Ik weet soms niet goed hoe de blogs te beginnen, en deze week is het zeker moeilijk om alles wat er gebeurd is weer neer te schrijven. Dit wordt in ieder geval een lang verhaal, dus pak er een koffietje (of 2) bij en zet je rustig neer, want hier komt ie:

Ik kijk merendeel niet uit naar maandagen, maar deze was zeker een om tegen op te kijken. Zondagavond vertrokken we terug naar de sheds en Bossman deed zeer zeker anders dan de week ervoor. Hij praatte amper met me in het uur dat we naar Baledmund (de naam van de schapenschuren) reden. Ik probeerde de stilte te vullen, maar merkte al snel dat hij er geen zin in had. Tussendoor stopte hij om een pintje, wat vaker gebeurt, maar hij bood de meisjes in de andere wagen (de "brave meiden") elks een aan terwijl ik de vraag zelfs niet kreeg. Ik ben dan ook te trots om er iets van te zeggen, maar dat maakte voor mij al veel duidelijk!

De dag erna was het werken geblazen: weer schapenkruizen vastgrijpen, bezemen, sweaty ends afnemen en pelzen uitgooien. Ik dacht dat het weekend me zou afgepeigerd hebben, maar ik voelde me wel oke en fit. De baas dacht er anders over. Ik werd constant uitgefoeterd en behandeld als een achterlijke omdat ik na een paar dagen de vachten niet deftig kon opnemen en uitgoooien. Dat terwijl de meesten dit pas na een paar weken doen, maar blijkbaar ben ik een uitzondering die dat wel al moest kunnen. Toen ik meer uitleg vroeg over hoe ze op te pakken, werd m'n neus er bijna afgebeten. De meisjes gingen er allemaal in mee en links en rechts werd ik bitchy behandeld, genegeerd en gewoon slecht behandeld. En dat door 20-jarige meisjes die aan de start van hun roussaboud-carrière dit zelf ook niet konden. Ik ben zelf een coach in mijn professioneel leven en ik kan zeggen dat ik nooit iemand zo zou behandelen, zelfs niet na een paar weken als je begint te vermoeden dat ze bepaalde zaken al onder de knie hebben. Een vriendelijk woord doet zoveel meer dan roepen en tieren! Het werd me een paar keer teveel en dan was het op de tanden bijten tot de breaktime zodat ik me even kon afzonderen in de wc om mezelf weer bijeen te sprokkelen.

Later hoorde ik van de twee meisjes die wel vriendelijk waren dat ik een Mickbomb had gekregen - een boss-special - en dat hij wel vaker moodswings had. Tegen mensen roepen en hen lui noemen was zijn manier om hen beter te maken. Erna was hij dan wel weer vriendelijk en was je de beste medewerker. Ben ik vet mee natuurlijk, een emotioneel instabiele baas!

Hij vertelde me ook dat ik meer focus moest hebben en tijdens breaktime niet op de gsm moest zitten om contact te hebben met familie en vrienden op de weinige momenten dat de wind goed stond en ik ietwat bereik had.

"What would you tell your staff in Belgium if they're on the phone?"

"That they can do whatever they want on their breaktime, it's none of my business!" Waar haalt die man het lef vandaan? De andere meisjes zitten tijdens hun breaks ook op hun gsm en eentje heeft zelfs een shearer als vriendje en zitten vaak gezellig samen te breaken en lunchen. Ik gsm nooit tijdens het werk zelf, wat zou die er dan op te zeggen hebben?

Na mijn franke antwoord was het natuurlijk weer klank zonder beeld en ik hield ook koppig mijn mond. En wie me kent, weet dat dat niet evident is! Aan het eind van die dag kreeg ik te horen dat ik een goede werker was.. Jekyll and Hyde-complex?

Ik begon de dagen al af te tellen tot ik tien dagen vrij had met kerst. Nog zeven lange weken te gaan!

De dag erna was het hetzelfde liedje. De shed was gedaan en tegen het einde van de dag moesten we alles opruimen. Bezemen, wol wegwerken, schapenweiden proper maken. Ik moest telkens vragen wat te doen en werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ga helpen in de schapenwei! Daar aangekomen kreeg ik bars te horen dat ik er niet nodig was. Terug vragen wat te doen, moest ik terug naar daar om weer te horen te krijgen dat ik dat jobje toch niet moest doen. "Stop doing it! It's useless, there are thousand other things to do!" Riep een meisje naar me.

"It's my first clean-up, what do I know? There's no need to yell at me for it! Jezus plyers!" mompelde ik er achteraan terwijl ik kwaad wegliep, want 't is nu eenmaal een tang van een wijf, excuse my french.

Bon, terug naar de shed, weer vragen wat ik dan wel kon doen om me nuttig te maken. Begin maar te vegen.. allemaal goed en wel, maar alle ramen stonden open, wat gebeurt er dan met wol, denk je? Juist, dat waait alle kanten op! Na vijf keer over een weer te lopen zonder iets bijeen te hebben kunnen vegen, was ik het wenen nader dan het lachen. De pret was er echt af aan 't gaan voor mij. Enkel het halfdode schaap dat achtergebleven was en ik tijdens het vegen plots zag liggen, voelde zich slechter dan mij. Niet dat dat me dat zoveel beter deed voelen, eerder slechter. Arm dier!

Die avond vertrokken we godzijdank met de leukere mensen naar een andere shed zonder de baas. Ik kon niet wachten!

Nadat de opkuis eindelijk achter de rug was en ik snel had gedoucht, waren we met vier + een klein hondje (die nog de beste plaats had) opeengepakt in de auto onderweg. Eten kopen in de stad voor de komende dagen en we konden vertrekken. Ik had wat vlees, brood, eieren en diepvriesgroentjes gekocht plus wat snacks. En bier, veel bier, want dat heb je gewoon nodig in deze job, jammer genoeg. Waarom ik mijn aankopen zo specifieer kom je later te weten!

Vier uur rijden hadden we te gaan in kangoeroeland. Her en der sprongen roo's de wegen op en Ben de shearer moest wel vijf keer bruusk remmen op de zandwegen. Niet zo aangenaam! Je denkt dat ze in Australië links rijden? Niets van, recht in 't midden! Je ziet toch geen auto voor kilometers. Op al die tijd zijn we één andere auto tegengekomen!

Ze drinken ook gewoon achter 't stuur. Vodkacola bij de vleet. Ik zei er maar niets van en dronk zelf een paar pintjes, ik moest dan ook niet rijden!

Uiteindelijk kwamen we pas om half 1 's nachts aan de hutten toe waar we enkele dagen zouden verblijven. De volgende dag moesten we toch weer om zeven uur beginnen. Ik plaatste al m'n eten in de koelkast en diepvries en kroop m'n bed in. De wekker ging weer om half 6 de volgende morgen. Ik maakte rustig ontbijt en kreeg dan te horen dat we alles moesten inpakken, we kwamen niet meer terug. Hoe, we komen niet meer terug?

Er is regen op komst, dan zijn de wegen onbegaanbaar!

Wat neem ik dan mee?

"EVERYTHING!"

"What do you mean everything?"

"Everything you need for four days!"

Ja lap, weer alles inpakken en dat 's ochtends vroeg, m'n diepvries- en koelkasteten weer in m'n goedkope diepvrieszak en dan met z'n allen op weg naar de sheds. Natuurlijk was daar geen frigo, dus mijn eten lag driekwart van een dag in een snikhete ute te bakken. I was not amused, dat kan ik wel zeggen. Het leven is hier duur genoeg zonder dat je goed eten moet verknoeien!

Het werken daar viel goed mee, een veel leuker team, maar het werk zelf begon me toch meer en meer tegen te steken. Mijn handen liggen helemaal open en zijn ontstoken van alle splinters, pinnen en takken die in de wol van de schapen hangt. Wol zacht en fluffy, ik dacht het niet! Mijn voeten staan vol bleinen en wonden en ik krijg veel weerwind van de shearers want je staat altijd wel ergens in de weg, maar ik ben gewoon nog niet snel genoeg zoals de anderen die dit al maanden aan een stuk doen! Daarbovenop hadden de schapen bijna allemaal fly wat betekent dat de vliegen eitjes in de vacht leggen en er dus maden in de vacht en in het schaap rondkruipen. Wie mag die wol afscheuren? Jawel, Bibi! Ik begon Springbrook farm echt te missen. De ostrichfarm is nog altijd een kleine optie, maar dat weet ik pas eind november en dat zou dan pas voor januari zijn. Drie maanden afzien met roussabouten en dan nog eens drie maanden ergens anders werken om dan kapotgewerkt terug te komen naar België en daar ook gewoon weer te werken. Ik zag mijn Australische toekomst niet meer zo rooskleurig in.

Ik had nog steeds contact met de Engelsman die ik in Noosa had ontmoet. Oh die nostalgische eerste gouden dagen! Ik lichtte hem in over de verandering in werksfeer en hij vertelde me dat zijn werk hem ook niet beviel, en hij was ondertussen al aan zijn tweede werkgever toe! Wat dacht ik van een roadtrip? We ontmoetten elkaar halfweg en we zien wel waar we uitkomen. Ik moet zeggen dat dat me direct als muziek in de oren klonk. Ik was hier toch voor avontuur? Waarom niet, anders zou ik nog maanden roussabouden en denken aan wat ik zou kunnen gedaan hebben. Liever spijt van iets dat ik heb gedaan dan iets dat ik niet heb gedaan, is nog altijd mijn motto! Ik was in Australië voor het avontuur en de ervaring, niet om me miserabel en afgeblaft te voelen!

We spraken af er een nachtje over te slapen voor we beslisten.

Die namiddag barstte de regen los en gingen we naar Brewarrina, een gat van een stadje, om bij Lance de woolclasser te logeren. Het huis werd enkel gebruikt als extra onderkomen voor shearers en roussabouders en was half in verval. Veel kamers met enkel matrassen, gaten in de venster en muren en nog altijd geen frigo! Ik kon dus het merendeel van mijn eten weggooien. Dag diepvriesgroentjes! Ik heb m'n vlees koppig wel opgegeten aangezien ik de vorige dagen te laat was voor een stukje vlees en ik er nood aan had. De goed doorbakken worsten smaakten heel goed! Ze waren die dag niet weggewandeld van de salmonella en ik hield er geen voedselvergiftiging aan over! Oef!

Ik koos het enige opgemaakte bed met een kussen, egoïstisch, maar dat was de rest ook heel vaak. Helaas kwam Lance wat later alles inpikken en kon ik uiteindelijk toch in m'n slaapzak slapen met een trui als kussen.

Die avond ging ik in de gietende regen toch al naar het tankstation waar de bus stopt om te kijken hoe ik in Sydney kon geraken. Helaas konden de meisjes in het servicestation me weinig info geven. Veel 'ik denk' en 'ik vermoed', maar weinig feiten. Ga maar naar de site van NSW daar kan je alles opzoeken. Het enige wat ik daar opstak, waren dus koude, natte voeten van in de plassen te wandelen. Maar hé, je bent een Belg of je bent het niet! Ik ben erger gewend! Het was hier ook maandenlang een droogte en sinds ik hier ben heeft het al vijf keer geregend. Kwam ik hier niet voor de zon?

Achja, zonder de nodige info maar wel met de juiste websites liep ik terug naar de bar waar de rest was. Ik liep wel drie keer verloren want ik kwam altijd maar hetzelfde huis tegen waar luide muziek gespeeld werd. Als ik het nu nog eenmaal passeer, dan ga ik daar een pintje pakken, dacht ik nog. Maar gelukkig vond ik de weg uiteindelijk terug. In de pub vertelde ik Marina, het Duitse meisje, dat ik vermoedelijk zou vertrekken. Ik denk dat mijn beslissing al vast lag van het moment dat het plan op tafel lag en de tegenslagen die avond hadden me zeker niet doen veranderen van gedacht.

"Wow, you sure?"

"Yeah, I came for adventure, not to be treated like this!"

En daarbovenop ben ik altijd afhankelijk van mensen omdat ik geen auto heb. Als zij niet naar de stad gaan of naar de winkel, dan zit ik vast. Ik haat dat gevoel!

Ze begreep het wel en vond het jammer dat ik wegging. Toch iemand die in de woordenboek het woord vriendelijk had opgezocht!

Ik bleef nog even in de bar tot die sloot om half 10, anderen gingen voor een afterparty naar een van de shearers zijn huis, maar hoe geraakte ik dan weer thuis? Weer die afhankelijkheid! Ik paste voor het plan en ging terug naar het huis van de woolclasser. Ik moest toch vroeg opstaan.

Ik stuurde Harry die avond dat ik niet van gedachten zou veranderen, nachtje slapen of niet en hij antwoordde hetzelfde. Ik boekte meteen mijn reis naar Sydney waar we elkaar ontmoeten. Weer 12 uur onderweg met twee bussen en een trein, maar dat kon me niet schelen. Weg van dit hellegat!

Dat boeken duurde even. Ik kroop pas rond 12u in m'n bed en de wekker ging weer evengoed om 6u. Rustig als eerste ontbijten en lunch maken. M'n Australische dollar had toen al moeten vallen, want ik ben NOOIT als eerste wakker. Ben kwam als een zombie uit zijn kamer lopen en ik vroeg wanneer we moesten beginnen. Hoe beginnen? Ik keek hem vragend aan. Beginnen met werken, natuurlijk.

We hebben vrij vandaag, hé!

Hoe we hebben vrij? Waarom weet ik van niets? Ben ik zo vroeg opgestaan voor niets? Sta ik klaar in m'n vuile wolkleren voor niets??

"Didn't you hear them say there's wet wool and we're going to the pub? Why did you think everybody was so excited to drink?"

"I don't know, I thought it was slang for horny girls or something, how should I know what wet wool means??"

Natte wol betekent dus letterlijk dat de wol op de schapen te nat is om te scheren. Ik had dus een onverwachte vrije dag, maar ik wist totaal niet hoe die te spenderen in dit - wat ik later ontdekte - Aboriginaldorp.

Ik hing dan maar rond in het huis en wachtte tot de woolclasser thuiskwam. Ik zou zaterdag vertrekken naar Sydney en wou zeker zijn dat ik een slaapplaats had als de baas slecht zou reageren op 't nieuws. Ik slaagde er in die wachttijd in m'n gsmscherm te breken door erop te gaan zitten op de stenen stoep, terwijl deze nog in m'n achterzak zat. Allé zeg, zo'n ongeluksdag!! Rond de middag kwam Lance gelukkig al terug en hij was zo vriendelijk mee te gaan in mijn plan.

"It's a shame though, you're good at it!"

Wel, jammer maar helaas. Als ik iets in m'n kop heb, steekt het niet in m'n gat!

Daarna trachtte ik de baas te bereiken, maar kreeg geen gehoor. Ik liet een voicemail achter met de melding dat ik onfortuinlijk nieuws had. Je ontslag laat je niet achter op een antwoordapparaat, vind ik!

Ik besloot dan maar wat rond te wandelen in het dorp en naar de rivier te gaan voor wat te zwemmen. De anderen waren zoals altijd vertrokken zonder mij iets te zeggen en Ben en Sara, het koppel, speelden Minecraft. Geeuw, zo saai en zeker met dit mooie weer!

Ik onderweg naar de rivier met een pintje in m'n rugzak en m'n notitieblok om deze blog wat uit te schrijven. Op een groot bord aan de ingang stond: niet drinken, niet zwemmen. Ja zeg, waarom niet! Altijd zo'n pech.

Ik ging het park in, de oevers waren te hoog om te zwemmen, maar het pintje dronk ik stiekem toch op. Ik ben nu eenmaal een Daredevil..

Erna bleek dat ik bij de verkeerde rivier zat en dat deze enkel om te vissen was. Typisch, ik weet het.

Ik schreef dus wat en nam foto's toen ik terugliep. Ik had ondertussen gehoord dat de rest bij diezelfde shearer van de avond ervoor zat en dat ik welkom was, dus dat was mijn volgende stop.

Ik kwam wat Aboriginals tegen op een picknickbank en ze riepen me. (Ik mag eigenlijk geen Aboriginals zeggen, hoorde ik later, dus sorry als ik iemand hiermee tegen de schenen schop!).

Ze zaten gewoon open en bloot wijn en sterke drank te drinken.

"I thought alcohol was prohibited in the park?" zei ik terwijl ik naar het bord wees waar ze vlak naast zaten. Ik kreeg een antwoord, maar doordat ze met z'n zessen maar één gebit bij elkaar kregen, verstond ik er weinig van.

Ze vroegen wat ik in Brewarrina deed en ik antwoordde dat ik een roussabouder was voor Mick Taylor.

"Oh, that white cunt?"

Stiekem moest ik ermee lachen. Ze boden me een slok Jack Daniels aan. Ach ja, waarom niet. Verbroederen met de Aborigonals, waarom niet. Ik nam een slokje en ze vroegen voor een foto. Ik hield me van d'n domme, want ze wilden een foto van mij nemen met m'n camera, maar ik was bang dat ze die zouden stelen dus ik zei: "Sure I'll take a picture of you guys!"

"No, not me, it'll steal my spirit!" zei een van hen en ging naast me staan toen ik een foto van de rest nam. Hij begon me te besnuffelen terwijl ik dat deed en dat was mijn cue om te vertrekken!

"Take another sip, girl!"

Ik bedankte vriendelijk. Na stiekem en vlug m'n pintje op te drinken omdat ik dacht dat dat verboden was en geen torenhoge boete wou plus de slok Jack Daniels, was ik eerlijk gezegd al een beetje in de wind. Niets meer gewend zeker?

Ik wil wel toevoegen dat ze niet allemaal zatlappen in een park zijn! Stereotiepen zijn er overal!

Ik liep verder door naar de shearer zijn huis waar bleek dat iedereen van 9u 's morgens al aan 't drinken was. Dat doen deze mensen dus op een vrije dag: zuipen! Ter indicatie, mijn pintje in 't park was om 1u!

Iedereen was straalbezopen en ik dronk een paar pintjes mee. Ik vertelde hen dat ik de baas al een paar keer had proberen te bellen en ik geen gehoor kreeg.

Oh ja, 't is zijn verjaardag vandaag...

Wat, ik ga m'n ontslag geven op zijn verjaardag? Hoe sluipen die toevalligheden toch altijd in m'n leven? Daarbovenop bleek dat ik niet Mick, maar Scott moest bellen aangezien we deze week in onderaanneming werkten. Ik belde Scott op en zei hem dat ik wou stoppen.

"You had a fight with the girls?" was zijn eerste vraag. Ik was dus duidelijk niet de eerste die vond dat ze nogal moeilijk toegankelijk waren.

Ik legde de situatie uit en hij begreep het. Ik kon vrijdag nog werken, hij zou me terug naar de stad brengen aangezien de rest in de hutten zou logeren en ik daar dan gestrand zou zijn. Goed voor mij dat ik nog een extra dag kon werken en geld verdienen!

Na dat telefoontje werd er een fles Bailey's bovengehaald waar ik me maar enkele teugen aan waagde.

Marina daagde me uit 't alfabet te boeren, wat ik dan ook deed. De w (double u) is zeker een uitdaging hier! Wat ik al sinds dag 1 probeerde is eindelijk gelukt: 'offend people with your burping' stond op m'n lijst en het heeft me dus drie weken gekost om die te kunnen afvinken. En niet doordat ik het niet probeerde, hoor! De mannen waren er niet goed van en kregen van Marina een hele preek over hoe ze onzeker waren in hun mannelijkheid als ze dit erg vonden terwijl ik het geweldig vond nog iets te kunnen afvinken van m'n lijst. Die morgen had ik tegen een grote spin in de wc geroepen "Don't come closer!" Voor ik er een wcborstel op plantte dus dat waren al twee dingen die dag die ik kon afvinken ('yell at a spider' nvdr).

Toen de vodka werd bovengehaald ben ik wijselijk vertrokken. Ik heb namelijk grenzen, niet veel, maar ik heb er!

"How are you getting home?" vroegen ze me nog.

Ik toonde een voet.

"You walked here?" Zes paar ongelovige ogen keken me aan.

"Yeah, it's a fifteen minute walk!"

Nog steeds ongelovige blikken. Verklaart wel ineens het gebrek aan voetpaden waar ik me eerder die dag al vragen over had gesteld.

Ik liep dus terug naar het huis waar we verbleven - wat me 30 minuten kostte, want ik liep weer verloren. Daar kreeg ik van Ben te horen dat we de volgende dag om kwart voor 6 bij het tankstation moesten zijn om iedereen te ontmoeten.

Wat?? We startten toch pas om half 8?

Nee nee, we gaan eerst rammen scheren.

Oh nee, dat ook nog. Dat was dus vlug eten binnenspelen en in bed kruipen want om 5u ging de wekker weer. Ik was niet als eerste wakker, dus dat was al een goed teken. Wij dan op weg naar het tankstation en wachten... 5.45, 5.50, 5.55, ... Geen kat te zien (wel veel utes met honden in de laadbak, maar dat terzijde). Ik voelde de bui al hangen.

Ben belde de andere baas - Scott - die vertelde dat de job die morgen niet zou doorgaan. Dus ik was wéér vroeg opgestaan voor niets. En al die zatlappen wisten dat dus duidelijk al wel want wij waren er als enigen als idioten aan het wachten op niets.

Sara kreeg plots Marina aan de lijn, konden we haar werkschoenen uit haar auto nemen? Zij was namelijk ergens anders blijven slapen. Wij op zoek naar haar auto, bij huis 3 vonden we die.. op slot. De sleutel zou in het huis liggen - ook een onderkomen voor gestrande shedpeople zoals waar wij verbleven. Niemand deed open, dus gaven we het op en vertrokken we naar de hutten. Om 7u zijn we vertrokken en ik viel - ondanks de luide rockmuziek van Ben en mijn plaatsgebrek door zijn televisie die driekwart van de achterbank innam en mij en de hond dus één vierde gaf - pardoes in slaap. Ik werd wakker doordat Ben bruusk moest remmen voor een kangoeroe. Toen leek het of we al uren aan het rijden waren. Ik kreeg al stress. Waar was die shed? Ze gingen me 's avonds toch helemaal terugrijden want ik moest daar de bus hebben! Bleek dat Ben verkeerd was gereden. Hij belde Scott en die stuurde ons een eindje terug de juiste zandweg op, maar daar liep het weer mis. We hebben diezelfde dirtroad vier keer op en af gereden onder veel shits, cunts en fucks vanop de chauffeursstoel. Het probleem is ook dat er amper bereik is op zo'n wegen en we dus ook niemand konden bellen. Plots kwam er een signaal en kon Ben Scott opnieuw bellen.

"We passed Boodaloo, where should we go?"

"Why would you pass Boodaloo?" hoorde ik Scott zeggen.

Ja hoor, natuurlijk was 't gewoon daar te doen. Ben had heel de tijd, tussen zijn fucks en cunts, gezegd dat hij wist dat 't rond Boodaloo was, maar 't was dus gewoon daar zelf te doen. Ik denk dat mijn ongelukkig karma besmettelijk is!

't Was ondertussen al 10.20 en we moesten om 10u starten..dacht ik..

Ik hielp hen de auto uitladen en was klaar om terug te vertrekken, maar zij maakten geen aanstalten. Gingen rustig naar binnen en begonnen weer Minecraft te spelen..

Moesten we niet om 10u starten?

Nee! 't is veranderd naar 1u!

Waarom weet ik nooit van iets?? Ik val hier altijd uit de lucht. Kon ik daar weer drie uur niksdoen, nog erger dan in 't saaie dorp de dag ervoor aangezien hier echt niets was buiten zand en hutten.

Ik las een boek en liet m'n rug bruinen aangezien ik de dag ervoor m'n voorkant had verbrand. Nu is de achterkant ook rood, ben ik toch weer in evenwicht.

We vertrokken wat later naar de sheds en zagen onderweg emoe's.

"Do we have time for me to chase them? It's on my list to be chased by an ostrich, but emoes will do just fine!"

"Nope", was het antwoord en Ben reed door, zo jammer, ik heb m'n kans gemist!

We kwamen aan bij de sheds en toen viel m'n dollar pas. Ooh, dat is dezelfde als woensdag? En die hutten waar we verbleven dezelfde als waar we halsoverkop moesten vertrekken? Ik let soms echt niet op. Maar in mijn defensie was het heel laat toen we aan die hutten toekwamen en heel vroeg toen we snel moesten vertrekken. Dat en het feit dat Ben urenlang verkeerd reed had me helemaal gedesoriënteerd.

Ik was al blij want dat betekende dat we helemaal niet zover van het stadje afzaten als ik dacht!

We begonnen aan onze twee shiften en er was een nieuwe roussabouder, een jongen, dat gebeurt blijkbaar niet veel. Mijn vervanger, denk ik. Ik was veel zelfzekerder want ik was niet meer het nieuwtje! Tot m'n klein teentje serieus begon af te zien van de blein die er al van dag 1 op zit. Ik kon amper wandelen na een uur heen en weer lopen dus moest ik skirten (randen verwijderen van de wol) waardoor niet alleen m'n voet maar nu ook m'n handen kapot zijn van de splinters en takken. Was ik blij dat die dag erop zat!

Ik had dus effectief een lift terug met de baas en enkele andere roussabouders. En direct terug naar de pinten grijpen natuurlijk. Hij welteverstaan, niet ik! De een na de ander op de weg terwijl hij reed. Je mag er niet te veel over nadenken hier!

Er kwamen wat roo's op de wegen, zoals altijd, maar waar Ben remde en ze probeerde te ontwijken, ging Scott er vol voor. Hij raakte er een en reed er over. Ze moesten er zelfs mee lachen! Ik was geschokt, had hij een beetje geremd dan was de roo oke geweest. En erna probeerde hij er expres een te raken. 't Is misschien een beetje ongedierte hier, maar toch!

Hij zette zonder verdere kangoeroe-aanrijdingen iedereen netjes thuis af, mij als laatste.

"There's a reason I kept you last! I want you to know that if you change your mind, I always have a spot for you! You're good at it and it's a shame you're going! If you want to, I'll put you in another team!"

Goed om te weten dat ik een plan B heb!

"Thanks for the offer, but I have to do this! If I end up a hobo in Sydney, I'll definately give you a call!"

En met die woorden hinkelde ik uit de auto en mankte ik naar Lance's huis. Helemaal alleen thuis was de sfeer toch anders. Er was al eens ingebroken, had hij verteld en ik voelde me niet helemaal op m'n gemak. Ik deed vanvoor en vanachter lichten aan en de deuren op slot, wat niet veel effect heeft want door het gebroken raam kan je dit gewoob terug openen. Ik wou op youtube misschien nog blafgeluiden opzoeken om aan te zetten, maar dat deed ik dan toch maar niet, mobiele data kost hier fortuinen! Ik lepelde 's nachts wel m'n pocketknife!

's Avonds toen ik een boek las, hoorde ik plots een geluid. Ze hebben hier toch gelijk, de echt grote spinnen hoor je eerst voor je ze ziet! Nu wou ik dat er een inbreker was, want de spin zo groot als m'n hand joeg me meer schrik aan. Wat als die 's nachts besloot dat die de grote lepel wilde zijn? En dan was die ook ineens verdwenen. Wat vind ik nu enger: dat je ze ziet, of dat je weet dat er een is en ze niet meer ziet...? En de bijna evengrote kakkerlak die erna verscheen was niet veel beter. Ik probeerde die dood te kloppen met een bezem, maar daar werd die, denk ik, alleen maar kwaad van. Hij liep een kamer in en ik sloot vlug de deur met de bezem onder de klink. Je weet maar nooit!

Toch heb ik redelijk goed geslapen en was ik klaar voor m'n reis terug naar Sydney! Die verloopt totnutoe vlot, enkel het gesprek met de baas (Mick, niet Scott) verliep niet zo goed. Die belde me vandaag pas terug! Hij was heel neerbuigend en arrogant, maar doordat hij nu m'n ex-baas is, kon ik m'n mond toch iets meer opentrekken. Hij vroeg waarom ik stopte en ik vertelde hem dat de manier waarop ik behandeld ben en het werk zelf me echt niet bevallen.

"Bullshit, you just wanted to go on a trip!"

"If I'd liked the job, I would have stuck around for a couple more weeks or even months! But if you think you have all the answers, why do you ask the questions? There's no need to be condescending about it, it is what it is. Thanks for the opportunity, I wish you all the best! Bye Mick!" En ik hing op, God wat voelde dat goed! Nu weet ik zeker dat ik de juiste beslissing genomen heb, ook al is m'n toekomst een pak onzekerder geworden. Ik werk niet meer voor een shitty hypocriete baas, heb het avontuur dat ik hier wou én ik denk dat deze blog ook veel interessanter zal worden dan schapenkruizen en kak!

Sorry voor de lange uitleg mensen, ik heb toch meer meegemaakt dan ik zelf dacht. Hopelijk heb ik niet te veel uitgeweid over onzinnige dingen en tot snel!