Dinsdagavond was het dan tijd om te vertrekken vanuit Mission Beach. Aangezien het dan ook Happy Hour in de pub is, ging ik nog vlug een uurtje mee met mijn Engelse vrienden, maar dan moest ik m'n bus halen. In de gietende regen (soms verdoem ik m'n Belgische genen!) kon ik wachten op de Greyhoundbus die - zoals altijd - te laat was. Toen die er eindelijk aankwam, arriveerde ik twee uur later in Cairns waar Erika me opwachtte met een pintje, dat helaas al warm was doordat ik een uur later dan gepland pas aankwam. We passeerden de tijd in Gilligan's, onze stamkroeg in Cairns, en rond 12u 's nachts trokken we naar de bushalte waar de Greyhound rond 1u zou arriveren. Die was gelukkig wel op tijd! Alle bagage werd ingeladen, wat wel even duurde want de bus zat propvol, en we vertrokken naar Townsville. Het merendeel van de busrit bracht ik, zowel als de rest van de inzittenden, slapend door. Om 5u 's ochtends arriveerde die dan in Townsville waar de bus naar Mount Isa om 6u arriveerde. Alle bagage uitladen van de ene bus, een uur wachten en dan alles terug inladen. En dan kon de lange rit naar Mt Isa starten. Er waren twee buschauffeurs om de rit over te verdelen aangezien de bus helemaal naar Alice Springs reed, meer dan 20 uur was die in totaal onderweg, ik moest er 'maar' 12 van doen. Ik heb onderweg terug veel geslapen, er was voor de rest ook weinig te doen. M'n nekkussentje dat een collega me had gegeven voor m'n reis kwam goed van pas - bedankt Tamara!

Om 7u 's avonds kwam ik dan eindelijk toe op m'n bestemming, het mijnstadje Mount Isa. Ik moest met al m'n gerief nog wel even wandelen naar de hostel, maar kwam daar dan toch heelhuids toe. Wel enorm bezweet in 40 graden!

Het was de enige hostel die ze daar hadden en die was redelijk vreemd. Ik was de enige backpacker, al de rest dat er was, woonde daar. De hostel was niet bepaald superproper, maar iedereen was wel heel vriendelijk. Het had een toilet, een bed en een douche en meer heb je als backpacker niet nodig!

Ik maakte een praatje met de bewoners die me allerhande vragen stelden over m'n bestemming en m'n thuisland.

"Oh wow, you guys have a king?" zei een dame nogal onder de indruk. Ja, leg dan maar eens uit wat onze Filip allemaal doet voor het land...

"How do you say hello in your language?"

"Hallo."

"Oh you guys speak English too?"

"..."

Ze waren wat wereldvreemd, maar dat neem je er soms maar bij.

Ik ontmoette twee meisjes die me uitnodigden naar de pub. Ik was moe van de rit, maar ik zeg nooit nee tegen een voorstel de Australische sfeer wat op te snuiven. Plus ze gingen poolen, dus ik was direct voor het idee gewonnen.

Ik ging met hen mee naar een hotel/bar waar ze meteen in de tequila vlogen. Ik deed er eentje mee voor de sport, maar dat was voor mij al voldoende, de rest van de avond hield ik me aan de pintjes. We poolden even, maar ze waren er niet zo goed in. Voornamelijk omdat ze er meer een paringsdans van maakten dan een cafesport.

"This is how we attract men!" vertrouwde een van de meisjes me toe nadat ze half over de pooltafel met haar gat schudde. Aaah oke... Zucht. Ze hadden inderdaad wel wat touche, maar die mannen waren nu niet om over naar huis te schrijven. Achja, als ze zich maar amuseerden zeker. Ik vond het wel amusant, het leek wel een aflevering van National Geographic. Op een ander moment begonnen ze ruzie te maken met een vrouw, ik begon me al te verschuilen achter een bartafel, maar blijkbaar maken ze zo vrienden hier. Twee seconden later waren ze de beste vriendinnen alhoewel ze de dame in kwestie net nog een 'fat bitch' hadden genoemd. Die truc ga ik toch niet in België proberen hoor! Nadat de pub sloot, gingen we mee naar het huis van twee andere meisjes, maar dat werd een braspartij dus bestelde ik een taxi naar de hostel. Een van de meisjes ging met me mee. We reden nog met de taxi naar de drive-in van McDonalds - dat was ook de eerste keer voor mij - en dan wandelden we de twee straten terug naar de hostel. Ik kroop in m'n slaapzak op de vuile lakens en had enkele uren slaap voor ik om 10u 's ochtends moest uitchecken en de piloot me kwam oppikken. Hij moest nog allerhande boodschappen doen, dus tegen dat we konden vertrekken was het al 2u 's middags. Het sportvliegtuigje werd volgeladen met alle pakketjes, post, boodschappen, mijn spullen, ... Ongelofelijk dat dat nog kon vliegen! Ik vond het wel heel cool om eens in een klein vliegtuigje te zitten, maar na 10 minuten was het nieuw eraf en voelde ik me enkel nog mottig. De turbulentie voel je veel harder en je hebt niet de 'luxe' van een lijnvlucht. Het was wel graaf om Australië op deze manier eens te bekijken. En ik maar foto's en filmpjes maken zoals de toerist die ik ben. Ik zal wel niet de eerste zijn, denk ik dan.

Na twee uur vliegen kwamen we dan toe in Brunette Downs, een cattlestation met een domein groter dan België! In het midden ligt een klein dorpje dat gebouwd is puur voor de medewerkers. Er is een school, een pub, verblijven voor de mannen, jongens en meisjes, een kantoor, gastverblijven, een keuken, een tv-kamer, een fitness, ... Noem maar op, 't is hier!

Ik werd opgewacht door enkele meisjes van hier die me verwelkomden met puppy's! Van een goede ontvangst gesproken! Ze waren heel vriendelijk en ik had meteen een veel beter gevoel dan ik in Nyngan had. Ik ben wel de enige backpacker, maar dat is niet zo erg, dan heb ik echt the Australian feel!

Ze brachten me naar mijn kamer, mijn eigen kamer! Dat was weken geleden dat ik nog een kamer voor mezelf had! M'n rugzak uitpakken was eerste werk. Eindelijk niet meer leven uit een backpack, maar zoals een normale mens je spullen in de kast hebben hangen. Je weet niet wat je mist tot het er niet meer is en ik kan wel zeggen dat mijn kleerkast thuis een van die zaken is die ik het hardste mis! Jep, I'm here to stay (12 tot 15 weken welteverstaan)!

Ik leerde die avond wat mensen kennen, maar er waren er zoveel dat het niet evident was, plus de meesten gingen net dat weekend vertrekken voor Kerst en Nieuwjaar. Dat weekend was er om die reden al een kerstfeestje gepland. Ik heb toch geweldige timing soms! Maar ik loop op de zaken vooruit, m'n eerste werkdag moest nog komen!

Die vrijdag startte ik en volgde ik Jaz, het meisje dat mijn job doet, maar dus dat weekend ook zou vertrekken. Ze legde me alles uit en gaf me een rondleiding. Er zijn hier tuinen, bloemen, varkens, een slager, ... het is hier redelijk uitgebreid, zo midden in de woestijn! En mijn job zal dus voornamelijk dat alles kuisen zijn. Alle accomodaties kuisen, de keuken, de gastverblijven, ... Zucht. Ik ben nu niet zo'n fan van kuisen, maar ik had me al voorgenomen dat ik zou doorbijten, wat ik ook zou moeten doen!

De dag ging vlot voorbij en die avond was er een kaas en wijnavond bij een van de dames thuis. Iedereen was goed beschonken en toen we met alle vrouwen naar de pub (Social club noemt die) gingen, waren alle mannen ook goed in de wind want de baas had een open bar gehouden. Gratis drank tot 10u 's avonds! De meesten waren de volgende dag vrij, maar ik moest om 5u 's ochtends meehelpen in de keuken, dus echt laat heb ik het niet gemaakt. Ze hebben het wel nog heel bont gemaakt want de volgende dag liepen er mensen met blauwe ogen rond. De laatste frustraties er uitgewerkt in een traditionele barfight? Ze verzekerden me dat dit zeker niet elke week voorkomt. Mannen zijn mannen zeker.

Ik hielp Meagan - de kokkin - in de keuken en in de namiddag was ik dan vrij om mee te vieren. Ze speelden eerst een spelletje cricket. Het lijkt op baseball, maar ik snap er eerlijk gezegd de ballen van.

"You wanna play too, Vick?"

"Nah, I'll just watch, maybe next Christmas!"

Na de cricketmatch zaten we even in een soort bad dat een zwembadje moest voorstellen, maar er veel te klein voor was. Hop met kleren en al erin! Het was niet echt koel aangezien de temperaturen hier tussen de 42 en 48 graden hangen, maar 't was beter dan in de hitte te zitten.

Daarna was ik toch wat moe en wou ik een dutje doen. Wist ik veel dat de bazin samen met enkele anderen een feestje net voor mijn gebouw hielden. Ik had een uurtje slaap en werd toen wakkergebruld door alle festiviteiten voor de deur. Ik was niet geamuseerd maar besloot toen maar op te staan, een pintje te pakken en mee te doen, maar natuurlijk besloten al die dronkaards op dat moment om een dutje te gaan doen. Jaa komaan zeg. Daar zat ik dan slaapdronken met een pint. Ach, het was toch bijna tijd voor het kerstfeestje, dus zo'n ramp was het niet.

Iedereen moest verkleed komen als cartoon, maar aangezien ik net gearriveerd was en van niets wist, kwam ik maar gewoon als mezelf, da's al cartoonesk genoeg. De anderen hadden er wel moeite in gestoken. Een Elmopak, Flash, een T-rex, alle Disneyprinsessen. 't Was de moeite! En natuurlijk veel hapjes en drank, zoals gewoonlijk. Ik hield het rustig, m'n lever kan het hier niet meer aan. De Australiërs kennen wat van drinken, of toch zeker hoe ze het zo snel mogelijk wegwerken. Ze hadden verscheidene koelkasten op hun rug buiten gelegd met ijs in en daarin zat alle drank. Want de koelkast in het stopcontact steken is te mainstream zeker?

Na het eten kwam de kerstman op een dirtbike aangereden voor de kindjes hier, dat ging redelijk vlot aangenomen dat Santa ook al een serieus stuk in z'n kraag had.

Daarna was het tijd voor vuurwerk. Dat werd een eindje verder aangestoken, maar veiligheidsmaatregelen, dat kennen ze niet. Het meeste vuurwerk ging omhoog, maar soms ging het naar links, of naar rechts, of ging het af in de auto, gooiden ze het naar mensen. Er was zelfs even een brand, maar dat was niets volgens de omstaanders. Ik keek er met open mond naar. Algoed dat ze daar geen vuurwerk instaken.

Na het vuurwerk begonnen de outbackspelletjes. Ze bonden riemen aan elkaar en hingen die rond hun nek om aan elkaar te trekken. Bij wie de riem losliet, dat was de verliezer en dan mocht de volgende het tegen de winnaar opnemen. Op een bepaald moment scandeerden ze m'n naam, maar dat zag ik toch niet zitten. Peerpressure werkt niet op mij en ik zei weer: "Next Christmas!"

Erna volgde er een spelletje van de aansteker zover mogelijk op de vloer te leggen en dan op één arm jezelf terug recht te trekken. Amusant, maar geen spelletjes voor mij! Daarna was het goed geweest en gingen de meesten naar bed, incluis mezelf. De volgende dag vertrokken er al heel wat mensen, maar sommigen bleven enkele dagen langer. Samen met enkele anderen trokken we naar Turkey's nest, een soort poeltje van grondwater dat ze ook gebruiken om het vee drinken te geven. Het rook naar stront, er zaten botten in van weet ik veel welke dieren en sommige insecten beten (mij niet al een geluk), maar 't was wel verfrissend in deze temperaturen, dus ik klaagde niet. Al stonk ik nog twee dagen erna naar schijt.

Die maandag was dan m'n eerste werkdag. Ik mocht de Social club opruimen en de mannenkwartieren, dat was minder. Heb ik al vermeld dat ik niet van kuisen houd? Al bij al viel het wel mee en de dag ging vlot voorbij. Maar die avond hoorde ik van de bazin dat ik dinsdag zou moeten meelopen met Meagan aangezien zij enkele dagen op vakantie ging en ik haar zou moeten vervangen. Wat? Ik koken? Oh nee, dat ook nog eens. Ik ben al niet zo'n goede kok en al zeker niet voor zoveel mensen. Wel zoveel.. het zijn er ondertussen maar een tiental al bij al, maar toch...stress!

Die eerste dag, woensdag, zou Cookie het op zich nemen, hij is de tuinier hier, maar is normaal een kok. Hij stelde dit voor omdat op woensdag de foodtruck komt. Die komt normaal gezien elke twee weken met al het eten en bestellingen, maar nu zal die een maand wegblijven vanwege de feestdagen. De truck kwam en alles werd uitgeladen. Het is mijn taak als domestic om alles op de juiste plek te zetten. Véél werk! Maar dat gaf me wel een idee van wat er allemaal in huis is. Ik zag veel spaghetti staan en besloot donderdagavond spaghetti bolognaise te maken. Mijn dagen bestaan tegenwoordig uit recepten opzoeken en ze tot een goed einde te brengen - danku Jeroen Meus!

Die donderdagavond zat ik redelijk zelfverzekerd een pintje te drinken en stoefde ik over het avondeten.

"Oh spaghetti, great! With garlic bread?" zei iemand.

Euh...nee...wat, eten jullie dat met lookbrood? Ja lap, haasten naar de keuken om snel lookbrood te maken dat ik in m'n leven nog niet gemaakt had. Alles was net op tijd klaar, maar die jaren van m'n leven die ik kwijt ben aan stress, krijg ik nooit meer terug! Ze vonden het wel erg lekker, gelukkig!

De volgende dag maakte ik kaashapjes voor Smoko (da's een soort tienuurtje) wat redelijk goed ging en die avond stoofvlees. Niet evident zonder abdijbier of rode wijn. Ik googlede het en bleek dat met bouillon het ook wel zou lukken, dus deed ik dat maar. En in de tussentijd maakte ik koekjes. Ik begin er - soms - wat plezier in te krijgen, maar ga toch blij zijn als de echte kokkin terug is.

Mijn normale dagen zijn van 6.30 tot 17u en nu werk ik van 5u tot 13, dan slaap ik de twee uur die ik vrij heb om dan terug te werken van 15 tot 20u. Ik ben kapot op het einde van een werkdag. Zaterdag is m'n laatste dag dat ik moet koken en dan ben ik zondag vrij. Halleluja! Al is het wel goed dat ik heb kunnen oefenen aangezien ik normaal zaterdag vrij ben en enkel zondag Smoko en avondeten moet maken.

Ik kan niet wachten tot maart, dan heb ik hier m'n verplichte 12 weken gedaan, die ik misschien nog verleng tot 13 of 14 en dan heb ik al een heel plan. Met een klein deel van het verdiende geld zal ik naar het noorden, naar Darwin reizen van waaruit ik een vliegtuig neem naar het zuiden, naar Melbourne om dan van Melbourne naar het westen, Perth te rijden met een campervan! Ik wou eventueel van Darwin al rijden, maar op donderdagavond vertelde Cookie zoveel spookverhalen over de Tennant Creek killer en zoveel andere zaken, dat ik dat toch niet zal doen aangezien ik dan door die streek rijd. Die nacht sliep ik wel met het licht aan, dat kan ik wel zeggen! Wat me toch niet tegenhield om midden in de nacht uit bed te tuimelen... ja typisch, ik weet het.

En net liet ik een wond zien aan een medewerker omdat die helemaal rood ziet en dus ontstoken is. Blijkt dat ik in het poelwater een of ander bacterie heb opgedaan. Ja lap. Morgen moet ik langs het kantoor om antibiotica te krijgen. 't gaat hier niet altijd zonder slag of stoot!

En er komt een serieus onweer aan, maar daar zijn we met deze hitte al dagen op aan 't wachten, het heeft hier al twee jaar niet deftig geregend! Als het serieus regent, zoals het in het komende seizoen zou moeten, dan vult het meer zich en kunnen we wakeboarden! Ik ben erop aan het hopen! Komaan Belgische genen!

Er staat wel een wei in brand door een blikseminslag, maar dat is blijkbaar normaal.

Zo, m'n eerste week zit er hier bijna op, dus nog minimum 11 te gaan. Totnutoe valt het alemaal heel goed mee, maar ik tel toch de dagen af dat ik weer m'n eigen ding kan doen en wat meer van Australië kan zien!