was na een uur zo mottig als een krab!

Na twee uur en half kroop ik misselijk uit het vliegtuig, ik zag lijkbleek en mijn maag draaide nog altijd salto's. Geen sportvliegtuigjes meer voor mij, ik pak de bus als ik hier vertrek!

Ik ging op m'n bed liggen en voelde me al goed een pak beter toen ik aan het avondeten moest beginnen. Hopelijk kan ik volgende keer eens mee in een auto, dat ben ik meer gewend!

Het hoogtepunt van die week was echter toen ik de goede salades moest scheiden van de beschimmelde. Ik rommelen door al die vieze kolen en had de beschimmelden uiteindelijk in dozen gestapeld. Toen ik een van die dozen oppakte viel de bodem eruit doordat die doorweekt was van de schimmeligheid en vielen al die vieze platte salades op m'n benen en op m'n schoenen. Jakkes. A real saladparty... Nu zijn m'n schoenen nog vuiler dan ze al waren. Die zijn van lichtblauw naar grijs en dus nu naar groen gegaan. En de zool valt er ook bijna uit. Een van de eerste dingen die ik doe als ik hier vertrek, is nieuwe schoenen kopen!

Een andere dag waren ze 's avonds weer spookverhalen aan 't vertellen. Ze proberen de backpacker altijd bang te krijgen, zeker toen ik zei dat ik hier slecht sliep en constant rare dromen had.

"Ooh yeah, bad spirits in your quarters!" Zei Cookie.

"Yes Vick, Charlie Bumburaloe will come for you!" Zei Tony Green, een Aboriginalman van 74 met wie ik hier bevriend ben geraakt. Ik hoop dat ik de naam van die Charlie juist neerschrijf, hij is een soort god van de Aboriginals. Hij zou moeten zorgen voor regen, maar buiten één plensbui heb ik hier nog niet veel regen gezien. Ik denk dat hij ook op vakantie is.

"Nah, I'm good, he won't come for me. I always lock my door. And I'm a nice Christian!"

"Haha, you drink and swear you not Christian! Besides, Charlie comes through brick walls, with his large face and big teeth, you have to go with him if he stands beside your bed!"

"Yeah, at night the spirits start to wander! You never heard that bird that screams like a little girl? You hear that bird you stay inside! It's a bad sign" Voegde Cookie onheilspellend toe.

Lijkt allemaal niet zo eng, maar als het donker is en ze beginnen met die verhalen, krijg ik het toch een beetje op m'n heupen hoor.

En toen ik die avond naar bed wou gaan, bleek m'n sleutel verloren. Verdekke ik kon m'n eigen kamer niet meer in zeg, ik begon al zenuwachtig te worden!

Ik dan maar naar het kantoortje om een reservesleutel te nemen, terug naar m'n kamer - waar ik onderweg van elke schaduw opsprong door hun wilde verhalen - lap, die sleutel pastte niet. Terug naar het kantoortje, andere sleutel genomen voor dezelfde kamernummer, terug naar mijn quarter... Wat dacht je? Sleutel pastte weer niet. Oh nee, ik moet toch niet buiten slapen nu? Ik dan maar m'n stappen terug aan 't hernemen met de zaklamp op m'n gsm, maar ik zag de sleutel nergens liggen. Ik voelde wel m'n hart bonken in m'n keel, met hun domme verhalen altijd, en ik ben dan een gemakkelijk slachtoffer!

Ik besloot dan maar terug naar het kantoor te lopen en de sleutel van de pub te nemen, daar was ik ook geweest (voordeel van de kuisvrouw te zijn, je komt overal en weet alles liggen). Ik naar de social club - onze pub dus - en howaar hozeker daar lag m'n sleutel braaf op de toog. Oef! Nog even alle kikkers en kakkerlakken ontwijken en ik kon eindelijk m'n kamer in voor de slechte geesten me te pakken kregen! Ik sliep die avond wederom met het licht aan.. ja ik ben een schijtluis!

Die vrijdagavond was het echter wel een leuke avond aangezien ik zaterdag eindelijk na 10 dagen werken een vrije dag had. We dronken - surprise surprise - pintjes en speelden wat pool, wat ondanks de krakkemikkige pooltafel wel goed ging. We praatten die avond ook over huisdieren waardoor ik m'n kat Joeksel wel begon te missen. De kat knuffelen staat hoog op m'n wishlist als ik terug in België ben! Dat en een boterham met prepare verorberen!

Op m'n vrije dag heb ik niet veel gedaan. Eerst en vooral uitslapen en dan horrorfilms gekeken bij iemand thuis, dat was eens wat anders dan slapen en lezen! Ik heb ook nog wat foto's getrokken van de omgeving hier en m'n bus- en vliegticket al geboekt naar Darwin en Melbourne!

Want on the brightside, ik heb opgezocht op welke manieren ik m'n trip kan starten en ik zal maar een week langer werken dan gepland. 17 maart is m'n laatste werkdag, een zondag, en dan kan ik de woensdag erop de bus naar Darwin nemen. Ik ben aan 't popelen om niet meer te hoeven kuisen - wat ik echt niet graag doe, heb ik dat al meegegeven? Ik heb echter wel al goeie kuistips opgedaan (als 't vuil is, gewoon met de bladblazer en/of tuinslang erop... zou dat thuis ook werken?) en ik kan ondertussen koekjes bakken als de beste!

Ik heb van Cookie een atlasboek van Australië gekregen waarmee ik m'n reis kan uitstippelen. Maar eerst nog enkele weken volhouden en op de tanden bijten. Het gaat echter snel voorbij, ook al heb ik lange dagen (waar ik links en rechts wel eens een ongeoorloofde pauze neem), de tijd vliegt. Ik ben hier ondertussen al langer dan een maand en heb er nog maar twee te gaan.

De mensen druppelen langzaam maar zeker terug binnen en er zijn hier en daar al wel wat kleine drama's. Dat gebeurt onvermijdelijk als je met zoveel mensen op zo'n klein gebied woont. De kokkin heeft al een uitbarsting gehad en ik begin langzaam maar zeker de verhoudingen te kennen tussen iedereen. De kokkin komt niet overeen met de mechanieker, de tuinier kan niet om met een van de borerunners, de piloten denken dat ze belangrijker zijn dan de rest en de oude grumpy man van het trailerpark komt met niemand overeen..

Ik dartel er maar wat tussen, ik heb met niemand issues dus ik zie de kleine dramaatjes vanop een afstandje aan. Het is eens wat anders dan de rustige weken die er waren, er is terug wat leven in de brouwerij dus ik klaag niet. Ik lach er soms mee dat het zoals 'Home and Away' is, maar dan 'Outback and Stay.'

Waar ze hier wel constant over klagen is het weer. 't Is alsof ik België nooit verlaten heb. Maar in plaats van dat ze kankeren over het feit dat het regent, klagen ze over het feit dat er geen regen is, buiten hier en daar een plensbui.

Een typische conversatie die elke dag terugkomt:

"It'll rain today!"

"Nah, it won't, if you keep talking about the rain, it won't come!"

"Yeah mate, I feel there's a storm coming!"

"Nah, we don't hear the frogs, no rain today!"

"You'll see, there will be rain, I don't see the stars!"

"That's cause you don't wear your glasses you old cunt!"

En het eindigt merendeel van de tijd met geen regen..

Eind januari komt al het nieuw volk en zal het druk worden voor mij want dan wordt alles waar ik zohard op gezwoegd heb gewoon weer vuilgemaakt. Ik moet weer doorwerken dit weekend en doe 14 dagen aan een stuk om alles in orde te krijgen. Ik denk maar aan het geld, want de job zelf is niet zo bevredigend. Voornamelijk omdat ik het niet graag doe, maar da's ondertussen genoeg benadrukt zeker? Ik heb een nieuw respect voor kuisvrouwen en -mannen gekregen, da's zeker!

Ik bereid me mentaal al voor, maar aan de andere kant doe ik dan eens wat anders dan muren kuisen, dus dat is wel goed!

Hopelijk heb ik jullie niet te hard verveeld met mijn saaie kuisverhalen, ik hoop dat er binnenkort wat meer te vertellen valt!

Happy holidays!

Eerst en vooral, gelukkige feesten en de beste wensen aan jullie allen, jullie familie, vrienden en naasten!!

Kunnen jullie geloven dat ik het grimmige weer tijdens de kerstfeesten in België mis? Nee, ik ook niet, maar toch. Ik zou veel geven voor een dagje sneeuw in plaats van die zweterige, plakkerige tropische temperaturen! Maar ik zal maar terug beginnen bij het begin:

De dag dat ik m'n laatste blog uploadde was er dus een brand uitgebroken door het onweer. We zagen het van ver en Cookie was in alle staten toen het echt begon te loeien en de hemel rood kleurde. Brand, brand! Brumby werd opgeroepen, een soort van manager en een persoon dat heel dicht in de buurt komt van Claire uit McLeod's daughters voor de volgers van de serie. Ze heet niet echt zo, maar iedereen heeft hier een bijnaam en dat is nu eenmaal de hare. Heel rough around the edges, maar een hart van goud.

Maar dus, zij moest gaan zien waar de brand exact was. We zagen hem woeden in de verte en ik was natuurlijk als een bezetene foto's en filmpjes aan 't maken. Je bent een ramptoerist of je bent het niet.

"Go make sandwiches Vick, they're gonna fight fires tonight!" Zei Cookie.

Ik al onderweg naar de keuken.

"No, wait, not yet, probably not needed!"

Oke, terug met een pintje in m'n stoel.

"No, better make sandwiches!"

Hop ik terug recht!

"Nah, wait it out a little bit, maybe not."

Ja mannekes zeg wat is 't nu?

Uiteindelijk vertrokken er toch twee met de firetruck - een auto met een regentonnetje, meer was dat niet.

"You guys need sandwiches?" Riep ik hen schaapachtig na.

"Nah, we got rum!" Zeiden ze met een volle krat in hun handen

Allee vooruit, zatte brandweermannen, niemand kijkt hier van op.

Ik zat nog niet neer of Cookie zei me toch sandwiches te maken, want ze zouden zeker wel hongerig terugkomen.

Ik dus naarstig aan 't werk in de keuken, braaf boterhammetjes smeren. Trots op mezelf dat ik zo goed kokeneten speelde... Tot ik terug buitenkwam en diezelfde brandweermannen terug in hun stoel zaten..

Euh, en die brand dan?

Die is weggewaaid, de regen zal die wel doven!

Ja zeg, en ik maar bokes smeren.. Maar bon, die kon ik de volgende dag voor smoko toasten, dus dat was geen erg.

Ik had het toen wel gehad en kroop m'n nest in om de volgende dag weer vroeg klaar te staan. Anders verwachtten ze misschien dat ik om tien uur 's avonds nog een heel driegangenmenu in elkaar boks dat dan plots niet meer nodig blijkt te zijn ...

De rest van dat weekend ging z'n gangetje. Ik had zaterdag m'n laatste kookwerkdag (oef) en had zondag vrij. Ik deed niet veel anders dan slapen en wat lezen. Er valt hier ook niet veel te doen buiten dat. Vrije dagen vul ik standaard met bijslapen!

Maandag nog een dagje kuisen en dan was het al kerstavond. Er was open bar, maar helaas zat ik die avond even in het kliniekje aangezien ik met een dikke enkel zat.

Door mijn verfrissing in het schijtwater het weekend ervoor had ik een ontsteking aan een paar wondjes opgelopen. De bazin zat daar tipsy met een biertje - ik ook - en ze belde de dokter van wacht met de symptomen. Vreemdste dokterbezoek ooit, maar ik kreeg hulp dus ik mag niet te veel kritiek geven! Penicillinetabletten was uiteindelijk het verdict.

"You can still drink, it won't work as well, but you won't get loopy!" Zei ze na het telefoontje. Ah oke, prioriteiten stellen, noemen ze dat! Ik hield het wel rustig die avond, geen dronken uitspattingen voor mij!

Op kerstdag hadden ze dan een zwembadje gefabriceerd van een halve regenton. Die vulden ze met een tuinslang, maar dat ging niet snel genoeg dus kroop de tienjarige zoon van de baas in de tractor en vulde met de hefbak - excuse my french ik ken de juiste tractortermen niet - het 'zwembad' sneller. Daarna konden we dan weken in het warme water dat toch koeler was dan de tropische temperaturen erbuiten. En natuurlijk met een pintje dabei.. Meerdere, uiteraard.

Ze plaatsten een ladder tegen het dak en de kinderen sprongen van daar in 't zwembad. Tot mama bazin dit zag en tegen de kinderen zei dat niet meer te doen, dan brachten ze maar een vorklift met een palet op en sprongen ze daarvan. Die op ruwweg dezelfde hoogte als het dak werd gehoffen.. Gevaarlijk? Neuh, er was maar één bloedneus.. ik heb maar vriendelijk gepast.

Na een hele ochtend en middag gedronken te hebben en een uitgebreide kerstlunch, is er niks zo kerstachtig als een spelletje cricket... Hop iedereen naar het gras en begonnen ze daar hun spelletje te spelen. Ja, daar kwam ik helaas niet onderuit. Ik ken er de ballen van, maar ik sloeg maar wat op de bal en liep heen en weer. Ik kreeg er uiteindelijk genoeg van en plofte terug in 't zwembad samen met twee andere dames, eindelijk rustig genieten zonder al dat jong geweld. Al was het tegen dan meer punch dan zwembad. Door al dat geplons was de fruitpunch erin getotterd. Maar het gaf verkoeling, da's 't voornaamste, de voorbijdrijvende aardbeien en kiwi's neem je er maar bij. Ik ging erna douchen en kwam buiten, klaar voor het avondfeest... dat er niet was. Iedereen lag al in z'n bed. Bummer! Ik kroop dan ook maar m'n bed in, wat te vroeg naar m'n goesting, maar wat doe je eraan?

De volgende dag zag ik geen kat.. wel een hond haha.. ha.. ahum.

Nee, iedereen was aan 't uitkateren, denk ik, dus ik genoot een uurtje van 't zwembad voor mij alleen met m'n e-reader erbij. Eindelijk geen gespetter om me heen! De warmte is echter niet uit te houden, dus ik moest er wel uit. Ken je dat gevoel als je in bad zit en je je handen onderdompelt nadat je een tijd een boek las? Dan worden die zalig warm. Wel, dit was de omgekeerde ervaring. Om de zoveel tijd m'n handen onderdompelen in 't koele water omdat ze zo warm werden in de zon, dat was pas zalig! Maar niet te doen, dus ik ging maar weer terug naar m'n koele kamer met airco. Als je de kamer binnenwandelt, loop je precies een koelkast binnen, wat hier geweldig aanvoelt, want als je de deur naar buiten opent, loop je precies een oven in. De wereld op z'n kop, letterlijk in Down Under!

Twee dagen vrij gehad en dan was het weer werkentijd. Kuisen, kuisen, kuisen,... Ik zal jullie de saaie details besparen! Het interessantste dat ik meemaakte, was toen ik naar de wc ging en in de ene wc een groot insect rondvloog en in de andere een kikker op de bril zat. Kiezen tussen twee slechten.. ik koos de kikker. Ik besloot hem door te spoelen, maar het beestje keek me bang aan terwijl het zich tegenhield om niet door het water te worden meegesleurd, ik kreeg er medelijden mee. Ik had er al een vastgehad en aangezien dit een van de weinige dieren is in Australië dat je niet kan vermoorden door je te wurgen of te bijten, nam ik hem maar uit de wc en smeet ik hem buiten. Kon ik toch eindelijk m'n ding doen in 't kleine kamertje met al die onnodige commotie.

Een andere keer had ik net een hele unit gekuist - de mijne - als in alle kasten uitgestoft, de koelkast met al het rottende eten - niet het mijne - weggegooid, gebezemd, gedweild, ... Met andere woorden, grote kuis gehouden. Ik stapte een stapje terug toen ik m'n werk bewonderend aanschouwde toen ik iets onder m'n schoen voelde. ... Ik had op een gekko getrapt en alle ingewanden waren eruit gesprongen.. op m'n vers geboende vloer... Gekko's zijn normaal gezien nogal snel, maar ik denk dat die m'n werk ook aan 't bewonderen was, ik kan 't hem/haar niet kwalijk nemen. Helaas was dat meteen ook het laatste dat die aanschouwde. Lag 'm daar op z'n ruggetje, tong uit de mond en alle ingewandjes op de vloer. Als je platgewalst opzoekt in de woordenboek, vind je waarschijnlijk zo'n foto terug. Arme gekko... En arme ik, want ik kon de vloer weer dweilen!

Na m'n uren dan nog wel, want ik had net gedaan met de unit te kuisen en mocht afklokken voor die dag. Niet dus.

En het was al zo'n hectische dag geweest. Ik had alle stock aangevuld, waar ik vier keer voor heen en weer moest rijden in een brandend hete wagen (Airco? Niet in de wagen die de backpacker mag gebruiken..) en waarbij ik drie bevroren rundspoten op m'n kop had gekregen toen ik de vriezer aanvulde (en dat kwam aan, amai m'n oor - letterlijk). Ik had alle vuilnis naar de vuilnisbelt gebracht - een mooi woord voor een put in de grond wat verder van de homestead - waar vliegen je in de mond, oren en neus vliegen (alsof ze anders niet erg genoeg zijn) en dan kon ik op 't einde van zo'n warme zweterige werkdag nog de binnenkant van een gekko opruimen, bah.

En nu ik een vermelding maak van die vliegen, godmenenheer watismeda! Dat vliegt constant in je ogen, in je mond, in je oor, ... Ik doe niks anders dan met m'n handen links en rechts zwaaien, en dat soms terwijl ik kuis. Ik heb nog nooit zoveel gevloekt als op die stomme beesten, zelfs niet in de auto en dat zegt al veel voor degenen die me goed kennen! Ik denk dat ik er een tic nerveux aan ga overhouden, dat of een tenniselleboog. Maar oke, mijn frustratie even terzijde..

Al dat opkuisen was nog niets vergeleken met de jongenskwartieren (de Jackaroo Quarters).. die moest ik zondag doen. Ik was de enige die die dag werkte, ik mocht eventueel een vrije dag nemen, maar ik ben hier om geld te verdienen, dus ik besloot de armen uit de mouwen te steken en eindelijk die unit te doen. Ik had het al twee weken uitgesteld, het was tijd.

Alle jongens zijn vertrokken en er komen er maar een paar terug, dus al hun rommel is achtergebleven. Ik moest alles eerst naar de vuinisbelt brengen (zucht, weeral). Kleding, slaapzakken, schoenen, een glazen pot met een gele vloeistof... Niet teveel over nadenken, alles gewoon wegkieperen. Vervolgens alle muren kuisen, wat me uiteindelijk anderhalve dag kostte en ik was er nog niet door. Ik hou mezelf voor dat ik er goed mee verdien en hierna nog maar tien weken te doen heb. Heb ik al vermeld dat ik echt niet van kuisen houd? En als het dat maar was, maar ik moet de douches en de wc's nog doen, plus hun rommelkot met meer onnodige bazaar die weggegooid moet worden. Daarbovenop is er een ondefinieerbare vlek buiten op de muur.. vermoedelijk kots. Ik hoop dat de tuinslang dat wegkrijgt, want ik ga dat er niet afschrobben hoor, bah!

En als ik eindelijk door de jongenskwartieren ben, dan kan ik de muren van alle andere units ook nog doen. En tegen februari, als alle medewerkers terugkomen, dan moeten alle kamers in orde worden gebracht waarvan, jawel, alle muren ook nog gedaan moeten worden. Ik ben nu nog enkel door de gemeenschappelijke ruimtes gegaan, dus ik weet wat me nog te doen staat.

Ik ben al high van alle kuisproductdampen en ik kan eerlijk gezegd geen muur meer zien. Ik ben echt geen fan van kuisen, is dat al gezegd...?

Het grote voordeel is echter dat alles wat ik vind, ik mag houden! En vreemd genoeg waren er veel bruikbare kleren in de jongenskwartieren die ik goed kan gebruiken! Zelfs meisjeskleding. Dat is een geluk bij een ongeluk want mijn kleding is gekrompen in de droger (dat of ik moet dringend de gym hier eens gaan gebruiken...).

Ik heb m'n gevonden kledij diezelfde dag nog gewassen en buiten gehangen - ha droger, mij krijg je geen tweede keer hoor - zodat de vogels ze helemaal konden onderschijten.. ja zeg komaan, give me a break!

Maar genoeg over het kuisen zelf, de dagen gingen snel voorbij en voor ik het wist was het Nieuwjaar. Ik keek er naar uit, ik had nog eens een vrije dag op nieuwjaarsdag en ik hou wel van een goed feestje... dat er echter niet was. Het vuurwerk werd al om negen uur afgestoken en kort erna gingen de meesten naar bed. Nieuwjaar wordt niet zo groots gevierd in de outback. Maar er was gratis drank en hapjes dus het was niet al te slecht. Toen de meesten in bed lagen, besloot iemand een vuilniszak te vullen met gas. Ik stond erbij en keek ernaar, niet goed wetende wat het plan was. Dat was dus om die met gas gevulde zak in een plas benzine te leggen, een spoor te trekken met de benzine en die in brand te steken. Man dat was pas een knaller! De zak ontplofte in een vuurbol met een luide knal erbij! Dat noem ik pas vuurwerk! Don't try this at home kids!

Maar dan was het feest toch echt gedaan. De baas kwam kijken wat dat geluid was en vond het geweldig, maar zei ons het niet meer te doen, hij moest het namelijk gaan uitleggen aan zijn madam.. Tijd om naar bed te gaan, net na middernacht. Gelukkig nieuwjaar... Redelijk basic... Maar ik heb wel geamuseerd en 't was eens iets anders dan hoe ik normaal Nieuwjaar vier.

Maar nu zijn de feestdagen hier officieel voorbij en kan ik weer beginnen aan mijn dagdagelijkse taken... Nog maar negen weken te gaan! (En waarschijnlijk nog twee weken daarbovenop voor de extra centjes, maar dat zie ik dan weer wel).

Wel dat was het voor nu, ik weet niet of het hier nog veel spannender wordt, maar ik zal proberen het tenminste interessant op te schrijven!

Baking at Brunette Downs

Dinsdagavond was het dan tijd om te vertrekken vanuit Mission Beach. Aangezien het dan ook Happy Hour in de pub is, ging ik nog vlug een uurtje mee met mijn Engelse vrienden, maar dan moest ik m'n bus halen. In de gietende regen (soms verdoem ik m'n Belgische genen!) kon ik wachten op de Greyhoundbus die - zoals altijd - te laat was. Toen die er eindelijk aankwam, arriveerde ik twee uur later in Cairns waar Erika me opwachtte met een pintje, dat helaas al warm was doordat ik een uur later dan gepland pas aankwam. We passeerden de tijd in Gilligan's, onze stamkroeg in Cairns, en rond 12u 's nachts trokken we naar de bushalte waar de Greyhound rond 1u zou arriveren. Die was gelukkig wel op tijd! Alle bagage werd ingeladen, wat wel even duurde want de bus zat propvol, en we vertrokken naar Townsville. Het merendeel van de busrit bracht ik, zowel als de rest van de inzittenden, slapend door. Om 5u 's ochtends arriveerde die dan in Townsville waar de bus naar Mount Isa om 6u arriveerde. Alle bagage uitladen van de ene bus, een uur wachten en dan alles terug inladen. En dan kon de lange rit naar Mt Isa starten. Er waren twee buschauffeurs om de rit over te verdelen aangezien de bus helemaal naar Alice Springs reed, meer dan 20 uur was die in totaal onderweg, ik moest er 'maar' 12 van doen. Ik heb onderweg terug veel geslapen, er was voor de rest ook weinig te doen. M'n nekkussentje dat een collega me had gegeven voor m'n reis kwam goed van pas - bedankt Tamara!

Om 7u 's avonds kwam ik dan eindelijk toe op m'n bestemming, het mijnstadje Mount Isa. Ik moest met al m'n gerief nog wel even wandelen naar de hostel, maar kwam daar dan toch heelhuids toe. Wel enorm bezweet in 40 graden!

Het was de enige hostel die ze daar hadden en die was redelijk vreemd. Ik was de enige backpacker, al de rest dat er was, woonde daar. De hostel was niet bepaald superproper, maar iedereen was wel heel vriendelijk. Het had een toilet, een bed en een douche en meer heb je als backpacker niet nodig!

Ik maakte een praatje met de bewoners die me allerhande vragen stelden over m'n bestemming en m'n thuisland.

"Oh wow, you guys have a king?" zei een dame nogal onder de indruk. Ja, leg dan maar eens uit wat onze Filip allemaal doet voor het land...

"How do you say hello in your language?"

"Hallo."

"Oh you guys speak English too?"

"..."

Ze waren wat wereldvreemd, maar dat neem je er soms maar bij.

Ik ontmoette twee meisjes die me uitnodigden naar de pub. Ik was moe van de rit, maar ik zeg nooit nee tegen een voorstel de Australische sfeer wat op te snuiven. Plus ze gingen poolen, dus ik was direct voor het idee gewonnen.

Ik ging met hen mee naar een hotel/bar waar ze meteen in de tequila vlogen. Ik deed er eentje mee voor de sport, maar dat was voor mij al voldoende, de rest van de avond hield ik me aan de pintjes. We poolden even, maar ze waren er niet zo goed in. Voornamelijk omdat ze er meer een paringsdans van maakten dan een cafesport.

"This is how we attract men!" vertrouwde een van de meisjes me toe nadat ze half over de pooltafel met haar gat schudde. Aaah oke... Zucht. Ze hadden inderdaad wel wat touche, maar die mannen waren nu niet om over naar huis te schrijven. Achja, als ze zich maar amuseerden zeker. Ik vond het wel amusant, het leek wel een aflevering van National Geographic. Op een ander moment begonnen ze ruzie te maken met een vrouw, ik begon me al te verschuilen achter een bartafel, maar blijkbaar maken ze zo vrienden hier. Twee seconden later waren ze de beste vriendinnen alhoewel ze de dame in kwestie net nog een 'fat bitch' hadden genoemd. Die truc ga ik toch niet in België proberen hoor! Nadat de pub sloot, gingen we mee naar het huis van twee andere meisjes, maar dat werd een braspartij dus bestelde ik een taxi naar de hostel. Een van de meisjes ging met me mee. We reden nog met de taxi naar de drive-in van McDonalds - dat was ook de eerste keer voor mij - en dan wandelden we de twee straten terug naar de hostel. Ik kroop in m'n slaapzak op de vuile lakens en had enkele uren slaap voor ik om 10u 's ochtends moest uitchecken en de piloot me kwam oppikken. Hij moest nog allerhande boodschappen doen, dus tegen dat we konden vertrekken was het al 2u 's middags. Het sportvliegtuigje werd volgeladen met alle pakketjes, post, boodschappen, mijn spullen, ... Ongelofelijk dat dat nog kon vliegen! Ik vond het wel heel cool om eens in een klein vliegtuigje te zitten, maar na 10 minuten was het nieuw eraf en voelde ik me enkel nog mottig. De turbulentie voel je veel harder en je hebt niet de 'luxe' van een lijnvlucht. Het was wel graaf om Australië op deze manier eens te bekijken. En ik maar foto's en filmpjes maken zoals de toerist die ik ben. Ik zal wel niet de eerste zijn, denk ik dan.

Na twee uur vliegen kwamen we dan toe in Brunette Downs, een cattlestation met een domein groter dan België! In het midden ligt een klein dorpje dat gebouwd is puur voor de medewerkers. Er is een school, een pub, verblijven voor de mannen, jongens en meisjes, een kantoor, gastverblijven, een keuken, een tv-kamer, een fitness, ... Noem maar op, 't is hier!

Ik werd opgewacht door enkele meisjes van hier die me verwelkomden met puppy's! Van een goede ontvangst gesproken! Ze waren heel vriendelijk en ik had meteen een veel beter gevoel dan ik in Nyngan had. Ik ben wel de enige backpacker, maar dat is niet zo erg, dan heb ik echt the Australian feel!

Ze brachten me naar mijn kamer, mijn eigen kamer! Dat was weken geleden dat ik nog een kamer voor mezelf had! M'n rugzak uitpakken was eerste werk. Eindelijk niet meer leven uit een backpack, maar zoals een normale mens je spullen in de kast hebben hangen. Je weet niet wat je mist tot het er niet meer is en ik kan wel zeggen dat mijn kleerkast thuis een van die zaken is die ik het hardste mis! Jep, I'm here to stay (12 tot 15 weken welteverstaan)!

Ik leerde die avond wat mensen kennen, maar er waren er zoveel dat het niet evident was, plus de meesten gingen net dat weekend vertrekken voor Kerst en Nieuwjaar. Dat weekend was er om die reden al een kerstfeestje gepland. Ik heb toch geweldige timing soms! Maar ik loop op de zaken vooruit, m'n eerste werkdag moest nog komen!

Die vrijdag startte ik en volgde ik Jaz, het meisje dat mijn job doet, maar dus dat weekend ook zou vertrekken. Ze legde me alles uit en gaf me een rondleiding. Er zijn hier tuinen, bloemen, varkens, een slager, ... het is hier redelijk uitgebreid, zo midden in de woestijn! En mijn job zal dus voornamelijk dat alles kuisen zijn. Alle accomodaties kuisen, de keuken, de gastverblijven, ... Zucht. Ik ben nu niet zo'n fan van kuisen, maar ik had me al voorgenomen dat ik zou doorbijten, wat ik ook zou moeten doen!

De dag ging vlot voorbij en die avond was er een kaas en wijnavond bij een van de dames thuis. Iedereen was goed beschonken en toen we met alle vrouwen naar de pub (Social club noemt die) gingen, waren alle mannen ook goed in de wind want de baas had een open bar gehouden. Gratis drank tot 10u 's avonds! De meesten waren de volgende dag vrij, maar ik moest om 5u 's ochtends meehelpen in de keuken, dus echt laat heb ik het niet gemaakt. Ze hebben het wel nog heel bont gemaakt want de volgende dag liepen er mensen met blauwe ogen rond. De laatste frustraties er uitgewerkt in een traditionele barfight? Ze verzekerden me dat dit zeker niet elke week voorkomt. Mannen zijn mannen zeker.

Ik hielp Meagan - de kokkin - in de keuken en in de namiddag was ik dan vrij om mee te vieren. Ze speelden eerst een spelletje cricket. Het lijkt op baseball, maar ik snap er eerlijk gezegd de ballen van.

"You wanna play too, Vick?"

"Nah, I'll just watch, maybe next Christmas!"

Na de cricketmatch zaten we even in een soort bad dat een zwembadje moest voorstellen, maar er veel te klein voor was. Hop met kleren en al erin! Het was niet echt koel aangezien de temperaturen hier tussen de 42 en 48 graden hangen, maar 't was beter dan in de hitte te zitten.

Daarna was ik toch wat moe en wou ik een dutje doen. Wist ik veel dat de bazin samen met enkele anderen een feestje net voor mijn gebouw hielden. Ik had een uurtje slaap en werd toen wakkergebruld door alle festiviteiten voor de deur. Ik was niet geamuseerd maar besloot toen maar op te staan, een pintje te pakken en mee te doen, maar natuurlijk besloten al die dronkaards op dat moment om een dutje te gaan doen. Jaa komaan zeg. Daar zat ik dan slaapdronken met een pint. Ach, het was toch bijna tijd voor het kerstfeestje, dus zo'n ramp was het niet.

Iedereen moest verkleed komen als cartoon, maar aangezien ik net gearriveerd was en van niets wist, kwam ik maar gewoon als mezelf, da's al cartoonesk genoeg. De anderen hadden er wel moeite in gestoken. Een Elmopak, Flash, een T-rex, alle Disneyprinsessen. 't Was de moeite! En natuurlijk veel hapjes en drank, zoals gewoonlijk. Ik hield het rustig, m'n lever kan het hier niet meer aan. De Australiërs kennen wat van drinken, of toch zeker hoe ze het zo snel mogelijk wegwerken. Ze hadden verscheidene koelkasten op hun rug buiten gelegd met ijs in en daarin zat alle drank. Want de koelkast in het stopcontact steken is te mainstream zeker?

Na het eten kwam de kerstman op een dirtbike aangereden voor de kindjes hier, dat ging redelijk vlot aangenomen dat Santa ook al een serieus stuk in z'n kraag had.

Daarna was het tijd voor vuurwerk. Dat werd een eindje verder aangestoken, maar veiligheidsmaatregelen, dat kennen ze niet. Het meeste vuurwerk ging omhoog, maar soms ging het naar links, of naar rechts, of ging het af in de auto, gooiden ze het naar mensen. Er was zelfs even een brand, maar dat was niets volgens de omstaanders. Ik keek er met open mond naar. Algoed dat ze daar geen vuurwerk instaken.

Na het vuurwerk begonnen de outbackspelletjes. Ze bonden riemen aan elkaar en hingen die rond hun nek om aan elkaar te trekken. Bij wie de riem losliet, dat was de verliezer en dan mocht de volgende het tegen de winnaar opnemen. Op een bepaald moment scandeerden ze m'n naam, maar dat zag ik toch niet zitten. Peerpressure werkt niet op mij en ik zei weer: "Next Christmas!"

Erna volgde er een spelletje van de aansteker zover mogelijk op de vloer te leggen en dan op één arm jezelf terug recht te trekken. Amusant, maar geen spelletjes voor mij! Daarna was het goed geweest en gingen de meesten naar bed, incluis mezelf. De volgende dag vertrokken er al heel wat mensen, maar sommigen bleven enkele dagen langer. Samen met enkele anderen trokken we naar Turkey's nest, een soort poeltje van grondwater dat ze ook gebruiken om het vee drinken te geven. Het rook naar stront, er zaten botten in van weet ik veel welke dieren en sommige insecten beten (mij niet al een geluk), maar 't was wel verfrissend in deze temperaturen, dus ik klaagde niet. Al stonk ik nog twee dagen erna naar schijt.

Die maandag was dan m'n eerste werkdag. Ik mocht de Social club opruimen en de mannenkwartieren, dat was minder. Heb ik al vermeld dat ik niet van kuisen houd? Al bij al viel het wel mee en de dag ging vlot voorbij. Maar die avond hoorde ik van de bazin dat ik dinsdag zou moeten meelopen met Meagan aangezien zij enkele dagen op vakantie ging en ik haar zou moeten vervangen. Wat? Ik koken? Oh nee, dat ook nog eens. Ik ben al niet zo'n goede kok en al zeker niet voor zoveel mensen. Wel zoveel.. het zijn er ondertussen maar een tiental al bij al, maar toch...stress!

Die eerste dag, woensdag, zou Cookie het op zich nemen, hij is de tuinier hier, maar is normaal een kok. Hij stelde dit voor omdat op woensdag de foodtruck komt. Die komt normaal gezien elke twee weken met al het eten en bestellingen, maar nu zal die een maand wegblijven vanwege de feestdagen. De truck kwam en alles werd uitgeladen. Het is mijn taak als domestic om alles op de juiste plek te zetten. Véél werk! Maar dat gaf me wel een idee van wat er allemaal in huis is. Ik zag veel spaghetti staan en besloot donderdagavond spaghetti bolognaise te maken. Mijn dagen bestaan tegenwoordig uit recepten opzoeken en ze tot een goed einde te brengen - danku Jeroen Meus!

Die donderdagavond zat ik redelijk zelfverzekerd een pintje te drinken en stoefde ik over het avondeten.

"Oh spaghetti, great! With garlic bread?" zei iemand.

Euh...nee...wat, eten jullie dat met lookbrood? Ja lap, haasten naar de keuken om snel lookbrood te maken dat ik in m'n leven nog niet gemaakt had. Alles was net op tijd klaar, maar die jaren van m'n leven die ik kwijt ben aan stress, krijg ik nooit meer terug! Ze vonden het wel erg lekker, gelukkig!

De volgende dag maakte ik kaashapjes voor Smoko (da's een soort tienuurtje) wat redelijk goed ging en die avond stoofvlees. Niet evident zonder abdijbier of rode wijn. Ik googlede het en bleek dat met bouillon het ook wel zou lukken, dus deed ik dat maar. En in de tussentijd maakte ik koekjes. Ik begin er - soms - wat plezier in te krijgen, maar ga toch blij zijn als de echte kokkin terug is.

Mijn normale dagen zijn van 6.30 tot 17u en nu werk ik van 5u tot 13, dan slaap ik de twee uur die ik vrij heb om dan terug te werken van 15 tot 20u. Ik ben kapot op het einde van een werkdag. Zaterdag is m'n laatste dag dat ik moet koken en dan ben ik zondag vrij. Halleluja! Al is het wel goed dat ik heb kunnen oefenen aangezien ik normaal zaterdag vrij ben en enkel zondag Smoko en avondeten moet maken.

Ik kan niet wachten tot maart, dan heb ik hier m'n verplichte 12 weken gedaan, die ik misschien nog verleng tot 13 of 14 en dan heb ik al een heel plan. Met een klein deel van het verdiende geld zal ik naar het noorden, naar Darwin reizen van waaruit ik een vliegtuig neem naar het zuiden, naar Melbourne om dan van Melbourne naar het westen, Perth te rijden met een campervan! Ik wou eventueel van Darwin al rijden, maar op donderdagavond vertelde Cookie zoveel spookverhalen over de Tennant Creek killer en zoveel andere zaken, dat ik dat toch niet zal doen aangezien ik dan door die streek rijd. Die nacht sliep ik wel met het licht aan, dat kan ik wel zeggen! Wat me toch niet tegenhield om midden in de nacht uit bed te tuimelen... ja typisch, ik weet het.

En net liet ik een wond zien aan een medewerker omdat die helemaal rood ziet en dus ontstoken is. Blijkt dat ik in het poelwater een of ander bacterie heb opgedaan. Ja lap. Morgen moet ik langs het kantoor om antibiotica te krijgen. 't gaat hier niet altijd zonder slag of stoot!

En er komt een serieus onweer aan, maar daar zijn we met deze hitte al dagen op aan 't wachten, het heeft hier al twee jaar niet deftig geregend! Als het serieus regent, zoals het in het komende seizoen zou moeten, dan vult het meer zich en kunnen we wakeboarden! Ik ben erop aan het hopen! Komaan Belgische genen!

Er staat wel een wei in brand door een blikseminslag, maar dat is blijkbaar normaal.

Zo, m'n eerste week zit er hier bijna op, dus nog minimum 11 te gaan. Totnutoe valt het alemaal heel goed mee, maar ik tel toch de dagen af dat ik weer m'n eigen ding kan doen en wat meer van Australië kan zien!