En ik ben weer on the move. Gisteren was de laatste dag dat ik doorbracht in Springbrook farm. In de voormiddag zijn we met de paarden en de dirtbikes koeien bijeen gaan hoeden zodat we de nodige cowskills konden opdoen. Ik koos voor Ruby, het paard dat ik al enkele keren had bereden. Daar was ik tenminste nog niet afgevallen, van de motors helaas al wel. Omgevallen meer dan echt gevallen doordat ik steeds stilviel. Versnellingen op een motorbike moet ik nog onder de knie krijgen, vrees ik.

Ruby was een toppaard, alleen had ze een fascinatie voor bomen waardoor ik meer tussen de struiken en de bomen reed dan ernaast op de effectieve zandpaden. En als er lage branches waren, besloot Rubbikskube net op dat moment om te beginnen draven waardoor ik met mijn hoofd in de bomen hing en tegen takken botste. En dat was niet alleen door mijn beginnerscommando's, werd me verteld, want al bij al deed ik dat vrij goed. My horse just forgot to horse sometimes. Ik maakte dan maar wat flauwe moppen dat de cruisecontrol slecht afgesteld stond en ik moeite had de neutrale versnelling te vinden En daarbovenop deed ze niets liever dan eten, eten en nog eens eten. Elke keer als we stilstonden wou ze grazen, maar als je dat toelaat, doet ze niks anders meer. Serieuze spierpijn heb ik overgehouden van de teugels heel de tijd terug te trekken en het paard in bedwang te houden. Ik denk dat ik mijn spiritanimal gevonden heb

De koeien hoeden ging op zich wel goed, kuddebeesten volgen elkaar dus het is een kwestie van in stap achter de beesten te blijven en de achterblijvers bij de groep te drijven.

Op een bepaald moment vroegen ze wie een koe wou onderzoeken door z'n hand/arm in het achterste te steken. Ik denk dat ze dit elke week vragen voor de grap en er natuurlijk niemand zich kandidaat stelt, maar uiteraard stak ik m'n hand op, want wie me goed kent, weet dat ik dat moment op foto wou, de moneyshot. "Why am I not surprised you raised your hand", zei Michael, de instructor. "I even want a picture of it" antwoordde ik. Gekke Belg, naam helemaal waargemaakt, ik zag het in z'n ogen. Maar ik heb het dus effectief gedaan ("not much difference with the gynaecologist" zei ik nog) en heb er een foto van. Nog iets van m'n lijst kunnen afvinken

Daarna was het tijd om in te pakken. Na nog een laatste maal iets misplaatst te hebben - m'n werkschoenen - in een Spaanse paniek te schieten en iedereen te verplichten hun zakken en koffers te checken terwijl erna bleek dat m'n schoenen gewoon in m'n kamer lagen onder het beddengoed dat ik er zelf had opgegooid, was ik gepakt en gezakt. Het was helaas al een hele week zo dat ik constant dingen kwijt was, om ze terug te vinden, om dan iets anders niet meer te vinden. Just call me the misplacer, it's my middle name.

We kregen van de medewerkers een laatste infosessie en een hele map met onze reisroute, tickets en andere varia waaruit bleek dat ik de verste route had van allemaal. Een busrit met alle participanten naar een hostel in Brisbane, de dag erna een treinrit naar de luchthaven voor een vlucht naar Sydney, een treinrit naar een overnachting in een hostel daar, twee treinen en een bus op zondag en dan ben ik eindelijk in Nyngan, mijn voorlopige eindbestemming. Ik ben al moe nog voor ik begonnen ben!

Michael nam me nog even apart: "Don't let me down there!". Ik antwoordde dat ik dezelfde atttitude meeneem als degene die ik op hun boerderij had getoond. "That, your work bitch-hat en Big Boss-belt and you'll be just fine!" knikte hij goedkeurend.

Na een busrit van drie uur en half naar Brisbane, kwamen we toe in de hostel, waar iedereen samen verbleef en daar kreeg ik het meteen op m'n heupen. Ik moest weer op iedereens lip zitten en had nog een druk reisschema voor de boeg. Het leeftijdsverschil (begin twintigers) en het op elkaar gepakt geleefd te hebben, brak me heel snel op, dus ik belde wat motels in de buurt en vond uiteindelijk een lieve dame die de wanhoop in m'n stem hoorde en haar appartement-motel opende na sluitingstijd zodat ik kon inchecken. Vijf minuten later stond ik weer gepakt en gezakt in de lift naast enkele van mijn medeparticipanten die al hun spullen in de kamers hadden gedropt en eten gingen zoeken. "Huh Vicky, vind je je kamer niet?". "Ik ben hier weg," zei ik. "Ik kan het mentaal even niet aan!" "

Weg?"

"Ja, terug naar België!". Drie ongelovige gezichten keken me geschokt aan.

"Nee gekkerds, ik heb een motel geboekt, ik zit te lang met teveel mensen op elkaar gepakt, arrivederci!

Aan het onthaal legde ik de situatie uit aan de medewerker van de hostel, hij maakte er geen probleem van. Een refund kon ik helaas niet verwachten.

"No problem, therapy is more expensive! It's me, it's not you!" En met die woorden was ik voor de duizendhonderste keer weer onderweg naar een ongekende locatie. Die ik 500 meter verderop vond in de vorm van een hotelletje met appartementjes als kamers. Ik had een EIGEN slaapkamer, een EIGEN douche, een living, keuken en een groot terras! Decadent hé, ik weet het! Ik verdien vanaf volgende week goed m'n boterham dus ik voelde me er niet schuldig over! Ik ben een pizza gaan eten en wou eigenlijk een fles wijn kopen (na een week in de outback had ik dat wel verdiend, dacht ik), maar alcohol kopen in Australië is bijna onmogelijk. Je voelt je al snel een alcoholieker hier. Je hebt aparte winkels die drank verkopen en die sluiten om 10u 's avonds, zelfs op vrijdag. Sommige bars hebben een licentie om drank te verkopen dat je mee naar huis kan nemen, maar dat was weer 20 minuten verder wandelen. Zo wanhopig was ik ook weer niet, dus ik en de Engelsman Harry - die zijn Zweedse kamergenoten ook strontzat was - zijn rustig een pintje gaan drinken (strawberrybeer, oh my god the best!). Ik kon op m'n gemak in een dubbel bed slapen en arme Harry kon weer in een ander stapelbed gaan liggen. Sorry not sorry!

Vandaag belde Mick - mijn nieuwe werkgever - me even op om te informeren hoe ik het stelde en de laatste puntjes op de i te zetten. Ik moest nog een slaapzak hebben en hij wacht me zondag op in Nyngan. Ik kon dus nog een extra trein nemen naar het winkelcentrum om een slaapzak te zoeken, die ik gelukkig al snel vond. Ik was echter wat te wild met de opgestelde slaapzakken te bekijken waardoor ik er een paar tegen de grond had gegooid die ik niet meer deftig opgehangen kreeg en ik zelf al snel tussen de slaapzakken hing te klungelen. Ik was dus bijna verplicht om in die winkel mijn spullen aan te schaffen aangezien de winkeldame me ertussenuit moest redden. En daarbovenop scheurde onderweg naar huis de papieren zak met slaapzak uiteraard ook nog midden op straat open. Zucht, hoe trek ik het ongeluk toch altijd zo aan ?

Maar oké, na uitgecheckt te hebben uit het 'appartementje' kon ik met m'n trekrugzak, slaapzak, cowboyhoed, rugzak, handtas en schoendoos met werkschoenen als een pakezel naar de trein vertrekken. Ik had een rechtstreekse verbinding naar de luchthaven waar ik te horen kreeg dat de vlucht een uur vertraging had. Maar dat was niet zo'n ramp want dat gaf me de tijd wat vrienden en familie op te bellen op de luchthavenwifi en dit al te beginnen schrijven.

Uiteindelijk na een uur extra wachten konden we boarden en in het vliegtuig had ik een plekje aan het gangpad met extra beenruimte vlak naast de emergency exit (ik kon kiezen zonder bijbetalen, yes!). Ik wist niet dat dit dus blijkbaar ook inhoudt dat je die exitdeur in geval van een noodgeval moet bedienen.. hopelijk gebeurt er niets, dacht ik direct, want als iedereen op mij en mijn karma moet rekenen, staan we verder van huis!

Aangekomen in Sydney was het zoeken. Ik moest een trein nemen naar Business Central, waar en hoe, no clue. Maar met een stem en geen gène kom je hier ver, dus ik zat al snel op de juiste trein richting weer een andere hostel. Ik wou avontuur, ik krijg het, en dit is nog maar het juiste station zoeken in een wereldstad

Ik stuurde m'n nieuwe baas dat ik veilig geland was en hij stuurde terug: "Thanks Nikki".. Dat begint al goed, en ik heb dan weer niet de ballen hem te antwoorden dat het Vicky is. Ik zal het morgen wel rechtzetten en me voorstellen als Schnapps!

Na wat zoeken en verscheidene mensen aanspreken vond ik dan eindelijk de hostel. Sydney is totaal anders dan wat ik in Noosa of Brisbane zag. Superdruk en zoveel louche figuren die hier ronddwalen. Het is hier dan ook Halloweenweekend en iedereen gaat er helemaal in op. Het is moeilijk de feestvierders van de echte creeps te onderscheiden en ik was blij met pak en zak in te kunnen checken. Helaas ontdekte ik hier pas dat ik mijn verdwenen en erna gevonden werkschoenen op de vlieger vergeten ben... Irony of life noemen ze dat dan. Ik moet dit solobackpacken toch nog onder de knie zien te krijgen. Dan maar snel een lost lugagge-formulier ingevuld en hopen op het beste. Niet dat ik denk dat iemand die schoenen zal willen na een week in pis en drek te hebben rondgewaad, maar ik heb er wel 60 dollar voor neergeteld. Ach, ik heb schoeisel aan m'n voeten en al de rest van m'n bepakking nog wel in m'n bezit, het komt wel goed!

Na geïnstalleerd te zijn in de hostel ga ik hier even een bar opzoeken en een welverdiend pintje nemen. Ik verlang al bijna terug naar het platteland, hoe snel kan je van stadmeisje naar boerin gaan?

Volg de blog voor de rest van mijn trip te volgen!

Noot van de auteur: Ik probeer al een tijdje foto's op de blog upgeload te krijgen, maar dit lukt me helaas niet. Het neemt teveel tijd in beslag en ik ben nergens lang genoeg om dit deftig in orde te krijgen. Dus bekijk ze gerust op Facebook en Instagram zou ik zeggen! Dat lukt gelukkig wel!

*En nee, dé foto met de koe heb ik om duidelijke redenen niet openbaar geplaatst, sorry om jullie teleur te stellen!