On the move #2 - arrived

Sydney vond ik niet zo'n fijne stad, heel onguur. Ik zat wel in het Central Business-disctrict over het station waar ze ook net een straat aan het heraanleggen waren. Deze was helemaal opengebroken met hoge hekken rond waardoor je de overkant van de straat zelfs niet zag. Slecht voor de coördinatie zoals ik later ontdekte. Er waren heel veel daklozen en mensen die ronddwaalden onder invloed van weet ik wat. Ik ben dan toch heel dapper alleen een pintje gaan drinken aan de overkant van de straat. Die ik dus niet vond door de wegenwerken. Ik heb wat in cirkeltjes rondgelopen eer ik de doorgang vond om over te steken. Er staat dan effectief iemand met een lichtgevende staaf om dit aan te duiden, dag en nacht. Die Australiërs hebben de vreemdste jobs en goed werkt het niet, want ik zag ze dus niet staan...

Uiteindelijk in de bar toegekomen, was ik wat aan het bijschrijven toen een jongeman in lederhosen, redelijk dronken, vroeg of hij erbij kon komen. Ik zei dat dat oké was, kwestie van sociaal te zijn. Hij vertelde me dat er zowel een Oktoberfest-festival gaande was als verscheidene Halloweenfeestjes op de universiteit. Toen viel m'n euro pas dat er inderdaad heel veel Duits geklede mensen rondliepen, zelfs in de kamer van m'n hostel hadden er meisjes zo'n typische outfits aan. Ik dacht dat dit ook gewoon een Halloweenkostuum was. Helaas was hij zo dronken dat hij dezelfde vragen bleef stellen en uit het niks bleef zeggen dat ik een muzikale carrière moest uitbouwen. Waarop ik zei dat dat waarschijnlijk het laatste is wat de wereld nodig heeft. Dat gaf hem blijkbaar een reden om nog meer te pushen. Ik heb hem dan maar afgewimpeld, waarna er weer een andere Australiër aan m'n tafeltje plaatsnam. Maar deze man was van de buurt waar ik heen ging en we hadden een heel leuk gesprek over zijn job in de naburige stad en over de baan van zijn vriendin. Hij vroeg me of ik wel wist waar ik aan begon in Nyngan. Duidelijk niet, ik weet totaal niet wat te verwachten. 'Je zit in een gat van een dorp,' zei hij, 'Nyngan stelt heel weinig voor!' 'Ik zal het wel ontdekken,' antwoordde ik hem. Ik toonde hem ook de lijst die een vriendin had opgesteld met zaken die ik zeker moest doen of zien en hij vond dit heel amusant. Australisch liedje leren? Check! Crocodile Dundee ontmoeten? Misschien als ik LA tegenkom op weg naar Nyngan want dat is blijkbaar waar hij woont..

Na nog een midnight KFC-burger ging ik terug naar de hostel want om zes uur moest ik er weer uit om mijn trein naar Dubbo (New South Wales) te halen. Aangezien Sydney nog eens een uur later is dan Brisbane, voelde dit dus aan als vijf uur toen de wekker afging.

Ik heb de trein gehaald en was weer meer dan vijf uur onderweg naar Dubbo. Onderweg zie je ook niets anders dan groene velden, schapen, koeien en drenkplaatsen. Een dorpje links en rechts en dat is het zowat. Dit land is zo groot, de afstand die ik hier al afgelegd heb zou me vanuit België halfweg Rusland brengen, maar hier ben ik op de kaart amper bewogen. Ze hebben boerderijen groter dan België!

Ik zat naast een hele lieve dame met wie ik even gepraat heb over aboriginals en de mentaliteit van de inlanders. Hoe dieper je het land intrekt, hoe sympathieker de mensen en hoe lager de criminaliteit. Dit geldt helaas niet voor aboriginals maar dat is een heel ander verhaal.

Het is wel grappig dat iedereen die je tegenkomt een immigrant is. Zij kwam van Hongarije, de man van het buffet uit Engeland enzovoort enzoverder.

Nadat ik in Dubbo toekwam moest ik nog twee uur met de bus naar Nyngan zelf waar ik uiteindelijk werd opgewacht door m'n nieuwe baas. De busreis verliep vlot, zeker omdat ik voor het merendeel aan het slapen was.

De baas was wel oké, er waren ook al twee meisjes bij, maar die hielden zich precies wat op afstand. Ze proberen me waarschijnlijk eerst wat in te schatten!

Ik mocht al meteen mee naar de winkel. Hier winkelen houdt in dat ze vijf rekken hebben klaar staan met alles dat hij besteld heeft en we dit in de ute laden.

Nadat alles ingeladen was, vertrokken we weer naar de finale bestemming. Jaja, weer een uur in de auto! Hier is het vrij dor, ze hebben al een tijdje weinig regen gehad en dat merk je.

Ik had al een heel goed gesprek met hem over vanalles en nog wat, ik denk dat hij me ook wel oké vind. Het is wel een verstokte kettingroker, maar ik mag niks zeggen als een één-week geheelonthouder.

Onderweg zag ik al meteen een kangoeroe. Dood, op de weg. Stond op m'n lijst dat ik er een moest spotten en er staat niet bij of die levend moest zijn. Check, kangoeroe gezien! Maar er zijn er nog duizend die gezond en wel rondhuppelen hoor, geen paniek! Ze zijn ook wel wat suicidaal, want je ziet er heel veel wachten aan de kant van de weg om dan ineens over te springen als je er bijna bent. Rare beesten. Erna zag ik nog een hele kudde emoes. Als kudde het juiste woord is?

Na een uur kwamen we dan eindelijk toe op de eindbestemming. En ja, het is inderdaad echt een gat zoals de man van de bar al had gezegd. En dit was dan eigenlijk Nyngan zelf niet, maar gewoon land erbuiten, ik weet niet of dit zelfs nog wordt beschouwd als deel van het dorp of gewoon weg en grond tussen dorpen in. Ik zit in de middle of nowhere! Er staan schuren met honderden schapen in, klaar om geschoren te worden, een paar basic bungalows voor de medewerkers met enkel een bed, aparte schuren met basic douches waar ze een vuur moeten stoken onder de waterton om warm water te creëren, wc's die niet meer zijn dan een halve ton over een gat in de grond waarvan meer dan de helft zelfs geen deur heeft.. waar ben ik beland?

Ik kreeg een hele rondleiding en alhoewel het echt wel helemaal anders is, heb ik er wel een goed gevoel over. En hij ook over mij, want hij zei dat ze de meisjes wat ruwer moesten maken in het begin, maar dat ik dat precies al wat ben.

Er is nergens bereik, buiten aan één raam in de schapenscheerdersstal en boven op een heuveltje waar er een poeltje is en er duizend vliegen tegen je gezicht aanbotsen. En dan moet je nog rond de poel blijven bewegen om het bereik te behouden. Ik wou outback? Ik heb het gekregen, veel meer dan dat zelfs.

Maandag begint het dus echt, ik ben heel benieuwd hoe dit nog gaat verlopen én hoe ik deze blog upgeload ga krijgen! Blijf vooral volgen hoe het afloopt, ik ben benieuwd samen met jullie!

On the move

En ik ben weer on the move. Gisteren was de laatste dag dat ik doorbracht in Springbrook farm. In de voormiddag zijn we met de paarden en de dirtbikes koeien bijeen gaan hoeden zodat we de nodige cowskills konden opdoen. Ik koos voor Ruby, het paard dat ik al enkele keren had bereden. Daar was ik tenminste nog niet afgevallen, van de motors helaas al wel. Omgevallen meer dan echt gevallen doordat ik steeds stilviel. Versnellingen op een motorbike moet ik nog onder de knie krijgen, vrees ik.

Ruby was een toppaard, alleen had ze een fascinatie voor bomen waardoor ik meer tussen de struiken en de bomen reed dan ernaast op de effectieve zandpaden. En als er lage branches waren, besloot Rubbikskube net op dat moment om te beginnen draven waardoor ik met mijn hoofd in de bomen hing en tegen takken botste. En dat was niet alleen door mijn beginnerscommando's, werd me verteld, want al bij al deed ik dat vrij goed. My horse just forgot to horse sometimes. Ik maakte dan maar wat flauwe moppen dat de cruisecontrol slecht afgesteld stond en ik moeite had de neutrale versnelling te vinden En daarbovenop deed ze niets liever dan eten, eten en nog eens eten. Elke keer als we stilstonden wou ze grazen, maar als je dat toelaat, doet ze niks anders meer. Serieuze spierpijn heb ik overgehouden van de teugels heel de tijd terug te trekken en het paard in bedwang te houden. Ik denk dat ik mijn spiritanimal gevonden heb

De koeien hoeden ging op zich wel goed, kuddebeesten volgen elkaar dus het is een kwestie van in stap achter de beesten te blijven en de achterblijvers bij de groep te drijven.

Op een bepaald moment vroegen ze wie een koe wou onderzoeken door z'n hand/arm in het achterste te steken. Ik denk dat ze dit elke week vragen voor de grap en er natuurlijk niemand zich kandidaat stelt, maar uiteraard stak ik m'n hand op, want wie me goed kent, weet dat ik dat moment op foto wou, de moneyshot. "Why am I not surprised you raised your hand", zei Michael, de instructor. "I even want a picture of it" antwoordde ik. Gekke Belg, naam helemaal waargemaakt, ik zag het in z'n ogen. Maar ik heb het dus effectief gedaan ("not much difference with the gynaecologist" zei ik nog) en heb er een foto van. Nog iets van m'n lijst kunnen afvinken

Daarna was het tijd om in te pakken. Na nog een laatste maal iets misplaatst te hebben - m'n werkschoenen - in een Spaanse paniek te schieten en iedereen te verplichten hun zakken en koffers te checken terwijl erna bleek dat m'n schoenen gewoon in m'n kamer lagen onder het beddengoed dat ik er zelf had opgegooid, was ik gepakt en gezakt. Het was helaas al een hele week zo dat ik constant dingen kwijt was, om ze terug te vinden, om dan iets anders niet meer te vinden. Just call me the misplacer, it's my middle name.

We kregen van de medewerkers een laatste infosessie en een hele map met onze reisroute, tickets en andere varia waaruit bleek dat ik de verste route had van allemaal. Een busrit met alle participanten naar een hostel in Brisbane, de dag erna een treinrit naar de luchthaven voor een vlucht naar Sydney, een treinrit naar een overnachting in een hostel daar, twee treinen en een bus op zondag en dan ben ik eindelijk in Nyngan, mijn voorlopige eindbestemming. Ik ben al moe nog voor ik begonnen ben!

Michael nam me nog even apart: "Don't let me down there!". Ik antwoordde dat ik dezelfde atttitude meeneem als degene die ik op hun boerderij had getoond. "That, your work bitch-hat en Big Boss-belt and you'll be just fine!" knikte hij goedkeurend.

Na een busrit van drie uur en half naar Brisbane, kwamen we toe in de hostel, waar iedereen samen verbleef en daar kreeg ik het meteen op m'n heupen. Ik moest weer op iedereens lip zitten en had nog een druk reisschema voor de boeg. Het leeftijdsverschil (begin twintigers) en het op elkaar gepakt geleefd te hebben, brak me heel snel op, dus ik belde wat motels in de buurt en vond uiteindelijk een lieve dame die de wanhoop in m'n stem hoorde en haar appartement-motel opende na sluitingstijd zodat ik kon inchecken. Vijf minuten later stond ik weer gepakt en gezakt in de lift naast enkele van mijn medeparticipanten die al hun spullen in de kamers hadden gedropt en eten gingen zoeken. "Huh Vicky, vind je je kamer niet?". "Ik ben hier weg," zei ik. "Ik kan het mentaal even niet aan!" "

Weg?"

"Ja, terug naar België!". Drie ongelovige gezichten keken me geschokt aan.

"Nee gekkerds, ik heb een motel geboekt, ik zit te lang met teveel mensen op elkaar gepakt, arrivederci!

Aan het onthaal legde ik de situatie uit aan de medewerker van de hostel, hij maakte er geen probleem van. Een refund kon ik helaas niet verwachten.

"No problem, therapy is more expensive! It's me, it's not you!" En met die woorden was ik voor de duizendhonderste keer weer onderweg naar een ongekende locatie. Die ik 500 meter verderop vond in de vorm van een hotelletje met appartementjes als kamers. Ik had een EIGEN slaapkamer, een EIGEN douche, een living, keuken en een groot terras! Decadent hé, ik weet het! Ik verdien vanaf volgende week goed m'n boterham dus ik voelde me er niet schuldig over! Ik ben een pizza gaan eten en wou eigenlijk een fles wijn kopen (na een week in de outback had ik dat wel verdiend, dacht ik), maar alcohol kopen in Australië is bijna onmogelijk. Je voelt je al snel een alcoholieker hier. Je hebt aparte winkels die drank verkopen en die sluiten om 10u 's avonds, zelfs op vrijdag. Sommige bars hebben een licentie om drank te verkopen dat je mee naar huis kan nemen, maar dat was weer 20 minuten verder wandelen. Zo wanhopig was ik ook weer niet, dus ik en de Engelsman Harry - die zijn Zweedse kamergenoten ook strontzat was - zijn rustig een pintje gaan drinken (strawberrybeer, oh my god the best!). Ik kon op m'n gemak in een dubbel bed slapen en arme Harry kon weer in een ander stapelbed gaan liggen. Sorry not sorry!

Vandaag belde Mick - mijn nieuwe werkgever - me even op om te informeren hoe ik het stelde en de laatste puntjes op de i te zetten. Ik moest nog een slaapzak hebben en hij wacht me zondag op in Nyngan. Ik kon dus nog een extra trein nemen naar het winkelcentrum om een slaapzak te zoeken, die ik gelukkig al snel vond. Ik was echter wat te wild met de opgestelde slaapzakken te bekijken waardoor ik er een paar tegen de grond had gegooid die ik niet meer deftig opgehangen kreeg en ik zelf al snel tussen de slaapzakken hing te klungelen. Ik was dus bijna verplicht om in die winkel mijn spullen aan te schaffen aangezien de winkeldame me ertussenuit moest redden. En daarbovenop scheurde onderweg naar huis de papieren zak met slaapzak uiteraard ook nog midden op straat open. Zucht, hoe trek ik het ongeluk toch altijd zo aan ?

Maar oké, na uitgecheckt te hebben uit het 'appartementje' kon ik met m'n trekrugzak, slaapzak, cowboyhoed, rugzak, handtas en schoendoos met werkschoenen als een pakezel naar de trein vertrekken. Ik had een rechtstreekse verbinding naar de luchthaven waar ik te horen kreeg dat de vlucht een uur vertraging had. Maar dat was niet zo'n ramp want dat gaf me de tijd wat vrienden en familie op te bellen op de luchthavenwifi en dit al te beginnen schrijven.

Uiteindelijk na een uur extra wachten konden we boarden en in het vliegtuig had ik een plekje aan het gangpad met extra beenruimte vlak naast de emergency exit (ik kon kiezen zonder bijbetalen, yes!). Ik wist niet dat dit dus blijkbaar ook inhoudt dat je die exitdeur in geval van een noodgeval moet bedienen.. hopelijk gebeurt er niets, dacht ik direct, want als iedereen op mij en mijn karma moet rekenen, staan we verder van huis!

Aangekomen in Sydney was het zoeken. Ik moest een trein nemen naar Business Central, waar en hoe, no clue. Maar met een stem en geen gène kom je hier ver, dus ik zat al snel op de juiste trein richting weer een andere hostel. Ik wou avontuur, ik krijg het, en dit is nog maar het juiste station zoeken in een wereldstad

Ik stuurde m'n nieuwe baas dat ik veilig geland was en hij stuurde terug: "Thanks Nikki".. Dat begint al goed, en ik heb dan weer niet de ballen hem te antwoorden dat het Vicky is. Ik zal het morgen wel rechtzetten en me voorstellen als Schnapps!

Na wat zoeken en verscheidene mensen aanspreken vond ik dan eindelijk de hostel. Sydney is totaal anders dan wat ik in Noosa of Brisbane zag. Superdruk en zoveel louche figuren die hier ronddwalen. Het is hier dan ook Halloweenweekend en iedereen gaat er helemaal in op. Het is moeilijk de feestvierders van de echte creeps te onderscheiden en ik was blij met pak en zak in te kunnen checken. Helaas ontdekte ik hier pas dat ik mijn verdwenen en erna gevonden werkschoenen op de vlieger vergeten ben... Irony of life noemen ze dat dan. Ik moet dit solobackpacken toch nog onder de knie zien te krijgen. Dan maar snel een lost lugagge-formulier ingevuld en hopen op het beste. Niet dat ik denk dat iemand die schoenen zal willen na een week in pis en drek te hebben rondgewaad, maar ik heb er wel 60 dollar voor neergeteld. Ach, ik heb schoeisel aan m'n voeten en al de rest van m'n bepakking nog wel in m'n bezit, het komt wel goed!

Na geïnstalleerd te zijn in de hostel ga ik hier even een bar opzoeken en een welverdiend pintje nemen. Ik verlang al bijna terug naar het platteland, hoe snel kan je van stadmeisje naar boerin gaan?

Volg de blog voor de rest van mijn trip te volgen!

Noot van de auteur: Ik probeer al een tijdje foto's op de blog upgeload te krijgen, maar dit lukt me helaas niet. Het neemt teveel tijd in beslag en ik ben nergens lang genoeg om dit deftig in orde te krijgen. Dus bekijk ze gerust op Facebook en Instagram zou ik zeggen! Dat lukt gelukkig wel!

*En nee, dé foto met de koe heb ik om duidelijke redenen niet openbaar geplaatst, sorry om jullie teleur te stellen!

Cultuurshock

Hallo blogvolgers en hallo cultuurshock!

Nu zit ik pas echt in de outback! Het was genieten aan de Sunshine Coast maar nu is 't echte werk begonnen!

Er is hier amper signaal: geen 4G, geen mobiel bereik, geen contact met de buitenwereld. Er zijn wel desktops en wifi, maar de wifi is voor de medewerkers hier en met 20 medeparticipanten zijn de pc's amper vrij. Het dichtsbijzijnde dorp is 30 minuten rijden en ik denk dat hier op een dag al bij al 20 auto's passeren, waarvan het merendeel trucks zijn - en inderdaad, sommigen zoals in Railroad Truckers met drie gekoppelde trailers. Maar ik wist (half) waaraan ik begon, dus ik klaag niet!

De grootste aanpassing hier zijn vreemd genoeg de mensen en voornamelijk de hoeveelheid. 21 in totaal van alle nationaliteiten waarvan 8 in onze cottage (met 1 (!) badkamer ). Ik heb amper een moment voor mezelf en hoewel ik dacht dat ik een sociaal persoon was, blijkt dat toch niet altijd zo te zijn. Ze gaan me nog de grumpy Belgian noemen, denk ik. Beter dan Schnapps de eerste dag, want blijkbaar is Knaeps te moeilijk uit te spreken en is m'n voornaam te simpel.

De Australiers zelf zijn wel oke, beetje rough around the edges, maar wel vriendelijk en supergrappig. Droge sarcastische humor wordt zeer zeker geapprecieerd, dus op dat vlak pas ik er al perfect tussen .

Dag 1 kwamen we toe en kregen we een hoed, drinkbus en de mogelijkheid tot het kopen van zeer Australische outbackhemden en -broeken en werkschoenen. Ik maakte meteen een entree met mijn 'work bitch'-pet (Ja Maya, I did) en mijn Big Boss-belt die ik een aantal dagen daarvoor had aangeschaft. Dat was uiteindelijk wel een goede ijsbreker, al moest ik de pet snel inwisselen voor de verkregen hoed, die - na wat geplooi door onze instructor Michael - eigenlijk wel redelijk cool is.

Na de verplichte introductie op de farm kwam de eerste opdracht: paardrijden. Na enkele richtlijnen gingen we meteen op weg door de outback tussen de koeien en de walibi's. Heel irreeel, maar supermooi en graaf! Ik deed het vrij oke. Ik ben tenminste op het paard gebleven, een ander meisje is recht in een modderplas getuimeld! Tegen het einde ging het best goed, beter dan de start toen ze mijn gehobbel in draf vergeleken met 'a lesbian with one leg riding a poal' .

In de namiddag kwamen dan de jobaanbiedingen en telefoontjes. Ieder van ons heeft een profiel dat is uitgestuurd naar werkgevers. Sommige jobs werden uitgekozen door de organisatie, anderen waren op vraag van de werkgever. Ik had er een van elk, niet slecht voor iemand zonder ervaring. De trainer moest de ene eerst zelf bellen en de andere was antwoordapparaat, wat geen ramp was, want dan had ik wat downtime. Anderen hadden een hele lijst af te werken en waren een hele avond aan de lijn. Het leek of ik het contactcenter nooit had verlaten.

Ik heb nog eens geinformeerd achter de struisvogelboerderij, en dat is een optie in januari. Ze denken hier dat ik een rare fascinatie heb voor die vogels, maar het lijkt me gewoon leuk. Al is het hard werken, ik onderschat het niet!

Dag 2 gingen we met de landrover rijden op de steile hellingen in de outback. Niet veel anders dan onze Belgische wegen, dus dat viel mee. Helaas vroeg Michael wel wie er al was gecrasht.. (Maak geen oogcontact, maak geen oogcontact..). De tractors erna waren wel een uitdaging: zand scheppen, boomstammen heffen, trolleys achteruit manouvreren, ... Comfortzone? Welke comfortzone? Ik ben er natuurlijk afgetuimeld en heb bij het parkeren een schuur geramd. Ze noemen me ondertussen al de disasterattractor. Geef me dan toch maar Schnapps .

In de namiddag gingen we dirtbiken, wat na wat gesjoemel met de versnellingen best oke ging. Dit lag nog het dichtste bij iets dat ik ken, al is scooteren nu ook niet een van m'n topkwaliteiten.

Dag 3 was een leuke dag. We gingen oefenen met kettingzagen en ik waande me even in Chainsaw masacre.. Ik hield me in, al zit ik in een groep met drie Hollanders dus daar was wel wat zelfdiscipline voor nodig!

Aangezien we wat voor stonden op andere groepen, mochten we in de namiddag lekker gaan zwemmen in de dam. Gaan abseilen, aan touwen slingeren en dat allemaal tussen de kikkervisjes. Hoe Australischer kan het nog worden? En dan ontdekte ik dat ze hier bier verkopen...!! Eindelijk nog eens een guilty pleasure na het opgeven van sigaretten, bereik en redbull.

Vandaag was de dag gevuld met omgaan met schapen (castreren, vangen, vitaminen geven) waar ik extra m'n best deed, want ik word namelijk een shearhand. Een helper bij de schapenscheerders. Een hele goeie job dat goed betaald wordt. Lucky me. Schapen worstelen was wat minder en ik ben blijkbaar de enige persoon die dom genoeg is om gebeten te worden door een schaap. Typisch.

Vroeg opstaan valt hier goed mee, vreemd genoeg. Ik sta zelfs extra vroeg op voor een rustige thee op de patio zonder mensen rondom mij. Half 6, piece of cake.

Morgen vertrek ik weer naar de volgende bestemming, spannend!!!

PS: sorry voor de taalfouten, een qwerty-toetsenbord is geen sinecure..

Nieuwe week, nieuwe plek

Hoi beste volgers, hier ben ik weer met meer weer.
De infosessie is vrijdag geweest en was heel interessant! Er kwamen twee mannen van de organisatie die alles hebben toegelicht en ons profiel opstelden om door te sturen naar potentiële werkgevers. Het is pas helaas dan dat ik doorhad dat ik mijn visum niet had afgeprint noch in m'n mails meer had staan. Al goed dat puur het feit dat ik in het land ben, betekent dat ik een visum heb, voldoende is. Stel je voor dat ik hierdoor weer rechtsomkeer kon maken, dan had ik me wel voor mijn hoofd kunnen slaan! Preparation is key zeggen ze dan.
Ik had ook een one-on-one gesprek met een van de organisatoren en die zei me dat ik vermoedelijk een inside-outside domestic help zal zijn wat betekent dat ik een manusje-van-alles zal worden. Ik moet me dus volgende week nog concentreren op tractor rijden en dirtbiking... Zeker niet spannend, want ik ben een held in motorvoertuigen
Ik vroeg hem half voor de grap of ze alpaca- of ostrichfarms hadden.. en ze hebben effectief een struisvogelboerderij, dus hij heeft in het groot op m'n aanvraag OSTRICH gezet en zal eens informeren of ze mensen zoeken dat zou ik echt geweldig vinden! Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze in Australië op een ostrichfarm hebben gewerkt? Mijn skills wel even buiten beschouwing gelaten natuurlijk!
Nadat we al het papierwerk geregeld hadden, waren we weer vrij om te gaan en staan waar we wilden en dus ben ik met de mensen die ik van dag 1 heb leren kennen naar het strand gegaan. Waar we prompt met vier in slaap zijn gevallen. Al goed zonder verbrand te worden!
Ik moet zeggen dat deze drie compagnons de reis al zeker dikke pluspunten geven. Ik ga ze missen als ik volgende week vrijdag weer moet doortrekken naar mijn nieuwe werkplek (please be an ostrichfarm, please be an ostrichfarm).
De dag daarna zijn we een grote markt gaan bezoeken in Eumundi. En als ik zeg grote markt, bedoel ik ook groooote markt! Daar is ons markt van Edegem of Mortsel of zelfs de vogelmarkt in Antwerpen niets mee in vergelijking! Ik heb me ingehouden en enkel nuttige dingen gekocht zoals een riem en sinaasappelsap, puur voor de vitamientjes die ik dag 1 en 2 misschien even over het hoofd zag hamburgers anyone ..
Erna zijn we een wandelingetje gaan maken door Noosa National Park om koala's te spotten.. dat wandelingetje werd een serieuze hike bergop om niets anders tegen te komen dan een bushturkey en een kraai.. zucht, ga ik daarvoor helemaal naar de andere kant van de wereld?
's Avonds zijn we onze koalazorgen dan maar gaan verdrinken in de pub van onze hostel waar we elkaar de spelletjes leerden van onze landen (ja natuurlijk rikiki ) en geland zijn op uno. Hét spelletje dat vriendschappen kan maken of breken, maar alhoewel het verhit kon worden, was het enorm grappig. En maar vloeken in onze eigen talen!

Erna zijn we dan onze benen gaan strekken in de lokale discotheek. Uiteraard bleven de Belg, de Engelsman en de Nederlander als laatste over. Maar het was wel superleuk. Zeker omdat onze Noorse boerinnenvriendin nogal tipsy was en dit natuurlijk totaal niet gewend was. Ik denk dat ze de tijd van haar leven had, maar om 12u kon ze het niet meer aan en heeft de Franse haar plichtstrouw naar huis gebracht. Twee uur later ben ik na een kebab braaf gaan slapen.
Vandaag besloten we nog een kans te wagen om koala's te spotten en de coastline af te wandelen, want blijkbaar zaten de koala's niet in het nationale park, maar er net naast..
Na vijf km wilden we het net opgeven. We kregen pijnlijke voeten en een stijve nek van omhoog te kijken. We waren wat naar de eucalyptusbomen aan het staren toen een vrouw langskwam en vroeg: 'oh, is there another one?'... another one? What do you mean ANOTHER one??
Jawel, 200m verder zat er een koala in een boom te slapen en een horde toeristen eronder deze te fotograferen, die wij - of voornamelijk ik - als wildemannen vervoegden! Ik voeg de foto's van de koala nog toe, maar ik kan wel zeggen dat mijn leven al helemaal compleet voelt ! Morgenochtendvertrekken we dan naar het echte werk, gedaan met rondlummelen, slapen op 't strand en koala's spotten. Tijd voor het echte werk! Wens me succes en tot de volgende!!

Vertrokken!

Na maanden van plannen, werken en sparen was het dinsdag 16/10 eindelijk zover. Om 21.45 is m'n vlucht naar Dubai vertrokken. Met mij erop welteverstaan
M'n koffer werd nog wel uit de rij gepikt om gecontroleerd te worden, maar ik mocht al snel vertrekken met de melding dat alles oké was.
De vlucht naar Dubai ging helaas niet zonder slag of stoot want er zaten twee strontezatte kerels op die alles verstoorden. Ze vielen op elkaar, naast elkaar en dat was nog maar toen ze zaten, het moment dat ze trachtten op te staan, ging het hek helemaal van de dam en moesten alle omringenden ergens anders gezet worden zodat de twee dronkaards languit hun roes konden uitslapen zonder anderen te storen. Al bij al heel professioneel opgelost door de Emiratescrew, want ik was even bang dat we zouden moeten terugkeren om de onruststokers terug af te zetten in Zaventem.
In Dubai zelf vond ik redelijk snel de juiste gate na - jawel - weer in een apart kamertje te zijn gezet om gefouilleerd te worden. Al goed niets intrusief . Ik moet duidelijk werken aan mijn onschuldig gezicht!
Omdat ik enkele uren te doden had, ben ik links en rechts weleens een wandelingetje gaan maken, maar nooit te ver van mijn gate en zeker niet zonder 10x de borden te checken dat de gate zeker niet gewijzigd werd. Dubai is ook gewoon te groot om eventjes doorheen te lopen, misschien op de terugweg, dan heb ik meer wachttijd om te vullen.
De tweede vlucht - naar Brisbane zelf - was de vermoeiendste. Niet alleen besloot de dame voor mij dat vanaf minuut één tot uur 14 dat haar stoel helemaal naar achter zetten een goed idee was, de man achter mij vond het dan weer nodig zijn schoenen en sokken uit te doen en zijn voet netjes naast mij te parkeren. Ew..
En dan dat stilzitten voor zo'n lange periode, ik kreeg er spontaan wiebelpoep van.
Maar dan uiteindelijk na 20u vliegen (in totaal), drie films, één serie bingewatchen, twee zonsopgangen, één zonsondergang en twee dagen verder - lokale tijd - was ik dan eindelijk in mijn beloofde land Australië.. na...jawel.. nog een controle. Weer apart gezet, hond die me helemaal afsnuffelde en wederom mocht ik 'all clear' vertrekken! Ik was binnen!!
Op de luchthaven zocht ik naarstig naar Ed van de organisatie die me zou opwachten. Ik had een foto en al, om dan te ontdekken dat er helemaal geen Ed was, maar een Paul.. maar die begeleidde me toch ook netjes naar de bus die me samen met mijn medereizigers afzette in Noosa.
Helaas heb ik me al direct, heel typisch, laten kennen door al twee keer tegen de grond te gaan. De eerste keer met trekrugzak en al van een helling, de tweede keer van een losstaand 'bordureke'. Al chance dat ze dat laatste niet zagen of ik had er nog voor mogen betalen ook, ik begin ze hier al wat te kennen hoor met hun torenhoge boetes.
De lodge zelf is hier wel oké, er is een pool, een bar, een restaurant en een leguaan, hoe Australischer kan het nog worden, denk ik dan al. Dat is tot ik de prijzen zag in de winkels. $10 voor één pintje (en toch, na zo'n lange trip, heb ik er decadent twee genomen) en $5 voor een redbull.. tijd om daarmee te stoppen (zeg ik met een laatste redbull naast mij, maar toch..beloofd ). Het avondeten is dus heel budgetvriendelijk noodles en chips..
Om 18u volgt hier nog een infosessie van de lodge die ik puur bijwoon omdat ze een glas wijn beloofd hebben. Mijn interesse gaat nu eenmaal door de lever..
Morgenochtend is dé infosessie van de organisatie zelf, dan weet ik eindelijk meer over de rest van mijn verblijf!
Tot de volgende!

Minder dan een week,,,

Hey beste blogvolgers,

De tijd vliegt en zo ben ik nog maar vijf dagen verwijderd van mijn vertrek. Voel ik me voorbereid? Nee

Ik heb deze laatste week nog verlof om alles te regelen, wat in de praktijk is uitgedraaid op bijslapen, laatste afleveringen op Netflix checken, lummelen en mentaal stressen. Maar nu het zo begint te korten, ben ik dan toch in actie geschoten.

Vandaag was de ultieme shopdag om alles te kopen wat ik nog nodig had. Dat bleek nogal veel te zijn toen ik mijn zak vol kleding, toiletspullen en ditjes en datjes over de Meir sleepte. Heb ik alles bij? Uiteraard niet, maar het merendeel is toch al gecoverd.

Er rest me enkel nog te pakken, mijn elektronische apparaten te vullen met bezigheidstherapie zoals muziek en e-boeken en kleding uitzoeken voor de komende zes maanden. Verbaast het jullie dat dit laatste nu net het moeilijkste lijkt te zijn? Als ik twee weken op reis ben, neem ik al een halve kleerkast mee. Dit wordt nog een uitdaging!

Om het kort te houden: veel heb ik nog niet te vertellen, maar ik vermoed dat dat binnenkort wel zal veranderen! Ik hou jullie op de hoogte!

6 resterende weken

Dag beste volger(s),

Welkom op mijn blog waarop ik al mijn wilde avonturen van Australië zal delen, of dat is toch de bedoeling. Momenteel kan ik weinig concreets melden. Ik heb het voorbije jaar constant gewerkt om mijn droom naar Australië waarheid te laten worden, en nu is het bijna zover. Nog 49 dagen en ik zit op de vlieger naar het onbekende.

Ik heb in de tussentijd mijn appartement opgezegd, zes maand onbetaald verlof gekregen (danku 24+), mijn allerliefste kat Joeksel in de veilige handen van mijn beste vriendin Inès overgelaten en woon ondertussen terug bij mijn ouders (heb je meteen de reden van het naarstig aftellen ;) )

Zoals velen van jullie weten - of niet weten - is dat ik naar Down Under trek om op een boerderij te werken. Hoe kom je daar toch op, hoor ik je denken. Wel, grappig genoeg komt dit door het programma McLeod's Daughters. De meeste mannen onder jullie zullen dit niet kennen aangezien dit een serie is over dames op een boederij in Australië en hun dagelijkse spannende avonturen. De dames onder jullie kennen deze soap misschien wel. Ik ben me er volledig van bewust dat tv en realiteit twee aparte zaken zijn, dus ik verwacht me total niet aan wilde soapverhalen als ik toekom.

Ik verwacht me eigenlijk meer aan reusachtige insecten, slangen en boksgrage kangoeroes, geen mensen in een straal van 100kilometer, een hutje met een stapelbed, geen internettoegang en enorm veel zon.

Niettegenstaande mijn - op 't eerste zicht - negatieve verwachtingen, kijk ik wel enorm uit naar dit avontuur, net omdat ik niet weet wat me te wachten staat!

Ik ga proberen vanaf nu regelmatig iets te schrijven op deze blog, met normaal gezien meer concrete info over mijn voorbereidingen.

I'll keep you posted!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Vicky