De tijd ging in mijn laatste weken snel en toch ook traag voorbij, het was druk met gasten die kwamen - contractors die hielpen met het hoeden van de koeien - en ik mijn werkweigering in de keuken had opgegeven. De kokkin was vervangen en de nieuwe kok was veel aangenamer om mee te werken. Plus zijn eten was veel beter!

De week voor hij arriveerde moest ik zijn unit kuisen.. Een unit is een klein huisje voor de medewerkers. Dat lag net naast Leila's unit en zij heeft een mongulhond die wat te agressief is, half doof is en scheel kijkt. De meeste honden hier komen vrolijk op je toewandelen: "joepie, ik word geaaid en geknuffeld, toppie!" Deze hond is een ander paar mouwen. Komt op je afgestormd als je te dichtbij bent, wat ik meestal ben met bestellingen rond te brengen, het trailerpark op te rommelen of toen die unit te moeten kuisen. De hond kwam op me aflopen al blaffend en grommend en ik begon erop te roepen. Ik moest altijd gaan lopen, maar ik had het ermee gehad. "Stomme schelen hond, nu is 't gedaan!!"

Dat was blijkbaar de juiste respons want de hond droop af en ik kon rustig de unit binnenwandelen. Ik waande me wel even in Cujo aangezien Missy (de hond dus) voor de deur bleef dralen en rond het huisje bleef rondwandelen, maar uiteindelijk droop ze dan toch af. Oef!

De rest van de week passeerde zonder al te veel gedoe en die vrijdagavond was ik in een goede bui want zaterdag was mijn verjaardag.

Ik dronk wat pintjes en speelde pool. Om middernacht kwam Jordy met een muffin met een sigaret in aanwandelen, de outbackvariant van een verjaardagstaart! Maar erna was het bedtijd, ik wou nog iets aan de dag zelf hebben ook. Ik sliep als een roos tot om vier uur 's ochtends - wederom - het brandalarm afging... zonder reden. Al twee dagen ging het alarm 's nachts af, ik had het dus gehad en stoof m'n kamer uit. Ik pakte een bezem en begon op het krijsgeval te meppen als een pinãta. Dat ding bleef maar kwelen, dus kroop ik op een sofa en trok het alarm maar helemaal uit het plafond. Gedaan ermee. Ik had blijkbaar zelfs Ethan wakker gevloekt die in de kamer naast me slaapt en normaal zelfs door een kernoorlog zou slapen. Oeps!

Diezelfde dag, na nog een paar uur ongestoorde slaap, ging ik samen met Mally, de truckdriver, naar Barkley Homestead. Dat is een soort gasstation inclusief restaurant en bar. Het is een dik uur rijden van Brunette naar Barkley, maar ik was officieel eens van het domein af. Door eens verder te rijden van de property merk je duidelijk de droogte die aan Brunette heerst en dan het groen in de andere gebieden die wel regen hebben gehad. In Queensland hebben ze te kampen met heftige overstromingen en een lingerende cycloon aan de kust terwijl op Brunette en omringende stations het al twee jaar niet geregend heeft. Normaal is december tot maart het natte seizoen waarbij het zogoed als elke dag zou moeten gieten, maar momenteel zijn alle rivieren en meren opgedroogd, het is niet zo droog geweest sinds tientallen jaren! Het vee heeft het het hardst te verduren. In Nothern Territory sterven ze door te weinig water en afkoeling en in Queensland verdrinken ze of komen ze vast te zitten op eilandjes omringd door vloedwater waardoor ze niet aan eten kunnen geraken. Er is aan 8 miljoen dollar aan vee verloren gegaan hierdoor! Ze overdrijven niet over die extreme weersomstandigheden hier.

Toegekomen in Barkley kon ik eindelijk nog eens een goeie, vettige burger eten! Mijn dag was compleet! Wat whisky's en tequila sunrises later trokken we terug naar de Homestead waar Mally zijn gitaar bovenhaalde en country begon te spelen. Meer mensen kwamen erbij staan en al snel ging de gitaar rond, a song for a song. Helaas kan ik niet veel meezingen aangezien ik niet bekend ben met countrymuziek en ik niemand wil wegjagen met mijn gekweel. Ik moet wel zeggen dat ik country meer en meer begin te appreciëren, wat in 't begin helemaal niet zo was.

Zondag was kookdag, ik kroop zaterdag dus vroeg in m'n bed, zeker aangezien ik vorige week in de rum was gevlogen samen met Mally die toen jarig was. De ergste kater in jaren doorstond ik toen, geen twee keer hoor. Ik was dus fris en monter die dag en bakte een hele hoop koekjes en muffins en het avondeten (goulash) werd door iedereen gesmaakt. Nog maar een paar kookdagen te gaan en dan viel die last ook weer van m'n schouders.

De kuisweek die erop volgde was de normale hectische week, zonder Cujomomentjes weliswaar.

Helaas werd ik dat weekend wakker met een stekende pijn in m'n schouder. Ik voelde direct dat dit niet meteen ging weggaan dus ik vroeg de volgende dag een pijnstiller straffer dan Perdolan of Nurofen. Omdat ze het niet vertrouwden werd ik zondag met het vliegtuig naar Mount Isa gevlogen zodat ik langs de spoed kon. Zo had ik niet alleen pijn in m'n rug, maar was ik nog misselijk van het vliegen ook! Ik werd naar het ziekenhuis gereden en bleek dat een spier in m'n nek de boosdoener was. Ze gaven me morfinetabletten en oefeningen en de pijn zou over een paar dagen weg moeten zijn. Al goed! Ik kan toch ook nergens komen zonder de binnenkant van een ziekenhuis te hebben gezien...

Ik zweer dat dit land me langzaam probeert te vermoorden: onstoken muggenbeten, een verrokken arm, tandpijn, bleinen, rugpijn... Het zit me de laatste weken niet mee met alle kwaaltjes!

Het voordeel van even in de stad te zijn, was wel dat ik nog eens langs McDonald's kon voor een hamburger en een redbull kon kopen. It's all about the little things in life!

Omdat ik twee dagen gemist had, werkte ik de laatste 13 dagen aan één stuk door. 400 dollar is een hoop geld dus ik beet door de zure appel en telde elke dag af. Gelukkig was na enkele dagen de pijn inderdaad afgezwakt!

Dus weer terug naar kuisen, kuisen, kuisen. En ik bleef maar klusjes bijkrijgen. Het was namelijk zo dat de bazin en de baas gingen scheiden. De wildste verhalen deden de ronde (het is en blijft een soap hier), maar het komt erop neer dat hij het niet zo nauw nam met de echtelijke trouw. Dit maakte voor mij weinig uit buiten het feit dat ik werd gevraagd te helpen bij het kuisen van hun huis omdat zij vertrok en ik wederom muren zat af te schrobben en kasten uit te kuisen. Weeral.. zucht. Ik dacht dat ik het daarmee wel gehad had, maar niet dus. Wanneer de nieuwe domestics arriveren, mogen zij de nieuwe Wall-E spelen, ik kuis dan toch nog liever wc's!

Ja halleluja, er waren eindelijk nieuwe kuisvrouwen! Ze zochten al maanden een nieuwe domestic die mij wat kon helpen en m'n job erna kon overnemen, en ze hebben uiteindelijk dan toch drie mensen gevonden! Jaja ze hebben drie kuisvrouwen nodig om dit werkpaard te vervangen... :) Nee, twee ervan zijn campcooks en gaan mee op kamp indien de ringers een langere tijd in de paddocks kamperen, maar het merendeel van de tijd zullen er hier twee constant aanwezig zijn.

Ruth (domestic nr 1) hielp dat weekend eerst mee in de keuken terwijl ik wat klusjes deed rond de homestead. Er was een grote barbeque en feest gepland die avond want ze gingen koeien slachten en niemand moest zondag werken na twee weken travakken. Ik vroeg of ze een bushkill gingen doen en dat was zo. Ik mocht mee! Ik reed de kleine truck mee naar de wei en Hayden (de stockmanager) reed de buggy. Dat was toch nog iets anders met zo'n groot geval rondrijden! In de wei verwisselden we de truck voor de buggy waar we mee door de paddock crosste op zoek naar koeien. Dat was harder dan gedacht, zeker met alle takken en droog gras dat ons in het gezicht sloegen. Na een halfuur spotten we eindelijk drie koeien en Hayden schoot de koe recht in het achterhoofd. Clean shot. De nek werd doorgesneden en terwijl de koe leegbloedde ging ik de truck halen om het vlees op te laden, want jawel, het rund werd midden in de bush geslacht, vandaar de term bushkill. We sneden de huid eraf en haalde alle goeie delen van de koe eraf. Zwaar en bloederig werk, maar dit zal ik waarschijnlijk nooit meer meemaken. Dat hield ik me toch voor toen ik elleboogdiep in bloed vlees uit een nog warme koe zat te snijden. Het duurde bijna twee uur eer we volledig klaar waren met de slacht en er amper iets van het beest overbleef dan een hoofd en wat darmen. We lieten het karkas liggen voor de dingo's en andere dieren en reden het goede vlees terug naar de homestead. Daar werd het in stukken gesneden en op de barbie gegooid. Verser dan vers!

Die avond was het dan groot feest, ik heb het hier nog niet zo wild gezien in al die tijd dat ik hier was! De beerbong ging lustig rond, waar ze op d'n duur zelfs alles tegelijk in begonnen te kappen: tabasco, sweet chili, bier en rum. En dat dronken de mensen dan op... Eikebah!

De baas ging door ramen springen en op tafels duiken en alle pinten en blikjes gingen tegen de kust. De kuisvrouw in mij stond met de handen in het haar! Wat een viezigheid! En de baas hield er een bloedneus aan over, de dronken gek. Iedereen danste en zong en was cru gezegd strondladderzat! Rond twee uur ging ik maar naar m'n bed aangezien ik ontbijt moest maken, samen met Ruth, voor al die zotte Australiërs! Ik ging naar Eventide, mijn quarters, en dacht dat ik weer over Ethan's schoenen struikelde, zoals gewoonlijk... Bleek dat dit een of andere random kerel was die in het midden van de gang zijn roes zat uit te slapen... Ja oke dan... Ik kroop m'n bed maar in en vier uur later ging m'n alarm al af. Zucht. Goed dat ik een hulp had want ik had er weinig zin in die dag! Het ontbijt werd toch gesmaakt, met meer volk dan ik had verwacht aangezien het feest blijkbaar tot vijf uur 's ochtends had geduurd!

We bakten die dag heel wat muffins en koekjes en het avondeten was een curry met rijst, die iedereen geweldig vond. Ik begin er echt goed in te worden!

Mijn laatste week was dan eindelijk aangebroken! Laatste keer dat ik mijn routine moest volgen en elke dag eindigde ik wetende dat dat de laatste keer was dat ik die bepaalde kwartieren had gekuist. Geweldig!! Ik moest de twee meisjes ook trainen, de derde arriveerde de maandag nadat mijn werk er al op zat!

Dus delegeren, delegeren, delegeren...! Nee, ik deed nog veel zelf, maar leuk om m'n laatste week wat hulp te hebben! Sofie (domestic nr 2) is een Engels meisje en heel tof, Ruth is Duits en..wel... heel Duits.. ze is nogal bazig wat me vaak tegenstak aangezien ik dit werk al 12 weken deed en ik dus geen zin had orders aan te nemen van een 20-jarige die hier net vijf seconden was. Gelukkig vertrok ze die donderdag op kamp om voor de jongens te koken die daar al waren.

En dan waren eindelijk mijn laatste dagen aangebroken! Laatste keer de keuken kuisen, waar zure melk was omgevallen, leuk om te weten dat mijn kokhalsreflex nog steeds werkt... Laatste keer social club, laatste keer bestellingen rondbrengen,... Zalig! De laatste zaterdag werkte ik een halve dag, ik was al 12 dagen aan een stuk aan het werken en had nood aan een vrije middag! Die bracht ik natuurlijk voor het merendeel weer slapend door. Die avond trakteerde ik een karton bier voor de mensen hier en kreeg ik zelf heel wat drankjes aangeboden. Ik kroop wat te laat in m'n bed en helaas vier uur later ging de wekker weer af en was het tijd voor mijn allerlaatste werkdag! Bakken, koken, braden en Sophie de slagen van de zweep in de keulen aanleren. Ik kreeg die namiddag de kans om met een helikopter mee te vliegen en na die natuurlijk dankbaar aan. Toch iets anders dan het kleine vliegtuigje, heel leuke ervaring!

Normaal zou ik woensdag vertrekken, maar Hugh de piloot moest naar Darwin en mijn busticket was refundable, dus in zeven haasten moest ik mijn gerief inpakken want morgen begint m'n roadtrip al! Ik heb een appartementje geboekt voor vijf dagen en kan nu eindelijk terug genieten van dit land!

Morgenochtend om half6 vertrek ik voorgoed van Brunette! Ik nam afscheid van iedereen tussen het koken door en nam nog een laatste foto met Tony Green die erop stond dat ik deze doorstuurde vanaf dat ik terug in België was. "Cause Vick, you are my best mate!"

Ik ga alle mensen missen, en het was een topervaring, maar ik ben ook wel blij terug naar de bewoonde wereld te kunnen!

Volgende stop is dus Darwin, dan Melbourne, ferry naar Tasmanië en dan terug vanuit Melbourne met m'n campervan naar Perth rijden. Spannend he zeg, ik hou jullie op de hoogte!!!