On a mission in Mission Beach

Zaterdagochtend moest ik om halfzeven opstaan om om halfacht de bus te halen. Ik had braaf m'n wekker gezet en sliep als een roos...tot zeven uur... Ik had blijkbaar m'n weekwekker ingesteld die in het weekend niet afgaat. Dat was haasten! Ik sprong uit bed, wat niet zo evident is als je bovenin het stapelbed slaapt, en maakte me snel snel klaar. Vlug wat eten uit de koelkast meenemen en het ontbijt sloeg ik over. Al snelwandelend liep ik door de - toen al - hete straten richting bus. Zwetend en puffend kwam ik twee minuten voor vertrek aan bij de bus, die er gelukkig nog stond. Bagage in de koffer en we konden vertrekken. Al goed dat alles hier airco heeft, mijn tomatenhoofd had het nodig!

We reden twee uur richting Mission Beach en ik stapte uit samen met een Duits meisje dat ook naar dezelfde hostel ging. Die Duitsers lopen hier overal rond, je kan je niet draaien of keren of er staat er een voor je neus.

Ze vroeg me wat mijn plannen hier waren en ik haalde m'n schouders op. Geen idee, iets met bananen, maar ik ken de details niet.

De shuttlebus ging ons normaal oppikken van de bushalte, maar er stond niemand. Na tien minuten hadden we door dat deze al geparkeerd stond en het meisje dat met de shuttle reed dacht dat de bus er nog niet was.

We stapten in en reden naar de hostel waar Andrew, de manager, ons opwachtte.

"We're looking for more boys than girls at the moment," is het eerste dat hij tegen me zei..

Okee.. en wat doe ik hier dan, dacht ik bij mezelf. Werken voor accomodatie dus. Er zijn hier nog twee meisjes in mijn kamer die wachten op een job en in de tussentijd voor de hostel werken: eentje voor al zes weken, de andere voor een tiental dagen. Ja, een medaille voor jullie geduld, maar zolang wacht ik niet hoor. Ik moet geld verdienen en 't begint dringend te worden!

De enige reden dat mensen zolang wachten voor farmwork is voor de 88 dagen. Als je 88 dagen farmwork doet, krijg je vaak een 2nd visa en mag je een jaar langer blijven. Ik heb de luxe van een job te hebben in België en doe alles gewoon voor de ervaring. Maar links en rechts word ik rond de oren geslagen met die 88 dagen.

"But why would you work on a farm? You can do anything if you don't need the 88 days!"

"Cause I'm here for the experience. Waiting tables, bar, promotions, contactcenter,... I've done it all in Belgium, I want to do something new!"

Ze kijken je aan alsof je van een andere planeet komt.

Maar dus, de eerste dag leerde ik de mensen kennen die farmwork doen en degenen die hier werken voor accomodatie en zij zijn allemaal supertof, en allemaal Engels. Ze waren wat gereserveerd tot ze hoorden dat ik geen gast was, maar hier ook werk en dan merk je dat ze zich veel meer openstellen. Helemaal anders dan in Nyngan bij de schapen, en dan heb ik het niet over de dieren...

Ik mocht wat bij het zwembad hangen en in de namiddag horen bij de manager wat ik hier moest doen.

Ik ging die middag even langs de winkel, een wandeling van een kwartier - in 40 graden. Heen was oke, maar terug met m'n boodschappen was een hel. Ik was aan 't denken om te hitchhiken toen een hele lieve oude dame stopte en vroeg of ik een lift nodig had. Yes please!! Half gesmolten klom ik in haar auto en zette ze me af aan de hostel. Danku lieve oude dame, je was als door God gezonden!

In de namiddag ging ik dan langs bij Andrew. Hij heeft momenteel geen werk voor me en vroeg of ik met het busje kon rijden en mensen vervoeren. Naar de winkel, naar de busstop. Zucht, die snikhete wandeling was dus al voor niets geweest.

Rijden met het busje, geen probleem, maar ik wou wel even oefenen voor ik plotsklaps op de openbare weg ging rijden. Jen, het andere busmeisje, nam me onder haar hoede en we reden een blokje rond, wat vrij goed ging. Ik vergiste me enkele keren, zette de ruitenwissers aan in plaats van de pinkers en reed één keer rechts de weg op .

"Left, left, left!!!"

"I am going left," riep ik uit tot ik doorhad dat ze de kant van de weg bedoelde en niet de richting. Oeps!

Ze vertelde me dat er in de buurt Cassowary's rondlopen, reusachtige, maar agressieve vogels. En nu staat er toch toevallig 'achtervolgd worden door een struisvogel' op de lijst van m'n vriendin. Als het al een grote vogel is telt het toch ook? Als ik een kans krijg, én een ontsnappingsroute heb, doe ik dat ook gewoon! Ze had moeten weten dat die lijst opstellen een uitdaging zou zijn! 'Driving on the wrong side of the road' staat er ook op, die kan ik al wel afvinken!

Die avond was er een feestje in de hostel omdat een meisje ging vertrekken. We dronken Goon - goedkope wijn - speelden tittypong (wat ongeveer zoals beerpong is, maar dan met je borst) en hadden een bonfire op het strand. Ik heb twee meisjes terug naar de kamer moeten dragen die teveel goon gedronken hadden... wat een ontvangstcomité! Ik moet toegeven dat ik zelf ook goed in de wind was toen ik terug naar m'n kamer strompelde. Ik was de volgende dag zelfs te laat op m'n eerste werkdag.

Ik zat aan de picknickbank wakker te worden toen de manager langskwam.

"I was searching you, you need to be at work at 8, cleaning the kitchen!' zei hij. Een vlugge blik op de klok leerde me dat het al half 9 was, oeps!

"And you're drinking? You can't drink when you're driving!"

Er stond een halfleeg bierflesje naast me, van de avond ervoor vermoedde ik, ik begin echt niet te drinken om half 9 's morgens, en al zeker niet als ik moet rijden!

"That's not mine!" zei ik verontwaardigd. "It was here when I sat down!"

Ik ging dan maar vlug aan de slag en ruimde de keuken op waarna ik wachtte tot 9u om mensen naar de bushalte te rijden, dan wachtte ik op de bus, die vaker te laat is dan op tijd, om dan te wachten op de mensen die naar de winkel gaan, om terug te rijden en te wachten tot ik weer kan vertrekken voor de volgende ronde. Wachten, wachten, wachten ... Pfff.

In de namiddag ben ik meestal vrij, maar ik verveel me hier dood en met deze temperaturen valt er ook weinig te doen! Aan het zwembad hangen, boeken lezen,... Klinkt heel idyllisch, maar na een paar dagen had ik het echt al gehad. M'n planning gaat niet veel verder dan: bruin ik m'n voorkant vandaag.. of m'n achterkant? Och, ik mag ook niet te hard klagen, ik heb onderdak en nog geld voor eten, dus ik heb even tijd om iets deftig te zoeken om te werken. Ik zocht diezelfde dag meteen online voor jobs in de buurt, zette mezelf in een advertentie op Gumtree, heb een mail gestuurd naar de oorspronkelijke organisatie en wachtte tot ik reactie kreeg. Wat niet uitbleef!

Ik kreeg aanboden om op een potatoefarm te werken, voor een zieke ouder te zorgen, een hond uit te laten, als model te werken (maar dat leek me louche en heb ik wijselijk niet op gereageerd), cattle-, sheep-, cropfarming in Dubbo (dicht in de buurt waar ik zat tijdens het sheephandlen), een cattlefarm in northern territory,... Dat laatste is totnutoe het interessantste aangezien ik in die buurt nog niet gezeten heb en het goed betaalt. Het is wel heel afgelegen. Ik sprak met hen en ze gingen me terugbellen met het verdict! De farm in Dubbo klonk ook goed, maar dat was eerder werk voor eten en accomodatie dan voor geld. Ik sprak met de boer en die was wel heel vriendelijk en zei dat de optie altijd openstond. Ik besloot te wachten tot de cattlefarm me terugcontacteerde en dan kon ik weer op weg gaan. Al dat wachten, ik word er moe van.

Dinsdagavond was het Happy Hour in de pub en de vaste gasten van de hostel (farm- en accomodationworkers) vroegen me mee. We dronken wat pintjes en ik kon eindelijk nog eens poolen! Meisjes tegen de jongens. Blijkbaar hadden ze de winnaar tequila beloofd, en dat waren wij helaas niet. Maar we bestelden er toch ook eentje voor onszelf. Afzien!

Er was zelfs een courtesybus van de pub die je terug afzet bij je thuis, wat een service!

We kwamen terug toe in de hostel en praatten wat na. Plots kwam Andrew als een dolleman aangelopen.

"Where is the automatic bus? Has anyone seen the bus?"

Ik kreeg al schrik, ik heb de bus toch op slot gedaan nadat ik ermee gereden had? Ja, ik denk het wel, en in de namiddag hebben anderen die nog nodig gehad, dus ik ben het al niet.

Ik ging toch maar vlug naar m'n kamer eer hij mij nog aan de tand zou voelen. Na al die tequilashots zou ik het nog beginnen uitleggen in het Nederlands.

De volgende dag bleek dat de baas Richard er mee was gaan rijden en in panne was gevallen. Ik moest met de manuele rijden. Wat exact hetzelfde is als in België alleen moet je met links schakelen.

Ik zag tijdens het wachten een Cassowary aan de bushalte, maar die was te ver weg om een mooie foto te maken, plus ik had geen ontsnappingsroute om erachteraan te lopen. You dodge the bullet today big bird!

Woensdagavond was het winewednesday. Joepie, wat leven in de brouwerij...dacht ik... Niets van aan. Mensen waren moe van het werk op de bananenboerderij en dan begon het ook nog eens te stortregenen. Ik breng de regen letterlijk overal mee naartoe! De cycloon die verwacht werd, is gelukkig weggewaaid van de Eastcoast.

Die nacht werd ik wakker omdat er plots twee mannen onze kamer binnenkwamen. Heel vreemd om half 1 's nachts en zeker omdat wij in een aparte kamer slapen met mensen die werken voor accomodatie. De receptionist 's morgens wist ook van niets. Ik ging op m'n bustoer - moest nog iemand opleiden ook, een Duitse jongen die de vorige dag was toegekomen - en toen ik terug kwam, bleek dat die twee jongens gewoon waren binnengewandeld, random een kamer hadden uitgezocht en 's morgens zonder betalen terug waren vertrokken... in hun campervan... what the hell! Het hele punt van een kampeerwagen is dat je kan kamperen en niet naar hostels hoeft te gaan.. De deur gaat vanaf nu zeker wel op slot! Ik checkte meteen of al m'n bezittingen er nog waren en algoed was dat zo. Zo bizar!

Ik had gelukkig ook een meevaller die ochtend, want de ostrichfarm stuurde dat ze iemand zoeken! Na m'n busritten zendde ik meteen al de nodige info door en kon ik weer wachten op reactie. Ik hoop echt dat ik daar kan beginnen, of ergens. Al dat wachten kost me hier jaren van m'n leven! En nu was er nog minder te doen omdat het weer was omgeslagen. De meisjes die hier ook werken, kijken meestal een hele dag Netflix in de kamer, maar ik vertik het in de kamer te blijven zitten en tv te kijken. Dat deed ik al meer dan genoeg thuis, plus daarvoor ben ik toch niet naar Australië gekomen!

Die dag heb ik ze dan toch kunnen overhalen een spelletje te spelen: 'cards against humanity' met wat wijn erbij. Supergezellig. Die avond had een van de farmworkers z'n laatste dag achter de rug en dat moest natuurlijk gevierd worden...met meer Goon, gintonic, bier,... Ze kennen er wat van. Rond 10u werden ze wat te luidruchtig en moesten we verhuizen naar de shelter bij het strand. Aangezien iedereen al ver boven z'n theewater zat, begonnen ze te dansen, gymnastiek te doen, op het dak van de shelter te klimmen... Ik heb even meegedaan met de klim, maar op het lagere dak kreeg ik last van hoogtevrees en ik ben ik dan maar met knikkende knieën terug naar beneden geklommen. I'm getting too old for this sh*t! Toen het dan nog eens begon te regenen ben ik wijselijk terug naar de kamer gegaan. Waar om 5u 's nachts de irritante Duitser zijn alarm wederom afging. Dat was al de derde keer op rij. En iedereen wordt er wakker van behalve hij en hij moet niet eens zo vroeg opstaan.

"Turn it off!!" riep ik vanuit m'n bed. Die ga ik vandaag toch eens aanspreken. Ofwel sta je op om 5u, ofwel laat je iedereen doorslapen en zet je dat enerverende ding af!

Die morgen reed ik wederom naar de bushalte en erna illegaal naar het postkantoor want ik moest een pakketje verzenden. Eigenlijk mag ik het busje daarvoor niet gebruiken, maar de mensen in de hostel zeiden dat het wel kon aangezien het niet zo ver was. Niemand zou het weten! Toch bonkte m'n hart heel de weg heen en terug in m'n borstkas van de zenuwen. Wat als de manager die morgen ook toevallig naar het dorp moest?

Onderweg kreeg ik een telefoontje van de cattlefarm in Northern Territory, maar die zou ik na m'n ochtendshift wel terugbellen. Ik wou eerst de ostrichfarm contacteren, aangezien ik liever op de struisvogelboerderij wil werken dan met koeien. Maar op dit moment mag ik niet te kieskeurig zijn!

Tijdens de tweede ronde met de bus zag ik weer Cassowary's, maar heel dichtbij deze keer aangezien ze de straat overstaken. Ik had echter gasten in de bus en kon er weer niet voor zorgen dat ze achter me aan gingen lopen. Ik vrees dat die uitdaging toch niet vervuld zal geraken.

Ik belde in de hostel de ostrichfarm op, maar ik kreeg een hele ondervraging waarom ik bij de vorige job gestopt was. Ik trachtte uit te leggen waarom en hoe, maar merkte dat de boer argumenten zocht om m'n werkgever te verdedigen. Ik voelde me niet zo goed na dat telefoongesprek, ik wist dat ik m'n best had gedaan in de sheds en hij bleef dat precies maar ondermijnen. Daarbovenop zochten ze iemand voor een langere periode dan drie maanden. Ik vrees dat ik die droom toch kan wegbergen. Erna belde ik de cattlefarm terug en eindelijk kreeg ik goed nieuws, ik mocht starten! Ik sprong bijna een gat in de lucht en liep dansend terug naar de anderen die een film - the Terminal - aan het kijken waren.

"I got the job, I got the job!!! No creepy job from Gumtree but the real deal!" Ik had nogal wat rare voorstellen ontvangen en was blij dat deze me aangeboden was via de organisatie waarmee ik gestart was. Het is nogal een afgelegen boerderij in het Noorden waar ik veel domestic help zal doen zoals kuisen, bedden opmaken, koken, tuinieren etc, maar ik neem alles aan! Daarbovenop betaalt het goed en kan ik sparen om in België een mooi potje op te bouwen! Ik hoop alleen dat ik niemand ziek maak met mijn kookkunsten... of kookklunzen in mijn geval...

Ik ben blij dat ik hier kan vertrekken, al zal ik iedereen wel hard missen. Toch is het weer tijd om een nieuwe richting uit te gaan.

Die avond vierde ik het feit dat ik eindelijk werk had samen met de rest die voornamelijk blij waren dat het weekend was. Zoals gewoonlijk werden we om 10u uit de hostel gezet en moesten we naar het strand waar de shelter zich bevindt. Met dit regenachtige weer dat al dagen aanhoudt, biedt het helaas niet veel beschutting aangezien het enkel een dak heeft. Maar ze weten zich hier wel te amuseren. Muziek op, wat drank erbij en het feest kon losbarsten. Mensen van een andere hostel kwamen erbij en later stopte er nog een auto waar drie mannen uitstapten waarvan een met een gitaar.. vreemdste dansfeestje ooit! Ik denk niet dat Mission een nachtclub heeft en dit komt het dichtste in de buurt. We dansten in de plassen en iedereen dronk gulzig van de goon. Ik moest de volgende dag eens niet werken, dus kon me ook helemaal laten gaan en uitslapen deze keer.

Toen de cycloon - die toch was teruggekeerd naar de kust - echt begon los te barsten, ging ik wijselijk terug naar de kamer. Ik was helemaal doorweekt tot aan m'n sokken toe. Die volgende ochtend stond ik om 10u op en hoorde ik dat de rest terug aan de shelter zat. Na m'n ontbijt - en het plannen van de busreis op dinsdag naar m'n nieuwe bestemming - ging ik daar ook naartoe en jawel, die zaten weer te drinken. Wat ze zeggen van Engelsen klopt dus helemaal, bingedrinkers! Toch een beetje te vroeg voor mij om er al aan te beginnen. Ik kreeg meteen een pint in m'n handen geduwd, maar kreeg die amper binnen. En dan begonnen ze nog een drankspelletje te spelen op het liedje Roxanne. Bij elke 'Roxanne' moesten de mannen drinken en bij elke 'red light' de vrouwen. Ik deed er niet aan mee, die mensen spelen drankspelletjes en doen ad fundums alsof het niks is.

"Come on Vicky, play with us! You gonna play or be lame?" zeiden ze lachend.

"I'll be lame," was mijn droge antwoord. "I don't give in to peerpressure!"

Als ik, zoals hen, zou drinken om maar zo snel mogelijk zat te worden, zou er niets meer met me aan te vangen zijn. Niet moeilijk dat ze zeggen dat goon de ergste hangovers geeft, ze drinken het als water. Ik heb er zelf nog geen last van gehad, moderation is key!

Tegen de namiddag waren de meesten al gesneuveld en kropen ze in hun bed. Om die avond er weer tegenaan te kunnen. Ik hou dit tempo van z'n leven niet bij hoor! De meisjes besloten zich op te maken en ik was er meteen voor te vinden! Dat was al weken geleden dat ik meer had gedaan dan m'n gezicht wassen. We deden ons haar en onze make-up, maar deden wel warme kleren aan want de temperatuur is hier serieus gedaald. En wederom om 10u 's avonds naar de shelter waar alles weer opnieuw begon. Jen, het Canadese busmeisje, begon iedereen lukraak bijnamen te geven. Ze noemde mij deep and dark.. excuseer? Dat is waarschijnlijk vanwege de sarcastische, ironische humor. En de luidruchtige boeren, die ze hier geweldig vinden. Ik heb hier al meer het alfabet moeten boeren dan in mijn eigen stamcafé. Ik denk dat ze mijn naam misschien niet meer kennen over een paar weken, maar zullen verwijzen naar the deep dark burping Belgian girl. Ik heb hier in Australië al zoveel bijnamen gekregen: Schnapps, Belgium, V, Vick - de populairste, Australiërs korten graag alles af - ... Eentje kan er nog wel bij. Ach, als ze me maar herinneren zeker.

Ik vertrok toch redelijk vroeg terug naar de hostel, moe van de hele dag nietsdoen.

"I'm gonna go back, my body's check engine light is going off!"

Zondag was redelijk saai, iedereen had wederom een kater en het regende pijpenstelen, dus het was films zien en rondhangen. Voor een keer deed ik mee en zag ik de ene film na de andere. Ik kan niet wachten om te vertrekken, ik word horendol van niets om handen te hebben. Mount Isa zal afgelegen zijn, maar ik heb in ieder geval wel werk en dus een dagtaak! Hier rij ik 's ochtends met het busje tot 11 en moet ik de rest van de dag maar zien te vullen. We zitten dan ook nog altijd met de symptomen van een cycloon, dus het regent en waait de hele dag door en dat al een hele week. Zucht. Daarbovenop heb ik m'n gsm in een plas water laten vallen. Hij werkt nog, maar misschien kan ik toch best een kaarsje branden dat hij blijft leven tot ik terug ben!

Maandagochtend was het weer hetzelfde liedje, keuken opruimen, met de shuttlebus rijden, m'n vervanger "opleiden", als in de route naar en van het busstation laten zien. En weer een hele dag films zien. Ik heb expres gewacht met m'n rugzak te pakken, dat geeft me toch weer iets te doen in de dag morgen. Ik vertrek dinsdagavonds om 6u, ga met de bus naar Cairns waar ik Erika, het Duitse meisje dat ik daar leerde kennen terug ontmoet. We zullen samen de tijd doden tot ik om 1u 's nachts een andere bus neem naar Townsville waar ik om 7u 's ochtends nog een andere bus neem naar Mount Isa die daar pas woensdag om 6u 's avonds aankomt... Die afstanden zijn hier niet te doen, maar dit is 200 dollar minder dan het vliegtuig, dus ik heb voor de goedkopere optie gekozen. Maar wacht, dan ben ik er nog niet! Ik overnacht in een hostel in Mount Isa om op donderdag opgepikt te worden door de piloot die me naar de exacte bestemming zal brengen... Ik zal m'n luilekkerleventje hier nog missen waarschijnlijk, en de mensen natuurlijk! Ik kijk er wel naar uit, ik hoop alleen dat de mensen daar beter zullen meevallen dan de vorige job. Hoe dan ook, ik zal 't uitzingen, ik ben het reizen toch even beu! Ik hoop er tot maart te zitten, nog een stad te bezoeken begin april en dan is het tijd huiswaarts te gaan. De tijd vliegt en gaat tegelijkertijd zo traag! Anywho, Mount Isa, here I come!

Staying cool in Cairns

Eerste impressie van Cairns? Vreemde, hete stad! Tweede ervaring? Superbizarre, kokende stad! Raar volk op de straten en de warmste streek waar ik al geweest ben. Zweten, puffen, blazen en weirdos' vermijden!

Nadat ik geland was, nam ik de shuttlebus naar de hostel, maar door de vertraging van het vliegtuig was ik te laat om in te checken aangezien ze tussen 12 en 2 sloten. Ik moest dus anderhalf uur wachten, in de hitte want het was een ziljoen graden, oftwel 43.5°C. De warmste dag ooit gemeten daar.

Ik zette me op een bankje waar ik al bijna direct werd aangesproken door een vreemde snuiter die doorratelde over hoe hij in een gevecht was beland waarna hij me een snee op zijn hoofd liet zien. Hij was te dronken om de mannen terug te vinden, vertelde hij me. Maar dat maakte hem niet meer zoveel uit. Anyway als hij me nog zou zien rondwandelen in de stad dan zou hij me meenemen naar de film, tenzij ik op dat moment al zin had iets te gaan drinken met hem... Thanks, but no thanks! Ik heb geen zin om in een donkere ruimte met die creep te zitten. Ik moet toch eens achterhalen wat het is aan mij dat ik zo'n engerds aantrek.

Rond 2u ging ik terug naar de hostel - dat Koala Beach Resort heet, maar er zijn geen koala's, er is geen beach en 't is geen resort.. false advertising!

Ik zag een briefje aan de deur dat ze mensen zochten die wilden werken voor accomodatie. Ik hoorde meteen bij de receptie en het ging over 3u per dag, 5 dagen per week dat je maintenance doet. Ik kon m'n CV indienen. Euh...m'n CV? Is er hier ergens een pc dan? Ze verwees me door naar de bibliotheek.

Ik ging m'n spullen droppen in de kamer die ik deelde met vijf Aziatische jongens en meisjes. Met maar één badkamer! Die is zo klein dat je kan plassen, tanden poetsen en douchen tegelijk. En volgens mij is de douche een omgebouwde hogedrukreiniger gemaakt voor dwergen want ik moet nogal wat yogaposes uithalen om me gewassen te krijgen. Ik socializede wat met m'n kamergenoten en hoorde van hen dat ze daar al maanden woonden en werkten in Cairns. Het is me een raadsel waarom je hier zolang wilt blijven. De streek is mooi en The Barrier Reef waarschijnlijk ook, al zag ik het enkel van boven aangezien ik geen geld heb om te gaan duiken (helaas), maar de vibe van het stadje spreekt me niet zo aan.

Maar oke, ik vertrok dus meteen naar de bib die vlak naast een grote boom gelegen was die vol vleermuizen hing. Als in honderden! Ze maakten een hels lawaai en Wildlife was aanwezig omdat ze uit de boom vielen van de hitte! Er viel er een recht voor m'n voeten, zo groot als een kleine hond! Als dat op m'n hoofd was terecht gekomen, had ik weer een whiplash gehad!

In de bib aangekomen voelde ik me weer 14 jaar. Aanmelden, inloggen en dan kon ik een uur op de desktop surfen. Al goed dat ik enkele maanden eerder nog bijjobjes had gezocht in België en m'n CV nog in m'n mailbox stond. Kwestie van vertalen en digitaal uploaden op enkele sites. Ik printte ook een paar kopies in de bib zelf. Ik gaf er meteen een aan het onthaal af in de hostel voor de accomodatiejob.

Online vond ik links en rechts wat interessante en minder interessante zaken, maar aangezien het prangend was, solliciteerde ik op bijna alles. Fruitpicking, maintenance, rondrijden met advertenties, ... Die laatste contacteerde me bijna meteen terug en die avond kon ik al langs voor een gesprek. Daar aangekomen zag ik meteen dat het niet enkel fietskarretjes waren met reclame, maar ook met zitjes. Ai, da's niet direct wat ik in gedachten had. De man begon z'n salespraatje over hoe je $1000 per week kon verdienen door toeristen rond te fietsen. Hallo, heb je mij al eens bekeken? En 1000 dollar, ja hoor, als je 50 mensen rondfietst elke avond. Die het waarschijnlijk niet appreciëren als je elke vijf meter stopt om op adem te komen. En daarbovenop moest je dan 150 dollar borg betalen en 200 per week voor de fiets te huren. Ik zoek werk om geld te verdienen, niet om geld uit te geven! Ik heb dan maar vriendelijk bedankt en droop terug af naar de hostel. Daar kreeg ik nog een telefoontje in verband met bananen plukken. Ik kon in een hostel aan Mission Beach verblijven en links en rechts bijverdienen tot de bananenpluk begon. Aangezien veel mensen uit de hostels vertrekken en eten achterlaten, kon ik dat ook opeten en geld besparen. Het klonk allemaal heel vreemd, maar de dame was heel vriendelijk. Ik zei dat ik er even over moest nadenken, maar aangezien er de volgende dag ook niets uit de bus kwam en de hostel waar ik in verbleef me niets liet weten, besloot ik erop in te gaan. We zien wel als het zou tegenvallen. Ik boekte m'n ticket voor de bus op zaterdag aangezien ik tot dan de hostel al had betaald en er geen refunds worden toegekend.

Diezelfde dag ontmoette ik Erika, een Duits meisje dat katerig in de keuken stond. Het klikte en we besloten die dag samen aan het zwembad te hangen en wat pintjes te drinken. De beste remedie tegen een hangover, en ik deed maar mee voor de sport! Haar Amerikaanse roommate kwam er even bijzitten en toen het ging over werk zoeken, zei ze dat ze werkte als stripper en veel geld verdient. Misschien kan je dat doen? ...Euh...ik denk dat ik nog andere opties heb, maar bedankt voor het aanbod! Ik heb graag een plan B, C, D tot Z, maar dit valt buiten mijn alfabet hoor!

Die avond gingen we samen uit naar Gilligan's, een hostel/bar/club waar ze die avond langskwamen met slangen en babykrokodillen, er was piratenbingo - in plaats van Bingo moest je piratenleuzen roepen en opdrachten vervullen - en een wet T-shirt contest. Dat laatste was wat genant want de jongens en meisjes waren ladderzat en vielen soms van 't podium. Ik kreeg het aanbod ook, maar heb wederom vriendelijk bedankt, ik ben liever een toeschouwer!

Erna kwam ik meisjes tegen die spontaan m'n haar begonnen te vlechten..in de club. Ja doe maar hoor, waarom ook niet!

Rond een uur of 2 liepen we terug naar de hostel, het was heel leuk, maar goed geweest!

De dag erna ging ik naar de Lagoon, het openbaar zwembad, en raakte aan de praat met een Zweeds meisje van de hostel. Het is echt leuk om zoveel mensen te ontmoeten en je geest te verruimen! Ik had hier de eerste dag wat een dipje, maar alle lieve mensen hebben me er helemaal doorgeholpen!

Erna ging ik met Flavi, een nieuw Frans meisje van m'n kamer, naar Holloway's Beach. Leuk strandje, maar niet geweldig. En weer regen natuurlijk, die volgt me al elke stad van de outback tot de kust!

Die avond gingen Erika, Flevi en ik weer naar Gilligan's waar er deze keer een Jellofight was. De meisjes moest in jello vechten en blijkbaar ook kledingstukken uittrekken of het spel verlaten. Onze monden vielen open van verbazing, 't is te gek wat mensen doen voor wat gratis drank! Om 3u gingen we wederom terug naar de hostel want de volgende dag ging ik met een Belgische vriend naar de Crystal Cascades.

De volgende dag pikte hij me op en vertrokken we naar de Cascades, een waterval in het midden van een Rainforest, echt zalig! Maar zo vreemd om weer Vlaams te spreken hier!

Hij werkt in Mareeba en zei dat als Mission Beach zou tegenslaan, hij me kon oppikken en ik in Mareeba m'n geluk kon beproeven! Een plan B, perfect!

We hingen wat rond aan de bekken naast de watervallen, koelden af en sprongen van de kliffen naast de waterval, zeker 10 meter hoog. Ja hoor, ik ook! Pure zaligheid daar! Ik ben zo blij dat ik meer van Australië zie dan origineel gedacht, 't is hier zo mooi op sommige plekken!

We reden terug naar Cairns waar we merkten dat Sam zijn schoenen kwijt was. Waar had hij die nu weer gelat... Oh ja, op het dak van de auto! Er stond nog één schoen op, maar de andere was verschwunden! Kon hij nog nieuwe schoenen kopen ook, waarna hij z'n gsm ook nog eens in de winkel vergat! Goed dat die er wel nog lag toen we terug gingen. Ik was al blij dat dit mij niet was overkomen...tot ik in de hostel tot het besef kwam dat m'n handdoek weg was. Ik had maar niet zohard moeten lachen met zijn schoenen zeker.

Die avond was het ladiesnight en gingen we onze gratis champagne opeisen. We kropen deze keer wel vroeg in bed aangezien we de volgende dag vroeg op wilden staan voor naar Palm's Cove te gaan, een mooi strand een uur verder. Ik moest er dan nog eens vroeger uit om een nieuwe handdoek te kopen!

Palm's Cove was inderdaad heel mooi en de afkoeling in de zee hadden we zeker nodig met deze tropische temperaturen! Er zitten hier wel kwallen en krokodillen, maar ze hebben met netten een stukje zee afgebakend dat veilig is!

We zonden wat en spartelden in het water. We raakten aan de praat met een Australische gids die ons vertelde over de krokodillen en de streek. Hij had een klein beetje last van beroepsmisvorming, denk ik. Hij had ook een papegaai mee naar 't strand! Waarom ook niet, er staat enkel dat honden niet toegelaten zijn! Misschien pak ik als ik terug ben in België de kat ook wel eens mee naar het strand...

Vanavond is de laatste dag op deze plek. Terug m'n rugzak helemaal op orde maken en twee uur zuidwaarts met de bus naar Mission Beach, ik ben eens benieuwd wat me daar te wachten zal staan!

New day, new unexpected journey

De roadtrip startte goed. We verlieten Sydney -met de nodige files onderweg - en reden daarna urenlang op de Pacific Highway, die ironisch genoeg uitstrekt door de bergen en weilanden en niet naast de kust. Het uitzicht was evengoed geweldig. We stopten ergens halfweg op een gratis camping. Er was geen electriciteit en de wc was aan de overkant van de straat. De luchtmatrassen moesten dus manueel opgeblazen worden in plaats van met de elektrische pomp. Niet echt ideaal, maar goed voor één nacht. Een provisorische maaltijd bereiden en slapen!

De volgende dag konden we dan de rest van de trip vervolledigen en kwamen we in Byron Bay toe. Een klein dorpje aan de baai. We vonden een camping met wifi - altijd handig - en installeerden ons, om dan te merken dat de wifi totaal niet werkte... We bezochten Byron Bay, gingen iets eten en zochten daarna op de camping - op eigen mobiele data (zucht) - de harvestingplekken op. De site gaf plots totaal andere plaatsen aan dan toen we vertrokken en toen ik het nummer belde dat op een pickingflyer stond, bleek dat alle werkgelegenheid in de buurt rond Sydney lag. Balen!

Hoor eens rond bij de lokale boeren op farmersmarkets en op campingsites, zij weten soms meer, zei Natan van de Harvestinglijn.

Zo gezegd zo gedaan. De dag erna gingen we vroeg op pad naar twee farmersmarkets. Ik sprak iedereen aan die groenten, fruit of koffie verkochten aangezien dat de zaken zijn waarvoor plukkers nodig zijn, maar kwam telkens weer van een kale kermis thuis. Harry stond er maar wat bij voor spek en bonen. Ik zocht in de lokale krant, op facebook en andere sites terwijl ik merkte dat hij meer en meer de moed begon te verliezen. Ik had al gemerkt dat er iets veranderd was sinds we Sydney verlieten, maar ik dacht dat het gewoon een dipje was.

Er waren nog altijd plekken - iets verder noordwaarts of inlands rijden - die mensen zochten. Dit was toch het avontuur dat we zochten? Niet dus.

Die avond liet Harry de bom barsten. Hij wou een tijdje in Byron Bay blijven, wou niet meer rondtrekken, hij was nergens meer dan een week geweest en was het beu.. ja oke, maar het is wel een roadtrip en geen roadstay.. welke verwachtingen kan je anders hebben van een rondreis?

Ik zei hem dat ik op een andere timeframe zit en geld nodig heb en dus niet zomaar ergens kon blijven rondhangen. Hij weet nog niet wanneer hij teruggaat, maar voor mij rest er nog maar vier en een halve maand. Sydney was duur geweest, ik moet dringend werk hebben! Wat een domper.

Die avond vloog ik tijdens Happy Hour wat te stevig in de wijn. Problemen verdrinken? Soms wel.

Na meerdere wijnen kwamen we terug bij de camping waar de meisjes naast ons een feestje leken te bouwen. Net zoals de avond ervoor. Ik liep ernaartoe.

"You guys are being quite loud, yesterday too."

Ijzige stilte toen de meisjes me aanstaarden.

"But did I hear tequillaaa?"

Een luid gejuich en gejoel volgde en ik kreeg een shotje in m'n handen geduwd. Dat na al die wijn helaas niet goed beviel. Het licht ging uit en kort erna kroop ik onder de wol..euh...in m'n slaapzak.

De volgende dag moest ik, een beetje katerig moet ik toegeven, m'n trip plannen. Ik ging naar het cafe in het dorp waar er gratis wifi was. En een cafe hier is een koffiehuis, geen paniek, zo erg is 't met mij nog niet gesteld!

In Mareeba zochten ze veel plukkers en dat ligt in de buurt van Cairns waar The Great Barrier Reef gelegen is. Naar Mareeba zelf was er niet direct een route te plannen dus ik boekte een vlucht naar Cairns voor de volgende dag, een rit naar de luchthaven en een hostel voor vijf nachten. In die vijf dagen zal ik werk moeten vinden, want m'n opties zijn stilaan aan 't leeglopen. Ik ga eerst in de stad proberen en als dat niet lukt op hoop van zegen in Mareeba geraken voor een plukjob. De vlucht was al vertraagd en het vliegtuig vol Chinezen, maar het kan erger.

Ik weet soms zelf niet hoe ik in deze situaties verzeild geraak, maar kop op, vooruit en op 't beste hopen! Ik hou jullie op de hoogte of stuur alle abonnees van deze blog een crowdfunding link door ;)

Leaving the city

Na de beslissing om de auto te kopen, was er een last van onze schouders afgevallen en konden we ons bezig houden met het plannen zelf. Zaterdagavond was een rustige avond waarin we via Uber Eat (nog eens een nieuwe ervaring) pizza bestelden en online nakeken wat er te doen was. We gaan sowieso noordwaarts, we hebben het wat gehad met New South Wales en zeker met de stad. Eerste stop is Byron Bay om daar fruit te plukken om onze spaarkassen wat te spijzen.

Zondag gingen we naar het Lunapark aan de oever van Sydney. Het is een miniem attractiepark en voor de volle pot alle attracties te doen, was de moeite niet waard. We kochten een 'sampleticket' waarbij je twee attracties mag proberen. Het werd de 'Wild Mouse' en 'Hair Raiser'. In de ene word je wild heen en weer geslingerd door de korte bochten en bij de andere word je 50m omhoog getrokken om je dan te laten vallen. Dat was al wel genoeg actie op mijn leeftijd, en dus gingen we op 't gemak een burger eten en terug naar de hostel.

Omdat ze op zondag blijkbaar aan de treinen werken, waren er plaatsvervangende bussen. Heen zat deze stampvol, maar op de terugweg viel het mee. Aan elke halte stonden er marshalls die iedereen op de juiste bus zetten. Aangezien er veel mensen onze kant uit moesten op de terugweg, vertelden ze de buschauffeur om van route te wisselen. De arme man kende helaas de weg niet, dus moesten de passagiers hem de weg wijzen.

"Does anybody know the way? They threw me off my route!" vroeg hij toen we opstapten.

Al goed dat onze stop wel bekend was, want wie weet waar hadden we uitgekomen als ik had moeten begeleiden?

Aangekomen in de hostel waren de Fillipijnse gasten aan het bbq'en. Ze waren al een tijdje in de hostel samen met ons en deden mee aan een roeicompetitie.

"Join us! Take some beer!"

Dat moet je mij geen twee keer zeggen natuurlijk.

"Second dinner, thanks!" antwoordde ik. We schoven mee aan de picknickbank en aten wat (te gaar) vlees mee. Kip, varken, inktvis, ... Noem maar op, alles hadden ze en wel voor een heel leger. Op d'n duur zat de helft van de hostel mee aan de tafel: Argentijnen, Australiërs, Jamaicanen, ... De halve wereld was represent!

We dronken wat bier mee, en wat meer dan dat, want zodra het flesje bijna leeg was, kreeg je er een nieuw aangeboden. De Fillipijnen zetten hun muziek op en begonnen wild te dansen, wat heel amusant was. De muziek kon ik wel smaken, de dansstijl neem ik nog niet direct over!

De rest van de week probeerden we wat te vullen met bezigheidheidstherapie aangezien we enkel nog rondhingen in Sydney wachtende om te vertrekken. De was doen, wat aan het zwembad hangen, wandelingetje links en rechts. We hadden het wel gehad. Uiteindelijk was woensdag de auto klaar en konden we deze 's avonds oppikken. Papierwerk invullen, een verplicht fotootje voor hun site en we mochten vertrekken met een geprepareerde Mazda. 'Moohzda' zoals ik hem al gedoopt heb (vanwege de koevlekken dus), ietwat tegen de zin van Harry.

"Ooh there is a keychain of a cow in the car, let's hang it on the mirror!"

Nog voor Harry: 'liever niet', kon zeggen, had ik deze al opgeknoopt. Je blijft in thema of niet, natuurlijk. Wanneer onze wegen weer scheiden, kan hij de female toets er terug afhalen!

Donderdagochtend vertrokken we dan gepakt en gezakt. We moesten eerst nog naar het registratiekantoor in Sydney om de auto op zijn naam te laten zetten. Aangezien de organisatie de papieren allemaal al in orde brengt, zou dit redelijk gemakkelijk moeten gaan, dachten we.

Wij reden de stad in, waar we bijna een uur stilstonden, tot grote ergernis van Harry die op het platteland van Engeland geen files kent. Groen, rood, groen, rood, ...en geen meter vooruit komen, we kennen het toch allemaal? Ik kijk zeker naar jullie, Mortselinwoners!

Een parkeerplaats zoeken, was uitdaging 2. Overal parkeerborden, maar geen plekje vrij op de straat.

"There are signs to park everywhere, I can't understand why there is no space.." riep Harry uit.

"I'm afraid it doesn't work like that! Let's find a carpark!'

Wij reden dus naar een parkeergarage waar een klein Chinees dametje ons tegenhield toen we een lege plek wilden inrijden.

Hoelang blijven jullie?

Euh... Zolang als het duurt bij de NSW service om de auto op zijn naam te krijgen. Wat een rare vraag in een parking..

Dit was dus blijkbaar valetparking en alle auto's stonden op elkaar gepakt. We stonden amper stil of een andere auto parkeerde zich vlak achter ons en zette ons klem. Toen ik rondom keek, zag ik alle wagens zo geparkeerd staan.

De valetdame nam bruusk de sleutels uit het contact nog voor we goed en wel geïnstalleerd waren. Daar was ik nu zelf ook een beetje overdonderd van.

"I'm not going anywhere until she comes back to lock the door! My whole life is in that car!" zei ik koppig. Uiteindelijk kwam het dametje onze richting uit en konden we gerust vertrekken.

Nog over de shock aan het heenkomen, gingen we met de lift naar boven waar we in de inkomhal van een kantoor terechtkwamen. Beetje misplaatst in onze shorten en ik met m'n 'work bitch'-pet achterstevoren aan..

We kwamen uiteindelijk bij het NSW-kantoor aan, waar Harry blijkbaar z'n paspoort nodig had. Ja lap, vergeten in de auto. Weer helemaal terug! We kwamen terug toe in het kantoorgebouw en stapten blijkbaar in de verkeerde lift.

'What button do I press for the parking?' vroeg ik een meneer in de lift toen die al naar boven ging.

'You took an elevator with a white light, you need to take one with a red light!'

Daar stonden we dan op de verkeerde verdieping tussen de mannen en vrouwen in maatpak/jurken. Terug naar de gelijkvloers om de 'rode' liften te zoeken.

De valet keek ook heel vreemd op toen we de sleutel terugvroegen.

'Bring back the key okey?' zei ze nog net niet met een belerend vingertje.

Bon, paspoort uit de auto gehaald, terug naar het NSW service-kantoor waar alles redelijk snel in orde werd gebracht.

Volgende stop was dan de luchthaven voor mijn werkschoenen. Na ook weer een halfuur te hebben rondgezocht voor een plekje in weer een andere parking, konden we op zoek naar de 'lost and found'. We moesten door de security en de scanner om naar de terminals te kunnen waar het kantoor gelegen was. Ook de eerste keer dat ik zonder ticket of reisplannen door vliegtuigsecurity moest. Aangekomen aan de tweede lost and found die we probeerden, kreeg ik redelijk snel m'n schoenen mee, eindelijk herenigd! Uitgang zoeken en we konden terug doorgaan. De laatste stop was een Aldi ergens in een winkelcentrum om goedkoop boodschappen te doen. Harry was nog nooit in een Aldi geweest en ik had hem al gewaarschuwd dat je er vanalles ziet dat je niet in een gewone winkel ziet, maar ik denk dat hij het wat onderschatte.

"A surfboard? A trampoline? Bloody hell, I can buy milk and a workbench all in one place?" Hij kon er moeilijk van over. Een surfplank was nu ook wel nieuw voor mij, maar voor de rest leek dit op eender welke Aldi. Toen we buitenstapten en naar de uitgang liepen, zagen we plots een NSW service-kantoor. Ja, we hadden we ons die rit 's ochtends kunnen besparen door het centrum van Sydney, maar ja, je kan niet alles hebben. Alles bij elkaar had deze dag ons al vijf uur gekost en we moesten nog 9u naar Byron Bay! Maar we zijn eindelijk onderweg en da's het belangrijkste!

Preparing the roadtrip

De bus- en treinreis verliepen heel vlot en zaterdagavond kwam ik - voor de tweede maal - toe in Sydney. Ik bestelde mijn allereerste Uber ooit en werd bijna omvergereden door mijn chauffeur omdat de app me verwarde en ik dacht dat ik verkeerd stond en dus als een kip zonder kop heen en weer begon te lopen. Ik stond uiteraard correct waar ik in eerste instantie stond te wachten! Georges de chauffeur was heel vriendelijk en gaf me heel wat feitjes over Sydney die ik ondertussen natuurlijk allemaal vergeten ben. Hij zette me af aan een gebouw dat er ietwat groezelig uitzag, zeker in 't donker, maar toen ik binnenstapte leek het wel oke te zijn. De kamer is zoals die moet zijn met zelfs kleine flacons shampoo en zeep. Er is overal wifi, ook in de kamer! Ik ben gewend m'n gsm links en rechts omhoog te houden om een streepje bereik te hebben, dus dit was een aangename verrassing! Ik installeerde me en sliep eindelijk nog eens in een deftig bed, heerlijk! Harry kwam maandag pas toe, dus ik had enkele dagen tijd om de stad wat te verkennen en inkopen te doen. Enkel het operahuis gingen we samen bezoeken en moest ik dus zien te vermijden. Dat was me al gelukt in de Uber toen de chauffeur/gids me langs zijn neus weg zei dat ik rechts het operahuis kon zien.

"No, I can't see it yet! I need to avoid it like the plague!" zei ik terwijl ik m'n ogen dichtkneep en de man waarschijnlijk dacht dat ik een beetje gek was. 

Ik kocht in de lokale supermarkt alles wat ik nodig had voor de eerste dagen en zeulde twee zakken en een kartonnen doos bergop terug naar de hostel, wat zwaarder was dan ik had verwacht. Ik liep onderweg wel tien keer de lijst boodschappen over. Heb ik echt alles nodig? Ja, helaas wel.

Aangekomen in de hostel bakte ik meteen een eitje voor mezelf met wat toast die ik al op een bord had gelegd. Wist ik veel dat de duiven door de open deur naar binnen vliegen en de keukenrestjes oppeuzelen... Ze gingen bijna met mijn toast lopen! 

"Is this normal?" vroeg ik een meisje.

Ze haalde nonchalant haar schouders op, blijkbaar wel. Ik was dan ook de enige die er van opkeek, misschien ben ik wat te Belgisch voor dit land? Wij dulden onze duiven nog net op een terras, maar daar ligt dan toch de grens! 

Na - heel beschermend over mijn eten - alles te hebben opgegeten, besloot ik tijd te verdoen door een wandeling te maken. Greenwich, waar ik logeer, ligt een stukje buiten het centrum van Sydney, maar ik dacht dat de stad niet zo ver kon zijn. Na een halfuur wandelen en een kijkje op Google Maps te nemen, moest ik mijn opinie herzien. Ik moest nog anderhalf uur wandelen, dat was wat te veel van 't goede! Ik zette me ergens op een terras en deed een praatje met de serveerster over werkgelegenheden. Aangezien m'n Engels goed is en ik bereid ben te werken, is het niet zo moeilijk werk te vinden. Ze gaf me wat handige sites die ik samen met de brochures van de hostel maandag samen met Harry kan overlopen. De stad zal geen optie zijn voor hem vermoed ik, maar er zaten ook harvesting-dingen tussen. Ik weet dat ik zei dat ik plukken zeker niet wou doen, maar na roussabouden lijkt dat eerlijk gezegd zo erg niet meer! 

's Avonds kookte ik een soepje en prepareerde ik wat toast. Een medebewoner zag mijn schamel diner en bood een deel van de spaghetti carbonara aan die hij en zijn verloofde aan het klaarmaken waren. Dat nam ik dankbaar aan. Ik maakte een praatje met beiden en ging na het eten naar de kamer waar ik een boek las en ging slapen.

De dag erop, maandag, in de dag heb ik amper iets gedaan. Wat aan 't zwembad gehangen en genoten van de zon. Nick, de carbonara-man, kwam erbij zitten. Z'n verloofde had hem buiten gegooid, voor de zoveelste keer blijkbaar. Hij vertelde, redelijk onsamenhangend, z'n verhaal, en ik begon al te vermoeden dat ik weer een figuur had aangetrokken. Ik vertelde hem waarom ik in de hostel was en dat de Engelsman die avond zou toekomen en een uber zou nemen. Dat was blijkbaar net in 't spitsuur waardoor de rit dubbel zoveel zou kosten. Een trein zou veel goedkoper en sneller zijn. Hij zou zelfs meegaan en de weg wijzen!

Ik liet Harry weten dat ik hem in 't centrum zou ontmoeten en ging me douchen en omkleden om te vertrekken. Nick zou buiten rond 16.00 klaarstaan. Ik kwam buiten rond dat uur, fris gewassen en gekleed, niemand te zien natuurlijk. Ik wachtte even, maar er was geen Nick te bespeuren. Ik wist waar de trein in de buurt stopte dus ging dan maar alleen op stap en Google Maps deed de rest. 

Harry zat in het station te wachten, al helemaal overweldigd door de massa mensen die er rondliepen. 

"There are so many people here! And the trains are doubledeckers, they have stairs..!" was het eerste dat hij tegen me zei.

"You guys have doubledecker busses in London..."

"I know but I have never seen one up close!"

De jongen komt van het boerderijleven en dat valt soms wel hard op. 

We slaagden erin de juiste trein terug te nemen naar de hostel waar Nick doodleuk een maaltijd stond te koken.

"Hey Nick, kinda waited outside for you earlier.. weren't you taking me to central to pick up my friend?"

"Did I? Well I started cooking noodles and got way into it.."

Ik zag niemand in de keuken toen ik aan het wachten was, maar ik keek er misschien over...not... rare kerel. 

En later toen we een maaltijd stonden te koken, vroeg hij ons 7 dollar te lenen voor medicijnen...om half 9 's avonds... Ik denk niet dat de apothekers hier zo laat open zijn, maar wie ben ik om er vragen bij te stellen. Ik kan dan ook moeilijk nee zeggen als ze me vlakaf zoiets vragen. Om een lang verhaal kort te maken: ik wacht nog steeds op de terugbetaling en we zien Nick regelmatig tegen dingen en mensen praten die er niet zijn... Ach een carbonara kost hier waarschijnlijk het dubbele dus het was niet voor niets. 

Dinsdag gingen Harry en ik dan eindelijk het operahuis bezichtigen. We gingen heel sportief te voet over de brug, een wandeling van een goeie twee uur als je het toeristengedrag erbij rekent (als in om de vijf meter een foto trekken van alles). We wandelden wat door de stad - waar Harry nog steeds niet over het aantal mensen heen kon. Wat al bij al meeviel, vond ik. Te vergelijken met een zaterdagmiddag op de Meir. 

In de namiddag bezochten we een Belgisch biercafe, wat aanvoelde als thuiskomen. Ik liet Harry een Duvel proberen die natuurlijk in de smaak viel.

Nadat ik heel enthousiast alle Vlaamse spreuken op de muren had vertaald, gingen we naar een Engels cafe waar ik een Guiness probeerde. Ik vond het niet zo lekker en hij vertelde me later dat het strikt genomen niet eens Engels maar Iers was. Maar we voelden ons allebei wel een beetje opgeladen door iets bekends van thuis te hebben gezien. 

Dinsdagavond en woensdag gingen we dan actief op autojacht, onze eerste stap van de roadtrip. We snuisterden alle sites, facebookgroepen en apps door en vonden links en rechts aanbiedingen die ons de moeite waard leek. Zeker auto's met kampeergerei en extra registratie. Kortweg rego is de registratie van de auto en de verzekering en kost stukken van mensen als je die moet vernieuwen - wat elk jaar nodig is. Als je een auto koopt, koop je het restsaldo van de autorego er dus bij. 

We zagen een interessante Toyota en spraken de volgende dag (donderdag) af met de verkoper ergens rond Sydney. Een uur met de trein voor ons. 

Hij vroeg aan de telefoon of we bereid waren de auto meteen te kopen.. ja, afhankelijk van de auto natuurlijk, maar we zijn wel serieuze kopers!

Dus wij de volgende dag op de trein naar een dorpje. We kwamen wat te vroeg toe, dus gingen op een terras van een koffiehuis nog rustig iets drinken. Ik kreeg rond 10.30 een bericht van de verkoper dat hij later ging zijn en om 10.45 zou toekomen. Aangezien we om 11 hadden afgesproken was dit al vreemd. 'Bedoel je 11.45?' stuurde ik hem terug. 

'Am later, grab a coffee or something" was het korte antwoord. We kregen er al een onbehaaglijk gevoel bij, maar we benutten dat uur met door het dorpje te wandelen en de auto te zoeken, de verkoper had namelijk gezegd dat die in een gratis autopark stond bij het station. We zagen die echter nergens staan.

Eindelijk om 10 voor 12 kwam de verkoper aangereden...in een Holden... 

"So this is the car, I have another appointment in 40 minutes so we have little time." zei hij in gebroken Engels.

"The car we looked up was a Toyota.." zei ik hem.

"I sold that one yesterday I think, but it's all the same!" antwoordde hij. 

Toch niet in mijn woordenboek hoor. Hoe kan de beschrijving van de Toyota nu exact overeenkomen met die van de Holden? En je moet een kat een kat noemen: 't is gewoonweg niet waarvoor we kwamen!

We namen toch een kijkje - en met we bedoel ik Harry - en keken onder de motorkap, hij stelde wat vragen en uiteindelijk gingen we een proefritje maken. 

Na blokje rond te hebben gereden, vroeg de verkoper: "So you buy?"

"We gonna have to think about it," zei Harry. We moesten dit samen bespreken zonder de verkoper erbij en 't was gewoon ook een vreemde situatie!

"I told you on the phone you have to buy now or not! I drove an hour to get here" kwam er bars als antwoord.

"We can't decide like this.. it's not even the same car!" gaf ik als repliek.  

De verkoper luisterde zelfs niet meer, die stapte de auto in, reed gewoon weg en liet ons verbouwereerd achter. 

"How rude!" zei Harry heel Engels met open mond. "I can't even believe this just happened!"

Hij had gelijk, dit had ik nog nooit meegemaakt. Wij hadden een uur met de trein gereden en een uur extra gewacht om een totaal andere auto voorgeschoteld te krijgen dan aangeboden en dan zo onheus behandeld te worden. We waren allebei wat onder de voet. Toen we het later overliepen, vertelde hij me dat de auto ook niet 100% aanvoelde, dus het antwoord zou sowieso nee zijn geweest. De dag erna hadden we normaal gezien nog een bezichtiging gepland, dus we maakten ons niet teveel zorgen. Helaas werd die afspraak plots verzet en uiteindelijk hebben we daar ook niets meer van gehoord. Dat was dus weer een namiddag online auto's opzoeken. Ik kon ze eerlijk gezegd niet meer ruiken of zien! Harry vond uiteindelijk een organisatie die alles voor ons kon regelen van papieren tot kampeergerei en dergelijke, en daar konden we zaterdagochtend terecht. Vrijdag besloten we dan maar om het autozoeken even zo te laten en naar Bondi Beach te gaan, voornamelijk omdat Harry de show op tv had gevolgd en dit heel graag wou zien. 

Er was niet zoveel te bezichtigen, maar het was leuk om het strand van dichtbij te zien. Ik herkende ook enkele zaken van de tv zoals het lifeguardhuisje en de buggy's. 

"They use those, ooh they hang out there!" begon ik enthousiast te wijzen. Ja wie is er nu de superfan.. 

's Avonds besloten we uit te gaan in Sydney naar een goedkopere backpackingclub de 'Scary Canary'. We vertrokken met de trein en wandelden richting de club toen Harry me plots aanstootte. 

"You don't believe this, it's the same guy!"

Ik keek op en jawel, wie was ons net voorbij gelopen... Diezelfde onbeschofte autoverkoper! En met een schuldig gezicht mag ik wel toevoegen. Van zover kwam hij dan toch duidelijk niet! 

Wat is de kans in een stad met 5 miljoen inwoners (ja ik heb dit opgezocht) dat je net die persoon tegenkomt? Ik ben al gewend aan vreemde toevalligheden, maar Harry kon er zeker een halve dag niet van over.

De club zelf was wel leuk. Goeie muziek, toffe cocktails zoals 'scary jars' en 'jargarita's' geserveerd in, je raadt het al, een bokaal. We ontmoetten wat mensen daar en hadden een hele leuke tijd in de club. Australiërs weten wel een feestje te bouwen!

Rond een uur of 2 bestelden we een hamburger bij Hungry Jacks en namen de bus naar de hostel waar vijf uur later de wekker weer ging omdat we naar onze afspraak bij 'Too Easy To Travel' moesten. Dat was weer een uur onderweg. Je geraakt er aan gewend hoor, da's wel zeker.

We kwamen terecht in een groezelige buurt van Sydney, had een beetje een Sint-Jansplein-vibe... Het bedrijf zelf voelde wel goed aan. Er lag een kat op de trap waar ik al enthousiast van werd.

"Ooooh it's a cat! Who is a cute cat.. you are a cute cat...yes you are..!" De crazycatlady kwam helemaal naar boven. Harry die helemaal niets van katten moet hebben, keek me vreemd aan.

"If this works out with the car, we should get a cat with us!"

"No Vicky, we don't!" zuchtte hij.

"Then a bushturkey it is!" 

Ik ben al vanaf dag 1 geobsedeerd door deze rare vogels - die de eerste dieren waren die ik hier zag - en maak er constant grappen over. Tot ergernis van anderen, maar ik kan het niet verhelpen. Toen ik vandeweek aan het zwembad zat, zei Nick ook plots heel sec: "Look, a bushturkey" en ik werd veel te enthousiast.

"IT'S A BUSHTURKEY, OH MY GOD I LOOOOVE BUSHTURKEYS!" Crazy Belgian jaja.

Anywho, we kregen een hele toelichting van de vriendelijke Belgische (!!!) dame van de organisatie en het klonk wel heel goed. De grootste kost is voor Harry aangezien hij langer in Australië is dan ik en ik misschien in januari al kan werken voor het struisvogelbedrijf. Hopelijk zelfs nadat ik vertrokken ben van het roussabouding. Ik liet hem dus voornamelijk praten, wikken en wegen. Na haar uitleg gingen we iets drinken om het te bespreken.

"Well, first thing in her favour: she's Belgian!" begon ik. 

Maar het was gewoon een goede aanbieding en we waren het er al snel over eens dat we het gewoon moesten doen. Er was nog maar een wagen beschikbaar en anders moesten we wachten tot maandag tot andere modellen kwamen. En wie weet welke waren dat en voor welke prijs. We stuurden haar dat we het zouden doen en gingen terug voor de papieren in orde te brengen. Ze toonde ons de wagen die wit met zwarte vlekken is... Herinnert iedereen zich m'n koe-brommer nog? Toevalligheden? Ik ben ze gewend!  De auto wordt as we speak mechanisch in orde gebracht, ze steken er een prefab keukentje en alles in en vanaf volgende week is die vertrekkensklaar!! Spannend, het staat nu echt te gebeuren en na uren online door auto's te scrollen, kunnen we eindelijk beginnen plannen waar we heen gaan! To be continued...

Going on an adventure...

Ik weet soms niet goed hoe de blogs te beginnen, en deze week is het zeker moeilijk om alles wat er gebeurd is weer neer te schrijven. Dit wordt in ieder geval een lang verhaal, dus pak er een koffietje (of 2) bij en zet je rustig neer, want hier komt ie:

Ik kijk merendeel niet uit naar maandagen, maar deze was zeker een om tegen op te kijken. Zondagavond vertrokken we terug naar de sheds en Bossman deed zeer zeker anders dan de week ervoor. Hij praatte amper met me in het uur dat we naar Baledmund (de naam van de schapenschuren) reden. Ik probeerde de stilte te vullen, maar merkte al snel dat hij er geen zin in had. Tussendoor stopte hij om een pintje, wat vaker gebeurt, maar hij bood de meisjes in de andere wagen (de "brave meiden") elks een aan terwijl ik de vraag zelfs niet kreeg. Ik ben dan ook te trots om er iets van te zeggen, maar dat maakte voor mij al veel duidelijk!

De dag erna was het werken geblazen: weer schapenkruizen vastgrijpen, bezemen, sweaty ends afnemen en pelzen uitgooien. Ik dacht dat het weekend me zou afgepeigerd hebben, maar ik voelde me wel oke en fit. De baas dacht er anders over. Ik werd constant uitgefoeterd en behandeld als een achterlijke omdat ik na een paar dagen de vachten niet deftig kon opnemen en uitgoooien. Dat terwijl de meesten dit pas na een paar weken doen, maar blijkbaar ben ik een uitzondering die dat wel al moest kunnen. Toen ik meer uitleg vroeg over hoe ze op te pakken, werd m'n neus er bijna afgebeten. De meisjes gingen er allemaal in mee en links en rechts werd ik bitchy behandeld, genegeerd en gewoon slecht behandeld. En dat door 20-jarige meisjes die aan de start van hun roussaboud-carrière dit zelf ook niet konden. Ik ben zelf een coach in mijn professioneel leven en ik kan zeggen dat ik nooit iemand zo zou behandelen, zelfs niet na een paar weken als je begint te vermoeden dat ze bepaalde zaken al onder de knie hebben. Een vriendelijk woord doet zoveel meer dan roepen en tieren! Het werd me een paar keer teveel en dan was het op de tanden bijten tot de breaktime zodat ik me even kon afzonderen in de wc om mezelf weer bijeen te sprokkelen.

Later hoorde ik van de twee meisjes die wel vriendelijk waren dat ik een Mickbomb had gekregen - een boss-special - en dat hij wel vaker moodswings had. Tegen mensen roepen en hen lui noemen was zijn manier om hen beter te maken. Erna was hij dan wel weer vriendelijk en was je de beste medewerker. Ben ik vet mee natuurlijk, een emotioneel instabiele baas!

Hij vertelde me ook dat ik meer focus moest hebben en tijdens breaktime niet op de gsm moest zitten om contact te hebben met familie en vrienden op de weinige momenten dat de wind goed stond en ik ietwat bereik had.

"What would you tell your staff in Belgium if they're on the phone?"

"That they can do whatever they want on their breaktime, it's none of my business!" Waar haalt die man het lef vandaan? De andere meisjes zitten tijdens hun breaks ook op hun gsm en eentje heeft zelfs een shearer als vriendje en zitten vaak gezellig samen te breaken en lunchen. Ik gsm nooit tijdens het werk zelf, wat zou die er dan op te zeggen hebben?

Na mijn franke antwoord was het natuurlijk weer klank zonder beeld en ik hield ook koppig mijn mond. En wie me kent, weet dat dat niet evident is! Aan het eind van die dag kreeg ik te horen dat ik een goede werker was.. Jekyll and Hyde-complex?

Ik begon de dagen al af te tellen tot ik tien dagen vrij had met kerst. Nog zeven lange weken te gaan!

De dag erna was het hetzelfde liedje. De shed was gedaan en tegen het einde van de dag moesten we alles opruimen. Bezemen, wol wegwerken, schapenweiden proper maken. Ik moest telkens vragen wat te doen en werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ga helpen in de schapenwei! Daar aangekomen kreeg ik bars te horen dat ik er niet nodig was. Terug vragen wat te doen, moest ik terug naar daar om weer te horen te krijgen dat ik dat jobje toch niet moest doen. "Stop doing it! It's useless, there are thousand other things to do!" Riep een meisje naar me.

"It's my first clean-up, what do I know? There's no need to yell at me for it! Jezus plyers!" mompelde ik er achteraan terwijl ik kwaad wegliep, want 't is nu eenmaal een tang van een wijf, excuse my french.

Bon, terug naar de shed, weer vragen wat ik dan wel kon doen om me nuttig te maken. Begin maar te vegen.. allemaal goed en wel, maar alle ramen stonden open, wat gebeurt er dan met wol, denk je? Juist, dat waait alle kanten op! Na vijf keer over een weer te lopen zonder iets bijeen te hebben kunnen vegen, was ik het wenen nader dan het lachen. De pret was er echt af aan 't gaan voor mij. Enkel het halfdode schaap dat achtergebleven was en ik tijdens het vegen plots zag liggen, voelde zich slechter dan mij. Niet dat dat me dat zoveel beter deed voelen, eerder slechter. Arm dier!

Die avond vertrokken we godzijdank met de leukere mensen naar een andere shed zonder de baas. Ik kon niet wachten!

Nadat de opkuis eindelijk achter de rug was en ik snel had gedoucht, waren we met vier + een klein hondje (die nog de beste plaats had) opeengepakt in de auto onderweg. Eten kopen in de stad voor de komende dagen en we konden vertrekken. Ik had wat vlees, brood, eieren en diepvriesgroentjes gekocht plus wat snacks. En bier, veel bier, want dat heb je gewoon nodig in deze job, jammer genoeg. Waarom ik mijn aankopen zo specifieer kom je later te weten!

Vier uur rijden hadden we te gaan in kangoeroeland. Her en der sprongen roo's de wegen op en Ben de shearer moest wel vijf keer bruusk remmen op de zandwegen. Niet zo aangenaam! Je denkt dat ze in Australië links rijden? Niets van, recht in 't midden! Je ziet toch geen auto voor kilometers. Op al die tijd zijn we één andere auto tegengekomen!

Ze drinken ook gewoon achter 't stuur. Vodkacola bij de vleet. Ik zei er maar niets van en dronk zelf een paar pintjes, ik moest dan ook niet rijden!

Uiteindelijk kwamen we pas om half 1 's nachts aan de hutten toe waar we enkele dagen zouden verblijven. De volgende dag moesten we toch weer om zeven uur beginnen. Ik plaatste al m'n eten in de koelkast en diepvries en kroop m'n bed in. De wekker ging weer om half 6 de volgende morgen. Ik maakte rustig ontbijt en kreeg dan te horen dat we alles moesten inpakken, we kwamen niet meer terug. Hoe, we komen niet meer terug?

Er is regen op komst, dan zijn de wegen onbegaanbaar!

Wat neem ik dan mee?

"EVERYTHING!"

"What do you mean everything?"

"Everything you need for four days!"

Ja lap, weer alles inpakken en dat 's ochtends vroeg, m'n diepvries- en koelkasteten weer in m'n goedkope diepvrieszak en dan met z'n allen op weg naar de sheds. Natuurlijk was daar geen frigo, dus mijn eten lag driekwart van een dag in een snikhete ute te bakken. I was not amused, dat kan ik wel zeggen. Het leven is hier duur genoeg zonder dat je goed eten moet verknoeien!

Het werken daar viel goed mee, een veel leuker team, maar het werk zelf begon me toch meer en meer tegen te steken. Mijn handen liggen helemaal open en zijn ontstoken van alle splinters, pinnen en takken die in de wol van de schapen hangt. Wol zacht en fluffy, ik dacht het niet! Mijn voeten staan vol bleinen en wonden en ik krijg veel weerwind van de shearers want je staat altijd wel ergens in de weg, maar ik ben gewoon nog niet snel genoeg zoals de anderen die dit al maanden aan een stuk doen! Daarbovenop hadden de schapen bijna allemaal fly wat betekent dat de vliegen eitjes in de vacht leggen en er dus maden in de vacht en in het schaap rondkruipen. Wie mag die wol afscheuren? Jawel, Bibi! Ik begon Springbrook farm echt te missen. De ostrichfarm is nog altijd een kleine optie, maar dat weet ik pas eind november en dat zou dan pas voor januari zijn. Drie maanden afzien met roussabouten en dan nog eens drie maanden ergens anders werken om dan kapotgewerkt terug te komen naar België en daar ook gewoon weer te werken. Ik zag mijn Australische toekomst niet meer zo rooskleurig in.

Ik had nog steeds contact met de Engelsman die ik in Noosa had ontmoet. Oh die nostalgische eerste gouden dagen! Ik lichtte hem in over de verandering in werksfeer en hij vertelde me dat zijn werk hem ook niet beviel, en hij was ondertussen al aan zijn tweede werkgever toe! Wat dacht ik van een roadtrip? We ontmoetten elkaar halfweg en we zien wel waar we uitkomen. Ik moet zeggen dat dat me direct als muziek in de oren klonk. Ik was hier toch voor avontuur? Waarom niet, anders zou ik nog maanden roussabouden en denken aan wat ik zou kunnen gedaan hebben. Liever spijt van iets dat ik heb gedaan dan iets dat ik niet heb gedaan, is nog altijd mijn motto! Ik was in Australië voor het avontuur en de ervaring, niet om me miserabel en afgeblaft te voelen!

We spraken af er een nachtje over te slapen voor we beslisten.

Die namiddag barstte de regen los en gingen we naar Brewarrina, een gat van een stadje, om bij Lance de woolclasser te logeren. Het huis werd enkel gebruikt als extra onderkomen voor shearers en roussabouders en was half in verval. Veel kamers met enkel matrassen, gaten in de venster en muren en nog altijd geen frigo! Ik kon dus het merendeel van mijn eten weggooien. Dag diepvriesgroentjes! Ik heb m'n vlees koppig wel opgegeten aangezien ik de vorige dagen te laat was voor een stukje vlees en ik er nood aan had. De goed doorbakken worsten smaakten heel goed! Ze waren die dag niet weggewandeld van de salmonella en ik hield er geen voedselvergiftiging aan over! Oef!

Ik koos het enige opgemaakte bed met een kussen, egoïstisch, maar dat was de rest ook heel vaak. Helaas kwam Lance wat later alles inpikken en kon ik uiteindelijk toch in m'n slaapzak slapen met een trui als kussen.

Die avond ging ik in de gietende regen toch al naar het tankstation waar de bus stopt om te kijken hoe ik in Sydney kon geraken. Helaas konden de meisjes in het servicestation me weinig info geven. Veel 'ik denk' en 'ik vermoed', maar weinig feiten. Ga maar naar de site van NSW daar kan je alles opzoeken. Het enige wat ik daar opstak, waren dus koude, natte voeten van in de plassen te wandelen. Maar hé, je bent een Belg of je bent het niet! Ik ben erger gewend! Het was hier ook maandenlang een droogte en sinds ik hier ben heeft het al vijf keer geregend. Kwam ik hier niet voor de zon?

Achja, zonder de nodige info maar wel met de juiste websites liep ik terug naar de bar waar de rest was. Ik liep wel drie keer verloren want ik kwam altijd maar hetzelfde huis tegen waar luide muziek gespeeld werd. Als ik het nu nog eenmaal passeer, dan ga ik daar een pintje pakken, dacht ik nog. Maar gelukkig vond ik de weg uiteindelijk terug. In de pub vertelde ik Marina, het Duitse meisje, dat ik vermoedelijk zou vertrekken. Ik denk dat mijn beslissing al vast lag van het moment dat het plan op tafel lag en de tegenslagen die avond hadden me zeker niet doen veranderen van gedacht.

"Wow, you sure?"

"Yeah, I came for adventure, not to be treated like this!"

En daarbovenop ben ik altijd afhankelijk van mensen omdat ik geen auto heb. Als zij niet naar de stad gaan of naar de winkel, dan zit ik vast. Ik haat dat gevoel!

Ze begreep het wel en vond het jammer dat ik wegging. Toch iemand die in de woordenboek het woord vriendelijk had opgezocht!

Ik bleef nog even in de bar tot die sloot om half 10, anderen gingen voor een afterparty naar een van de shearers zijn huis, maar hoe geraakte ik dan weer thuis? Weer die afhankelijkheid! Ik paste voor het plan en ging terug naar het huis van de woolclasser. Ik moest toch vroeg opstaan.

Ik stuurde Harry die avond dat ik niet van gedachten zou veranderen, nachtje slapen of niet en hij antwoordde hetzelfde. Ik boekte meteen mijn reis naar Sydney waar we elkaar ontmoeten. Weer 12 uur onderweg met twee bussen en een trein, maar dat kon me niet schelen. Weg van dit hellegat!

Dat boeken duurde even. Ik kroop pas rond 12u in m'n bed en de wekker ging weer evengoed om 6u. Rustig als eerste ontbijten en lunch maken. M'n Australische dollar had toen al moeten vallen, want ik ben NOOIT als eerste wakker. Ben kwam als een zombie uit zijn kamer lopen en ik vroeg wanneer we moesten beginnen. Hoe beginnen? Ik keek hem vragend aan. Beginnen met werken, natuurlijk.

We hebben vrij vandaag, hé!

Hoe we hebben vrij? Waarom weet ik van niets? Ben ik zo vroeg opgestaan voor niets? Sta ik klaar in m'n vuile wolkleren voor niets??

"Didn't you hear them say there's wet wool and we're going to the pub? Why did you think everybody was so excited to drink?"

"I don't know, I thought it was slang for horny girls or something, how should I know what wet wool means??"

Natte wol betekent dus letterlijk dat de wol op de schapen te nat is om te scheren. Ik had dus een onverwachte vrije dag, maar ik wist totaal niet hoe die te spenderen in dit - wat ik later ontdekte - Aboriginaldorp.

Ik hing dan maar rond in het huis en wachtte tot de woolclasser thuiskwam. Ik zou zaterdag vertrekken naar Sydney en wou zeker zijn dat ik een slaapplaats had als de baas slecht zou reageren op 't nieuws. Ik slaagde er in die wachttijd in m'n gsmscherm te breken door erop te gaan zitten op de stenen stoep, terwijl deze nog in m'n achterzak zat. Allé zeg, zo'n ongeluksdag!! Rond de middag kwam Lance gelukkig al terug en hij was zo vriendelijk mee te gaan in mijn plan.

"It's a shame though, you're good at it!"

Wel, jammer maar helaas. Als ik iets in m'n kop heb, steekt het niet in m'n gat!

Daarna trachtte ik de baas te bereiken, maar kreeg geen gehoor. Ik liet een voicemail achter met de melding dat ik onfortuinlijk nieuws had. Je ontslag laat je niet achter op een antwoordapparaat, vind ik!

Ik besloot dan maar wat rond te wandelen in het dorp en naar de rivier te gaan voor wat te zwemmen. De anderen waren zoals altijd vertrokken zonder mij iets te zeggen en Ben en Sara, het koppel, speelden Minecraft. Geeuw, zo saai en zeker met dit mooie weer!

Ik onderweg naar de rivier met een pintje in m'n rugzak en m'n notitieblok om deze blog wat uit te schrijven. Op een groot bord aan de ingang stond: niet drinken, niet zwemmen. Ja zeg, waarom niet! Altijd zo'n pech.

Ik ging het park in, de oevers waren te hoog om te zwemmen, maar het pintje dronk ik stiekem toch op. Ik ben nu eenmaal een Daredevil..

Erna bleek dat ik bij de verkeerde rivier zat en dat deze enkel om te vissen was. Typisch, ik weet het.

Ik schreef dus wat en nam foto's toen ik terugliep. Ik had ondertussen gehoord dat de rest bij diezelfde shearer van de avond ervoor zat en dat ik welkom was, dus dat was mijn volgende stop.

Ik kwam wat Aboriginals tegen op een picknickbank en ze riepen me. (Ik mag eigenlijk geen Aboriginals zeggen, hoorde ik later, dus sorry als ik iemand hiermee tegen de schenen schop!).

Ze zaten gewoon open en bloot wijn en sterke drank te drinken.

"I thought alcohol was prohibited in the park?" zei ik terwijl ik naar het bord wees waar ze vlak naast zaten. Ik kreeg een antwoord, maar doordat ze met z'n zessen maar één gebit bij elkaar kregen, verstond ik er weinig van.

Ze vroegen wat ik in Brewarrina deed en ik antwoordde dat ik een roussabouder was voor Mick Taylor.

"Oh, that white cunt?"

Stiekem moest ik ermee lachen. Ze boden me een slok Jack Daniels aan. Ach ja, waarom niet. Verbroederen met de Aborigonals, waarom niet. Ik nam een slokje en ze vroegen voor een foto. Ik hield me van d'n domme, want ze wilden een foto van mij nemen met m'n camera, maar ik was bang dat ze die zouden stelen dus ik zei: "Sure I'll take a picture of you guys!"

"No, not me, it'll steal my spirit!" zei een van hen en ging naast me staan toen ik een foto van de rest nam. Hij begon me te besnuffelen terwijl ik dat deed en dat was mijn cue om te vertrekken!

"Take another sip, girl!"

Ik bedankte vriendelijk. Na stiekem en vlug m'n pintje op te drinken omdat ik dacht dat dat verboden was en geen torenhoge boete wou plus de slok Jack Daniels, was ik eerlijk gezegd al een beetje in de wind. Niets meer gewend zeker?

Ik wil wel toevoegen dat ze niet allemaal zatlappen in een park zijn! Stereotiepen zijn er overal!

Ik liep verder door naar de shearer zijn huis waar bleek dat iedereen van 9u 's morgens al aan 't drinken was. Dat doen deze mensen dus op een vrije dag: zuipen! Ter indicatie, mijn pintje in 't park was om 1u!

Iedereen was straalbezopen en ik dronk een paar pintjes mee. Ik vertelde hen dat ik de baas al een paar keer had proberen te bellen en ik geen gehoor kreeg.

Oh ja, 't is zijn verjaardag vandaag...

Wat, ik ga m'n ontslag geven op zijn verjaardag? Hoe sluipen die toevalligheden toch altijd in m'n leven? Daarbovenop bleek dat ik niet Mick, maar Scott moest bellen aangezien we deze week in onderaanneming werkten. Ik belde Scott op en zei hem dat ik wou stoppen.

"You had a fight with the girls?" was zijn eerste vraag. Ik was dus duidelijk niet de eerste die vond dat ze nogal moeilijk toegankelijk waren.

Ik legde de situatie uit en hij begreep het. Ik kon vrijdag nog werken, hij zou me terug naar de stad brengen aangezien de rest in de hutten zou logeren en ik daar dan gestrand zou zijn. Goed voor mij dat ik nog een extra dag kon werken en geld verdienen!

Na dat telefoontje werd er een fles Bailey's bovengehaald waar ik me maar enkele teugen aan waagde.

Marina daagde me uit 't alfabet te boeren, wat ik dan ook deed. De w (double u) is zeker een uitdaging hier! Wat ik al sinds dag 1 probeerde is eindelijk gelukt: 'offend people with your burping' stond op m'n lijst en het heeft me dus drie weken gekost om die te kunnen afvinken. En niet doordat ik het niet probeerde, hoor! De mannen waren er niet goed van en kregen van Marina een hele preek over hoe ze onzeker waren in hun mannelijkheid als ze dit erg vonden terwijl ik het geweldig vond nog iets te kunnen afvinken van m'n lijst. Die morgen had ik tegen een grote spin in de wc geroepen "Don't come closer!" Voor ik er een wcborstel op plantte dus dat waren al twee dingen die dag die ik kon afvinken ('yell at a spider' nvdr).

Toen de vodka werd bovengehaald ben ik wijselijk vertrokken. Ik heb namelijk grenzen, niet veel, maar ik heb er!

"How are you getting home?" vroegen ze me nog.

Ik toonde een voet.

"You walked here?" Zes paar ongelovige ogen keken me aan.

"Yeah, it's a fifteen minute walk!"

Nog steeds ongelovige blikken. Verklaart wel ineens het gebrek aan voetpaden waar ik me eerder die dag al vragen over had gesteld.

Ik liep dus terug naar het huis waar we verbleven - wat me 30 minuten kostte, want ik liep weer verloren. Daar kreeg ik van Ben te horen dat we de volgende dag om kwart voor 6 bij het tankstation moesten zijn om iedereen te ontmoeten.

Wat?? We startten toch pas om half 8?

Nee nee, we gaan eerst rammen scheren.

Oh nee, dat ook nog. Dat was dus vlug eten binnenspelen en in bed kruipen want om 5u ging de wekker weer. Ik was niet als eerste wakker, dus dat was al een goed teken. Wij dan op weg naar het tankstation en wachten... 5.45, 5.50, 5.55, ... Geen kat te zien (wel veel utes met honden in de laadbak, maar dat terzijde). Ik voelde de bui al hangen.

Ben belde de andere baas - Scott - die vertelde dat de job die morgen niet zou doorgaan. Dus ik was wéér vroeg opgestaan voor niets. En al die zatlappen wisten dat dus duidelijk al wel want wij waren er als enigen als idioten aan het wachten op niets.

Sara kreeg plots Marina aan de lijn, konden we haar werkschoenen uit haar auto nemen? Zij was namelijk ergens anders blijven slapen. Wij op zoek naar haar auto, bij huis 3 vonden we die.. op slot. De sleutel zou in het huis liggen - ook een onderkomen voor gestrande shedpeople zoals waar wij verbleven. Niemand deed open, dus gaven we het op en vertrokken we naar de hutten. Om 7u zijn we vertrokken en ik viel - ondanks de luide rockmuziek van Ben en mijn plaatsgebrek door zijn televisie die driekwart van de achterbank innam en mij en de hond dus één vierde gaf - pardoes in slaap. Ik werd wakker doordat Ben bruusk moest remmen voor een kangoeroe. Toen leek het of we al uren aan het rijden waren. Ik kreeg al stress. Waar was die shed? Ze gingen me 's avonds toch helemaal terugrijden want ik moest daar de bus hebben! Bleek dat Ben verkeerd was gereden. Hij belde Scott en die stuurde ons een eindje terug de juiste zandweg op, maar daar liep het weer mis. We hebben diezelfde dirtroad vier keer op en af gereden onder veel shits, cunts en fucks vanop de chauffeursstoel. Het probleem is ook dat er amper bereik is op zo'n wegen en we dus ook niemand konden bellen. Plots kwam er een signaal en kon Ben Scott opnieuw bellen.

"We passed Boodaloo, where should we go?"

"Why would you pass Boodaloo?" hoorde ik Scott zeggen.

Ja hoor, natuurlijk was 't gewoon daar te doen. Ben had heel de tijd, tussen zijn fucks en cunts, gezegd dat hij wist dat 't rond Boodaloo was, maar 't was dus gewoon daar zelf te doen. Ik denk dat mijn ongelukkig karma besmettelijk is!

't Was ondertussen al 10.20 en we moesten om 10u starten..dacht ik..

Ik hielp hen de auto uitladen en was klaar om terug te vertrekken, maar zij maakten geen aanstalten. Gingen rustig naar binnen en begonnen weer Minecraft te spelen..

Moesten we niet om 10u starten?

Nee! 't is veranderd naar 1u!

Waarom weet ik nooit van iets?? Ik val hier altijd uit de lucht. Kon ik daar weer drie uur niksdoen, nog erger dan in 't saaie dorp de dag ervoor aangezien hier echt niets was buiten zand en hutten.

Ik las een boek en liet m'n rug bruinen aangezien ik de dag ervoor m'n voorkant had verbrand. Nu is de achterkant ook rood, ben ik toch weer in evenwicht.

We vertrokken wat later naar de sheds en zagen onderweg emoe's.

"Do we have time for me to chase them? It's on my list to be chased by an ostrich, but emoes will do just fine!"

"Nope", was het antwoord en Ben reed door, zo jammer, ik heb m'n kans gemist!

We kwamen aan bij de sheds en toen viel m'n dollar pas. Ooh, dat is dezelfde als woensdag? En die hutten waar we verbleven dezelfde als waar we halsoverkop moesten vertrekken? Ik let soms echt niet op. Maar in mijn defensie was het heel laat toen we aan die hutten toekwamen en heel vroeg toen we snel moesten vertrekken. Dat en het feit dat Ben urenlang verkeerd reed had me helemaal gedesoriënteerd.

Ik was al blij want dat betekende dat we helemaal niet zover van het stadje afzaten als ik dacht!

We begonnen aan onze twee shiften en er was een nieuwe roussabouder, een jongen, dat gebeurt blijkbaar niet veel. Mijn vervanger, denk ik. Ik was veel zelfzekerder want ik was niet meer het nieuwtje! Tot m'n klein teentje serieus begon af te zien van de blein die er al van dag 1 op zit. Ik kon amper wandelen na een uur heen en weer lopen dus moest ik skirten (randen verwijderen van de wol) waardoor niet alleen m'n voet maar nu ook m'n handen kapot zijn van de splinters en takken. Was ik blij dat die dag erop zat!

Ik had dus effectief een lift terug met de baas en enkele andere roussabouders. En direct terug naar de pinten grijpen natuurlijk. Hij welteverstaan, niet ik! De een na de ander op de weg terwijl hij reed. Je mag er niet te veel over nadenken hier!

Er kwamen wat roo's op de wegen, zoals altijd, maar waar Ben remde en ze probeerde te ontwijken, ging Scott er vol voor. Hij raakte er een en reed er over. Ze moesten er zelfs mee lachen! Ik was geschokt, had hij een beetje geremd dan was de roo oke geweest. En erna probeerde hij er expres een te raken. 't Is misschien een beetje ongedierte hier, maar toch!

Hij zette zonder verdere kangoeroe-aanrijdingen iedereen netjes thuis af, mij als laatste.

"There's a reason I kept you last! I want you to know that if you change your mind, I always have a spot for you! You're good at it and it's a shame you're going! If you want to, I'll put you in another team!"

Goed om te weten dat ik een plan B heb!

"Thanks for the offer, but I have to do this! If I end up a hobo in Sydney, I'll definately give you a call!"

En met die woorden hinkelde ik uit de auto en mankte ik naar Lance's huis. Helemaal alleen thuis was de sfeer toch anders. Er was al eens ingebroken, had hij verteld en ik voelde me niet helemaal op m'n gemak. Ik deed vanvoor en vanachter lichten aan en de deuren op slot, wat niet veel effect heeft want door het gebroken raam kan je dit gewoob terug openen. Ik wou op youtube misschien nog blafgeluiden opzoeken om aan te zetten, maar dat deed ik dan toch maar niet, mobiele data kost hier fortuinen! Ik lepelde 's nachts wel m'n pocketknife!

's Avonds toen ik een boek las, hoorde ik plots een geluid. Ze hebben hier toch gelijk, de echt grote spinnen hoor je eerst voor je ze ziet! Nu wou ik dat er een inbreker was, want de spin zo groot als m'n hand joeg me meer schrik aan. Wat als die 's nachts besloot dat die de grote lepel wilde zijn? En dan was die ook ineens verdwenen. Wat vind ik nu enger: dat je ze ziet, of dat je weet dat er een is en ze niet meer ziet...? En de bijna evengrote kakkerlak die erna verscheen was niet veel beter. Ik probeerde die dood te kloppen met een bezem, maar daar werd die, denk ik, alleen maar kwaad van. Hij liep een kamer in en ik sloot vlug de deur met de bezem onder de klink. Je weet maar nooit!

Toch heb ik redelijk goed geslapen en was ik klaar voor m'n reis terug naar Sydney! Die verloopt totnutoe vlot, enkel het gesprek met de baas (Mick, niet Scott) verliep niet zo goed. Die belde me vandaag pas terug! Hij was heel neerbuigend en arrogant, maar doordat hij nu m'n ex-baas is, kon ik m'n mond toch iets meer opentrekken. Hij vroeg waarom ik stopte en ik vertelde hem dat de manier waarop ik behandeld ben en het werk zelf me echt niet bevallen.

"Bullshit, you just wanted to go on a trip!"

"If I'd liked the job, I would have stuck around for a couple more weeks or even months! But if you think you have all the answers, why do you ask the questions? There's no need to be condescending about it, it is what it is. Thanks for the opportunity, I wish you all the best! Bye Mick!" En ik hing op, God wat voelde dat goed! Nu weet ik zeker dat ik de juiste beslissing genomen heb, ook al is m'n toekomst een pak onzekerder geworden. Ik werk niet meer voor een shitty hypocriete baas, heb het avontuur dat ik hier wou én ik denk dat deze blog ook veel interessanter zal worden dan schapenkruizen en kak!

Sorry voor de lange uitleg mensen, ik heb toch meer meegemaakt dan ik zelf dacht. Hopelijk heb ik niet te veel uitgeweid over onzinnige dingen en tot snel!

Work hard, play hard

Mijn eerste weekend zit er bijna op en god wat was dat voor een.

We kwamen terug van de middle of nowhere naar de stad, of stadje beter gezegd. Normale verbinding, geen stof en schapen meer in de nabijheid. Wat voelde dat goed!

Ik kreeg een kamer in Bossman's huis samen met twee andere meisjes. De anderen blijven normaal in een trailerpark, maar dat was volzet dus kregen zij een plek in de caravan in de tuin.

Ik had eindelijk terug toegang tot een normale douche die niet te heet of te koud was en waar het water niet soms stopte zodat je jezelf wat staat chinees te waterboarden omdat er enkel nog maar druppels vallen. Niet zo gezellig om helemaal ingezeept te moeten wachten tot het water terugkomt! Meer comfort hier! En terug een normale wc die je moet doortrekken en waar geen vliegen vantussen je benen komen uitvliegen. Helaas vergat ik in 't begin door te trekken omdat ik dat dus een week niet heb moeten doen! Ik moet zien dat ik niet gewend raak aan al dat comfort, want straks is het terug naar de sheds. Ik kijk er eerlijk gezegd wel tegenop!

De eerste avond ging ik met de twee meisjes van de caravan mee naar de pub, de anderen bleven braaf thuis bij de baas, maar dat zag ik niet zitten!

De pub was een bar/bistro/casino. Heel vreemd hoe dat ze dat hier in elkaar hebben gestoken, maar wel handig. Direct na het eten kan je een pint bestellen aan de bar en nog wat op de slotmachines spelen, maar dat laatste is niet echt mijn ding, dus dat heb ik niet gedaan.

Er was wel een pool, dus daar heb ik me even op uitgeleefd. Helaas weer met een oncomplete set ballen die ze dan vervangen door dezelfde kleur. Speelde ik weer met drie rode en drie gele zoals in Noosa. In dit geval zat er wel een top op de keus! Toch een beetje vooruitgang!

Ik kon ook eindelijk eens bonden met de meisjes, heb ik dan toch vrienden kunnen maken als de nieuweling!

Na de pub ging ik met Marina, een Duits meisje, mee naar de karaokebar waar we ons helemaal hebben uitgeleefd op de dansvloer. Ik heb me wijselijk onthouden van zang, ik wou de mensen niet wegjagen!

En het was ook enorm grappig, want blijkbaar is een nektapijt hier helemaal in! Ik wou dat ik een schaar had meegenomen, die haartrend is zo passé! Ik dacht dat ik in een welvaartland zat, maar op dat vlak lopen ze toch achter!

Na de karaokebar gingen we nog mee met enkele lokale jongens en meisjes die gingen rondhangen in iemands schuur. Net een clubhuis van de scouts ofzo. Maar wel gezellig tussen de hillybilly's.

Het was uiteindelijk redelijk laat (of vroeg) eer we terugkeerden. Om zeven uur 's morgens stommelden we terug en moest ik een walk of shame doen bij de baas thuis, die helaas al wakker was. Genant! Zijn ex-vrouw kwam die dag ook langs en hij wou privacy, dus we vlogen gelijk terug buiten. We hebben dan maar een ontbijt gaan halen en dan een frisse plons in de rivier gaan nemen. Wat rondhangen, uitkateren en korte dutjes in de auto doen, maar dan hadden we het toch al snel gehad! Ik was niet echt meer op m'n best moet ik zeggen. Iedereen werd wat cranky en uiteindelijk konden we pas om drie uur terugkomen. Ik ben dan maar meteen in bed gekropen voor een paar uur slaap want om half 7 gingen we weer naar de pub voor de boksmatch. Tapwater please!!

Ze hadden dus effectief een boksring op het terras gezet waar de lokale mannen en vrouwen elke keer drie rondes vochten! Kan je je dat al inbeelden in cafe Olymp?

Ik vond het wel heel leuk moet ik zeggen, ik ging er helemaal in op: "Break his nose! I wanna see blood! I want to take a teeth home as a souvenir, people!" Mensen begonnen mee vreemd aan te kijken, maar het was sterker dan mezelf!

Er brak ook een echt gevecht uit tussen en vrouw en haar echtgenoot en een andere man. Dat was even interessanter dan de match zelf! Drie politieagenten waren nodig om de man tegen de grond te werken en twee voor zijn vrouw. Ik wou er al tussenlopen met de bordjes die de dames omhooghouden in de ring om de rondes aan te geven. Ze werden alletwee door de politie buitengeleid en de aandacht kon weer gevestigd worden op de echte match die bezig was.

Om tien uur zijn we naar huis gegaan, toch op een deftig uur thuis en niet onder invloed deze keer! Ik weet niet of de baas me volgende week weer in zijn huis laat slapen als ik zohard blijf feesten. Maar je leeft tenslotte maar een keer en ik wou het echte Australische nachtleven ook eens leren kennen. Wat dus redelijk stevig kan zijn! Helaas heb ik hierdoor wel geen inkopen kunnen doen, zoals schoenen en werkkledij! Dat zal dan voor volgende week zijn, dan moet ik proberen het iets rustiger te houden!

Ik merkte wel dat Bossman ineens helemaal anders doet. De meisjes hadden me al verteld dat hij zijn "prinsesjes" uitkiest en die dan meer mogen dan anderen. Zo had hij bijvoorbeeld vorige week beloofd dat ik op de wifi mocht omdat hij toch heel veel gigs kreeg en er amper 2 gebruikte, maar toen ik vandaag vroeg of ik de wifi mocht gebruiken om mijn bankaccount geactiveerd te krijgen zei hij ineens nee, want dan zou ik superveel downloaden en waren zijn megabytes op.. en het bier dat hij vorige week had gekocht en ik toen niet moest terugbetalen, was wel ineens van m'n loon afgetrokken. Achja, als hij dacht van mij een huismus/prinses te maken, dan kwam hij sowieso van een kale kermis thuis. De twee andere meisjes blijven wel altijd thuis in zijn gezelschap en ik zie hen constant bellen en doen op de wifi. Ik doe gewoon mijn job en meer moet dat niet zijn! Vriendjespolitiek, je komt het toch ook overal tegen.

Sheephandling

Zo lieve mensen, de eerste werkweek als shedhand zit er zogoed als op! Hoe ga ik dit in godsnaam samenvatten? Deze nieuwe wereld valt niet in een paar woorden te vatten, maar ik ga het proberen!

De eerste dag werd ik om kwart voor 7 aan de shed verwacht. Naar goede gewoonte stommelde ik dus te laat uit m'n slaapzak en was het vlug vlug tanden poetsen aan de watertank - en ik kan wel vertellen dat dat 't enige is dat ik hier 's morgens doe aangezien er zelfs geen spiegels zijn om meer dan dat te kunnen doen. Niet dat ik hier in Australië al veel decadenter gedaan heb dan lenzen insteken en wat mascara aandoen. Bon, niemand leest deze blog voor make-uptips, dus moving on. Erna heb ik snel een ontbijtje binnen gestoken, want godzijdank worden alle maaltijden voorzien door onze kokkin. Wel technisch gesproken is zij ook een roussabouder (ik ga nog verder op de term in) want de echte kokkin heeft een operatie gehad. Maar ik klaag niet, ik heb hier al goed gegeten. Oke anyway, ik sta dus toch op tijd aan de shed, wat ook maar twee minuten wandelen is, maar hey, ik kan toch op tijd komen, wie had dat gedacht?

De Bossman gaf me een korte uitleg, stak een bezem in m'n handen en ik kon beginnen. De bezem is by the way niet veel anders dan een rubberen lat aan een ijzeren staaf, logisch, want anders zou de vacht van de schapen er gewoon in blijven hangen. De bedoeling is dat ik met de bezem de wol wegveeg die overal in 't rond springt en voornamelijk de konten uit de pelzen veeg. Niet zo gemakkelijk als je zou denken aangezien de scheerders met zes tegelijk begonnen te scheren en je dus van links naar rechts rent om kontgaatjes uit pelzen te halen en in de 'stained buts' te steken of andere wol in de 'locksbuts' (een but is een grote zak om wol in te verzamelen en stained betekent hier met een mooi woord dat er pis of kak aan de pels hangt, locks daarentegen zijn korte stukjes wol die overal af dwarrelen). Deze buts steken dan weer in grote ijzeren butholders. (Ik verzin deze namen niet hoor mensen).

De bezem is merendeel voor de show in het geval van 'stained wool' aangezien je vaak met je handen in de kaka moet grabbelen om deze los te trekken. Meteen ook de bedoeling van dit eraf te halen voor de vachten op de tafel worden gegooid om daar de vuile randen af te halen. Ik had er de eerste dag maar twee die ik op tijd kon verwijderen voor de shearer z'n volgende positie aanneemt en je dus je kans hebt gemist. Ik ben wel nog nooit zo blij geweest met een schapenkont. Als Australië me al 1 ding heeft geleerd, is het blij te zijn met kleine dingen. Zoals poep aan je handen in plaats van in de pels.

Dan was het tijd voor de tweede job: aan de tafel de vuile randen van de pels halen. Je hebt stained en je hebt gewoon sweaty ends. Ik zag in 't begin enkel pels, dus ik begon links en rechts maar wol af te scheuren, maar zo werkt 't dus niet.

"Follow my hands, watch what they do!" zei Bossman.

"I would if I could see them, they're moving so fast!"

De bedoeling daarvan is de slechtere kwaliteit wol te scheiden van de betere.

En als de 'buts' te vol geraken, moet je erin springen en met je voeten alles wat vaster drukken, zo kan er 3x meer in. Ik zit dus niet enkel met m'n handen in de kak, maar soms ook nog eens met m'n voeten als ik in de 'stained buts' sta te trappelen. Outback? Outkak ja.

De wol wordt - als ze niet in buts worden gestoken - per kwaliteit in een soort gangen gestapeld die vanachter met een deur geopend kunnen worden door de perser. Die perst dan alles samen in grote balen.

Een derde aspect van de job is de pelzen ophalen als de shearers klaar zijn met scheren en de vachten op de tafel gooien met een bepaalde techniek zodat je snel de 'sweaty of stained ends' eraf kan halen. Dit moest ik dag 1 echter nog niet doen.

En al deze jobs samen noemen ze hier dus roussabouden, wat mijn taak is als shedhand. (Of shithand zoals een Nederlands meisje hier wekenlang dacht. Grappig, maar accuraat).

En dat doe ik nu dus van 7 tot half 6 met, na 2 uur-shiften heen en weer lopen, rondspringen, bukken en gooien, een halfuur pauze en een uur lunch. Ik had een fitnessabonnement, maar zo'n workout heb ik nog nooit gehad. Waarschijnlijk omdat ik mijn fitnessabonnement de laatste tijd enkel gebruikte om te douchen aangezien die thuis kapot was. Ik had die misschien toch beter kunnen benutten..

Ik had ook nooit gedacht dat schapen scheren zo bloederig kon zijn - ondanks mijn eigen ervaringen met benen scheren, dat kon ook wel eens bloederig aflopen en lijken of ik een schaap in de douche had geslacht. Bon, hier zitten ze dus ook wel eens door de huid en het gebeurt dat de snee te diep is en dan moet de shearer het schaap dus toenaaien. Ik heb zelfs al een stuk bot uit een poot zien steken en wilde verhalen gehoord over darmen die eruit komen. Maar wat naald en draad en je ziet er niks meer van! Kan je al raden wie het het bloed met een stuk wol mag opvegen?

De schapen geven wonder boven wonder amper een kik, die lijken soms wel gehypnotiseerd. Misschien voelen dieren pijn toch anders. Al die filosofische gedachten die door mijn hoofd gaan als ik in kak sta te trappelen, je staat er versteld van.

En net toen ik dacht dat ik het onder controle begon te krijgen, brachten ze de rammen binnen. Big ass sheep met cohones zo groot als meloenen, cantelopen weliswaar, maar toch! En de stank, eikebah, nog meer kak dan anders!

Maar om een lang verhaal kort te maken: (haha grapje, ik ben er nog lang niet hoor) 't is wel pokkezwaar werk en ik voel spieren in m'n lijf die ik niet eens wist dat ik had. Maar ach, 't doet enkel maar zeer als ik beweeg..

Ik moet zeggen dat de baas wel heel chill is. Ik heb wat last met m'n bankaccount hier geactiveerd te krijgen en hij zag me vloeken op de heuvel toen het bereik weer wegviel, hij gaf me een biertje en zei dat ik volgende week wel tijd zou hebben in de stad om het te regelen. Als je geld nodig hebt, kan dat geregeld worden, maak je geen zorgen! Ik ga morgen naar de stad, wat heb je nodig, ik neem het ineens mee!

"Just some beer, preferably Stella, and a unicorn please?"

"I can arrange the beer, even though Tooheys is better. But a unicorn will take time!"

"Then just get me a donkey with a partyhat!" was mijn antwoord.

En effectief, de dag erna stond er een sixpack Stella Artois in de koelkast en een ezel voor de deur... Zijn jullie ermee weg? Zot, geen ezel voor de deur, wel Stella in de frigo!

Ik moet zeggen dat de baas precies veel potentie in mij ziet. Arme man, waarschijnlijk is hij legally blind. Dag 2 toonde hij me al de boeken, hoe de administratie in elkaar zit, en zei me dat hij ziet wanneer er mensen komen die hersenen hebben en uitdaging nodig hebben. Normaal moet hij eerst wat mongul in mensen steken (dat betekent je wat ruwer maken), maar dat ik dat precies al had. Ja, er steekt serieus wat mongool in mij, dat had hij al goed gezien. Heel wat mensenkennis heeft die man!

Ook spiermassa is belangrijk, maar dankzij mijn duizend bijjobs en zeker het restaurant waar ik zware borden en plateaus heen en weer zeulde, was dat al in de sjakoche.

Hij vertelde me dat je in deze job met de juiste attitude snel omhoog kan klimmen en $2000 tot zelfs $4000 per week kan verdienen. Lezen jullie dit ook, 24+?

Hij zei me dat ik in een paar weken zijn beste shedhand kon worden.. Wie had gedacht dat ik potentieel had in de schapenbusiness? I didn't choose the wooly life, the wooly life chose me!

De volgende dagen was het meer van hetzelfde, inclusief de huiden gooien, wat echt niet evident is! Ik hoorde erna van de andere meisjes dat het normaal weken duurt eer iemand zelfs maar iets anders mag of kan doen dan schapenkonten wegbezemen. Ik gloei een beetje van trots - en mijn spieren van de pijn.

Het is ook niet allemaal kommer en kwel hoor. Er zijn ook leuke momenten! Zoals toen ik de baas vertelde dat ik op Springbrook al met een schaap had geworsteld. Ahja? Ga er dan maar een halen! En ik stond vijf minuten later effectief met een schaap voor z'n neus, piece of cake boss! Dat had die niet zien aankomen hoor! En toen we een runaway sheep hadden, heb ik die ook tegen de grond gewerkt en terug in de stal gesleurd. Belgisch gerief hé, evengoed als Stella!

Helaas moest ik erna dan maar wat ongeschoren schapen zoeken die door de koker waren ontsnapt, met al die ervaring die ik al had... Toeme, ik en mijn uitsloverij altijd. De koker is trouwens waar de geschoren schapen doorgaan om in een andere wei terecht te komen.

"Are you sure this is not something like dropbears and koalanests? I know the touristjokes by now!"

Nee nee, 't is voor echt!

Ik dus door die - jawel - strontkoker. Geen ongeschoren schaap te zien natuurlijk, die waren door de boer al lang terug gedreven. Daar zat ik dan met een broek vol kak. Langs de buitenkant welteverstaan!

En gisteren hebben we een schaap geslacht! We als in, de baas slachtte het schaap en wij keken toe hoe hij dat deed, villen en al! En wat stond er dus vandaag op het menu? Kip! Haha nee, schaap he!!

Vrijdag nog een laatste dag werken en dan begint het weekend! Terug naar de bewoonde wereld!!! Ikeb nog geen idee hoe dat hier in z'n werk gaat, maar hij informeerde me al dat ze wel eens gaan vissen en jagen, bbq'en, waterskiën, naar de bergen, naar het strand,.... En morgen zou er een amateur boksmatch zijn. En ja, ik hou m'n grote mond voor ik nog beweer dat ik ook kan manhandlen en niet alleen sheephandlen. Ik zou graag met al m'n tanden terugkeren naar België!!

Ik kijk uit naar de volgende avonturen, samen met jullie!