Na Melbourne had ik een rit van bijna 700km naar Adelaide voor de boeg. Ik reed een 500-tal en zocht dan een camping om me op te stellen voor de nacht. Ik vond een kampeerplaats in m'n atlas gelegen in een Nationaal park een 100km van waar ik op dat moment was en ik besloot naar daar te rijden. Ongeveer halfweg viel m'n bereik weg en toegekomen op de camping was dit niet veel meer dan twee bankjes in het midden van een bos... Geen douches, geen wc's... Heel basic. Ik had geen zin nog verder te rijden dus ik installeerde me en sloot me voor zonsondergang in de auto op. Ik heb teveel horrorfilms gezien, denk ik, want ik was toch niet volledig op m'n gemak en sliep met een schaar, een zakmes/hamer (danku Nele) en de boomerang die Tony me had gegeven naast me. Je weet maar nooit. Maar alles ging goed en volledig uitgerust én met een nacht kamperen uitgespaard, ging ik weer onderweg naar de stad. Het eerste doel was nu wel een douche vinden, want dat had ik ondertussen wel nodig!

Aangekomen in Adelaide vond ik een kampingplaats mét mensen, douches en wc's deze keer! Na de nodige onderhoudswerken aan mezelf trok ik naar het nabijgelegen strand en genoot ik van de zon en de zee. Terug wat warmte na het koude, regenachtige Melbourne van de afgelopen dagen! In de namiddag ging ik dan naar Adelaide, de stad zelf.. waar dus niets te doen is. Ik liep wat rond, trok links en rechts wat foto's en wou ergens rustig iets drinken, maar alles was gesloten of ging sluiten. Uiteindelijk vond ik een gezellig plekje aan het water waar twee man en een paardenkop zaten. Na Melbourne lijkt Adelaide wel een uitgestorven stad. Ik bleef maar één nacht en trok de volgende dag door naar Port Lincoln, helemaal in het Zuiden van South Australia, 650km verderop. Ik kwam net te laat toe, want het kantoor van de camping was al gesloten, maar ik belde een nummer op de deur en kon toch een nachtje kamperen vlak aan het water. Er waren zelfs pelikanen vlakbij de kampeerplaats! Ik had er geen idee van hoe groot die beesten eigenlijk zijn, ik was redelijk onder de indruk, maar misschien ben ik dat nogal snel. Zeker als ik door de weilanden en langs de oceaan rij, verbaas ik mezelf erover hoe mooi het hier is. Hoe de zon op het azuurblauwe water danst of door de wolken breekt en het lijkt of deze in brand staan. Hoe je soms alle kleuren van de regenboog in de hemel ziet verschijnen, weerkaatst op de witte nevel die het blauw in de lucht breekt. Asfaltwegen afgewisseld door zandwegen tussen roestbruine struiken die de herfst al voorspellen. En dan plots bevind je je tussen geelgroene weilanden en schimmen van heuvels en bergen in de verte. Je ziet soms kilometerslang hoe de weg door het landschap baant, heuvel op, heuvel af om dan plots te belanden in een uitgestrekte vlakte (dat toepasselijk de naam Treeless plaints kreeg) waar geen enkele boom het landschap onderbreekt en de horizon mijlenver reikt. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Helaas doen mijn foto's de prachtige uitzichten vaak geen eer aan!

Na een nacht in port Lincoln te hebben doorgebracht reed ik terug noordwaarts. De hemel was overtrokken, exact het weer dat ik trachtte te ontwijken door te blijven doorrijden. Maar die dag namen ik en Tuur - Tuur de voituur, het beest moest een naam hebben nu we zoveel tijd samen spenderen - het rustig aan. Ik had geen zin weer kilometers te liggen vreten dus toen ik voor Streamy Bay een bordje zag met 'sealioncolony' moest ik even een kijkje gaan nemen. Ik kwam toe in een pittoresk klein vissersdorpje: Baird Bay. Ze hadden een klein kampeerplekje dat je kon gebruiken als je $10 in de 'honestybox' stak. Ik had helaas niet genoeg geld op zak en de dichtsbijzijnde ATM was 30km rijden. Ik heb al m'n kleingeld dan maar in de collectebus gestoken, wat neerkwam op een kleine $7. Ik ben er toch eerlijk over, 't is iets.

Er waren nog wat andere mensen dus ook geen 'The hills have eyes'-scenario's deze keer. Er waren weer veel pelikanen op het water, maar zeeleeuwen zag ik niet. Daarvoor moet je de toer nemen denk ik, en $135 neertellen vond ik wat veel geld.

'But you can swim with them, and dolphins!' zei een Zuid-Afrikaanse man die ook op de camping verbleef.

Tempting, maar toch.

Natuurlijk kan ik nergens komen zonder Vickystootjes uit te halen en zo kwam het dat ik Tuur bijna in brand had gestoken. Ik had een wasbakje en een gasvuur vanachter in de auto. Je schoof simpelweg het gasvuur uit een bak achterin en zo kon je koken. Ik stond op een helling en had niet door dat m'n pot spaghetti op het vuur half terug was geschoven en de plastic bak in vlam had gezet. Oepsiedaisy. Gelukkig was ik er snel bij en kon ik het uitblazen, maar ik wist niet zeker of ik m'n deposit nog zou terugzien...

Die volgende ochtend vertrok ik - met een licht beschadigde Tuur - richting West Australia, recht door de Nullarbor, waar het langste rechte stuk van Australië zich bevindt - 148km rechtendoor. Ik denk dat ik die dag gemakkelijk 700km reed met enkele stops tussendoor voor gas en olie bij te vullen.

Olie bijvullen...zucht... nog een avontuur. Dat lampje begon te branden en ik stopte aan het eerste tankstation, opende de motorkap en zocht de olietank. Een selfmade woman als mezelf, ik ging dat wel is snel fixen... Of niet...? Die olie was dus nergens te bespeuren. Ik ben nu toch niet zo blind dat ik dat niet zie, ... toch? Ik begon al te twijfelen aan mijn eigen capaciteiten. Uiteindelijk riep ik de hulp in van een toevallige voorbijganger, hoe graag ik ook niet de damsel in distress wou zijn, de olie moest bijgevuld worden volgens het knipperende lampje en ik wou niet ergens langs de weg stranden. Die meneer nam ook een kijkje, maar vond het ook niet. Oef, lag toch al niet aan mijn zicht en onkennis dan. Uiteindelijk vonden we het dan... onder de passagierszetel. Ja hallo zeg, wie verstopt dat daar nu? Backwards Australians! Bon, olie bijgevuld en ik kon weer vertrekken.

Na dit olie-intermezzo, terug naar de Nullarbor: ik zag onderweg een bordje met walvisnursery en stopte in de hoop walvissen te zien,... maar helaas $7 gespendeerd om opgegeten te worden door vliegen, en geen walvis te bespeuren. Het uitzicht was gelukkig m'n geld wel waard, nog wat foto's voor de verzameling erbij! Als extra souvenir hield ik er een verdriedubbeld dik hand aan over waar de Marchfly - weten die dan niet dat het al april is? - mij als toetje had aanzien en serieus had gebeten. Komaan Australië, 't is goed geweest, ik kom aan dit tempo nog als bultenaar terug.

Net over de grens in Eucla stelde ik Tuur op voor de nacht om de volgende dag volledig uitgerust bijna 1000km naar Esperance te rijden. Esperance is een kleine stad met de mooiste, witste stranden die je je kan inbeelden! Ik bleef twee dagen en ging de dag na m'n aankomst naar Lucky Bay waar de kangoeroe's op het strand rondhuppelen en je ze zelfs kan aaien! Australischer krijg je het niet! Ik spendeerde daar een klein uurtje en ging dan naar een ander strand om eens lekker lui niets te doen en daar zag je zelfs dolfijnen rondspringen in de zee!

Na al die kilometers rijden, had ik even een dagje nodig om bij te komen. Maar ik moet zeggen dat het rijden bijna verslavend werkt. Ik krijg niet genoeg van de gladde wegen waar je amper iemand ziet. En als je iemand tegenkomt, waaien ze meestal vrolijk naar je, net omdat je zo weinig mensen tegenkomt, denk ik. Als je even een kleine stop doet langs de weg, stoppen mensen vaak om te vragen of je oké bent en niet in panne staat of zo. Mijn roadrage is hier gezakt naar een dieptepunt, nu merk ik pas echt hoe overbevolkt ons Belgenlandje is. Niets beter dan urenlang cruisen tussen weilanden, langs oceanen, naast bergen vol koeien, schapen en alpaca's zonder dat er honderden toetende auto's in de file staan. Gewoon ik, muziek en de weg, zo rustgevend! Naast m'n geroep op de GPS natuurlijk.

"Go west!"

"We've been over this, I have no clue where west is, just say left or right.."

"Your destination is on the right..."

"There's a cow...there's one cow...this is not where you were supposed to lead me too, you stupid woman!"

"Turn right in 300m"

"What, off the cliff? There is no right to turn for f* sake!"

Enzoverder, enzovoort...

De GPS kan serieus op m'n zenuwen werken, da's al zeker een feit.

Na Esperance reed ik door naar Wave rock, een glooiende rots in midden-West Australië die effectief een grote bocht heeft. Zo geweldig knap! Je kan de rots beklimmen en wordt beloond met een prachtig uitzicht rond de dam, waar de rots voor bedoeld is. Ik kon er wel uren op wandelen, maar ik moest gaan recapituleren over hoe ik naar Perth zou rijden. Ofwel in één ruk ofwel terug naar het zuiden om de kust te volgen. Ik besloot het laatste te doen en reed naar Albany, een klein kuststadje dat ook de moeite is om te bewonderen. Ik vond een camping site met het beste uitzicht vlak naast de oceaan. Ik belde de camping eerst op, ik had al eerder voor een gesloten deur gestaan:

"Hi, do you have an unpowered site?"

"Jup."

"Do you have room for one person with just a campervan?"

"Jup."

"Google maps tells me I should be there in 30 minutes, is that okey?"

"Jup."

"..."

Soms hebben ze hier niet veel woorden nodig.

De campingsite had zeeën van ruimte, wat wel eens leuk is na verscheidene campings waar je praktisch op de schoot van je buur zit. Ik kon m'n auto vlak naast de oceaan parkeren, wat meer kan je wensen? Misschien wat sociaal contact, dat ik de laatste dagen toch wat heb gemist, als je mijn diepe, lange voornamelijk frustrerende gesprekken met de navigatie niet meetelt.

Ik reed naar een tof barretje in het centrum waar live-optredens waren. Had een wijntje, een babbeltje en een superlekkere kippenschnitzel - they love their schnitzels here - en kwam dus nog eens onder de mensen. Ik begon me bijna als een holbewoner te voelen, dus dat was nog eens leuk.

De dagen erna nam ik het rustig aan. Ik was vlakbij Perth en had nog enkele dagen eer de auto terug moest zijn. Ik reed een paar 100km naar Augusta maar onderweg stopte ik links en rechts voor toeristische attracties en oceandrives. Je hebt overal van die bruine borden, zoals bij ons, die toeristische curiositeiten aanduiden zoals lookoutpoints, touristic drives in bossen en langs kliffen, bergwegen die naar hiketrails leiden, ... Je kan ze niet allemaal doen, maar nu had ik tijd om wat omwegen te maken. De uitzichten waren meestal echt de moeite, en zo weinig mensen op de stranden! Onderweg zag ik zo'n bruin bordje: alpacafarm. Waarom niet, ik had alle tijd van de wereld en ik vind alpaca's wel tof. Ik draaide af en reed in de richting die de pijl aangaf. Vijf kilometer verder terug een bordje: alpaca and koalafarm. Ik begon al enthousiast te worden! Ik vind koala's nog toffer! Aangekomen op de bestemming was het wel al duidelijk dat ze geen koala's hadden op dat moment (de hint was een groot bord dat zei: sorry, no koala's at the moment), maar ze hadden wel alpaca's, geiten, papegaaien, ezels, cavia's, konijnen, kangoeroes - waarvan eentje een Joey, een babyroo - een emu, buffels én een dromedaris! Dat zijn pas grote beesten zeg. En bij de meeste dieren mocht je gewoon de omheining inwandelen en ze aaien en voederen! Ik kon wel urenlang de kangoeroe's en alpaca's aaien en eten geven, al was ik bang dat die laatste op me ging spuwen, familie van de lama en zo, je weet maar nooit.

Na al dat schattigs reed ik opgewekt door naar Augusta, na nogmaals de olie te hebben biigevuld, onze Tuur kan het op z'n oude dag allemaal niet meer zo trekken. Augusta was een klein dorpje, niets speciaals dat ik erover kan vermelden, je ziet er tien in een dozijn. Vijf huizen, een winkel en veel strand en zee. De volgende ochtend vertrok ik uiteindelijk dan naar Perth. Ik nam de lange route via de oceaan, maar kwam dan toch op m'n eindbestemming toe. Ik was al zo gewend aan honderden kilometers op een dag te rijden, dat de 300 die me restten een peulenschil leken. Ik vond het oprecht jammer dat ik niet meer kon cruisen tussen velden en langs de zee. Zeker toen ik in Perth aankwam en het verkeer vertiendubbelde. Met moeite en een paar foute afslagen kwam ik toe op de laatste camping in Perth zelf. Laatste keer inchecken, laatste keer bijna alle brochures meegraaien, laatste keer de auto klaarmaken voor de nacht, laatste keer een basic campkitchen gebruiken om te koken, ... The end of an era: Tuur, ik en het avontuur. Het voelde toch wat vreemd aan.

Die ochtend maakte ik alles klaar voor vertrek, ik had de auto tot 4 uur die dag, maar ik zag geen nut die uren te vullen met rond te rijden in de stad, dat bracht toch alleen maar stress met zich mee. Ik reed naar de hostel die ik had geboekt zodat ik m'n backpack en eten al kon afzetten, dan naar de carwash. Nu dat er een brandplek was, vond ik het een goed idee Tuur een goede wasbeurt te geven. Helaas had ik nog nooit zelf een carwash gebruikt. Je weet wel, waar je zelf een kotje hebt en de auto zelf wast met een hogedrukreiniger waar alles uitkomt wat je maar wilt: zeep, wax, water, ... Ik ben een van die luie mensen die zich op een band door de borstels laat voeren. Ik had ook hier weer niet genoeg kleingeld en moest bij het naburige koffiehuis iets aankopen om de zeep er af te kunnen wassen. Maar al bij al viel het mee en was de auto weer wit in plaats van bruin.

Dan was het tijd om de Tuur in te leveren. Ik reed naar het depot en de mechanieker vroeg of alles goed was verlopen.

"Yeah... I just had a little accident with the gasfire... It kinda went in the car instead of staying out and well..." Ik toonde de brandplek.

"Ooh no worries, that happens a lot! Sometimes the whole car goes up in flames!"

Dat luchtte me toch wel wat op, en m'n waarborg kreeg ik gewoon terug! Eind goed al goed. En ik kan m'n lijst weer verder afvinken: drive on the left side of the road without having an accident, check! Ik tel het gasvuurincident bewust niet mee...

Ik ging terug naar de hostel met een van de gratis bussen die je in Perth kan nemen. Ik ontdekte dan dat ik op een kamer sliep met 28 mensen... Achtentwintig zeg. Amai m'n oor, dat vond ik toch al wel te moeite. Ik installeerde me op de kamer en begon m'n verzamelde brochures van Perth door te nemen. Maar toen het koppel naast me een nummertje begon te maken en hun waslijn van T-shirts niet echt de afdekking gaf waar ze voor bedoeld was, ging ik maar terug op pad. Ik was ook wat onrustig na de voorbije weken van de ene plek naar de andere te rijden. Stilzitten was niet aan mij besteed.

Ik liep de waterkant af en deed wat aan sightseeing en eindigde de namiddag in een rooftopbar.

Toen ik terug in de hostel arriveerde, waren wat mensen aan het poolen. De tafel zag er oke uit, zeker in vergelijking met sommige van de anderen die ik al was tegengekomen, en vroeg aan de spelers of ik tegen de winnaar mocht spelen. Kwestie van ook wat uit "mene allene" te komen. Drie weken roadtrippen was geweldig, maar de gps en ik waren ondertussen uitgebabbeld.

Ik raakte aan de praat met mijn tegenspeler en de mensen die langzaam toestroomden en het bleek al snel dat ik in een hostel vol met onze zuiderburen zat. Je kan geen vijf meter lopen of je wordt met Frans rond de oren geslagen. Ik voelde me terug 16 jaar in de Franse les tijdens luisteroefeningen. Veel krekels en hooibalen die passeren, maar het meeste klinkt toch wat als koeterwaals. Na wat mixen en matchen was het Frengels geboren en konden we elkaar min of meer verstaan. Ze vroegen me mee naar - wat ik dacht - een bar.

Bien sûr, aller au café, sacre bleu.

De "bar" bleek dus het dichtsbijzijnde park te zijn waar iedereen met een fles wijn zat. Chardonnay en Sauvignon of wat dacht je nu?

Achja, waarom niet. Als je de niet-in-het-openbaar-drinken-regel van Australië even vergeet. Maar het waren allemaal toffe mensen en zelfs twee Belgen, die je amper ontmoet. Onze nationaliteit is hier, in mijn ervaring, niet echt vertegenwoordigd. Ik ben er hier maar vier in 't wild tegengekomen en dan waren ze nog Waals ook. Vandaar al de files thuis waarschijnlijk..

Ik haalde m'n beste schoolfrans boven want veel Engels werd er niet gesproken. Na een tijdje ging het best oké. De wijn hielp misschien wel een klein beetje...

De dag erna beloofde Google mooi weer dus trok ik een uur verder naar Freemantle, ten zuiden van Perth. Ik legde mezelf op het strand en viel natuurlijk in slaap. Ik heb al meer geslapen in Australië dan in m'n hele leven samen vermoed ik. Ik werd wakker omdat het wat frisjes werd en zag dat de hemel helemaal overtrokken was en het zou beginnen regenen. Lap, vlug al m'n spullen bij elkaar rapen en snel de bus nemen. Danku Google, leugenaar!

Toen ik aan de bushalte stond kwam er een man helemaal in 'r rood geschilderd naast me staan. Ik schrok me een hoedje.

"Don't be afraid child.."

"Well, you are red as the devil.." antwoordde ik, terwijl ik een stapje terug deed.

"I won't touch you, and if anyone does, just call Pepe 888 xxx" en hij rammelde een resem nummers af.

"You're too kind, thanks..."

Hij amuseerde zich erna door achter anderen aan te lopen en mensen foto's van hem te laten trekken. Je komt hier soms wel wat marginalen tegen moet ik zeggen..

Terug toegekomen in de hostel kwam ik een tof Argentijns meisje tegen. We speelden wat kaartspelletjes en de Fransen deden mee. Was ik toch al niet meer de enige die het gesprek vaak niet kon volgen!

Vrijdag besloot ik naar een koalapark te gaan, een uur van Perth verwijderd. Ik wou graag een foto met een en ik had gezien op de site dat zij dit aanboden. Het duurde anderhalf uur om met het openbaar vervoer in het park te geraken, maar toegekomen werd ik niet teleurgesteld. Emoe's liepen vrij rond, ze hadden allerlei soorten vogels, struisvogels, kangoeroe's, herten,... Noem maar op. En wederom zoals in het andere park kon je gewoon de kooien inlopen. Ik betaalde extra voor een koala vast te houden en foto's te hebben. Je wordt eigenlijk in 't zak gezet want je betaalt hen om niets te doen, enkel foto's te nemen met je eigen camera. Maar ik wou het graag en nam de geldklopperij er dus maar bij.

Het was een hele toffe dag, ook al duurde het twee uur en half eer ik terug in de hostel was.. bussen die niet kwamen opdagen en Google maps (wederom) die me de verkeerde kant uitstuurde.

In de hostel waren de Fransen spelletjes aan 't spelen en ik deed graag mee. Al moet ik zeggen dat na een paar dagen het Frans m'n strot uitkomt. Ik ben misschien old-fashioned, maar als er mensen bij zijn die geen of weinig Frans kunnen, spreek je gewoon Engels, dat zou ik toch doen als ik met een bende Vlamingen was en iemand sprak de taal niet.

En dan klagen dat hun Engels niet goed is.

"Yes, but my English no good. I like to better English." (Denk er het Franse accent bij)

Allé da's straf zeg, en ge spreekt het zoveel... Niet dus. En ik probeer dan wat Frenglish ertussen te krijgen, maar het ga soms zo rap als ze babbelen dat ik niet kan volgen.

Bon, frustraties even terzijde. Die avond gingen we uitgaan en dansen. Ik moest zaterdag naar Rottsnest om Quokas te zien (superschattige donzige wezentjes), maar ik was al maanden niet meer gaan dansen, dus ik kon geen nee zeggen.

We vertrokken richting de club en ik heb zelden zo'n frustrerende wandeling gehad. De hele tijd wachten op mensen, merendeel was redelijk dronken en irritant, kwamen we toe in de club, was er helemaal geen muziek om te dansen en gingen we weer naar een andere club. Ik heb serieus wat afgewandeld die avond, maar uiteindelijk heb ik de beentjes ook kunnen strekken zoals bedoeld was, en was het nog een toffe avond. Dat ik om vier uur in m'n bed lag en om zeven uur m'n wekker ging, was wat minder. Maar past Vicky had al besloten voor future Vicky dus present Vicky moest maar door de zure appel bijten en slaapdronken op de ferry naar het eiland. Ik had een fiets en een snorkel gehuurd en tegen dat we in de latere ochtend toekwamen, was ik enthousiast om het eiland te verkennen en was m'n slaperigheid verdwenen.

Heel dat eiland zit dus effectief vol Quokkas, die geen natuurlijke vijanden hebben en dus geen schrik hebben van mensen. Ze komen nieuwsgierig op je afwandelen en kruipen zelfs in je rugzak als je niet oplet. Ik trok lustig foto's en genoot van de fietstocht door het eiland. Al was ik na een paar uur echt pompaf. Slechte conditie en maanden niet gefietst hebben, dat was redelijk snel duidelijk. Maar toch was het heel tof om te doen! Ook het snorkelen was supertof. Het was eigenlijk iets te koud om in het water te gaan, maar verdekke ik had ervoor betaald dus ik ging snorkelen ook! Ik zag niet veel vissen, maar wel veel zeegroen en plantjes in alle kleuren van de regenboog!

Erna ging ik iets drinken en eten in een restaurantje en toen ik buiten kwam, was m'n fiets weg... Typisch zeg. Al die huurfietsen lijken ook op elkaar, dus ik vermoed dat iemand gewoon de verkeerde had genomen, dus ik maakte die "fout" dan ook maar en nam een andere fiets die er krak hetzelfde uitzag. Waarschijnlijk slecht voor m'n karma, maar terugkomen aan de ferry zonder fiets is nog slechter voor m'n bankrekening!

Om 17.00 ging de ferry terug naar Perth en die avond ging ik uit met Anny, het Argentijnse meisje, en een paar Fransen (wederom). Ik was eigenlijk wat te moe, maar het was mijn laatste weekend in Australië dat ik niet in de hostel wou doorbrengen. Het was uiteindelijk ook een hele leuke avond in de stad. Perth is redelijk gek om uit te gaan, dat kan ik wel vertellen.

De rest van de dagen waren regenachtig dus ik deed niet al te veel meer. Dinsdag vertrek ik terug huiswaarts en ik kan zeggen dat ik de tijd van m'n leven gehad heb hier. Ups en downs, bloed, zweet en tranen, maar voornamelijk veel toffe momenten en superleuke mensen ontmoet onderweg. Dank jullie aandachtige lezers voor deze blog te volgen en hopelijk hadden jullie er evenveel plezier aan als ik om deze te schrijven! This Belgian is coming home again x