Preparing the roadtrip

De bus- en treinreis verliepen heel vlot en zaterdagavond kwam ik - voor de tweede maal - toe in Sydney. Ik bestelde mijn allereerste Uber ooit en werd bijna omvergereden door mijn chauffeur omdat de app me verwarde en ik dacht dat ik verkeerd stond en dus als een kip zonder kop heen en weer begon te lopen. Ik stond uiteraard correct waar ik in eerste instantie stond te wachten! Georges de chauffeur was heel vriendelijk en gaf me heel wat feitjes over Sydney die ik ondertussen natuurlijk allemaal vergeten ben. Hij zette me af aan een gebouw dat er ietwat groezelig uitzag, zeker in 't donker, maar toen ik binnenstapte leek het wel oke te zijn. De kamer is zoals die moet zijn met zelfs kleine flacons shampoo en zeep. Er is overal wifi, ook in de kamer! Ik ben gewend m'n gsm links en rechts omhoog te houden om een streepje bereik te hebben, dus dit was een aangename verrassing! Ik installeerde me en sliep eindelijk nog eens in een deftig bed, heerlijk! Harry kwam maandag pas toe, dus ik had enkele dagen tijd om de stad wat te verkennen en inkopen te doen. Enkel het operahuis gingen we samen bezoeken en moest ik dus zien te vermijden. Dat was me al gelukt in de Uber toen de chauffeur/gids me langs zijn neus weg zei dat ik rechts het operahuis kon zien.

"No, I can't see it yet! I need to avoid it like the plague!" zei ik terwijl ik m'n ogen dichtkneep en de man waarschijnlijk dacht dat ik een beetje gek was. 

Ik kocht in de lokale supermarkt alles wat ik nodig had voor de eerste dagen en zeulde twee zakken en een kartonnen doos bergop terug naar de hostel, wat zwaarder was dan ik had verwacht. Ik liep onderweg wel tien keer de lijst boodschappen over. Heb ik echt alles nodig? Ja, helaas wel.

Aangekomen in de hostel bakte ik meteen een eitje voor mezelf met wat toast die ik al op een bord had gelegd. Wist ik veel dat de duiven door de open deur naar binnen vliegen en de keukenrestjes oppeuzelen... Ze gingen bijna met mijn toast lopen! 

"Is this normal?" vroeg ik een meisje.

Ze haalde nonchalant haar schouders op, blijkbaar wel. Ik was dan ook de enige die er van opkeek, misschien ben ik wat te Belgisch voor dit land? Wij dulden onze duiven nog net op een terras, maar daar ligt dan toch de grens! 

Na - heel beschermend over mijn eten - alles te hebben opgegeten, besloot ik tijd te verdoen door een wandeling te maken. Greenwich, waar ik logeer, ligt een stukje buiten het centrum van Sydney, maar ik dacht dat de stad niet zo ver kon zijn. Na een halfuur wandelen en een kijkje op Google Maps te nemen, moest ik mijn opinie herzien. Ik moest nog anderhalf uur wandelen, dat was wat te veel van 't goede! Ik zette me ergens op een terras en deed een praatje met de serveerster over werkgelegenheden. Aangezien m'n Engels goed is en ik bereid ben te werken, is het niet zo moeilijk werk te vinden. Ze gaf me wat handige sites die ik samen met de brochures van de hostel maandag samen met Harry kan overlopen. De stad zal geen optie zijn voor hem vermoed ik, maar er zaten ook harvesting-dingen tussen. Ik weet dat ik zei dat ik plukken zeker niet wou doen, maar na roussabouden lijkt dat eerlijk gezegd zo erg niet meer! 

's Avonds kookte ik een soepje en prepareerde ik wat toast. Een medebewoner zag mijn schamel diner en bood een deel van de spaghetti carbonara aan die hij en zijn verloofde aan het klaarmaken waren. Dat nam ik dankbaar aan. Ik maakte een praatje met beiden en ging na het eten naar de kamer waar ik een boek las en ging slapen.

De dag erop, maandag, in de dag heb ik amper iets gedaan. Wat aan 't zwembad gehangen en genoten van de zon. Nick, de carbonara-man, kwam erbij zitten. Z'n verloofde had hem buiten gegooid, voor de zoveelste keer blijkbaar. Hij vertelde, redelijk onsamenhangend, z'n verhaal, en ik begon al te vermoeden dat ik weer een figuur had aangetrokken. Ik vertelde hem waarom ik in de hostel was en dat de Engelsman die avond zou toekomen en een uber zou nemen. Dat was blijkbaar net in 't spitsuur waardoor de rit dubbel zoveel zou kosten. Een trein zou veel goedkoper en sneller zijn. Hij zou zelfs meegaan en de weg wijzen!

Ik liet Harry weten dat ik hem in 't centrum zou ontmoeten en ging me douchen en omkleden om te vertrekken. Nick zou buiten rond 16.00 klaarstaan. Ik kwam buiten rond dat uur, fris gewassen en gekleed, niemand te zien natuurlijk. Ik wachtte even, maar er was geen Nick te bespeuren. Ik wist waar de trein in de buurt stopte dus ging dan maar alleen op stap en Google Maps deed de rest. 

Harry zat in het station te wachten, al helemaal overweldigd door de massa mensen die er rondliepen. 

"There are so many people here! And the trains are doubledeckers, they have stairs..!" was het eerste dat hij tegen me zei.

"You guys have doubledecker busses in London..."

"I know but I have never seen one up close!"

De jongen komt van het boerderijleven en dat valt soms wel hard op. 

We slaagden erin de juiste trein terug te nemen naar de hostel waar Nick doodleuk een maaltijd stond te koken.

"Hey Nick, kinda waited outside for you earlier.. weren't you taking me to central to pick up my friend?"

"Did I? Well I started cooking noodles and got way into it.."

Ik zag niemand in de keuken toen ik aan het wachten was, maar ik keek er misschien over...not... rare kerel. 

En later toen we een maaltijd stonden te koken, vroeg hij ons 7 dollar te lenen voor medicijnen...om half 9 's avonds... Ik denk niet dat de apothekers hier zo laat open zijn, maar wie ben ik om er vragen bij te stellen. Ik kan dan ook moeilijk nee zeggen als ze me vlakaf zoiets vragen. Om een lang verhaal kort te maken: ik wacht nog steeds op de terugbetaling en we zien Nick regelmatig tegen dingen en mensen praten die er niet zijn... Ach een carbonara kost hier waarschijnlijk het dubbele dus het was niet voor niets. 

Dinsdag gingen Harry en ik dan eindelijk het operahuis bezichtigen. We gingen heel sportief te voet over de brug, een wandeling van een goeie twee uur als je het toeristengedrag erbij rekent (als in om de vijf meter een foto trekken van alles). We wandelden wat door de stad - waar Harry nog steeds niet over het aantal mensen heen kon. Wat al bij al meeviel, vond ik. Te vergelijken met een zaterdagmiddag op de Meir. 

In de namiddag bezochten we een Belgisch biercafe, wat aanvoelde als thuiskomen. Ik liet Harry een Duvel proberen die natuurlijk in de smaak viel.

Nadat ik heel enthousiast alle Vlaamse spreuken op de muren had vertaald, gingen we naar een Engels cafe waar ik een Guiness probeerde. Ik vond het niet zo lekker en hij vertelde me later dat het strikt genomen niet eens Engels maar Iers was. Maar we voelden ons allebei wel een beetje opgeladen door iets bekends van thuis te hebben gezien. 

Dinsdagavond en woensdag gingen we dan actief op autojacht, onze eerste stap van de roadtrip. We snuisterden alle sites, facebookgroepen en apps door en vonden links en rechts aanbiedingen die ons de moeite waard leek. Zeker auto's met kampeergerei en extra registratie. Kortweg rego is de registratie van de auto en de verzekering en kost stukken van mensen als je die moet vernieuwen - wat elk jaar nodig is. Als je een auto koopt, koop je het restsaldo van de autorego er dus bij. 

We zagen een interessante Toyota en spraken de volgende dag (donderdag) af met de verkoper ergens rond Sydney. Een uur met de trein voor ons. 

Hij vroeg aan de telefoon of we bereid waren de auto meteen te kopen.. ja, afhankelijk van de auto natuurlijk, maar we zijn wel serieuze kopers!

Dus wij de volgende dag op de trein naar een dorpje. We kwamen wat te vroeg toe, dus gingen op een terras van een koffiehuis nog rustig iets drinken. Ik kreeg rond 10.30 een bericht van de verkoper dat hij later ging zijn en om 10.45 zou toekomen. Aangezien we om 11 hadden afgesproken was dit al vreemd. 'Bedoel je 11.45?' stuurde ik hem terug. 

'Am later, grab a coffee or something" was het korte antwoord. We kregen er al een onbehaaglijk gevoel bij, maar we benutten dat uur met door het dorpje te wandelen en de auto te zoeken, de verkoper had namelijk gezegd dat die in een gratis autopark stond bij het station. We zagen die echter nergens staan.

Eindelijk om 10 voor 12 kwam de verkoper aangereden...in een Holden... 

"So this is the car, I have another appointment in 40 minutes so we have little time." zei hij in gebroken Engels.

"The car we looked up was a Toyota.." zei ik hem.

"I sold that one yesterday I think, but it's all the same!" antwoordde hij. 

Toch niet in mijn woordenboek hoor. Hoe kan de beschrijving van de Toyota nu exact overeenkomen met die van de Holden? En je moet een kat een kat noemen: 't is gewoonweg niet waarvoor we kwamen!

We namen toch een kijkje - en met we bedoel ik Harry - en keken onder de motorkap, hij stelde wat vragen en uiteindelijk gingen we een proefritje maken. 

Na blokje rond te hebben gereden, vroeg de verkoper: "So you buy?"

"We gonna have to think about it," zei Harry. We moesten dit samen bespreken zonder de verkoper erbij en 't was gewoon ook een vreemde situatie!

"I told you on the phone you have to buy now or not! I drove an hour to get here" kwam er bars als antwoord.

"We can't decide like this.. it's not even the same car!" gaf ik als repliek.  

De verkoper luisterde zelfs niet meer, die stapte de auto in, reed gewoon weg en liet ons verbouwereerd achter. 

"How rude!" zei Harry heel Engels met open mond. "I can't even believe this just happened!"

Hij had gelijk, dit had ik nog nooit meegemaakt. Wij hadden een uur met de trein gereden en een uur extra gewacht om een totaal andere auto voorgeschoteld te krijgen dan aangeboden en dan zo onheus behandeld te worden. We waren allebei wat onder de voet. Toen we het later overliepen, vertelde hij me dat de auto ook niet 100% aanvoelde, dus het antwoord zou sowieso nee zijn geweest. De dag erna hadden we normaal gezien nog een bezichtiging gepland, dus we maakten ons niet teveel zorgen. Helaas werd die afspraak plots verzet en uiteindelijk hebben we daar ook niets meer van gehoord. Dat was dus weer een namiddag online auto's opzoeken. Ik kon ze eerlijk gezegd niet meer ruiken of zien! Harry vond uiteindelijk een organisatie die alles voor ons kon regelen van papieren tot kampeergerei en dergelijke, en daar konden we zaterdagochtend terecht. Vrijdag besloten we dan maar om het autozoeken even zo te laten en naar Bondi Beach te gaan, voornamelijk omdat Harry de show op tv had gevolgd en dit heel graag wou zien. 

Er was niet zoveel te bezichtigen, maar het was leuk om het strand van dichtbij te zien. Ik herkende ook enkele zaken van de tv zoals het lifeguardhuisje en de buggy's. 

"They use those, ooh they hang out there!" begon ik enthousiast te wijzen. Ja wie is er nu de superfan.. 

's Avonds besloten we uit te gaan in Sydney naar een goedkopere backpackingclub de 'Scary Canary'. We vertrokken met de trein en wandelden richting de club toen Harry me plots aanstootte. 

"You don't believe this, it's the same guy!"

Ik keek op en jawel, wie was ons net voorbij gelopen... Diezelfde onbeschofte autoverkoper! En met een schuldig gezicht mag ik wel toevoegen. Van zover kwam hij dan toch duidelijk niet! 

Wat is de kans in een stad met 5 miljoen inwoners (ja ik heb dit opgezocht) dat je net die persoon tegenkomt? Ik ben al gewend aan vreemde toevalligheden, maar Harry kon er zeker een halve dag niet van over.

De club zelf was wel leuk. Goeie muziek, toffe cocktails zoals 'scary jars' en 'jargarita's' geserveerd in, je raadt het al, een bokaal. We ontmoetten wat mensen daar en hadden een hele leuke tijd in de club. Australiërs weten wel een feestje te bouwen!

Rond een uur of 2 bestelden we een hamburger bij Hungry Jacks en namen de bus naar de hostel waar vijf uur later de wekker weer ging omdat we naar onze afspraak bij 'Too Easy To Travel' moesten. Dat was weer een uur onderweg. Je geraakt er aan gewend hoor, da's wel zeker.

We kwamen terecht in een groezelige buurt van Sydney, had een beetje een Sint-Jansplein-vibe... Het bedrijf zelf voelde wel goed aan. Er lag een kat op de trap waar ik al enthousiast van werd.

"Ooooh it's a cat! Who is a cute cat.. you are a cute cat...yes you are..!" De crazycatlady kwam helemaal naar boven. Harry die helemaal niets van katten moet hebben, keek me vreemd aan.

"If this works out with the car, we should get a cat with us!"

"No Vicky, we don't!" zuchtte hij.

"Then a bushturkey it is!" 

Ik ben al vanaf dag 1 geobsedeerd door deze rare vogels - die de eerste dieren waren die ik hier zag - en maak er constant grappen over. Tot ergernis van anderen, maar ik kan het niet verhelpen. Toen ik vandeweek aan het zwembad zat, zei Nick ook plots heel sec: "Look, a bushturkey" en ik werd veel te enthousiast.

"IT'S A BUSHTURKEY, OH MY GOD I LOOOOVE BUSHTURKEYS!" Crazy Belgian jaja.

Anywho, we kregen een hele toelichting van de vriendelijke Belgische (!!!) dame van de organisatie en het klonk wel heel goed. De grootste kost is voor Harry aangezien hij langer in Australië is dan ik en ik misschien in januari al kan werken voor het struisvogelbedrijf. Hopelijk zelfs nadat ik vertrokken ben van het roussabouding. Ik liet hem dus voornamelijk praten, wikken en wegen. Na haar uitleg gingen we iets drinken om het te bespreken.

"Well, first thing in her favour: she's Belgian!" begon ik. 

Maar het was gewoon een goede aanbieding en we waren het er al snel over eens dat we het gewoon moesten doen. Er was nog maar een wagen beschikbaar en anders moesten we wachten tot maandag tot andere modellen kwamen. En wie weet welke waren dat en voor welke prijs. We stuurden haar dat we het zouden doen en gingen terug voor de papieren in orde te brengen. Ze toonde ons de wagen die wit met zwarte vlekken is... Herinnert iedereen zich m'n koe-brommer nog? Toevalligheden? Ik ben ze gewend!  De auto wordt as we speak mechanisch in orde gebracht, ze steken er een prefab keukentje en alles in en vanaf volgende week is die vertrekkensklaar!! Spannend, het staat nu echt te gebeuren en na uren online door auto's te scrollen, kunnen we eindelijk beginnen plannen waar we heen gaan! To be continued...

Reacties

Reacties

Marina

Je hebt toch iets met auto’s ?? weeral spannend ...

Pascale

Heb weeral genoten van je verhaal ?

RDB

Zotjes!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active