Leaving the city

Na de beslissing om de auto te kopen, was er een last van onze schouders afgevallen en konden we ons bezig houden met het plannen zelf. Zaterdagavond was een rustige avond waarin we via Uber Eat (nog eens een nieuwe ervaring) pizza bestelden en online nakeken wat er te doen was. We gaan sowieso noordwaarts, we hebben het wat gehad met New South Wales en zeker met de stad. Eerste stop is Byron Bay om daar fruit te plukken om onze spaarkassen wat te spijzen.

Zondag gingen we naar het Lunapark aan de oever van Sydney. Het is een miniem attractiepark en voor de volle pot alle attracties te doen, was de moeite niet waard. We kochten een 'sampleticket' waarbij je twee attracties mag proberen. Het werd de 'Wild Mouse' en 'Hair Raiser'. In de ene word je wild heen en weer geslingerd door de korte bochten en bij de andere word je 50m omhoog getrokken om je dan te laten vallen. Dat was al wel genoeg actie op mijn leeftijd, en dus gingen we op 't gemak een burger eten en terug naar de hostel.

Omdat ze op zondag blijkbaar aan de treinen werken, waren er plaatsvervangende bussen. Heen zat deze stampvol, maar op de terugweg viel het mee. Aan elke halte stonden er marshalls die iedereen op de juiste bus zetten. Aangezien er veel mensen onze kant uit moesten op de terugweg, vertelden ze de buschauffeur om van route te wisselen. De arme man kende helaas de weg niet, dus moesten de passagiers hem de weg wijzen.

"Does anybody know the way? They threw me off my route!" vroeg hij toen we opstapten.

Al goed dat onze stop wel bekend was, want wie weet waar hadden we uitgekomen als ik had moeten begeleiden?

Aangekomen in de hostel waren de Fillipijnse gasten aan het bbq'en. Ze waren al een tijdje in de hostel samen met ons en deden mee aan een roeicompetitie.

"Join us! Take some beer!"

Dat moet je mij geen twee keer zeggen natuurlijk.

"Second dinner, thanks!" antwoordde ik. We schoven mee aan de picknickbank en aten wat (te gaar) vlees mee. Kip, varken, inktvis, ... Noem maar op, alles hadden ze en wel voor een heel leger. Op d'n duur zat de helft van de hostel mee aan de tafel: Argentijnen, Australiërs, Jamaicanen, ... De halve wereld was represent!

We dronken wat bier mee, en wat meer dan dat, want zodra het flesje bijna leeg was, kreeg je er een nieuw aangeboden. De Fillipijnen zetten hun muziek op en begonnen wild te dansen, wat heel amusant was. De muziek kon ik wel smaken, de dansstijl neem ik nog niet direct over!

De rest van de week probeerden we wat te vullen met bezigheidheidstherapie aangezien we enkel nog rondhingen in Sydney wachtende om te vertrekken. De was doen, wat aan het zwembad hangen, wandelingetje links en rechts. We hadden het wel gehad. Uiteindelijk was woensdag de auto klaar en konden we deze 's avonds oppikken. Papierwerk invullen, een verplicht fotootje voor hun site en we mochten vertrekken met een geprepareerde Mazda. 'Moohzda' zoals ik hem al gedoopt heb (vanwege de koevlekken dus), ietwat tegen de zin van Harry.

"Ooh there is a keychain of a cow in the car, let's hang it on the mirror!"

Nog voor Harry: 'liever niet', kon zeggen, had ik deze al opgeknoopt. Je blijft in thema of niet, natuurlijk. Wanneer onze wegen weer scheiden, kan hij de female toets er terug afhalen!

Donderdagochtend vertrokken we dan gepakt en gezakt. We moesten eerst nog naar het registratiekantoor in Sydney om de auto op zijn naam te laten zetten. Aangezien de organisatie de papieren allemaal al in orde brengt, zou dit redelijk gemakkelijk moeten gaan, dachten we.

Wij reden de stad in, waar we bijna een uur stilstonden, tot grote ergernis van Harry die op het platteland van Engeland geen files kent. Groen, rood, groen, rood, ...en geen meter vooruit komen, we kennen het toch allemaal? Ik kijk zeker naar jullie, Mortselinwoners!

Een parkeerplaats zoeken, was uitdaging 2. Overal parkeerborden, maar geen plekje vrij op de straat.

"There are signs to park everywhere, I can't understand why there is no space.." riep Harry uit.

"I'm afraid it doesn't work like that! Let's find a carpark!'

Wij reden dus naar een parkeergarage waar een klein Chinees dametje ons tegenhield toen we een lege plek wilden inrijden.

Hoelang blijven jullie?

Euh... Zolang als het duurt bij de NSW service om de auto op zijn naam te krijgen. Wat een rare vraag in een parking..

Dit was dus blijkbaar valetparking en alle auto's stonden op elkaar gepakt. We stonden amper stil of een andere auto parkeerde zich vlak achter ons en zette ons klem. Toen ik rondom keek, zag ik alle wagens zo geparkeerd staan.

De valetdame nam bruusk de sleutels uit het contact nog voor we goed en wel geïnstalleerd waren. Daar was ik nu zelf ook een beetje overdonderd van.

"I'm not going anywhere until she comes back to lock the door! My whole life is in that car!" zei ik koppig. Uiteindelijk kwam het dametje onze richting uit en konden we gerust vertrekken.

Nog over de shock aan het heenkomen, gingen we met de lift naar boven waar we in de inkomhal van een kantoor terechtkwamen. Beetje misplaatst in onze shorten en ik met m'n 'work bitch'-pet achterstevoren aan..

We kwamen uiteindelijk bij het NSW-kantoor aan, waar Harry blijkbaar z'n paspoort nodig had. Ja lap, vergeten in de auto. Weer helemaal terug! We kwamen terug toe in het kantoorgebouw en stapten blijkbaar in de verkeerde lift.

'What button do I press for the parking?' vroeg ik een meneer in de lift toen die al naar boven ging.

'You took an elevator with a white light, you need to take one with a red light!'

Daar stonden we dan op de verkeerde verdieping tussen de mannen en vrouwen in maatpak/jurken. Terug naar de gelijkvloers om de 'rode' liften te zoeken.

De valet keek ook heel vreemd op toen we de sleutel terugvroegen.

'Bring back the key okey?' zei ze nog net niet met een belerend vingertje.

Bon, paspoort uit de auto gehaald, terug naar het NSW service-kantoor waar alles redelijk snel in orde werd gebracht.

Volgende stop was dan de luchthaven voor mijn werkschoenen. Na ook weer een halfuur te hebben rondgezocht voor een plekje in weer een andere parking, konden we op zoek naar de 'lost and found'. We moesten door de security en de scanner om naar de terminals te kunnen waar het kantoor gelegen was. Ook de eerste keer dat ik zonder ticket of reisplannen door vliegtuigsecurity moest. Aangekomen aan de tweede lost and found die we probeerden, kreeg ik redelijk snel m'n schoenen mee, eindelijk herenigd! Uitgang zoeken en we konden terug doorgaan. De laatste stop was een Aldi ergens in een winkelcentrum om goedkoop boodschappen te doen. Harry was nog nooit in een Aldi geweest en ik had hem al gewaarschuwd dat je er vanalles ziet dat je niet in een gewone winkel ziet, maar ik denk dat hij het wat onderschatte.

"A surfboard? A trampoline? Bloody hell, I can buy milk and a workbench all in one place?" Hij kon er moeilijk van over. Een surfplank was nu ook wel nieuw voor mij, maar voor de rest leek dit op eender welke Aldi. Toen we buitenstapten en naar de uitgang liepen, zagen we plots een NSW service-kantoor. Ja, we hadden we ons die rit 's ochtends kunnen besparen door het centrum van Sydney, maar ja, je kan niet alles hebben. Alles bij elkaar had deze dag ons al vijf uur gekost en we moesten nog 9u naar Byron Bay! Maar we zijn eindelijk onderweg en da's het belangrijkste!

Reacties

Reacties

Marina

Jij maakt van alles een belevenis Vicky ? echt wonderbaarlijk! Benieuwd naar je job als plukster ???

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active