And the saga continues... Nog maar enkele weken te gaan tot de roadtrip. M'n vlucht heb ik kunnen veranderen naar Perth, er rest me enkel nog een campervan te regelen en de ferry naar Tasmania. Het begint dichtbij te komen!

Het merendeel van de mensen zijn ondertussen terug en het is redelijk druk. Ik volg nu gewoon m'n dagelijkse routine die ik aan de start van m'n "carrière" hier ontving. Die kon ik eerder niet volgen aangezien er te weinig mensen waren om alles vuil te maken, maar dat is veranderd. Ik vind het niet zo'n ramp want daardoor heb ik nog geen tijd gehad om aan die mega drystore te beginnen. Of beter gezegd: ik heb er geen tijd voor gemaakt... Als ik ergens een halfuurtje tijd heb, doe ik gewoon iets anders of stop ik wat vroeger. M'n motivatie is helaas ver te zoeken. Maar ik moet geen muren meer kuisen, da's al een voordeel!

Zaterdag had ik m'n vrije dag, maar Mitch en Butcher vroegen me mee om een truck te gaan slepen. Ze weten dat ik hier graag eens met een geweer wil schieten en ik kon onderweg misschien dingo's of kangoeroe's knallen. Ja dat klinkt heel erg, maar het is hier een plaag en ze schieten die sowieso af. Als ik dan al eens de kans krijg, wil ik het wel proberen.

Dat betekende helaas ook dat ik op m'n vrije dag om zes uur uit m'n bed moest terwijl die vrijdag ervoor het pas twee uur was eer ik erin lag. De pub bleef langer open omdat ze maar bier bleven trakteren. Weer niet kunnen uitslapen, maar oke, so be it. Ik mee in de grote vrachtwagen (de roadtrain). Ik zat achterin op de matras waar de truckers op slapen als ze lange ritten hebben. Door het hobbelige parcours werd ik van links naar rechts geslingerd, maar het was wel leuk om eens mee te rijden in een vrachtwagen.

We reden een klein uurtje toen Mitch bang was dat hij vast zou komen te zitten in de modder. Hij walktietalkiede (is dat een werkwoord?) Brumby en vroeg of hij kon terugkeren.

Yeah nah, nah yeah, yeah nah, ... de beslissing was niet evident, maar na veel vijven en zessen keerden we dan toch terug net op tijd voor smoko. Zonder een truck te slepen en zonder iets te hebben geschoten. Ik lummelde maar wat rond in de homestead, niet zeker wat te doen met de rest van m'n vrije dag, toen Butcher me wederom kwam halen.

"You coming? We are leaving again."

Yeah, waarom niet. Terug mee in de truck, terug hobbelen naar de achtergelaten truck die gesleept moest worden. Maar dan begon de pret. Alles moest opgesteld worden om deze te slepen en ik hielp mee. Wat een werkje. En toen de truck dan eindelijk tot de aanhangwagen gesleept was, moest we die daarop krijgen en alles vastsjorren. Zes uur waren we onderweg om het allemaal in orde te krijgen, en nog had ik niets kunnen schieten.

"I think you guys just asked me along under false pretences." Zei ik tegen hen op de terugweg.

"Nah Vick, we'll take you out another time to shoot something, I promise! And I'll shout you a beer tonight for your help!"

Het was toch al iets. En ik heb een leuke foto van mezelf voor die monstertruck, dus het was niet voor niets.

Later die week nam Tony me ook nog mee in de bush om een pijl te bezichtigen die in the middle of nowhere was gemaakt. Deze bestaat uit stenen die zo gestapeld zijn dat ze dus een pijl vormen. Waarom, door wie en naar wat de pijl wijst, daar hebben ze geen idee van. Het was niet zo speciaal, maar leuk om eens te zien en dan kom ik nog eens ergens anders dan de homestead zelf.

Maandag begon de kuisweek weer. Ik moest de men's quarters kuisen waar er wederom niet was doorgespoeld in de toiletten. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik besloot een briefje te schrijven dat ik in de wc ophing:

'I'll show you a magic trick:

There's a button on top of the toilet, if you push it, the poo just dissapears!

Don't leave all the fun for the cleaner... flush!!!"

Toen ik later aan Butcher vroeg of hij het gezien had - aangezien hij ook in de men's quarters verblijft - was het antwoord helaas nee. Ik had het groter moeten schrijven, denk ik.

Die mannen en jongens, het zijn echt vetzakken soms. Het lijkt of ze in alle richtingen hun gevoeg doen. Cleaner will get it anyway..

De rest van de week kwam ik algoed door zonder al te veel (bruine) uitspattingen..

Op een avond aan mijn quarters liep Mitch met een koffertje buiten, en ik als onschuldig schaap dacht dat het een pokerkoffertje was.

"You guys playing poker?" Ik was al helemaal paraat om mee te spelen.

"No, he's tattooing one of the jacks..."

Oooh... Dat was een tattookoffertje... Da's dus allemaal normaal, de helft van de mensen hebben hier tattoos die zelf gezet zijn door anderen of door zichzelf. Niet het beste werk dat ik al zag, moet ik erbij zeggen. Voornamelijk slechte smileys en slogans en liefst op hun kont. Ja helaas worden er hier wel eens broeken afgetrokken om trots hun butt-tattoo's aan elkaar te laten zien. Hey, a little gay is okey...

"Maybe I should get a homemade Australian tattoo too? That would make an awesome souvenir!"

"No Vick, you really don't want that...you really don't!"

Nee mama, papa geen stress, aan de andere kant van de wereld zitten tussen de hillibillies heeft mijn gezond verstand niet aangetast! Ik ben perfect gelukkig als toeschouwer...zolang het maar niet op de poep is, daar gaan mijn ogen van branden.

Vrijdag was het dan weer feest, de pub was zoals gewoonlijk later open en de drank vloeide rijkelijk. Toen om 11u de pub sloot was voor de meesten het feest nog niet gedaan. Ik ging naar m'n bed maar hoorde ineens een hoop gestommel in de gang. Mitch en Ethanol waren aan het vechten, maar bleek uiteindelijk dat Ethan Mitch probeerde tegen te houden om naar de Jack's Quarters te gaan want blijkbaar was daar wat drama gaande. Ik was nieuwsgierig wat er aan de hand was dus ik volgde hen naar daar. Bleek dat iemand Harley had aangespoord de deur van Jarrod in te beuken die daarna op zijn beurt Harley's deur uit de hengsels had getrokken en die in zijn eigen deurframe had gezet. De Jack's stonden in twee groepen in de gang, probeerden elkaar in de haren te vliegen terwijl sommigen hen dan tegenhielden. In het midden van al dat dronken gewoel stond Sambo met een vijsmachientje in de hand en vijzen in z'n mond als enige klaar om de deuren te herstellen, maar dat lukte hem helaas niet al te goed door al de drama rondom hem. Immature jongetjes dat ze zijn. Alcohol doet daar niet veel goed aan. Een andere keer hadden ze viagra verbrijzeld en dat in iemands drinken gedaan. De jongen liep voor een halve dag rond met een didgeridoo in z'n broek. Nu ja, dat was stiekem wel grappig!

Ik liep die avond ironisch genoeg door al die commotie zelf nog met m'n arm tegen een deur. Ik liep nog zeker een week rond met een dikke elleboog. Ik kroop tijdens al de heisa maar terug in m'n bed, al dat soapgedoe kon me gestolen worden en ik kon de dag erna eindelijk eens uitslapen, wat ik ook deed. Tot een uur of 13 want daarna had George beloofd me mee te nemen om te gaan schieten. We gingen naar een plekje niet te ver van de homestead waar ik op borden en flesjes kon schieten. Dat was leuk om eens te doen! Ik schoot met rifles, een doublebarrel en een shotgun. De weerslag was harder dan verwacht en veel raakte ik helaas niet, maar de ervaring een keer met wapens te schieten was wel super! Ik weet niet of ze me nog op dingo's en kangaroo's laten schieten, maar ik ben al blij dat ik dit heb kunnen doen.

Dan volgde weer een werkweek met veel bezoekers dus veel kamers die ik moest klaarmaken. Na hun verblijf alles opruimen, beddengoed vervangen en dan begint alles weer opnieuw met de volgende gast. Het voelt soms meer alsof ik in een hotel werk dan op een cattlestation. De kokkin is ondertussen ook terug na een korte vakantie en schrijft me weer hele brieven die ik moet afwerken. Koekjes bakken, vlees snijden, groentjes prepareren, dingen uit de drystore nemen,... Aangezien ze de laatste tijd nogal onvriendelijk is en ze meer in haar huis zit dan in de keuken heb ik zoiets van ja ammehoela. Ik doe al die zaken dus niet. Zij vraagt me dingen te doen die ze perfect zelf kan. En als ze vriendelijker was of af en toe zelf eens de niet-leuke klusjes deed, zou ik het nog niet zo erg vinden. Maar dat is dus niet zo dus ik vertik het. Bijvoorbeeld: al negen weken moet ik het vlees snijden met een snijmachine. Ik heb al zo'n gespierde arm aan m'n rechterkant - omdat ik het al zoveel heb moeten doen - dat ik een tweede carrière als armworstelaar kan starten. En dan kan ze 's morgens mijn goeiendag nog niet eens beantwoorden. Ja dan ben ik ook te koppig hoor!

Ik voelde dat mijn stille weigering nog iets kon ontketenen, dus heb ik voor de zekerheid Leila, mijn bazin, maar ingelicht over mijn drukke schema. Ze snapt dat ik het druk heb, maar ik kan voor de goede orde best toch enkele van haar opdrachtjes uitvoeren. Als ik alles niet kan doen, dan is dat maar zo. Ik heb dan ook een goed excuus. Er is zoveel ander werk met al de gasten en vaste verblijvers dat het bewust niet uitvoeren van haar klusjes niet betekent dat ik wat op m'n gat zit. Ik ben dan ook eindelijk aan die megadrystore begonnen. Blijkbaar had ik gewoon de juiste motivatie nodig. Vlees snijden is minder tof dus dat maakt de keuze dan weer gemakkelijk. Niet dat gekko's en spinnen die over m'n hand kruipen zoveel toffer is, het is kiezen uit twee slechten. En helaas toen ik bijna alle schappen had leeggeruimd en afgestoft, lichtte Leila me in dat ik gewoon alles moest herschikken en ordenen, niet alles kuisen. Al dat werk voor niets. Ach, laat ze maar denken dat ik te ijverig ben in plaats van dat het licht in m'n hoofd soms niet aanstaat als ze me iets vragen.

Wat nu wat lastig is, is dat de toffe mensen aan 't vertrekken zijn. Butcher en Mitch zijn vertrokken, een komisch duo dat ik wel ga missen. Cookie is eind deze week vertrokken, hij is een karakter op z'n eigen, maar was altijd te vinden voor een ongeoorloofde pauze - en George zal volgende week weggaan, nog iemand minder om een toffe babbel mee te hebben. Het is soms wel lastig dag te zeggen, ik was gewend ergens een week te zijn en dan weer door te trekken. Je hebt dan wel een band met sommige mensen die je tegenkomt, maar niet zo intens als je die hier opbouwt. Dag in dag uit met dezelfde mensen zitten, al negen weken lang, je leert iedereen wel goed kennen. Pas op, ik ga blij zijn zelf weg te kunnen, 't is wat teveel van 't goeie, maar ik ga het nog wel missen als ik terug op mezelf ben, denk ik. Maar toch, ik zou nooit zo kunnen werken als zij doen, altijd met je collega's zijn: tijdens het werk, de pub, het eten,... No offence collegaatjes van 24+, maar jullie zouden het met mij ook niet 24 op 24, 7 op 7 volhouden!

Aan de andere kant: zoveel mensen als er vertrekken, zoveel komen er ook weer toe. Eindelijk zijn de jillaroo's aangekomen! Jonge meisjes tussen 17 en 20 jaar, maar ik was zo blij dat ik nog eens een vrouwenbabbel kon hebben. Ze zijn ook heel tof en je had de jongens eens moeten zien. Als pronte haantjes liepen ze rond het nieuw toegekomen vlees te draaien, en de meisjes vonden al die aandacht maar al te leuk natuurlijk!

De meisjes vroegen me op zondag lasagna te maken, wat ik dan ook deed (nogmaals, danku Jeroen Meus) en ze waren zo blij! Ik denk dat ze van hun leven nog nooit iets gekookt hadden, want ze dachten dat ik me een hele dag had uitgesloofd voor alles te prepareren, terwijl dat eigenlijk zoveel moeite niet kostte. Maar hun dankbaarheid was wel leuk. Zeker omdat ik vorige week een curry had gemaakt - en daar wel een hele dag aan was bezig geweest - en er maar vier mensen kwamen om te eten. Ik had eindelijk eens een volle zaal, ik denk dat ik de Australiërs hier toch een beetje warm aan 't krijgen ben voor mijn Belgische kookkunsten. Niet dat curry, spaghetti en lasagne zo Belgisch zijn, maar ik kan volgende keer misschien wel eens een stoemp met saucissen maken. Zien hoe dat bevalt!

Nu, ik weet dat ik al wekenlang doorzeur over kuisen en poetsen, dus misschien is het wel interessant om toe te lichten hoe zo'n cattlestation exact werkt - nu ik het zelf wat begin te snappen!

Je hebt de homestead, waar iedereen woont, en daarrond heb je dan alle weiden. Leuk weetje, Brunette is het grootste cattlestation in Northern Territory waarbij de homestead centraal gelegen is en alle weilanden erond zijn gesitueerd!

De weiden zijn nu wel redelijk droog aangezien er maar geen regen valt en het meer is opgedroogd en daarom heb je op elke wei een bore, dat is een poel met grondwater opgepompt door een motor die de borerunners elke dag checken. Vanuit die poel loopt het water naar een trog van waaruit de koeien dan kunnen drinken. Naast borerunners heb je dan nog boremecanics die de bores herstellen als de runners het niet kunnen. Doordat het zo droog is moeten de koeien constant gemusterd worden (verplaatst) zodat ze in de buurt van water zitten. Dit gebeurt per vliegtuig, helikopter, motorbike of paard.

Er zijn ook lickruns waarbij likstenen worden rondgebracht omdat er geen gras is en de koeien dan hun mineralen binnenkrijgen. Dit zijn reusachtige zwarte blokken die bestaan uit mineralen en vitaminen etcetera.

Het land is in twee kanten verdeeld: bullockcamp met alle stieren en commercial kamp met alle koeien en kalven. Elk deel heeft z'n eigen stockmanager die de ringers aanstuurt. De ringers zijn de jackaroo's en de jillaroo's die de koeien bijeendrijven om ze te checken of ze op een roadtrain te laden om verkocht of geslacht te worden. De truckdrivers brengen deze dan weg. Andere taken van de ringers zijn fencing (hekken herstellen), lassen, in de shed klusjes doen, ...

In de homestead zelf heb je dan het kantoor waaruit alle administratieve taken geregeld worden, hier ken ik de taken van elke medewerker niet echt. De een staat in voor verkoop van de koeien, anderen doen HR, ... Typische kantoorwerk maar dan in de koeienbranche. Verder heb je hier nog electriciens die de electronica regelen, een slager die in de homestead voor het vlees zorgt, een lerares voor de dochter van de bazin, een kokkin, een kuisvrouw (yours truly) en een tuinier. Daarbovenop loopt er hier ook een kalf rond, Daisy, die hier is grootgebracht en lustig van het gras hier geniet. Je kan Daisy aaien als ze zin heeft, maar dan lekt ze je benen helemaal af omdat ze de smaak van zweet lekker vindt. De eerste keer dat ze dat deed dacht ik dat ze me wou bijten, ze hebben nogal een ruwe tong, dus ik dacht bijna dat ik m'n been kwijt was!

Met al die mensen (en de koe) samen heb je dus een zelf onderhoudend cattlestation dat zonder hulp van buitenaf (buiten de truck die de levensmiddelen komt brengen) op zichzelf draait.

Dat was het dan weer voor deze keer, ik kan niets beloven, maar ik vermoed dat na de volgende vier weken m'n leven iets spannender zal worden dan het cattlestationlife! Bear with me, er valt nog veel te ontdekken in dit reusachtig land!