Wat nieuws kan ik vertellen...? Ajax is heel goed voor algemene zaken te kuisen, Sugarsoap doet wonders op muren en Handy Andy is een droom voor vloeren...

Je raadt het al zeker, ik heb m'n dagen weer gevuld met kuisen en kuisproducten.

Ik heb de Jack's Quarters volledig afgewerkt - alle muren, kasten, bureaus en vloeren - dus daar moet ik nu enkel nog zijn voor de algemene kuis één keer per week. Buiten alle spinnen die ik tegenkwam viel het goed mee. Ik heb 3 dollar in kleingeld gevonden en 50 dollar in de wasmachine! Deze job betaalt zichzelf! De vier gebruikte condooms achtergelaten onder bedden, op kasten en in sokken neem ik er dan maar bij... ze doen het veilig da's al iets zeker..

De volgende grote kuis op m'n agenda was de Jill's Quarters - het meisjesverblijf. Daar moest ik wederom alle muren, kasten, bureaus, ... doen, maar in plaats van twaalf kamers waren het er maar vijf. Ik kwam gelukkig ook niet al te veel verrassingen tegen. Buiten één grote wesp die ik vijf keer moest doodkloppen met de borstel eer die effectief stopte met bewegen, kwam ik niets tegen.

Ik vertelde vorige keer dat er veel drama's zijn en ik er maar wat tussen dartel, ja dat was dus wat te vroeg gesproken. De kokkin is een erg bazige vrouw die vroeger een kuisbedrijf had en dus niets liever doet dan me rond te bevelen hoe ik moet kuisen. Ik zeg haar vaak genoeg dat ik mijn instructies heb en bijvoorbeeld niet iedereen zijn spullen in de gang moet verzetten, maar errond moet kuisen. Hun gerief moet in hun kamer staan. Zij maakt er dan elke keer een punt van dat ik dat wel moet doen. Ik vroeg Brumby of ik gelijk had en ze zei dat dat inderdaad mijn taak niet was. Als ik haar dat zo meegeef dan wordt ze natuurlijk lastig en praat ze weer drie dagen niet met me. Wat lastig is want ik moet elke dag de keuken kuisen. Meestal is ze vriendelijk, maar die kuren, daar krijg ik het van.

Dan was er weer een andere dude die op drama's leeft en de backpackers eruit pikt om geruchten te verspreiden, wat ertoe leidde dat de kokkin en de tuinier Cookie de dag erna kwaad opdraafden omdat ik zogezegd vanalles had verteld over hen, wat dus niet zo was. Aangezien hij al een heel trackrecord heeft van leugens te verspreiden en ik hier gewoon mijn ding doe zonder mensen lastig te vallen, was het al snel duidelijk wie hier de schuldige was.

Ik begin erover te denken een boek te schrijven: 'Backpackers have feelings too'. Grapje natuurlijk, maar zo voelt het soms wel. Je bent máár een backpacker en dat houden ze wel eens tegen je. Maar dat is bij mij totnutoe bij een uitzondering gebleven. De meesten zijn hier wel heel vriendelijk en behandelen me wel oké.

De dag na al die soapdrama's ging ik normaal met Cookie, BJ en Ethan naar een pub dichtbij (maar een uurtje rijden) en ik was luidop aan 't verkondigen hoe ik ernaar uitkeek nog eens een goede hamburger te kunnen eten en eens weg te zijn van Brunette Downs. Ik had me de dag erna nog eens opgemaakt, mooie kleren aangedaan en was helemaal klaar om weg te gaan. Ik was helaas de enige. De trip ging niet door. Daar zat ik dan met m'n schmink en deftige outfit in onze same old pub. Zucht. De kokkin - die een goede dag dag had - had echter wel hamburgers gemaakt speciaal voor mij, dus dat verlichtte de teleurstelling wel wat.

Cookie stelde voor me de dag erna naar Tennant Creek te brengen, een stadje drie uur rijden, maar ik moest werken op m'n vrije dag, dus dat ging helaas niet. De volgende vrije dag misschien. Ik denk maar aan de centjes, en aan de zeven weken die me nog resten.

Meer en meer mensen komen terug, helaas nog steeds allemaal jongens, wat het testosterongehalte hier alleen maar doet stijgen en het oestrogeengehalte blijft hetzelfde. Zes vrouwen (normaal zeven, maar de bazin is op vakantie) en 20 mannen/jongens. Pas op, ik kom met de meeste mannen goed overeen, maar ik mis soms wel een goeie vrouwenbabbel. En een van de vrouwen - Brumby, die echt heel tof is - vertrekt binnenkort. Net zoals Cookie, George (een boremechanic die hilarisch uit de hoek kan komen en me altijd opgewekt begroet met: 'Haya Belgium!') en Butcher de slager. Jammer want dat zijn nu net de mensen met wie ik graag omga, maar ik vertrek ook binnenkort, dus zo'n ramp is 't nu ook niet. Door al die mensen wordt de wifi wel slechter en slechter. Ik heb amper verbinding. Brunette Downs...wifi down ja.

Maar ik begin me hier wel thuis te voelen, buiten dat drama met die sukkel en de kokkin, maar het werk is nog steeds niet alles.

Zondag moest ik wederom koken en het ontbijt ging goed (eieren, spek en pannenkoeken met rood fruit en zelfgemaakte slagroom), koekjes bakken ook (waren wat klein uitgevallen, maar minikoekjes zijn nog steeds koekjes), maar dan het avondeten. Godogod wat een ramp. En ik voelde me die dag ook wat ziek, had een migraineaanval gehad de nacht ervoor en werd midden in de nacht wakker met barstende koppijn terwijl Ethan - ze noemen hem hier de village-idiot wat wel redelijk accuraat is - maar met deuren sloeg. De ene deur na de andere en ik crepeerde al zo van de hoofdpijn. Bon, de volgende dag ging het dus iets beter, maar ik was niet echt 100%. Ik wou gehaktbrood maken, niet met kriekjes want dat hebben ze hier niet op voorraad, maar met boontjes en puree. Ik werkte een hele dag door, had alles geprepareerd en dacht dat ik het onder controle had. Ja ammehoela. Het moment dat ik alles begon op te zetten kwam Meagan binnen. Waar is de sleutel van de cooler? Euhm... Ja, goeie vraag. Ik dacht dat ik die in het bakje had gelegd waar die moest liggen, maar ik was er die dag niet volledig met m'n gedachten bij en was dus niet zeker. Zoeken, zoeken, zoeken. Overal in de keuken, in Butcher's shop die naast de cooler is, in m'n kamer, op alle plekken waar ik gewandeld had, nergens te bespeuren. Ik kreeg al stress, ik misplaats echt alles! En daardoor kwam ik dus in tijdsnood met m'n groentjes, de puree was aangebrand, het gehaktbrood was niet gaar. Man man man, miserie, miserie, miserie. Ik rekte het tot 10 na 7, terwijl het avondeten normaal rond 7u is, maar dan besloot ik het gehakt maar in de pan te gooien en het zo te bakken, waardoor het helemaal uit elkaar viel. Oh wat een ramp zeg, en dan zat ik nog steeds met die sleutel in m'n hoofd (die de dag erna weer boven kwam want iemand anders had hem dus meegenomen, paniek voor niets).

En door al dat geklungel had ik een serieuze opkuis, overal gehakt en ajuin in die keuken, er was precies een voedselgevecht geweest. Ja uiteindelijk had ik een gevecht geleverd met het eten, en ik had verloren. Maar de magen waren gevuld dus dat was ook al iets. Chefkok zal ik toch nooit worden hoor. Maar dat recept van dat gehaktbrood van Jeroen Meus ga ik thuis toch ook nog eens proberen! Op een goede manier dan.

Ik kan niet wachten om terug m'n eigen eten te maken, en dan enkel en alleen voor mezelf, want koken voor vijftien of meer, ik krijg er teveel stress van. En als ik niet moet koken, eet ik wat de pot schaft en da's helaas vaak met saus. Barbequesaus in de spaghetti bolognaise (bah), ketchup op de pizza's (jak), mayonaise op de salade (sorry, ik lust het gewoon niet!) en dan vegemite op de meatpies (bwerk). Maar ik eet het wel, met lange tanden soms want ik eet niet graag saus, als in nooit! Enkel knoflooksaus en dat hebben ze dan weer net niet. Het valt merendeel wel mee hoor, maar sommige dingen, jakkes. Maar zie mij hier klagen over gratis eten, wederom een bewijs over hoe weinig ik hier meemaak.

Aan de pluszijde, ik heb van Tony een echte boomerang gekregen die hij zelf gemaakt en gebruikt heeft in ceremonies. Supercool! Beste souvenir ooit, beter dan degene in de winkels, made in China. Deze is gemaakt door een echte Aboriginal die ook m'n vriend is, hoe tof is dat? Die hang ik meteen op als ik terug een appartementje heb!

Tony vroeg me later die week ook mee naar zijn community Corella en ik ging maar al te graag mee. Eindelijk eens iets anders dan Brunette. Het was een uurtje rijden en zijn familie was heel vriendelijk. Helaas wel ladderzat.

"Take some bushmedicine Vick!"

Ik nam een slokje van een of ander geel goedje.

"This is no bushmedicin, it's just rum and redbull!"

En zij maar lachen. Ik moet zeggen, het smaakte nog niet zo verkeerd.

Ze wonen in een soort grote shed met verschillende kamers en foto's van hun familie hangt overal op. Het is basic, maar wel hun thuis. Het was donker toen ik in het dorp aankwam, maar de community heeft een school en een kliniek, wat ze niet allemaal ter beschikking hebben.

Uiteindelijk vertrokken we daar rond tien uur, Tony was zo zat als een kanon en smoste de hele weg terug bier over me, brandde me met zijn sigaret, leunde de hele tijd tegen me zodat ik praktisch op de chauffeur zijn schoot zat.

"Move over Tony, you're pushing me."

"Vick mate, you're my best friend!"

"I know Tony, but scoot, you're crushing me!"

"Vick mate, your my best mate!"

"...."

Dat een uur lang, ik had het helemaal gehad toen we terug thuiskwamen. En de volgende dag herinnerde hij zich er natuurlijk niets meer van.

De rest van de week was het rustig, m'n dagelijkse routine volgen en tussendoor moest ik de coldroom en de freezer kuisen (muren, muren, muren..) Bibberen zeg, ik ben die temperaturen onder de 20 niet meer gewend!

Nieuw hoogtepunt van de week? Toen ik in de keuken het frietvet moest veranderen. Dat ging in 't begin allemaal heel goed. Frietvet eruit, uitkuisen met een emmer en goed wat zeep. Maar dan... Ik wou die emmer met frietvetresten uitgooien in de pot met vet - zoals me was gezegd te doen - liet ik die natuurlijk door m'n vingers glippen. Heel de keuken onder 't vet. Ik kon die drie keer dweilen en 't was nog niet volledig weg. En doordat ik wat van m'n melk was, goot ik de verkeerde olie terug in de friteuse. Ik was al klaar om m'n C4 op te stellen. Maar uiteindelijk bleek die andere olie ook voor te frituren te zijn, dus dat was geen al te grote ramp. Ik ben toch echt een klungel soms.

Eindelijk was zaterdag dan aangebroken, mijn vrije dag en ook nog eens Australiaday. Ik stond op rond half 9, goed op tijd voor het ontbijt dat om 9u was in plaats van 6u. Ik wou goed eten en dan nog een paar uur slapen. Na dertien dagen werken had ik dat wel verdiend. Buiten de kokkin gerekend natuurlijk.

Ik was m'n bord aan 't afwassen toen ze me aansprak.

"A lot of people are coming today, you need to clean the tables!"

Wel eerst en vooral, ik had die de dag ervoor gekuist en de vloer gedweild, maar er was een storm geweest waardoor alles weer overhoop lag. Ik kan veel, maar het weer controleren hoort daar niet bij.

"Yeah ..nah, I have my day off, I'm not cleaning today! I did it yesterday, can't help it that it stormed." Was mijn antwoord.

Daar zat ze dan, meteen op haar paard.

"It needs to be clean, it's Australiaday!"

Wel, laatste keer dat ik checkte was ik nog steeds Belg. En zij niet mijn baas.

"I just worked thirteen days in a row, I'm not cleaning today."

Ik vertrok uit de keuken en stuurde meteen een bericht naar Brumby, die voor het weekend in Mount Isa zat. Is dat mijn verantwoordelijkheid?

Nee, tuurlijk niet, ik praat met haar na het weekend, jij bent vrij.

Nu heb ik waarschijnlijk zwaar op haar tenen getrapt, maar zij heeft me niet te bevelen en dat doet ze bij iedereen. Ik ben helaas voor haar geen 20-jarige backpacker die niets terugzegt, maar oud genoeg om een weerwoord te hebben. Ik ben gewoon gaan slapen, de boom in met haar tafels.

Australiaday zelf was nu niet zo speciaal. Barbeque, plaktattoo's van de Australische vlag op mensen hun gezicht, iedereen dronk zich laveloos en ze speelden cricket. Dat kon dus eender welke vrije dag zijn, dat doen ze altijd, buiten die plaktattoo's dan. Ik moest zondag ontbijt maken, dus nadat ik in herhaaldelijke gesprekken maar steeds dezelfde vragen kreeg, ging ik maar slapen. In de steden zal het wel de moeite zijn, maar ik heb ondertussen geleerd dat in de outback ze gewoon veel drinken en niet al te spannende dingen doen.

De volgende dag bleek dat ik net op tijd was gaan slapen aangezien ze elkaar weer in de haren waren gevlogen. Het is hier echt een soap met al die kleine drama's. Thuis of Familie is er niets bij!

Ik denk dat, naast cricket, op elkaar motten een van de nationale sporten is.

Die zondagavond was er een slang in de tuin. Cookie verschoot zich een bult en gooide het eerste dat hij kon, zijn onafscheidelijke blik Cola Zero. Recht op die slang z'n kop. Dag slang. Daar stond hij dan zo fier als een pauw met een borstel in z'n handen voor mocht de slang toch nog in actie willen schieten. Die steel was zo scheef als iets door zijn capriolen, en daar mocht ik dan de volgende dag de wreckclub mee kuisen. Maar het was wel een grappig moment.

Nu de mensen langzaam terug binnen druppelen begint het wel druk te worden voor me. Ik moet de guesthouses vaker kuisen nu we terug bezoek hebben van contractors en dat houdt merendeel in dat ik alle dode insecten moet opruimen. Dode motten, kakkerlakken, wespen, torren, vlinders, gekko's,... Noem het maar op, ik heb het al opgekuist. Volgende grote kuis op m'n agenda is de drystore. Dat is de ruimte waar alle droge voedingsmiddelen worden bewaard. Dat zit natuurlijk vol spinnen en muizen, jakkes, ik kijk er niet naar uit. Nog maar eens op de tanden bijten en het gewoon doen!

Wel, veel meer heb ik helaas niet te melden, dus ik zet dit al online. Nog zes weken te gaan!