On a mission in Mission Beach

Zaterdagochtend moest ik om halfzeven opstaan om om halfacht de bus te halen. Ik had braaf m'n wekker gezet en sliep als een roos...tot zeven uur... Ik had blijkbaar m'n weekwekker ingesteld die in het weekend niet afgaat. Dat was haasten! Ik sprong uit bed, wat niet zo evident is als je bovenin het stapelbed slaapt, en maakte me snel snel klaar. Vlug wat eten uit de koelkast meenemen en het ontbijt sloeg ik over. Al snelwandelend liep ik door de - toen al - hete straten richting bus. Zwetend en puffend kwam ik twee minuten voor vertrek aan bij de bus, die er gelukkig nog stond. Bagage in de koffer en we konden vertrekken. Al goed dat alles hier airco heeft, mijn tomatenhoofd had het nodig!

We reden twee uur richting Mission Beach en ik stapte uit samen met een Duits meisje dat ook naar dezelfde hostel ging. Die Duitsers lopen hier overal rond, je kan je niet draaien of keren of er staat er een voor je neus.

Ze vroeg me wat mijn plannen hier waren en ik haalde m'n schouders op. Geen idee, iets met bananen, maar ik ken de details niet.

De shuttlebus ging ons normaal oppikken van de bushalte, maar er stond niemand. Na tien minuten hadden we door dat deze al geparkeerd stond en het meisje dat met de shuttle reed dacht dat de bus er nog niet was.

We stapten in en reden naar de hostel waar Andrew, de manager, ons opwachtte.

"We're looking for more boys than girls at the moment," is het eerste dat hij tegen me zei..

Okee.. en wat doe ik hier dan, dacht ik bij mezelf. Werken voor accomodatie dus. Er zijn hier nog twee meisjes in mijn kamer die wachten op een job en in de tussentijd voor de hostel werken: eentje voor al zes weken, de andere voor een tiental dagen. Ja, een medaille voor jullie geduld, maar zolang wacht ik niet hoor. Ik moet geld verdienen en 't begint dringend te worden!

De enige reden dat mensen zolang wachten voor farmwork is voor de 88 dagen. Als je 88 dagen farmwork doet, krijg je vaak een 2nd visa en mag je een jaar langer blijven. Ik heb de luxe van een job te hebben in België en doe alles gewoon voor de ervaring. Maar links en rechts word ik rond de oren geslagen met die 88 dagen.

"But why would you work on a farm? You can do anything if you don't need the 88 days!"

"Cause I'm here for the experience. Waiting tables, bar, promotions, contactcenter,... I've done it all in Belgium, I want to do something new!"

Ze kijken je aan alsof je van een andere planeet komt.

Maar dus, de eerste dag leerde ik de mensen kennen die farmwork doen en degenen die hier werken voor accomodatie en zij zijn allemaal supertof, en allemaal Engels. Ze waren wat gereserveerd tot ze hoorden dat ik geen gast was, maar hier ook werk en dan merk je dat ze zich veel meer openstellen. Helemaal anders dan in Nyngan bij de schapen, en dan heb ik het niet over de dieren...

Ik mocht wat bij het zwembad hangen en in de namiddag horen bij de manager wat ik hier moest doen.

Ik ging die middag even langs de winkel, een wandeling van een kwartier - in 40 graden. Heen was oke, maar terug met m'n boodschappen was een hel. Ik was aan 't denken om te hitchhiken toen een hele lieve oude dame stopte en vroeg of ik een lift nodig had. Yes please!! Half gesmolten klom ik in haar auto en zette ze me af aan de hostel. Danku lieve oude dame, je was als door God gezonden!

In de namiddag ging ik dan langs bij Andrew. Hij heeft momenteel geen werk voor me en vroeg of ik met het busje kon rijden en mensen vervoeren. Naar de winkel, naar de busstop. Zucht, die snikhete wandeling was dus al voor niets geweest.

Rijden met het busje, geen probleem, maar ik wou wel even oefenen voor ik plotsklaps op de openbare weg ging rijden. Jen, het andere busmeisje, nam me onder haar hoede en we reden een blokje rond, wat vrij goed ging. Ik vergiste me enkele keren, zette de ruitenwissers aan in plaats van de pinkers en reed één keer rechts de weg op .

"Left, left, left!!!"

"I am going left," riep ik uit tot ik doorhad dat ze de kant van de weg bedoelde en niet de richting. Oeps!

Ze vertelde me dat er in de buurt Cassowary's rondlopen, reusachtige, maar agressieve vogels. En nu staat er toch toevallig 'achtervolgd worden door een struisvogel' op de lijst van m'n vriendin. Als het al een grote vogel is telt het toch ook? Als ik een kans krijg, én een ontsnappingsroute heb, doe ik dat ook gewoon! Ze had moeten weten dat die lijst opstellen een uitdaging zou zijn! 'Driving on the wrong side of the road' staat er ook op, die kan ik al wel afvinken!

Die avond was er een feestje in de hostel omdat een meisje ging vertrekken. We dronken Goon - goedkope wijn - speelden tittypong (wat ongeveer zoals beerpong is, maar dan met je borst) en hadden een bonfire op het strand. Ik heb twee meisjes terug naar de kamer moeten dragen die teveel goon gedronken hadden... wat een ontvangstcomité! Ik moet toegeven dat ik zelf ook goed in de wind was toen ik terug naar m'n kamer strompelde. Ik was de volgende dag zelfs te laat op m'n eerste werkdag.

Ik zat aan de picknickbank wakker te worden toen de manager langskwam.

"I was searching you, you need to be at work at 8, cleaning the kitchen!' zei hij. Een vlugge blik op de klok leerde me dat het al half 9 was, oeps!

"And you're drinking? You can't drink when you're driving!"

Er stond een halfleeg bierflesje naast me, van de avond ervoor vermoedde ik, ik begin echt niet te drinken om half 9 's morgens, en al zeker niet als ik moet rijden!

"That's not mine!" zei ik verontwaardigd. "It was here when I sat down!"

Ik ging dan maar vlug aan de slag en ruimde de keuken op waarna ik wachtte tot 9u om mensen naar de bushalte te rijden, dan wachtte ik op de bus, die vaker te laat is dan op tijd, om dan te wachten op de mensen die naar de winkel gaan, om terug te rijden en te wachten tot ik weer kan vertrekken voor de volgende ronde. Wachten, wachten, wachten ... Pfff.

In de namiddag ben ik meestal vrij, maar ik verveel me hier dood en met deze temperaturen valt er ook weinig te doen! Aan het zwembad hangen, boeken lezen,... Klinkt heel idyllisch, maar na een paar dagen had ik het echt al gehad. M'n planning gaat niet veel verder dan: bruin ik m'n voorkant vandaag.. of m'n achterkant? Och, ik mag ook niet te hard klagen, ik heb onderdak en nog geld voor eten, dus ik heb even tijd om iets deftig te zoeken om te werken. Ik zocht diezelfde dag meteen online voor jobs in de buurt, zette mezelf in een advertentie op Gumtree, heb een mail gestuurd naar de oorspronkelijke organisatie en wachtte tot ik reactie kreeg. Wat niet uitbleef!

Ik kreeg aanboden om op een potatoefarm te werken, voor een zieke ouder te zorgen, een hond uit te laten, als model te werken (maar dat leek me louche en heb ik wijselijk niet op gereageerd), cattle-, sheep-, cropfarming in Dubbo (dicht in de buurt waar ik zat tijdens het sheephandlen), een cattlefarm in northern territory,... Dat laatste is totnutoe het interessantste aangezien ik in die buurt nog niet gezeten heb en het goed betaalt. Het is wel heel afgelegen. Ik sprak met hen en ze gingen me terugbellen met het verdict! De farm in Dubbo klonk ook goed, maar dat was eerder werk voor eten en accomodatie dan voor geld. Ik sprak met de boer en die was wel heel vriendelijk en zei dat de optie altijd openstond. Ik besloot te wachten tot de cattlefarm me terugcontacteerde en dan kon ik weer op weg gaan. Al dat wachten, ik word er moe van.

Dinsdagavond was het Happy Hour in de pub en de vaste gasten van de hostel (farm- en accomodationworkers) vroegen me mee. We dronken wat pintjes en ik kon eindelijk nog eens poolen! Meisjes tegen de jongens. Blijkbaar hadden ze de winnaar tequila beloofd, en dat waren wij helaas niet. Maar we bestelden er toch ook eentje voor onszelf. Afzien!

Er was zelfs een courtesybus van de pub die je terug afzet bij je thuis, wat een service!

We kwamen terug toe in de hostel en praatten wat na. Plots kwam Andrew als een dolleman aangelopen.

"Where is the automatic bus? Has anyone seen the bus?"

Ik kreeg al schrik, ik heb de bus toch op slot gedaan nadat ik ermee gereden had? Ja, ik denk het wel, en in de namiddag hebben anderen die nog nodig gehad, dus ik ben het al niet.

Ik ging toch maar vlug naar m'n kamer eer hij mij nog aan de tand zou voelen. Na al die tequilashots zou ik het nog beginnen uitleggen in het Nederlands.

De volgende dag bleek dat de baas Richard er mee was gaan rijden en in panne was gevallen. Ik moest met de manuele rijden. Wat exact hetzelfde is als in België alleen moet je met links schakelen.

Ik zag tijdens het wachten een Cassowary aan de bushalte, maar die was te ver weg om een mooie foto te maken, plus ik had geen ontsnappingsroute om erachteraan te lopen. You dodge the bullet today big bird!

Woensdagavond was het winewednesday. Joepie, wat leven in de brouwerij...dacht ik... Niets van aan. Mensen waren moe van het werk op de bananenboerderij en dan begon het ook nog eens te stortregenen. Ik breng de regen letterlijk overal mee naartoe! De cycloon die verwacht werd, is gelukkig weggewaaid van de Eastcoast.

Die nacht werd ik wakker omdat er plots twee mannen onze kamer binnenkwamen. Heel vreemd om half 1 's nachts en zeker omdat wij in een aparte kamer slapen met mensen die werken voor accomodatie. De receptionist 's morgens wist ook van niets. Ik ging op m'n bustoer - moest nog iemand opleiden ook, een Duitse jongen die de vorige dag was toegekomen - en toen ik terug kwam, bleek dat die twee jongens gewoon waren binnengewandeld, random een kamer hadden uitgezocht en 's morgens zonder betalen terug waren vertrokken... in hun campervan... what the hell! Het hele punt van een kampeerwagen is dat je kan kamperen en niet naar hostels hoeft te gaan.. De deur gaat vanaf nu zeker wel op slot! Ik checkte meteen of al m'n bezittingen er nog waren en algoed was dat zo. Zo bizar!

Ik had gelukkig ook een meevaller die ochtend, want de ostrichfarm stuurde dat ze iemand zoeken! Na m'n busritten zendde ik meteen al de nodige info door en kon ik weer wachten op reactie. Ik hoop echt dat ik daar kan beginnen, of ergens. Al dat wachten kost me hier jaren van m'n leven! En nu was er nog minder te doen omdat het weer was omgeslagen. De meisjes die hier ook werken, kijken meestal een hele dag Netflix in de kamer, maar ik vertik het in de kamer te blijven zitten en tv te kijken. Dat deed ik al meer dan genoeg thuis, plus daarvoor ben ik toch niet naar Australië gekomen!

Die dag heb ik ze dan toch kunnen overhalen een spelletje te spelen: 'cards against humanity' met wat wijn erbij. Supergezellig. Die avond had een van de farmworkers z'n laatste dag achter de rug en dat moest natuurlijk gevierd worden...met meer Goon, gintonic, bier,... Ze kennen er wat van. Rond 10u werden ze wat te luidruchtig en moesten we verhuizen naar de shelter bij het strand. Aangezien iedereen al ver boven z'n theewater zat, begonnen ze te dansen, gymnastiek te doen, op het dak van de shelter te klimmen... Ik heb even meegedaan met de klim, maar op het lagere dak kreeg ik last van hoogtevrees en ik ben ik dan maar met knikkende knieën terug naar beneden geklommen. I'm getting too old for this sh*t! Toen het dan nog eens begon te regenen ben ik wijselijk terug naar de kamer gegaan. Waar om 5u 's nachts de irritante Duitser zijn alarm wederom afging. Dat was al de derde keer op rij. En iedereen wordt er wakker van behalve hij en hij moet niet eens zo vroeg opstaan.

"Turn it off!!" riep ik vanuit m'n bed. Die ga ik vandaag toch eens aanspreken. Ofwel sta je op om 5u, ofwel laat je iedereen doorslapen en zet je dat enerverende ding af!

Die morgen reed ik wederom naar de bushalte en erna illegaal naar het postkantoor want ik moest een pakketje verzenden. Eigenlijk mag ik het busje daarvoor niet gebruiken, maar de mensen in de hostel zeiden dat het wel kon aangezien het niet zo ver was. Niemand zou het weten! Toch bonkte m'n hart heel de weg heen en terug in m'n borstkas van de zenuwen. Wat als de manager die morgen ook toevallig naar het dorp moest?

Onderweg kreeg ik een telefoontje van de cattlefarm in Northern Territory, maar die zou ik na m'n ochtendshift wel terugbellen. Ik wou eerst de ostrichfarm contacteren, aangezien ik liever op de struisvogelboerderij wil werken dan met koeien. Maar op dit moment mag ik niet te kieskeurig zijn!

Tijdens de tweede ronde met de bus zag ik weer Cassowary's, maar heel dichtbij deze keer aangezien ze de straat overstaken. Ik had echter gasten in de bus en kon er weer niet voor zorgen dat ze achter me aan gingen lopen. Ik vrees dat die uitdaging toch niet vervuld zal geraken.

Ik belde in de hostel de ostrichfarm op, maar ik kreeg een hele ondervraging waarom ik bij de vorige job gestopt was. Ik trachtte uit te leggen waarom en hoe, maar merkte dat de boer argumenten zocht om m'n werkgever te verdedigen. Ik voelde me niet zo goed na dat telefoongesprek, ik wist dat ik m'n best had gedaan in de sheds en hij bleef dat precies maar ondermijnen. Daarbovenop zochten ze iemand voor een langere periode dan drie maanden. Ik vrees dat ik die droom toch kan wegbergen. Erna belde ik de cattlefarm terug en eindelijk kreeg ik goed nieuws, ik mocht starten! Ik sprong bijna een gat in de lucht en liep dansend terug naar de anderen die een film - the Terminal - aan het kijken waren.

"I got the job, I got the job!!! No creepy job from Gumtree but the real deal!" Ik had nogal wat rare voorstellen ontvangen en was blij dat deze me aangeboden was via de organisatie waarmee ik gestart was. Het is nogal een afgelegen boerderij in het Noorden waar ik veel domestic help zal doen zoals kuisen, bedden opmaken, koken, tuinieren etc, maar ik neem alles aan! Daarbovenop betaalt het goed en kan ik sparen om in België een mooi potje op te bouwen! Ik hoop alleen dat ik niemand ziek maak met mijn kookkunsten... of kookklunzen in mijn geval...

Ik ben blij dat ik hier kan vertrekken, al zal ik iedereen wel hard missen. Toch is het weer tijd om een nieuwe richting uit te gaan.

Die avond vierde ik het feit dat ik eindelijk werk had samen met de rest die voornamelijk blij waren dat het weekend was. Zoals gewoonlijk werden we om 10u uit de hostel gezet en moesten we naar het strand waar de shelter zich bevindt. Met dit regenachtige weer dat al dagen aanhoudt, biedt het helaas niet veel beschutting aangezien het enkel een dak heeft. Maar ze weten zich hier wel te amuseren. Muziek op, wat drank erbij en het feest kon losbarsten. Mensen van een andere hostel kwamen erbij en later stopte er nog een auto waar drie mannen uitstapten waarvan een met een gitaar.. vreemdste dansfeestje ooit! Ik denk niet dat Mission een nachtclub heeft en dit komt het dichtste in de buurt. We dansten in de plassen en iedereen dronk gulzig van de goon. Ik moest de volgende dag eens niet werken, dus kon me ook helemaal laten gaan en uitslapen deze keer.

Toen de cycloon - die toch was teruggekeerd naar de kust - echt begon los te barsten, ging ik wijselijk terug naar de kamer. Ik was helemaal doorweekt tot aan m'n sokken toe. Die volgende ochtend stond ik om 10u op en hoorde ik dat de rest terug aan de shelter zat. Na m'n ontbijt - en het plannen van de busreis op dinsdag naar m'n nieuwe bestemming - ging ik daar ook naartoe en jawel, die zaten weer te drinken. Wat ze zeggen van Engelsen klopt dus helemaal, bingedrinkers! Toch een beetje te vroeg voor mij om er al aan te beginnen. Ik kreeg meteen een pint in m'n handen geduwd, maar kreeg die amper binnen. En dan begonnen ze nog een drankspelletje te spelen op het liedje Roxanne. Bij elke 'Roxanne' moesten de mannen drinken en bij elke 'red light' de vrouwen. Ik deed er niet aan mee, die mensen spelen drankspelletjes en doen ad fundums alsof het niks is.

"Come on Vicky, play with us! You gonna play or be lame?" zeiden ze lachend.

"I'll be lame," was mijn droge antwoord. "I don't give in to peerpressure!"

Als ik, zoals hen, zou drinken om maar zo snel mogelijk zat te worden, zou er niets meer met me aan te vangen zijn. Niet moeilijk dat ze zeggen dat goon de ergste hangovers geeft, ze drinken het als water. Ik heb er zelf nog geen last van gehad, moderation is key!

Tegen de namiddag waren de meesten al gesneuveld en kropen ze in hun bed. Om die avond er weer tegenaan te kunnen. Ik hou dit tempo van z'n leven niet bij hoor! De meisjes besloten zich op te maken en ik was er meteen voor te vinden! Dat was al weken geleden dat ik meer had gedaan dan m'n gezicht wassen. We deden ons haar en onze make-up, maar deden wel warme kleren aan want de temperatuur is hier serieus gedaald. En wederom om 10u 's avonds naar de shelter waar alles weer opnieuw begon. Jen, het Canadese busmeisje, begon iedereen lukraak bijnamen te geven. Ze noemde mij deep and dark.. excuseer? Dat is waarschijnlijk vanwege de sarcastische, ironische humor. En de luidruchtige boeren, die ze hier geweldig vinden. Ik heb hier al meer het alfabet moeten boeren dan in mijn eigen stamcafé. Ik denk dat ze mijn naam misschien niet meer kennen over een paar weken, maar zullen verwijzen naar the deep dark burping Belgian girl. Ik heb hier in Australië al zoveel bijnamen gekregen: Schnapps, Belgium, V, Vick - de populairste, Australiërs korten graag alles af - ... Eentje kan er nog wel bij. Ach, als ze me maar herinneren zeker.

Ik vertrok toch redelijk vroeg terug naar de hostel, moe van de hele dag nietsdoen.

"I'm gonna go back, my body's check engine light is going off!"

Zondag was redelijk saai, iedereen had wederom een kater en het regende pijpenstelen, dus het was films zien en rondhangen. Voor een keer deed ik mee en zag ik de ene film na de andere. Ik kan niet wachten om te vertrekken, ik word horendol van niets om handen te hebben. Mount Isa zal afgelegen zijn, maar ik heb in ieder geval wel werk en dus een dagtaak! Hier rij ik 's ochtends met het busje tot 11 en moet ik de rest van de dag maar zien te vullen. We zitten dan ook nog altijd met de symptomen van een cycloon, dus het regent en waait de hele dag door en dat al een hele week. Zucht. Daarbovenop heb ik m'n gsm in een plas water laten vallen. Hij werkt nog, maar misschien kan ik toch best een kaarsje branden dat hij blijft leven tot ik terug ben!

Maandagochtend was het weer hetzelfde liedje, keuken opruimen, met de shuttlebus rijden, m'n vervanger "opleiden", als in de route naar en van het busstation laten zien. En weer een hele dag films zien. Ik heb expres gewacht met m'n rugzak te pakken, dat geeft me toch weer iets te doen in de dag morgen. Ik vertrek dinsdagavonds om 6u, ga met de bus naar Cairns waar ik Erika, het Duitse meisje dat ik daar leerde kennen terug ontmoet. We zullen samen de tijd doden tot ik om 1u 's nachts een andere bus neem naar Townsville waar ik om 7u 's ochtends nog een andere bus neem naar Mount Isa die daar pas woensdag om 6u 's avonds aankomt... Die afstanden zijn hier niet te doen, maar dit is 200 dollar minder dan het vliegtuig, dus ik heb voor de goedkopere optie gekozen. Maar wacht, dan ben ik er nog niet! Ik overnacht in een hostel in Mount Isa om op donderdag opgepikt te worden door de piloot die me naar de exacte bestemming zal brengen... Ik zal m'n luilekkerleventje hier nog missen waarschijnlijk, en de mensen natuurlijk! Ik kijk er wel naar uit, ik hoop alleen dat de mensen daar beter zullen meevallen dan de vorige job. Hoe dan ook, ik zal 't uitzingen, ik ben het reizen toch even beu! Ik hoop er tot maart te zitten, nog een stad te bezoeken begin april en dan is het tijd huiswaarts te gaan. De tijd vliegt en gaat tegelijkertijd zo traag! Anywho, Mount Isa, here I come!

Reacties

Reacties

Marina

Weer een heel verhaal en spannend waar je nu weer naartoe gaat.
Groetjes xxx

Mj

Veel plezier met je nieuwe job. Ben benieuwd. x

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active